Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κουλτούρα

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Στα ρωμαϊκά χρόνια ο ύπατος Κικέρων (Marcus Tullius Cicero, 106 π.Χ.-43 π.Χ.) εισήγαγε για πρώτη φορά στο λατινικό λεξιλόγιο τη λέξη cultura, από το ρήμα colere, που σημαίνει καλλιεργώ. Σημαίνει δηλαδή στην κυριολεξία καλλιέργεια και είναι το αντίστοιχο της ελληνικής λέξης παιδεία. Μετά την Αναγέννηση η έννοια της κουλτούρας παραφράστηκε ως πολιτισμός, ενώ στην ουσία η κουλτούρα είναι υποσύνολο του πολιτισμού. Εμβαθύνοντας παρατηρούμε πως η έννοια της κουλτούρας είναι ευμετάβλητη εξαιτίας διαφόρων παραγόντων για κάθε χώρα (π.χ. θρησκεία, μόδα, παράδοση, μορφωτικό επίπεδο, πολιτικές παρεμβάσεις, στρατηγική επιβίωσης της πολιτικής κοινωνίας κ.α.). Αντίθετα η έννοια του πολιτισμού περικλείει κάθε φυσικό ή τεχνητό πολιτιστικό δημιούργημα μιας χώρας το οποίο είναι υλικό και υπαρκτό (π.χ. Παρθενώνας, Πυραμίδες, πίνακες του Πικάσο, οι καταρράκτες του Νιαγάρα κ.α.) , ορίζοντας έτσι τον πολιτισμό ως έννοια σταθερή.

Η κουλτούρα ως έννοια είναι υποσύνολο του πολιτισμού αλλά κάθε παγκόσμια αναγνωρισμένο τεχνητό πολιτιστικό δημιούργημα προήλθε από το ερέθισμα της κουλτούρας εκείνης που παρακίνησε κάποιους ανθρώπους να ενώσουν τις προσδοκίες των υπολοίπων για αυτοπραγμάτωση. Διαφορετικά μπορούμε να πούμε πως κουλτούρα είναι η ανάγκη για αυτοπραγμάτωση μιας πλειοψηφίας ανθρώπων οι οποίοι επέλεξαν ή συνένωσαν στοιχεία των φιλοσοφικών σχολών για την ευδαιμονία του συνόλου της πολιτικής κοινωνίας που έχουν δημιουργήσει.[1]

Κοινωνιολογικές προσεγγίσεις του όρου «κουλτούρα»

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η λέξη κουλτούρα έχει δημιουργήσει μεγάλη σύγχυση μεταξύ των ερευνητών και των θεωρητικών που προσπάθησαν να την ορίζουν και αποτελεί εξαιρετικά αμφιλεγόμενη και πολυσήμαντη έννοια. Ο κοινωνιολόγος Γκυ Ροσέ ( Guy Rocher) αναφέρει ότι ο όρος εμφανίζεται το 1871 και εκφράζει τη «διαμόρφωση του πνεύματος». Έκτοτε, επιχειρήθηκε ο ορισμός της, κυρίως από ανθρωπολόγους (Τάιλορ, Μαλινόφσκι, Σαπίρ κ.ά.), ενώ αρχικά ταυτίστηκε με τον όρο «πολιτισμός». Ο διαχωρισμός έγινε από τους κλασσικούς κοινωνιολόγους (π.χ. Ντιρκέμ), καθώς η κουλτούρα συνδέθηκε με μία δεδομένη κοινωνία, ενώ ο πολιτισμός με ευρύτερα σύνολα στο χώρο και το χρόνο.

