Πολιορκία της Κλαυδιόπολης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Πολιορκία της Κλαυδιόπολης ήταν μια Βυζαντινή νίκη εναντίον ενός Σελτζουκικού στρατού τον Φεβρουάριο-Μάρτιο 1179.

Παρασκήνιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την Βυζαντινή αποφασιστική νίκη εναντίον ενός Σελτζουκικού στρατού στην Μάχη του Υελίου και Λειμόχειρος το 1177, οι Βυζαντινοί κατέστρεψαν τα τουρκικά εδάφη κατά μήκος του Ποταμός Μαιάνδρου.[1] Ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Α΄ Κομνηνός έδιωξε τις τουρκικές δυνάμεις που στρατοπέδευσαν κοντά στο Λακέριο και Πανάσιο.[1] Μια βυζαντινή προσπάθεια να συλλάβει να καταλάβει την πόλη του Χάρακος απέτυχε όταν ο βυζαντινός διοικητής του, Ανδρόνικος Δούκας Άγγελος, πανικοβλήθηκε αφού αντιμετώπισε μερικούς Τούρκους τη νύχτα και οδήγησε ολόκληρη τη δύναμή του σε διαφυγή.[2]

Πολιορκία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Φεβρουάριο του 1179, οι Τούρκοι πολιορκούσαν την πόλη της Κλαυδιόπολης στη βόρεια Βιθυνία.[3][4] Η Βυζαντινή φρουρά εμποδίστηκε από το να διαφύγει.[3] Οι αμυντικές δυνάμεις απείλησαν τον αυτοκράτορα με συνθηκολόγηση, εκτός εάν έρθει σημαντική βοήθεια, υποστηρίζοντας ότι δεν είχαν τις δυνάμεις να αντέξουν μια πολιορκία ή ένα αποκλεισμό που θα οδηγούσε σε λιμοκτονία.[3] Ο Μανουήλ ξεκίνησε για την Κλαυδιόπολη με στρατό μια μέρα μετά τη λήψη του μηνύματος.[3] Προχώρησε μέσω της Νικομήδειας, με το άλογο και την πανοπλία του, απαλλαγμένος από αυτοκρατορικές πολυτέλειες.[3] Ο αυτοκράτορας κοιμόταν ελάχιστα και στηριζόταν στο έδαφος, κερδίζοντας τον θαυμασμό των ανδρών του.[2][4] Μόλις είδαν τα πλησιέστερα βυζαντινά σύμβολα και τα λαμπερά όπλα, οι έκπληκτοι Τούρκοι φοβήθηκαν και έφυγαν.[4][5] Ο Μανουήλ δεν εγκατέλειψε, κυνηγώντας τους πίσω στα εδάφη τους.[5]

Επακόλουθα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Βυζαντινή επιτυχία απέδειξε ότι τα σύνορα στην Μικρά Ασία παρέμειναν άθικτα.[4] Ο Μανουήλ συνήψε μια ευνοϊκή ειρήνη με τους Σελτζούκους προς το τέλος του 1179.[6]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Magoulias 1984, σελ. 110.
  2. 2,0 2,1 Magoulias 1984.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Magoulias 1984, σελ. 111.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 Magdalino 1993, σελ. 99.
  5. 5,0 5,1 Magoulias 1984, σελ. 112.
  6. Magdalino 1993, σελ. 100.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]