Πικ-νικ (ταινία, 1955)

Πικ-νικ
Σκηνοθεσία	Τζόσουα Λόγκαν
Παραγωγή	Φρεντ Κόλμαρ
Σενάριο	Ντάνιελ Τάραντας ; Γουίλιαμ Ινγκ (Θεατρικό)
Πρωταγωνιστές	Γουίλιαμ Χόλντεν ; Κιμ Νόβακ ; Κλιφ Ρόμπερτσον ; Ρόζαλιντ Ράσελ
Μουσική	Τζορτζ Ντάνινγκ
Φωτογραφία	Τζέιμς Γούνγκ Χάου
Μοντάζ	Τσαρλς Νέλσον
Ενδυματολόγος	Ζαν Λουί
Εταιρεία παραγωγής	Columbia Pictures
Διανομή	Columbia Pictures και Netflix
Πρώτη προβολή	16/2/1956
Διάρκεια	115 λεπτά
Προέλευση	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Γλώσσα	Αγγλικά
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Η ταινία Πικ-νικ (αγγλ. Picnic) είναι δράμα παραγωγής 1955 γυρισμένο σε Σινεμασκόπ από τον Τζόσουα Λόγκαν^[1]^[2]. Η ταινία, που περιγράφει τη ζωή, τις συνήθειες και τις προκαταλήψεις των ανθρώπων της μέσης αμερικανικής επαρχιακής πόλης, είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Γουίλιαμ Ινγκ που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1953 και χάρισε στο συγγραφέα Βραβείο Πούλιτζερ. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Γουίλιαμ Χόλντεν και η Κιμ Νόβακ και πλαισιώνονται από τους Σούζαν Στράσμπεργκ, Κλιφ Ρόμπερτσον, Μπέτι Φιλντ, Άρθουρ Ο'Κόνελ, Νικ Άνταμς και Ρόζαλιντ Ράσελ. Η ταινία προτάθηκε για έξι βραβεία όσκαρ και κέρδισε 2.

Υπόθεση

Ανήμερα της γιορτής των εργατών ένας τυχοδιώκτης, ο Χαλ Κάρτερ (Γουίλιαμ Χόλντεν), φτάνει σε μια μικρή πόλη του Κάνσας προκειμένου να ζητήσει βοήθεια για να αποκατασταθεί επαγγελματικά από έναν παλιό του συμφοιτητή από το κολέγιο τον Άλαν Μπένσον (Κλιφ Ρόμπερτσον). Τα χρόνια έχουν περάσει κι ο Χαλ που θεωρούνταν ένας άνδρας ο οποίος είχε όλα τα προσόντα για να τα καταφέρει στη ζωή, δεν είναι παρά μόνο ένας αποτυχημένος παίχτης του ράγκμπι με μεγάλο στόμα. Η άφιξη του Χαλ στην πόλη προκαλεί τον πόθο στην καρδιά τριών γυναικών. Μια απ' αυτές είναι η Ματζ (Κιμ Νόβακ) η αρραβωνιαστικιά του Άλαν, την οποία ο Χαλ ερωτεύεται. Όταν το πάθος μεταξύ του Χαλ και της Ματζ φουντώνει κατά τη διάρκεια του καθιερωμένου πικ-νικ, η σύγκρουση μεταξύ του Χαλ και του Άλαν θα είναι αναπόφευκτη.

Πληροφορίες Παραγωγής

Ταινία βασισμένη στο βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Γουίλιαμ Ινγκ (υπεύθυνου επίσης για τη συγγραφή των: Στάση λεωφορείου, Πυρετός στο αίμα κλπ), αποτελεί μια από τις πιο τολμηρές χολυγουντιανές παραγωγές της δεκαετίας του '50.

Σε μια περίοδο μεταρρυθμίσεων για τον αμερικανικό κινηματογράφο ο Ινκγ έγραψε τη θεατρική παράσταση Πικ-Νικ που έκανε πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ το 1953, με πρωταγωνιστές τους: Ραλφ Μίκερ, Τζανίς Ριουλ, Κιμ Στάνλεϊ και Πωλ Νιούμαν. Ο Νιούμαν πέρασε από ακρόαση για τον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά κρίθηκε ακατάλληλος κι έτσι έκανε το ντεμπούτο του στο σανίδι στο ρόλο του Άλαν Μπένσον.