Η πολυπλοκότητα της έννοιας διατηρείται μέχρι σήμερα και εμφανίζεται με διάφορες κατηγοριοποιήσεις για την καλύτερη μελέτη της, όπως εθνική, λαϊκή, αστική, ταξική, μαζική κ.ά. Ο Λουί Πορσέ (Louis Porcher) αναφέρει και τον όρου «τρίτη κουλτούρα», εννοώντας τα εξωσχολικά δίκτυα διάδοσης γνώσεων και πληροφοριών, οπού κυριαρχούν τα ΜΜΕ. Κατά τον Εντγκάρ Μορέν, η κουλτούρα, με την ανθρωπολογική της έννοια, είναι αυτό που αντιπαρατίθεται στην φύση και περιλαμβάνει ό,τι δεν ανάγεται σε έμφυτες συμπεριφορές. Και αυτός με τη σειρά του συμπεραίνει ότι «η κοινωνία μας χαρακτηρίζεται από πολλές κουλτούρες και όχι μία». Ο ψυχοπαιδαγωγός Ζωρζ Σνυντέρς προτείνει δύο κατηγορίες κουλτούρας αναφορικά με την σχολική και την κουλτούρα των νέων. Την πρωτογενή κουλτούρα που περιλαμβάνει την μαζική και την επεξεργασμένη κουλτούρα που χαρακτηρίζει την καλλιεργημένη.

Άλλοι ερευνητές ωστόσο δεν προσπάθησαν να ορίσουν την λέξη «κουλτούρα», απλώς προσπάθησαν να την προσεγγίσουν ως έννοια. Για τον Πιερ Ανρί Σομπάρ ντε Λω είναι μια δυναμική έννοια, είναι δημιουργία και δράση, είναι ένα κίνημα. Ο ιστορικός και κοινωνιολόγος Μισέλ ντε Σερτώ στο βιβλίο του «Η κουλτούρα στον πληθυντικό» τονίζει ότι δεν υπάρχουν σταθερές λέξεις για να χαρακτηρίσουμε τα πολιτιστικά προβλήματα. «Είναι αδύνατο» γράφει «να επιβάλλουμε ένα εννοιολογικό ορισμό σε αυτές τις λέξεις, επειδή οι σημασίες τους συνδέονται με ιδεολογικές λειτουργίες και δυσανάλογα συστήματα». Αρνείται επίσης την έννοια της λαϊκής κουλτούρας και προτείνει ως εναλλακτικό όρο τη «συνήθη κουλτούρα».

Ο κοινωνιολόγος Ζοφρ Ντυμαζντιέ (Joffre Dumazedier) μιλά για τη «ζωντανή κουλτούρα», ορίζοντας την ως την κουλτούρα που «βλέπεται και ακούγεται στην πόλη», η οποία δεν ταυτίζεται με την ανθρωπιστική ή την συνήθη κουλτούρα.

Οι δύο εννοιολογικοί άξονες για τον ορισμό της κουλτούρας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι θεωρητικοί εν γένει κινήθηκαν σε δύο σημασιολογικούς άξονες για να ορίσουν την έννοια κουλτούρα. Σύμφωνα με τον πρώτο, η λέξη αναφέρεται στον σύνολο των φιλοσοφικών, μουσικών, λογοτεχνικών ή καλλιτεχνικών δημιουργιών και αναφερόμαστε στην καλλιεργημένη ή σοφή ή ανθρωπιστική κουλτούρα, η οποία εντοπίζεται σε υψηλά επεξεργασμένα προϊόντα της γνώσης και της τέχνης. Ο δεύτερος άξονας είναι αυτός που αναφέρεται στο σύνολο των πρακτικών και των γνώσεων, διανοητικών και υλικών, και είναι πιο κοντά στην προσέγγιση των ανθρωπολόγων. Σε αυτό το επίπεδο περιλαμβάνονται οι τρόποι που κάποιος αισθάνεται, σκέφτεται και πράττει (π.χ. τροφή, ενδυμασία, τρόποι συμπεριφοράς, κώδικες επικοινωνίας κ.τ.λ.).

Αλλαγή κουλτούρας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Αλλαγή κουλτούρας
Οι Beatles επεσήμαναν την αλλαγή της πολιτισμικής δυναμικής, όχι μόνο στη μουσική, αλλά στη μόδα και τον τρόπο ζωής. Πάνω από μισό αιώνα μετά την εμφάνισή τους, συνεχίζουν να έχουν παγκόσμιο πολιτιστικό αντίκτυπο.

