Πράσινο βιβλίο (Μουαμάρ Καντάφι)
 | |
| Συγγραφέας | Μουαμάρ αλ Καντάφι |
|---|---|
| Τίτλος | الكتاب الأخضر |
| Γλώσσα | Αραβικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1975 |
| Θέμα | Third International Theory |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Το Πράσινο Βιβλίο ( Αραβικά : الكتاب الأخضر al -Kitāb al-Aḫḍar ) είναι ένα σύντομο βιβλίο που εκθέτει την πολιτική φιλοσοφία του ηγέτη της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι. Το βιβλίο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1975. Εμπνεύστηκε εν μέρει από το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο. Μια αγγλική μετάφραση εκδόθηκε από την Λαϊκή Επιτροπή της Λιβύης και μια δίγλωσση αγγλο - αραβική έκδοση εκδόθηκε στο Λονδίνο από τον Martin, Brian & O'Keeffe το 1976.[1][2][3][4]
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το πράσινο βιβλίο αποτελείται από τρία μέρη και έχει 110 σελίδες:
- Η λύση του προβλήματος της δημοκρατίας: Η αρχή του λαού (που δημοσιεύθηκε στα τέλη του 1975)
- Η λύση του οικονομικού προβλήματος: ο σοσιαλισμός (που δημοσιεύθηκε στις αρχές του 1977)
- Η Κοινωνική Βάση της Τρίτης Διεθνούς Θεωρίας (που δημοσιεύθηκε το Σεπτέμβριο του 1981)
Στο Πράσινο Βιβλίο, ο Καντάφι απορρίπτει τόσο τον Καπιταλισμό όσο και την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αντ 'αυτού, προτείνει ένα είδος άμεσης δημοκρατίας που επιβλέπει η Γενική Λαϊκή Επιτροπή, η οποία επιτρέπει την άμεση πολιτική συμμετοχή όλων των ενηλίκων πολιτών. Το βιβλίο αναφέρει ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι το φυσικό δικαίωμα του ατόμου, ακόμα κι αν επιλέγει να συμπεριφέρεται παράλογα. Το πράσινο βιβλίο αναφέρει ότι η ελευθερία του λόγου βασίζεται στην κρατική ιδιοκτησία εκδοτών, βιβλίων, εφημερίδων, τηλεόρασης και ραδιοφωνικών σταθμών, με το σκεπτικό ότι η ιδιωτική ιδιοκτησία θα ήταν αντιδημοκρατική. Μια ακόμη παράγραφο στο βιβλίο αναφέρεται στην κατάργηση των χρημάτων που είναι παρόμοια με μια παράγραφο στο βιβλίο Αρχές του κομμουνισμού του Φρίντριχ Ένγκελς. Ο Καντάφι έγραψε: Το τελευταίο στάδιο εμφανίζεται όταν η νέα σοσιαλιστική κοινωνία φτάνει σε αυτό το στάδιο όπου τα κέρδη και τα χρήματα εξαφανίζονται. Μετατρέποντας την κοινωνία σε μια πλήρως παραγωγική κοινωνία και φτάνοντας στην παραγωγή που οι υλικές ανάγκες των ατόμων της κοινωνίας είναι ικανοποιητικές. Σε αυτό το τελικό στάδιο, το κέρδος θα εξαφανιστεί αυτόματα και δεν θα χρειάζονται τα χρήματα. [5]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ al-Gaddafi, Muammar (1976) The Green Book People's Committee, Libya.
- ↑ Alexander Dziadosz (2 March 2011). «East Libyans burn Gaddafi book, demand constitution». Reuters Africa. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-05-07. https://web.archive.org/web/20180507003130/https://af.reuters.com/article/libyaNews/idAFLDE72127720110302. Ανακτήθηκε στις 26 August 2011.
- ↑ Soumiea Abushagur (2011). The Art of Uprising: The Libyan Revolution in Graffiti. Lulu.com. σελ. 18.
The Green Book was Gaddafi's political philosophies, modeled after Chairman Mao's Little Red Book...
- ↑ Christopher H. Dalton· Richard A. Lobban Jr. (2014). Libya: History and Revolution (illustrated έκδοση). ABC-CLIO. σελ. 129. ISBN 1440828857.
"For information, Gaddafi's Green Book was something of a knock-off of Chairman Mao's Red Book.
- ↑ Vandewalle, Dirk J. (2006). A history of modern Libya. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-85048-7. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2011.