Κουλτούρα αναπηρίας
Η κουλτούρα αναπηρίας είναι μια ευρέως χρησιμοποιούμενη έννοια που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 για να καταγράψει τις διαφορές στον τρόπο ζωής που προκαλούνται ή προωθούνται από την αναπηρία.[1] Οι κουλτούρες αυτές περιλαμβάνουν κινήματα τέχνης, συνασπισμούς, ενασχόληση με ποίηση, χορό, επιτελεστικές τέχνες, εγκαταστάσεις και γλυπτά. Ο Στίβεν Μπράουν, σε μια ακαδημαϊκή μελέτη, έγραψε: "Η ύπαρξη κουλτούρας αναπηρίας είναι μια σχετικά νέα και αμφισβητούμενη ιδέα. [..] Οι μελετητές θα ήταν δύσκολο να ανακαλύψουν όρους ελπίδας, αγάπης ή ικανότητας που σχετίζονται με άτομα με αναπηρία".[2] Η κουλτούρα των κωφών έχει παλαιότερη ιστορία, η οποία έχει περιγραφεί το 1965[3] και μπορεί να συνδεθεί με την ευρύτερη κουλτούρα αναπηρίας, επειδή η κώφωση θεωρείται από τους άλλους αναπηρία.
Η κουλτούρα της αναπηρίας δεν μπορεί να οριστεί με μια συγκεκριμένη περιγραφή ή γλώσσα. Είναι ένας πολύπλοκος συνδυασμός τέχνης, περφόρμανς, έκφρασης και κοινότητας. Μέσα σε αυτήν την κουλτούρα, η λέξη «ανάπηροι» έχει επαναπροσδιοριστεί και αντιπροσωπεύει μια κοινωνική ταυτότητα ενδυνάμωσης και ευαισθητοποίησης. Όπως πολλά κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα στο παρελθόν, η κουλτούρα της αναπηρίας αμφισβητεί τους κανόνες της κοινωνίας και επιδιώκει να αντιμετωπίσει καταπιεστικές συμπεριφορές όπως η ιατρικοποίηση και η ιδρυματοποίηση. Οι βασικές της αξίες ως κουλτούρας αντανακλώνται στην τέχνη, τη συζήτηση, τους στόχους ή τις συμπεριφορές. Αυτές οι βασικές αξίες συχνά περιλαμβάνουν: την αποδοχή των ανθρώπινων διαφορών, την αποδοχή της ανθρώπινης ευαλωτότητας και αλληλεξάρτησης, την ανεκτικότητα απέναντι στην έλλειψη επίλυσης του απρόβλεπτου στη ζωή και το χιούμορ να γελάς με τον καταπιεστή ή την κατάσταση, όσο τρομερή κι αν είναι".[4]
«Η κουλτούρα της αναπηρίας, η οποία προτιμά την αλληλεξάρτηση από την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας, δεν δίνει προνόμια για μια ομοιόμορφη προοπτική, αλλά για την εγκυρότητα και την αξία ενός ευρέος φάσματος τρόπων κίνησης στον κόσμο - και τις ποικίλες προοπτικές που δημιουργούν αυτές οι διαφορετικές εμπειρίες», Τζιμ Φέρις.[5]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Vasey, Sian (1989). «Disability culture: it's a way of life». Feminist Arts News 2 (10). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2006-12-22. https://web.archive.org/web/20061222025501/http://imagina.org/archivos/archivos_vi/Disability%20Culture_it%27s%20a%20Way%20of%20Life%20By%20Sian%20Vasey.pdf. Ανακτήθηκε στις 2024-02-02.
- ↑ Brown, Steven. «Investigating a Culture of Disability Final Report» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 13 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2013.
- ↑ Stokoe, William C.; Dorothy C. Casterline; Carl G. Croneberg. 1965. A dictionary of American sign languages on linguistic principles. Washington, D.C.: Gallaudet College Press
- ↑ Gill, Carol (1995). «A Psychological View of Disability Culture». Disability Studies Quarterly (Fall Issue): 1–4 [3]. http://www.independentliving.org/docs3/gill1995.html. Ανακτήθηκε στις 3 April 2013.
- ↑ Ferris, Jim (2011). «Keeping the Knives Sharp». Στο: Bartlett, Jennifer. Beauty is a verb : the new poetry of disability (1st έκδοση). El Paso, TX: Cinco Puntos Press. σελ. 91. ISBN 978-1935955054.