Με βάση τα αρχαιολογικά δεδομένα εκτιμάται ότι η ανθρώπινη ικανότητα σωρευτικής κουλτούρας εμφανίστηκε κάπου μεταξύ 500.000-170.000 χρόνια πριν.[2]

Ο Ραϊμόν Πανικάρ εντόπισε 29 τρόπους με τους οποίους μπορεί να επιτευχθεί μια πολιτιστική αλλαγή, όπως είναι οι: ανάπτυξη, εξέλιξη, εμπλοκή, ανακαίνιση, επανασύνδεση, μεταρρύθμιση, καινοτομία, αναβίωση, επανάσταση, μετάλλαξη, πρόοδος, διάδοση, όσμωση, δανεισμός, εκλεκτισμός, συγκρητισμός, εκσυγχρονισμός, ιθαγένεια και μετασχηματισμός.[3] ]Σε αυτό το πλαίσιο, ο εκσυγχρονισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί ως υιοθέτηση πεποιθήσεων και πρακτικών της εποχής του Διαφωτισμού, όπως η επιστήμη, ο ορθολογισμός, η βιομηχανία, το εμπόριο, η δημοκρατία και η έννοια της προόδου. Ο Ρέιν Ροντ, βασιζόμενος στο έργο των Ουμπέρτο Έκο, Πιέρ Μπουρντιέ και Τζέφρι Αλεξάντερ, πρότεινε ένα μοντέλο πολιτιστικής αλλαγής που βασίζεται σε αξιώσεις και προσφορές, τα οποία κρίνονται από τη γνωστική τους επάρκεια και υποστηρίζονται ή δεν υποστηρίζονται από τη συμβολική αρχή της εν λόγω πολιτιστική κοινότητας.[4]

Μια χαρακτική του 19ου αιώνα που δείχνει αυστραλιανούς ιθαγενείς να αντιτίθενται στην άφιξη του καπετάνιου Τζέιμς Κουκ το 1770
Ένα παιδί των Ασσυρίων φορώντας παραδοσιακή ενδυμασία.

Ο όρος «Πολιτιστική εφεύρεση» σημαίνει κάθε καινοτομία που είναι καινούργια και θεωρείται χρήσιμη για μια ομάδα ανθρώπων και εκφράζεται στη συμπεριφορά τους, αλλά δεν υπάρχει ως φυσικό αντικείμενο. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια παγκόσμια «περίοδο επιτάχυνσης της αλλαγής του πολιτισμού», καθοδηγούμενη από την επέκταση του διεθνούς εμπορίου, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και, κυρίως, της έκρηξης του ανθρώπινου πληθυσμού, μεταξύ άλλων παραγόντων. Η επανατοποθέτηση της κουλτούρας σημαίνει την ανακατασκευή της πολιτιστικής έννοιας μιας κοινωνίας.[5]

Ολόσωμο πορτραίτο μιας γυναίκας στο Τουκμενιστάν, που στέκεται πάνω σε ένα χαλί στην είσοδο ενός yurt, ντυμένη με παραδοσιακά ρούχα και κοσμήματα.

Οι πολιτισμοί επηρεάζονται εσωτερικά και από τις δύο δυνάμεις που ενθαρρύνουν την αλλαγή και από τις δυνάμεις που αντιστέκονται στην αλλαγή. Αυτές οι δυνάμεις σχετίζονται τόσο με τις κοινωνικές δομές όσο και με τα φυσικά γεγονότα και εμπλέκονται στη διαιώνιση πολιτιστικών ιδεών και πρακτικών μέσα στις τρέχουσες δομές, οι οποίες οι ίδιες υπόκεινται σε αλλαγές.[6]

