Μάχες του Λέξινγκτον και Κόνκορντ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Μάχη του Λέξινγκτον)
Μάχες του Λέξινγκτον και Κόνκορντ
της Αμερικανικής Επανάστασης
Αναπαράσταση της μάχης του Λέξινγκτον, η οποία χρονολογείται από τον 19ο αιώνα
Χρονολογία19 Απριλίου 1775, πριν 248 έτη (1775-04-19)
Τόπος
Λέξινγκτον: 42°26′58.7″N 71°13′51.0″W / 42.449639°N 71.230833°W / 42.449639; -71.230833 (Lexington)Συντεταγμένες: 42°26′58.7″N 71°13′51.0″W / 42.449639°N 71.230833°W / 42.449639; -71.230833 (Lexington)
Κόνκορντ: 42°28′08.54″N 71°21′02.08″W / 42.4690389°N 71.3505778°W / 42.4690389; -71.3505778 (Concord)
ΈκβασηΣτρατηγική Αμερικανική νίκη
  • Οι Βρετανικές δυνάμεις επιτυγχάνουν την καταστροφή όπλων και εφοδίων στο Κόνκορντ
  • Η πολιτοφυλακή οδηγεί επιτυχώς τους Βρετανούς πίσω στη Βοστώνη
  • Έναρξη της Αμερικανικής Επανάστασης
Δυνάμεις
Λέξινγκτον: 77[1]
Κόνκορντ: 400[2]
Τέλος της μάχης: 3.960[3]
Άφιξη στη Βοστώνη: 700[4]
Λέξινγκτον: 400[5]
Κόνκορντ: 100[6]
Τέλος μάχης: 1.500[7]
Απώλειες
49 σκοτώθηκαν
39 τραυματίστηκαν
5 αγνοούνται[8]
73 σκοτώθηκαν
174 τραυματίστηκαν
53 αγνοούνται[8]

Οι Μάχες του Λέξινγκτον και Κόνκορντ ήταν οι πρώτες στρατιωτικές συγκρούσεις της Αμερικανικής Επανάστασης.[9] Οι μάχες έγιναν στις 19 Απριλίου 1775 στη κομητεία Μίντλσεξ της Επαρχίας της Μασαχουσέτης, εντός των πόλεων Λέξινγκτον, Κόνκορντ, Λίνκολντ, Μενότομι (σημερινό Άρλινγκτον) και Κέιμπριτζ. Η μάχη σηματοδότησε την αρχή της ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ του Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και των δεκατριών αποικιών στην Αμερική.

Στα τέλη του 1774, οι ηγέτες των αποικιών ενέκριναν την απόφαση του Σάφολκ ως αντίσταση στις τροποποιήσεις που έγιναν στην αποικιακή κυβέρνηση της Μασαχουσέτης από το Βρετανικό κοινοβούλιο μετά το κόμμα τσαγιού της Βοστώνης. Η αποικιακή συνέλευση απάντησε με τη διαμόρφωση Πατριωτικής προσωρινής κυβέρνησης γνωστή ως Επαρχιακό Συνέδριο της Μασαχουσέτη και κάλεσε τις τοπικές πολιτοφυλακές για να εκπαιδεύσει τις πιθανές εχθροπραξίες. Η αποικιακή κυβέρνηση ασκούσε αποτελεσματικό έλεγχο των αποικιών εκτός από την Βοστώνη υπό βρετανικό έλεγχο. Ως απάντηση, τον Φεβρουάριο του 1775 η Βρετανική κυβέρνηση δήλωσε ότι Μασαχουσέτη ήταν σε κατάσταση εξέγερσης.

Περίπου 700 τακτικοί του βρετανικού στρατού στη Βοστώνη, υπό τον Αντισυνταγματάρχη Φράνσις Σμιθ, είχαν λάβει μυστικές εντολές να συλλάβουν και να καταστρέψουν τις αποικιακές στρατιωτικές προμήθειες οι οποίες σύμφωνα με πληροφορίες αποθηκεύονταν από τη πολιτοφυλακή της Μασαχουσέτης στο Κόνκορντ. Μέσω αποτελεσματικής κατασκοπείας, οι ηγέτες των Πατριωτών έμαθαν για το σχέδιο εβδομάδες πριν από την αποστολή. Έτσι μετακόμισαν τις περισσότερες προμήθειες σε άλλες θέσεις. Τη νύχτα πριν από τη μάχη, η προειδοποίηση της Βρετανικής αποστολής εστάλη ραγδαία από τη Βοστώνη προς τις πολιτοφυλακές στην περιοχή από αρκετούς αναβάτες, συμπεριλαμβανομένων των Πωλ Ρεβίρ και Σάμουελ Πρέσκοτ, με πληροφορίες για τα Βρετανικά σχέδια. Η αρχική λειτουργία της άφιξης του Στρατού νερό σηματοδοτήθηκε από τη Παλαιά Βόρεια Εκκλησία στη Βοστώνη μέχρι το Τσάρλσταουν χρησιμοποιώντας φανάρια να επικοινωνούν: "ένα αν ήταν από τη ξηρά, δύο αν ήταν από τη θάλασσα".

