Νήσοι Ογκασαβάρα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Μπονίν Νήσοι)

Συντεταγμένες: 26°59′53″N 142°13′05″E / 26.99806°N 142.21806°E / 26.99806; 142.21806

Μνημείο Παγκόσμιας
Κληρονομιάς της UNESCO
Νήσοι Ογκασαβάρα
Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ.
Χάρτης
Χώρα μέλοςΙαπωνία
ΤύποςΦυσικό
Κριτήριαix
Ταυτότητα1362
ΠεριοχήΑσία και Ειρηνικός
Ιστορικό εγγραφής
Εγγραφή2011 (35η συνεδρίαση)

Οι νήσοι Ογκασαβάρα (ιαπωνικά: 小笠原群島‎‎ , ομάδα Ογκασαβάρα) ή Μπονίν είναι νησιωτικό σύμπλεγμα 30 τροπικών νησιών περίπου 1.000 χιλιόμετρα νότια του Τόκυο. Διοικητικά ανήκουν στην Ιαπωνία. Το όνομα Μπονίν χρησιμοποιείται κυρίως από τους αγγλόγλωσσους (Bonin Islands) και είναι παραφθορά της λέξης μπανίν που στα ιαπωνικά σημαίνει όχι άνθρωποι ή ακατοίκητος. Τα μόνα κατοικημένα νησιά του συμπλέγματος είναι το Τσιτσι-Τζίμα και το Χαχα-Τζίμα.

Οι νήσοι διοικητικά ανήκουν στο υπονομαρχιακό διαμέρισμα Ογκασαβάρα, το αποτελεί μέρος του νομαρχιακού διαμερίσματος του Τόκυο. Το υπονομαρχιακό διαμέρισμα περιλαμβάνει επίσης τις νήσους Βολκάνο, οι οποίες παραδοσιακά δεν ανήκουν στις νήσους Ογκασαβάρα. Ο σημερινός πληθυσμός των νήσων Ογκασαβάρα είναι περίπου 2.440 άτομα, 2.000 στο Τσιτσι-Τζίμα και 440 στο Χαχα-Τζίμα. Στο υπονομαρχιακό διαμέρισμα κατοικείται άλλο ένα νησί, η Ίβο Τζίμα, στην οποία διαμένει στρατιωτικό προσωπικό.

Οι νήσοι φιλοξενούν ένα μεγάλο αριθμό απειλούμενων ειδών, όπως την Ιπτάμενη Αλεπού των Μπονίν, και 195 είδη απειλούμενων πτηνών. Στις νήσους υπάρχουν 441 ενδημικά είδη φυτών μαζί με φυτά της βόρειας και νότιας ανατολικής Ασίας. Η ποικιλία των ειδών οφείλεται στο γεγονός ότι τα νησιά δεν ήταν ποτέ συνδεδεμένα με άλλες εκτάσεις και έτσι η ζωή εκεί ακολούθησε διαφορετική εξελικτική πορεία. Αυτό το γεγονός έδωσε στα νησιά το ψευδώνυμο Γκαλαπάγκος της Ανατολής[1], ενώ ανακηρύχθηκαν από την UNESCO Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 2011[2].

Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η θέση των νησιών

Οι νήσοι χωρίζονται σε τρεις ομάδες:

  • Ομάδα Μούκο-τζίμα (聟島列島);
    • Μούκο-τζίμα (聟島);
    • Γιόμε-τζίμα (嫁島);
    • Νακόντο-τζίμα ή Νακαντάτσι-τζίμα (媒島);
    • Κίτα-νο-τζίμα (北ノ島 ή 北島, το βόρειο νησί);
  • Ομάδα Τσιτσι-τζίμα (父島列島)
    • Τσίτσι-τζίμα (父島, κυριολεκτικά: Νησί Πατέρας);
    • Άνι-τζίμα (兄島, κυριολεκτικά: Νησί Μεγαλύτερος Αδελφός);
    • Οτότο-τζίμα (弟島, κυριολεκτικά: Νησί Μικρότερος Αδελφός)
  • Ομάδα Χαχα-τζίμα (母島列島);
    • Χαχα-τζίμα (母島, κυριολεκτικά: Νησί Μητέρα);
    • Άνε-τζίμα (姉島, κυριολεκτικά: Νησί Μεγαλυτερη Αδελφή) και;
    • Ιμότο-τζίμα (妹島, κυριολεκτικά: Νησί Μικρότερη Αδελφή).

Δοικητικά, στις νήσους Ογκασαβάρα ανήκουν επίσης οι νήσοι Βολκάνο, το νησί Νισινοσίμα (Ροζάριο), Οκιτόρισίμα και Μινάμι-τόρι-σίμα. Οι νήσοι Βολκάνο δεν ανήκουν ιστορικά στις νήσους Ογκασαβάρα.[3] Το Νοέμβριο του 2013, κοντά στο Νισινόσιμα αναδύθηκε ένα ηφαιστειακό νησί το οποίο μεγαλώνει συνεχώς και αναμένεται να ενωθεί με το Νισινόσιμα.[4]

Οικολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα νησιά καλύπτονται από υποτροπικό δάσος και σκληρόφυλλη βλάστηση στους κρημνούς. Τα ενδημικά είδη φυτών είναι 441, ενώ στα ξυλώδη φυτά το ποσοστό ενδημισμού φτάνει το 70%. Στα νησιά ζουν 110 είδη σαλιγκαριών, εκ των οποίων το 90% δεν βρίσκεται πουθενά αλλού. Τα υψηλά ποσοστά ενδημισμού δείχνουν ότι στα νησιά λόγω απομόνωσης τα είδη που έφτασαν εξελίχθησαν με διαφορετικό, μοναδικό, τρόπο. Επίσης είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ακτινωτής προσαρμογής.

Τα δάση χωρίζονται σε τρεις τύπους:

  • Τα δάση μέσης υγρασίας Ελαιόκαρπου και Αρντίσιας, τα οποία βρίσκονται σε μικρό υψόμετρο
  • Τα ξηρά δάση Ραφιολέπιδας, Διστήλιου και Schima, σε μεγαλύτερο υψόμετρο και ρηχότερα εδάφη
  • Οι θαμνώνες Διστήλιου και Πουτέριας στις ανεμοδαρμένες κορυφές των νησιών.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Yamaoka, Fumiko (May 12, 2007). «Saving an endangered bird in 'Orient's Galapagos'». The Japan Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-07-13. https://archive.today/20120713212523/http://www.japantimes.co.jp/text/nn20070512f1.html%23.UACSKqgo9Rw. Ανακτήθηκε στις 2012-09-11 
  2. Japan Times. «Ogasawara Islands Join World Heritage family». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2011. 
  3. Freeman, Otis W. (1951). Geography of the Pacific, pp. 229-235.
  4. Βαγγέλης Πρατικάκης (24 Δεκεμβρίου 2013). «Νεογέννητο νησί δεν σταματά να μεγαλώνει». Το Βήμα. http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=552008.