Η κοινωνική σύγκρουση και η ανάπτυξη τεχνολογιών μπορούν να προκαλέσουν αλλαγές μέσα σε μια κοινωνία αλλάζοντας την κοινωνική δυναμική και προωθώντας νέα πολιτιστικά μοντέλα, και προωθώντας ή ενεργοποιώντας τη γενετική δράση. Αυτές οι κοινωνικές μετατοπίσεις μπορεί να συνοδεύουν ιδεολογικές αλλαγές και άλλους τύπους πολιτιστικών αλλαγών. Για παράδειγμα, το «αμερικανικό φεμινιστικό κίνημα» περιελάμβανε νέες πρακτικές που παρήγαγαν μια αλλαγή στις σχέσεις μεταξύ των φύλων, αλλάζοντας τόσο το φύλο όσο και τις οικονομικές δομές. Οι περιβαλλοντικές συνθήκες μπορούν επίσης να εισαχθούν ως παράγοντες. Για παράδειγμα, μετά την επιστροφή τροπικών δασών στο τέλος της τελευταίας εποχής των παγετώνων, ήταν διαθέσιμα φυτά κατάλληλα για καλιέργεια, οδηγώντας στην εφεύρεση της γεωργίας, η οποία με τη σειρά της επέφερε πολλές πολιτιστικές καινοτομίες και αλλαγές στην κοινωνική δυναμική.[7]

Οι πολιτισμοί επηρεάζονται εξωτερικά μέσω της επαφής μεταξύ κοινωνιών, οι οποίες μπορούν επίσης να παράγουν - ή να αναστέλλουν - κοινωνικές αλλαγές στις πολιτιστικές πρακτικές. Ο πόλεμος ή ο ανταγωνισμός για τους πόρους μπορεί να επηρεάσουν την τεχνολογική ανάπτυξη ή την κοινωνική δυναμική. Επιπλέον, οι πολιτιστικές ιδέες μπορεί να μεταφερθούν από τη μια κοινωνία στην άλλη, μέσω της διάχυσης ή της καλλιέργειας. Σε διάχυση, η μορφή του κάτι (αν και όχι απαραίτητα το νόημά του) μετακινείται από τον ένα πολιτισμό στον άλλο. Για παράδειγμα, οι δυτικές αλυσίδες εστιατορίων και οι γαστρονομικές φίρμες προκάλεσαν περιέργεια και γοητεία στους Κινέζους καθώς η Κίνα άνοιξε την οικονομία της στο διεθνές εμπόριο στα τέλη του 20ού αιώνα.[8] Το "Stimulus diffusion" (η ανταλλαγή ιδεών) αναφέρεται σε ένα στοιχείο ενός πολιτισμού που οδηγεί σε μια εφεύρεση ή διάδοση σε μια άλλη. Ο «άμεσος δανεισμός», από την άλλη πλευρά, τείνει να αναφέρεται σε τεχνολογική ή απτή διάδοση από τη μία κουλτούρα στην άλλη. Η θεωρία της διάχυσης των καινοτομιών παρουσιάζει ένα ερευνητικό μοντέλο για το γιατί και πότε τα άτομα και οι πολιτισμοί υιοθετούν νέες ιδέες, πρακτικές και προϊόντα.

Το Acculturation έχει διαφορετικές έννοιες. Ακόμα, σε αυτό το πλαίσιο, αναφέρεται στην αντικατάσταση των χαρακτηριστικών του ενός πολιτισμού με το άλλο, όπως αυτό που συνέβη σε ορισμένες φυλές ιθαγενών της Αμερικής και πολλούς αυτόχθονες λαούς σε όλο τον κόσμο κατά τη διαδικασία του αποικισμού. Οι σχετικές διαδικασίες σε ατομικό επίπεδο περιλαμβάνουν την αφομοίωση (υιοθέτηση διαφορετικής κουλτούρας από ένα άτομο) και τη διαπολιτισμική επεξεργασία. Η διακρατική ροή του πολιτισμού έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη συγχώνευση διαφορετικών πολιτισμών και στην ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών και πεποιθήσεων.

Πρώιμοι σύγχρονοι λόγοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γερμανικός Ρομαντισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γιόχαν Χέρντερ επέστησε την προσοχή στους εθνικούς πολιτισμούς.

