Ορέστης Αργυρόπουλος
| Ορέστης Αργυρόπουλος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ορέστης Αργυρόπουλος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 14 Νοεμβρίου 1888 |
| Θάνατος | 1972[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Ωδείο Αθηνών |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Γερουσίας της Ελλάδας (εκλογική περιφέρεια Αττικοβοιωτίας) |
Ο Ορέστης Αργυρόπουλος (Λαύριο 1888 – Αθήνα 1972), ήταν Έλληνας συνθέτης, μεταλλειολόγος και πολιτικός.[2]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 1888 και ήταν γιος του Νικολάου Αργυρόπουλου, ιατρού στα μεταλλεία Λαυρίου, και της Βικτωρίας Μπελαρντίνι. Σπούδασε μεταλλειολόγος στο Παρίσι και εγγράφηκε στο Τεχνικό Επιμελητήριο το 1912.[3] Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε στα Μεταλλεία Λαυρίου, των οποίων διετέλεσε διευθυντής την περίοδο 1949 - 1951 στον τομέα των κατασκευών. Εξελέγη γερουσιαστής Αττικής και Βοιωτίας με το Κόμμα Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1929.[2]
Παράλληλα ασχολήθηκε με τη μουσική και το πιάνο φοιτώντας στο Ωδείο Αθηνών. Τα πρώτα μαθήματα μουσικής τα πήρε από τη μητέρα του Βικτωρία, στο πιάνο. Κατόπιν, συνέχισε με τη Λίζα Φρέτσα, [4] τον Φραντσέσκο Νικολίνι (1895-9) και τον πιανίστα Καρλ Μπέμερ (Böhmer) στο Αθηναϊκό Ωδείο Λότνερ (1905-6). [5] Παράλληλα με τις σπουδές του στη Γαλλία, διηύθυνε πολλές φορές τη συμφωνική ορχήστρα του πανεπιστημίου του, ενώ ασχολήθηκε με τη σύνθεση. [6] Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, μελέτησε πιάνο και θεωρητικά με τους Φ. Σουαζί, Δ. Λεβίδη και Μ. Παλλάντιο. [7][8] Τα χειρόγραφα του συνθέτη βρίσκονται, σχεδόν στο σύνολό τους, στην κατοχή του μουσικολόγου Γιάννη Γ. Παπαϊωάννου[9] Ο Παπαϊωάννου χαρακτηρίζει τον Αργυρόπουλο προικισμένο ερασιτέχνη και του αφιερώνει εκτενές λήμμα στην μεγάλη γερμανική μουσική εγκυκλοπαίδεια (MGG). [10]
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φωνητική μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Έξι τραγούδια για φωνή και ορχήστρα, έργο 10α (1947-8)
Ορχήστρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Andante, σε Φα ελάσσονα, έργο 5 (1937)
- Μικρή σουίτα, για ορχήστρα δωματίου, έργο 6α (1944-5), επίσης για βιολί και πιάνο
- Αφρικανική σουίτα (ή Αφρικανικές Εντυπώσεις [11], συμφωνικό ποίημα για μεγάλη ορχήστρα, έργο 7 (1947)
- Πρελούδιο και σκέρτσο, έργο 8α (1947;), επίσης για πιάνο
Μουσική δωματίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Τρίο για πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο, έργο 3 (1930), επίσης και ως σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο
- Μικρή σουίτα, για βιολί και ορχήστρα, έργο 6 (1940), επίσης για ορχήστρα
- Έξι μπαγκατέλες για πιάνο, έργο 2 (1918, αναθ. 1945)
- Πρελούδιο και σκέρτσο, έργο 8 (1947/), επίσης για ορχήστρα
- Σονάτα σε «κλασικό στυλ», έργο 11 (1958)
Πηγή εργογραφίας: [12]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 16773804z.
- ↑ 2,0 2,1 «Μητρώο Γερουσιαστών και Βουλευτών» (PDF). hellenicparliament. Ελληνικό κοινοβούλιο.
- ↑ «Τεχνικό Επιμελητήριο» (PDF). σελ. 7.
- ↑ ΛΕΣ
- ↑ Λεωτσάκος
- ↑ ΛΕΣ
- ↑ Λεωτσάκος
- ↑ ΛΕΣ
- ↑ ΛΕΣ
- ↑ Λεωτσάκος
- ↑ Λεωτσάκος
- ↑ ΛΕΣ
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αλέκα Συμεωνίδου, «Λεξικό Ελλήνων Συνθετών» (ΛΕΣ), εκδόσεις Νάκας, 1995
- Γιώργος Λεωτσάκος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1981, τόμος 10, σ. 370
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Johann G. Papaioannou, «Argyropoulos, Orestes» in Die Musik in Geschichte und Gegenwart, Algemeine Enzyclopädie der Muzik, Herausg. von Friedrich, Blume, vol 15, (suppl. A-D), Bärenreiter, Κασελ-Μπαλ-Τουρ-Λονδίνο, 1973, στήλη 271