Οι πρώτοι πυροβολισμοί έπεσαν ακριβώς στην ανατολή του ηλίου στη Λέξινγκτον. Οκτώ στρατιώτες σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων του σημαιοφόρου Ρόμπερτ Μονρόε, τρίτος στην ιεραρχία.[10] Οι Βρετανοί υπέστησαν μόνο μία απώλεια. Η πολιτοφυλακή ήταν λιγότερη και οι τακτικοί προχώρησαν στο Κόνκορντ όπου χωρίστηκαν σε εταιρείες αναζητώντας προμήθειες. Στη Βόρεια Γέφυρα του Κόνκορντ, περίπου 400 στρατιώτες ασχολούσαν 100 τακτικούς από τρεις εταιρείες των Βασιλικών Στρατευμάτων στις 11:00 πμ, με αποτέλεσμα απώλειες και για τις δύο πλευρές.

Οι Βρετανικές δυνάμεις άρχισαν την επιστροφή τους στη Βοστόνη μετά την ολοκλήρωση αναζήτησης στρατιωτικών προμηθειών, ενώ ταυτόχρονα περισσότεροι πολιτοφύλακες συνέχιζαν να φτάνουν από γειτονικές πόλεις. Οι πυροβολισμοί μεταξύ των δύο πλευρών άρχισαν και πάλι και συνεχίστηκαν καθ'όλη την ημέρα, καθώς οι τακτικοί βάδιζαν προς Βοστώνη. Μετά την επιστροφή στο Λέξινγκτον, η αποστολή του Σμήναρχου Σμιθ διασώθηκε από ενισχύσεις υπό τον Ταξίαρχο Χιου Πέρσι, μελλοντικό δούκα της Νορθουμβρίας. Η συνδυασμένη δύναμη περίπου 1.700 ανδρών βάδισε πίσω στην Βοστώνη κάτω από βαριά πυρκαγιά σε τακτική υποχώρηση και τελικά έφτασε στο ασφαλές Τσάρλσταουν. Στη συνέχεια οι συσσωρευμένες πολιτοφυλακές απέκλεισαν τα στενά περάσματα μεταξύ του Τσάρλσταουν και της Βοστώνης, αρχίζοντας τη Πολιορκία της Βοστώνης.

Ο Ραλφ Ουάλντο Έμερσον περιγράφει την πρώτη βολή των Πατριωτών στη Βόρεια Γέφυρα στο "Ύμνο του Κόνκορντ" ως "ο πυροβολισμός που ακούστηκε σε όλο το κόσμο".[11]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. The exact number of militia on the Lexington common when the clash occurred is a matter of debate. Coburn, p. 165–67, identifies 77 individuals by name who mustered for the encounter, but he also notes that no official roll was ever submitted to the Provincial Congress. Fischer, pp. 400, 183, cites contemporaneous accounts and those of other historians that put the number between 50 and 70 militia, but notes that Sylvanus Wood, in an account taken 50 years later, recalled only counting 38 militia.
  2. Chidsey, p. 29, estimates the colonial force at 500 by the time the confrontation occurred at the North Bridge. Coburn, pp. 80–81, counts about 300 specifically, plus several uncounted companies.
  3. The peak strength of militias that massed around the British column on April 19 is uncertain. Many of the militiamen who joined the battle at various locations during the day continued to follow the British column all the way to Charlestown, but some also dropped out and returned home. Coburn located muster rolls for 79 militia and minute companies engaged that day, listing 3,960 officers and soldiers in all. But there are no tallies for six of these companies, and some units known to be present during the day (such as the Lincoln militia company) are not included at all.
  4. Chidsey, p. 6. This is the total size of Smith's force.
  5. Coburn, p. 64. This force is six light infantry companies under Pitcairn.
  6. Coburn, p. 77 and other sources indicate "three companies". Chidsey, p. 28 gives a company size "nominally of 28".
  7. Coburn, p. 114 gives the size of Percy's force at 1,000. This count reflects that estimate plus the departing strength, less casualties.
  8. 8,0 8,1 Chidsey, p. 47, cites all casualty figures except missing-in-action. Coburn, pp. 156–59, cites by town and name the American losses, and by company the British losses, including missing-in-action (from Gage's report). Chidsey, Coburn, and Fischer disagree on some American counts: Chidsey and Fischer count 39 wounded, Coburn says 42. Fischer, pp. 320–21, also records 50 American killed-in-action, in contrast to Chidsey and Coburn's 49.
  9. French, pp. 2, 272-273. A controversial interpretation holds that the Battle of Point Pleasant on October 10, 1774 in what is now West Virginia was the initial military engagement of the Revolutionary War, and a 1908 United States Senate resolution designating it as such. However, few historians subscribe to this interpretation, even in West Virginia [1] Αρχειοθετήθηκε 2018-02-22 στο Wayback Machine.
  10. «Captain Parker's Company of Militia». The Lexington Minute Men (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2018. 
  11. Ύμνος του Κόνκορντ του Έμερσον

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]