Ο Εμανουέλ Καντ (1724-1804) διατύπωσε έναν ατομικιστικό ορισμό της «φώτισης» παρόμοια με την έννοια της κατασκευής : «Ο Διαφωτισμός είναι η εμφάνιση του ανθρώπου από την αυτοαναπόσπαστη ανωριμότητα του».[9] Υποστήριξε ότι αυτή η ανωριμότητα δεν προέρχεται από έλλειψη κατανόησης, αλλά από την έλλειψη θάρρους για να σκέφτονται ανεξάρτητα. Ενάντια σε αυτήν τη διανοητική δειλία, ο Καντ προέτρεψε: «Τολμήστε να είστε σοφοί!». Σε αντίδραση στον Καντ, Γερμανοί μελετητές όπως ο Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ (1744-1803) υποστήριξαν ότι η ανθρώπινη δημιουργικότητα, η οποία αναγκαστικά παίρνει απρόβλεπτες και πολύ διαφορετικές μορφές, είναι εξίσου σημαντική με τον ανθρώπινο ορθολογισμό. Επιπλέον, ο Χέρντερ πρότεινε μια συλλογική μορφή χτισίματος. Για τον Χέρντερ, το χτίσιμο μιας κουλτούρας ήταν το σύνολο των εμπειριών που παρέχουν μια συνεκτική ταυτότητα και μια αίσθηση κοινού πεπρωμένου, σε έναν λαό."[10]

Ο Άντολφ Μπαστιάν ανέπτυξε ένα παγκόσμιο μοντέλο πολιτισμού.

Το 1795, ο Πρώσος γλωσσολόγος και φιλόσοφος Wilhelm von Humboldt (1767-1835) εξήγησε μια ανθρωπολογία που θα συνέθετε τις θεωρίες του Καντ και του Χέρντερ. Κατά τη Ρομαντική εποχή, οι μελετητές στη Γερμανία, ειδικά εκείνοι που ασχολούνται με τα εθνικιστικά κινήματα - όπως ο εθνικιστικός αγώνας για τη δημιουργία μιας "Γερμανίας" από διαφορετικές αρχές και οι εθνικιστικοί αγώνες των εθνικών μειονοτήτων κατά της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας - ανέπτυξαν μια πιο περιεκτική έννοια του πολιτισμού ως «κοσμοθεωρία».[11] Σύμφωνα με αυτήν τη σχολή σκέψης, κάθε εθνοτική ομάδα έχει μια ξεχωριστή κοσμοθεωρία που είναι ασύμβατη με τις κοσμοθεωρήσεις άλλων ομάδων. Παρόλο που είναι πιο περιεκτική από τις προηγούμενες απόψεις, αυτή η προσέγγιση στον πολιτισμό επέτρεψε ακόμη διακρίσεις μεταξύ πολιτισμών «πολιτισμένων» και «πρωτόγονων» ή «φυλών».

Το 1860, ο Άντολφ Μπαστιάν (1826–1905) υποστήριξε «την ψυχική ενότητα της ανθρωπότητας».[12] Πρότεινε ότι μια επιστημονική σύγκριση όλων των ανθρώπινων κοινωνιών θα αποκάλυπτε ότι ξεχωριστές κοσμοθεωρήσεις αποτελούσαν τα ίδια βασικά στοιχεία. Σύμφωνα με τον Μπαστιάν, όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες μοιράζονται ένα σύνολο «στοιχειωδών ιδεών. Διαφορετικοί πολιτισμοί, ή διαφορετικές «λαϊκές ιδέες», είναι τοπικές τροποποιήσεις των στοιχειωδών ιδεών.[13] Αυτή η άποψη άνοιξε το δρόμο για τη σύγχρονη κατανόηση της κουλτούρας. Ο Φρανζ Μπόας (1858–1942) εκπαιδεύτηκε σε αυτήν την παράδοση και την μετέφερε μαζί του όταν έφυγε από τη Γερμανία για τις Ηνωμένες Πολιτείες.[14]

Αγγλικός Ρομαντισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Βρετανός ποιητής και κριτικός Μάθιου Άρνολντ θεωρούσε την «κουλτούρα» ως την καλλιέργεια του ανθρωπιστικού ιδεώδους.