Η Columbia αγόρασε τα δικαιώματα του θεατρικού για 300.000 δολάρια και ξεκίνησαν οι ετοιμασίες για την κινηματογραφική μεταφορά της παράστασης. Ο Ντάνιελ Τάραντας, ήδη κάτοχος ενός όσκαρ για τη συγγραφή του σεναρίου του Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here To Eternity, 1953), κλήθηκε για να διασκευάσει το έργο του Ινγκ, ενώ τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Τζόσουα Λόγκαν που είχε σκηνοθετήσει την παράσταση στο Μπρόντγουεϊ. Ο ρόλος του Χαλ Κάρτερ δόθηκε στον Γουίλιαμ Χόλντεν, ο οποίος στα 37 ένιωθε πολύ μεγάλος για να τον ερμηνεύσει και γι' αυτόν το λόγο ξύρισε το στήθος του. Ο Χόλντεν είχε επίσης ανασφάλειες όσον αφορά το γύρισμα της σκηνής στην οποία χορεύει με την Κιμ Νόβακ, η οποία είναι η πιο αισθησιακή σκηνή της ταινίας και ζήτησε αντικαταστάτη. Τελικά ο ηθοποιός τα κατάφερε μόνος του σε κατάσταση μέθης. Ο ρόλος της Ματζ Όουενς πήγε στο ανερχόμενο αστέρι της Columbia Κιμ Νόβακ και την έκανε σταρ (την ίδια χρονιά η ηθοποιός πρωταγωνίστησε και στο Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (The Man With The Golden Arm) του Ότο Πρέμινγκερ, ενώ 3 χρόνια αργότερα ερμήνευσε το διπλό ρόλο της Μάντλιν Έλστερ / Τζούντι Μπάρτον στο αριστούργημα του Άλφρεντ Χίτσκοκ Δεσμώτης του ιλίγγου (Vertigo). Η Ρόζαλιντ Ράσελ κατάφερε να κερδίσει το ρόλο της δασκάλας Ρόζμαρι Σίντνεϊ, που ήθελε τόσο πολύ, ενώ ο ρόλος της Μίλι, της μικρής αδελφής της Ματζ, πήγε στη Σούζαν Στράσμπεργκ την κόρη του Λι Στράσμπεργκ καθηγητή της υποκριτικής και θεμελιωτή της μεθόδου στο Actors Studio. Τα γυρίσματα έγιναν στο Κάνσας κι ολοκληρώθηκαν τον Ιούλιο του 1955.

Υποδοχή και Βραβεία

Η ταινία έκανε πρεμιέρα το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς κάνοντας τεράστια εισπρακτική επιτυχία^[3] κι αποσπώντας 6 υποψηφιότητες για Όσκαρ. Βραβεύτηκε τελικά με 2^[4], αλλά έχασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας από το Μάρτι (Marty, 1955) του Ντέλμπερτ Μαν. Πολλοί θεωρούν ότι η Ρόζαλιντ Ράσελ, ηθοποιός με 5 υποψηφιότητες και καμιά νίκη θα είχε καταφέρει να κερδίσει αν είχε αφήσει τον διευθυντή του μάνατζμεντ της Columbia να την προωθήσει ώστε να είναι υποψήφια για όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου. Η Ράσελ που είχε συνηθίσει να είναι πρώτο όνομα αρνήθηκε, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να κερδίσει το αγαλματίδιο.

Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ)

Βράβευση:

Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης (σε έγχρωμη ταινία) - Γουίλιαμ Φλάνερι, Τζο Μίλζινερ & Ρόμπερτ Πρίσλεϊ
Μοντάζ – Τσαρλς Νέλσον & Γουίλιαμ Α. Λάιον

Υποψηφιότητα:

Καλύτερης Ταινίας - Φρεντ Κόλμαρ
Σκηνοθεσίας - Τζόσουα Λόγκαν
Β’ Ανδρικού Ρόλου – Άρθουρ Ο'Κόνελ
Μουσικής Επιμέλειας - Τζορτζ Ντάνινγκ

Παραπομπές

↑ Variety film review; December 7, 1955, p.8
↑ Harrison's Reports film review; December 10, 1955, p.198
↑ 'The Top Box-Office Hits of 1956', Variety Weekly, January 2, 1957
↑ «NY Times: Picnic». NY Times. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2008.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Η ταινία στο imdb
Η ταινία στο cine.gr Αρχειοθετήθηκε 2020-05-23 στο Wayback Machine.

[WVrev-1] Variety film review; December 7, 1955, p.8

[HRrev-2] Harrison's Reports film review; December 10, 1955, p.198

[3] 'The Top Box-Office Hits of 1956', Variety Weekly, January 2, 1957

[NY_Times-4] «NY Times: Picnic». NY Times. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2008.

[1]

[2]

[3]

[4]