Οπτικό παράθυρο
Το οπτικό παράθυρο είναι ένα εύρος μηκών κύματος ή, αναλογικά, συχνοτήτων που μπορούν να διαπεράσουν την ατμόσφαιρα της Γης. Εκτείνεται από τα 300 nm (υπεριώδης ακτινοβολία Β) μέχρι το εύρος που μπορεί να ανιχνεύσει το ανθρώπινο μάτι, περίπου 400–700 nm και περαιτέρω, ως τα 2 μm κατά προσέγγιση.[1][2]
Το ηλιακό φως φτάνει στο έδαφος μέσω του οπτικού παραθύρου.[3][4] ο Ήλιος είναι ιδιαίτερα ενεργός στο μεγαλύτερο μέρος αυτού του εύρους (44% της ακτινοβολίας που εκπέμπεται από τον Ήλιο εμπίπτει στο ορατό φάσμα και το 49% στο φάσμα υπερύθρων).[5]
Ορισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ατμόσφαιρα της Γης δεν είναι πλήρως διαφανής. Μάλιστα, είναι 100% αδιαφανής για πολλά μήκη κύματος. Τα εύρη μήκους κύματος για τα οποία είναι διαφανής ονομάζονται ατμοσφαιρικά παράθυρα.[6]
Το οπτικό ατμοσφαιρικό παράθυρο ειδικότερα, περιλαμβάνει τις συχνότητες του ορατού φάσματος και του φάσματος της υπεριώδους ακτινοβολίας.[7] Ενώ σε αρκετές περιπτώσεις το ορατό φάσμα —στα αγγλικά απαντάται και ως optical spectrum, ήτοι «οπτικό φάσμα»— θεωρείται ότι περιλαμβάνει το ορατό φως, την υπεριώδη και την υπέρυθρη ακτινοβολία,[8][9] κατά σύμβαση το εύρος της υπέρυθρης ακτινοβολίας θεωρείται ως ένα ξεχωριστό ατμοσφαιρικό παράθυρο, το παράθυρο υπέρυθρης ακτινοβολίας (8 – 14 μm).[10]
Ιστορική σημασία για την αστρονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μέχρι τη δεκαετία του 1940, οι αστρονόμοι μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μόνο το ορατό και το κοντινό υπέρυθρο φάσμα για τις παρατηρήσεις τους. Οι πρώτες μεγάλες αστρονομικές ανακαλύψεις, όπως αυτές του επιφανή ιταλού πολυμαθή Γαλιλαίου Γαλιλέι, έγιναν μέσω οπτικών τηλεσκοπίων που ανίχνευαν το φως που έφτανε στη γήινη επιφάνεια μέσω του οπτικού παραθύρου.[11] Μετά τη δεκαετία του 1940, η ανάπτυξη των ραδιοτηλεσκοπίων και, συνακολούθως, του περισσότερο επιτυχημένου κλάδου της ραδιοαστρονομίας, βασίστηκαν σε παρατηρήσεις που γίνονταν μέσω του ραδιοπαραθύρου.[12]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Dwivedi, Ravi Shankar (2017). Remote Sensing of Soils (στα Αγγλικά). Springer. σελ. 13. ISBN 978-3-662-53740-4.
- ↑ Thorne, Anne P. (2012). Spectrophysics (στα Αγγλικά). Springer Science & Business Media. σελ. 3. ISBN 978-94-009-1193-2.
- ↑ Fluorocarbons, Environmental and Health Implications: Environmental Impact Statement (στα Αγγλικά). Food and Drug Administration. 1978. σελ. 79.
- ↑ Stergis, Christos G. (1966). Rayleigh Scattering in the Upper Atmosphere (στα Αγγλικά). Air Force Cambridge Research Laboratories, Office of Aerospace Research, United States Air Force. σελ. 273.
- ↑ «Climate Science Investigations South Florida - Energy: The Driver of Climate». www.ces.fau.edu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2021.
- ↑ «The Atmospheric Window | US Department of Commerce, NOAA». www.weather.gov (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2021.
- ↑ Kartalopoulos, Stamatios V. (2011). Free space optical networks for ultra-broad band services (στα Αγγλικά). Oxford: Wiley-Blackwell/IEEE. σελ. 33. ISBN 978-0-470-64775-2.
- ↑ Pedrotti, Frank L.· Pedrotti, Leno Matthew· Pedrotti, Leno S. (2018). Introduction to optics (στα Αγγλικά). Cambridge University Press. σελίδες 7–8. ISBN 978-1-108-42826-2. OCLC 1029320342.
- ↑ Mazda, F. F. (2013). Electronics Engineer's Reference Book (στα Αγγλικά). Butterworth-Heinemann. σελίδες 9/3. ISBN 978-1-4831-6106-8. OCLC 1100870227.
- ↑ United States Congress | Committee on Science and Astronautics (1973). 1970 NASA Authorization. hearings before the United States House Committee on Science and Astronautics, Ninety-First Congress, first session, on Mar. 4, 5, 1969. Part 1 (στα Αγγλικά). Washington: U.S. G.P.O. σελ. 981.
- ↑ Drake, Stillman (1978). Galileo at work : his scientific biography (στα Αγγλικά). Internet Archive. Chicago : University of Chicago Press. σελ. 146. ISBN 978-0-226-16226-3.
- ↑ Wilson, Thomas (2016). Tools of Radio Astronomy (στα Αγγλικά). Springer-Verlag GmbH. σελίδες 1–2. ISBN 978-3-662-51732-1.