Τον 19ο αιώνα, οι ανθρωπιστές, όπως ο Άγγλος ποιητής και δοκιμιογράφος Μάθιου Άρνολντ (1822–1888), χρησιμοποίησαν τη λέξη «πολιτισμός» για να αναφερθούν σε ένα ιδανικό ατομικής ανθρώπινης τελειοποίησης, «του καλύτερου που έχει σκεφτεί και ειπωθεί στον κόσμο».[15] Αυτή η έννοια του πολιτισμού είναι επίσης συγκρίσιμη με τη γερμανική έννοια του χτισίματος : «... ο πολιτισμός αποτελεί την επιδίωξη της απόλυτης τελειότητας μας μέσω της γνωριμίας, για όλα τα θέματα που μας απασχολούν περισσότερο και το καλύτερο που σκέφτηκε και ανέφερε στον κόσμο.»[15]

Στην πράξη, η κουλτούρα αναφέρεται σε μία ελίτ ιδανικών και συνδέθηκε με δραστηριότητες όπως η τέχνη, η κλασική μουσική και η υψηλή γαστρονομία.[16] Δεδομένου ότι αυτές οι μορφές συνδέονταν με την αστική ζωή, η «κουλτούρα» ταυτίστηκε με τον «πολιτισμό» (από τα λατινικά: Civitas city). Μια άλλη πτυχή του ρομαντικού κινήματος ήταν το ενδιαφέρον για τη λαογραφία, η οποία οδήγησε στον εντοπισμό ενός «πολιτισμού» μεταξύ των μη προνομιούχων. Αυτή η διάκριση χαρακτηρίζεται συχνά ως μεταξύ της υψηλής κουλτούρας, δηλαδή της κυρίαρχης κοινωνικής ομάδας και της χαμηλής κουλτούρας. Με άλλα λόγια, η ιδέα του «πολιτισμού» που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη κατά τον 18ο και στις αρχές του 19ου αιώνα αντικατοπτρίζει τις ανισότητες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. [17]

Ο Βρετανός ανθρωπολόγος Έντουαρντ Τάιλορ ήταν ένας από τους πρώτους αγγλόφωνους μελετητές που χρησιμοποίησαν τον όρο κουλτούρα με περιεκτική και καθολική έννοια.

Ο Μάθιου Άρνολντ αντιπαρέθεσε τον «πολιτισμό» με την αναρχία, ενώ άλλοι Ευρωπαίοι, ακολουθώντας τους φιλόσοφους Τόμας Χομπς και Ζαν-Ζακ Ρουσώ, ανέφεραν τον «πολιτισμό» και την «πρωτόγονη κατάσταση». Σύμφωνα με τους Χομπς και Ρουσώ, οι ιθαγενείς Αμερικανοί που κατακτήθηκαν από τους Ευρωπαίους από τον 16ο αιώνα ζούσαν σε μια πρωτόγονη κατάσταση. Αυτή η αντιπολίτευση εκφράστηκε μέσω της αντίθεσης μεταξύ του «πολιτισμένου» και του «μη πολιτισμένου». Σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο σκέψης, κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ορισμένες χώρες και έθνη ως πιο πολιτισμένες από άλλες και μερικά άτομα ως πιο πολιτισμένα από άλλα. Αυτή η αντίθεση οδήγησε στη θεωρία του Χέρμπερτ Σπένσερ, Κοινωνικός Δαρβινισμός και την θεωρία του Λουίς Χένρι Μόργκαν για την πολιτιστική εξέλιξη. Ακριβώς όπως ορισμένοι κριτικοί ισχυρίστηκαν ότι η διάκριση μεταξύ υψηλών και χαμηλών πολιτισμών είναι μια έκφραση της σύγκρουσης μεταξύ των ευρωπαϊκών ελίτ και των μη προνομιούχων κοινωνικών ομάδων, άλλοι κριτικοί ισχυρίστηκαν ότι η διάκριση μεταξύ πολιτισμένων και μη πολιτισμένων ανθρώπων είναι μια έκφραση της σύγκρουσης μεταξύ των ευρωπαϊκών αποικιακών δυνάμεων και των αποικιακών τους θεμάτων.

Άλλοι κριτικοί του 19ου αιώνα, ακολουθώντας τον Ρουσώ, έχουν αποδεχτεί αυτήν τη διαφοροποίηση μεταξύ ανώτερου και κατώτερου πολιτισμού, αλλά έχουν δει τη βελτίωση και την εκλέπτυνση του υψηλού πολιτισμού ως διεφθαρμένες και αφύσικες εξελίξεις που αποκρύπτουν και στρεβλώνουν την ουσιαστική φύση των ανθρώπων. Αυτοί οι κριτικοί θεώρησαν τη λαϊκή μουσική (όπως παράγεται από τους «λαϊκούς», δηλαδή, τους αναλφάβητους, αγρότες) να εκφράζουν ειλικρινά έναν φυσικό τρόπο ζωής, ενώ η κλασική μουσική φαινόταν επιφανειακή και παρακμιακή. Ομοίως, αυτή η άποψη συχνά απεικόνιζε τους αυτόχθονες λαούς ως «ευγενείς άγριους» που ζούσαν αυθεντικές και άψογες ζωές, απλές και αδιάλειπτες από τα εξαιρετικά στρωματοποιημένα καπιταλιστικά συστήματα της Δύσης.

Το 1870 ο ανθρωπολόγος Έντουαρντ Τάιλορ (1832–1917) εφάρμοσε αυτές τις ιδέες της ανώτερης έναντι της κατώτερης κουλτούρας για να προτείνει μια θεωρία της εξέλιξης της θρησκείας. Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, η θρησκεία εξελίσσεται από πιο πολυθεϊστικές σε πιο μονοθεϊστικές μορφές.[18] Στη διαδικασία, επαναπροσδιόρισε τον πολιτισμό ως ένα διαφορετικό σύνολο δραστηριοτήτων που χαρακτηρίζουν όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. Αυτή η άποψη άνοιξε το δρόμο για τη σύγχρονη κατανόηση της θρησκείας.

Ανθρωπολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πετρογλυφικό στο σύγχρονο Γκομπουστάν του Αζερμπαϊτζάν, που χρονολογείται από το 10.000 π.Χ. και δείχνει μια ακμάζουσα κουλτούρα
Κύριο λήμμα: Αμερικανική ανθρωπολογία

Αν και οι ανθρωπολόγοι παραπέμπουν σε όλο τον κόσμο με τον ορισμό της κουλτούρας του Τάιλορ,[19] κατά τον 20ο αιώνα η «κουλτούρα» αναδείχθηκε ως η κεντρική και την ενοποίηση έννοια της αμερικανικής ανθρωπολογίας, όπου αναφέρεται πιο συχνά με την καθολική ανθρώπινη ικανότητα για την ταξινόμηση και την κωδικοποίηση της ανθρώπινης εμπειρίας και την επικοινωνία. Η αμερικανική ανθρωπολογία οργανώνεται σε τέσσερις τομείς, καθένας από τους οποίους διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην έρευνα για τον πολιτισμό: την βιολογική ανθρωπολογία, την γλωσσική ανθρωπολογία, την πολιτιστική ανθρωπολογία, και την αρχαιολογία στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.[20][21][22][23] Ο όρος Kulturbrille, ή «όραση πολιτισμού», που επινοήθηκε από τον Γερμανό Αμερικανό ανθρωπολόγο Φρανζ Μπόας, αναφέρεται στους «φακούς» μέσω των οποίων βλέπουμε τις δικές μας χώρες. Ο Μάρτιν Λίντστρομ ισχυρίζεται ότι το Kulturbrille, μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την κουλτούρα που κατοικούμε και επίσης «μπορεί να μας τυφλώσει σε πράγματα που γνωρίζουν οι ξένοι».[24]

Κοινωνιολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένα παράδειγμα λαογραφικού χορού στην Κολομβία.
Κύριο λήμμα: Κοινωνιολογία της κουλτούρας

Η κοινωνιολογία της κουλτούρας αναφέρεται στον πολιτισμό όπως εκδηλώνεται στην κοινωνία. Για τον κοινωνιολόγο Georg Simmel (1858–1918), ο πολιτισμός αναφέρεται στην «καλλιέργεια ατόμων μέσω της δημιουργίας εξωτερικών μορφών που έχουν αντικειμενοποιηθεί κατά τη διάρκεια της ιστορίας».[25] Ως εκ τούτου, ο πολιτισμός στον κοινωνιολογικό τομέα μπορεί να οριστεί ως οι τρόποι σκέψης, οι τρόποι δράσης και τα υλικά αντικείμενα που μαζί διαμορφώνουν τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Ο πολιτισμός μπορεί να είναι οποιοσδήποτε από δύο τύπους, μη υλικές καλλιέργειες ή υλικές καλλιέργειες. Η μη υλική κουλτούρα αναφέρεται στις μη φυσικές ιδέες που έχουν τα άτομα για τον πολιτισμό τους, συμπεριλαμβανομένων αξιών, συστημάτων πεποιθήσεων, κανόνων, ηθών, γλώσσας, οργανώσεων και θεσμών, ενώ ο υλικός πολιτισμός είναι η φυσική απόδειξη μιας κουλτούρας στα αντικείμενα και την αρχιτεκτονική που κάνουν ή έχουν δημιουργήσει. Ο όρος τείνει να σχετίζεται μόνο με αρχαιολογικές και ανθρωπολογικές μελέτες, αλλά σημαίνει συγκεκριμένα όλα τα υλικά αποδεικτικά στοιχεία που μπορούν να αποδοθούν στον πολιτισμό, στο παρελθόν ή στο παρόν.

Η πολιτισμική κοινωνιολογία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Βαϊμάρη της Γερμανίας (1918-1933), όπου οι κοινωνιολόγοι όπως ο Άλφρεντ Βέμπερ χρησιμοποίησαν τον όρο Kultursoziologie (πολιτιστική κοινωνιολογία). Η πολιτιστική κοινωνιολογία στη συνέχεια «επανεφεύρεθηκε» στον αγγλόφωνο κόσμο ως προϊόν της «πολιτιστικής στροφής» της δεκαετίας του 1960, η οποία εισήγαγε δομικές και μεταμοντέρνες προσεγγίσεις στην κοινωνική επιστήμη. Αυτός ο τύπος πολιτιστικής κοινωνιολογίας μπορεί να θεωρηθεί ελεύθερα ως μια προσέγγιση που ενσωματώνει την πολιτιστική ανάλυση και την κριτική θεωρία. Οι πολιτισμικοί κοινωνιολόγοι τείνουν να απορρίπτουν τις επιστημονικές μεθόδους, αντί να ερμηνεύουν εστιασμένα σε λέξεις, αντικείμενα και σύμβολα.[26] «Ο πολιτισμός» έχει έκτοτε γίνει μια σημαντική ιδέα σε πολλούς κλάδους της κοινωνιολογίας, συμπεριλαμβανομένων επιστημονικών πεδίων όπως η κοινωνική διαστρωμάτωση και η ανάλυση κοινωνικών δικτύων. Ως αποτέλεσμα, υπήρξε πρόσφατη εισροή ποσοτικών κοινωνιολόγων στο πεδίο. Έτσι, υπάρχει τώρα μια αυξανόμενη ομάδα πολιτισμικών κοινωνιολόγων οι οποίοι, με σύγχυση, δεν είναι πολιτιστικοί κοινωνιολόγοι. Αυτοί οι μελετητές απορρίπτουν τις αφηρημένες μεταμοντέρνες πτυχές της πολιτιστικής κοινωνιολογίας και αντ 'αυτού αναζητούν μια θεωρητική υποστήριξη στην πιο επιστημονική φλέβα της κοινωνικής ψυχολογίας και της γνωστικής επιστήμης.

Το Nowruz είναι ένα καλό δείγμα λαϊκής και λαογραφικής κουλτούρας που γιορτάζεται από ανθρώπους σε περισσότερες από 22 χώρες με διαφορετικά έθνη και θρησκείες, την 1η ημέρα της άνοιξης. Γιορτάζεται από διάφορες κοινότητες για πάνω από 7.000 χρόνια.

Πρώιμοι ερευνητές και ανάπτυξη της πολιτιστικής κοινωνιολογίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πολιτισμική κοινωνιολογία αναπτύχθηκε από τη διασταύρωση μεταξύ της κοινωνιολογίας (όπως διαμορφώθηκε από πρώιμους θεωρητικούς όπως ο Μαρξ,[27] ο Ντάρκχαιμ και ο Βέμπερ) με την αυξανόμενη πειθαρχία της ανθρωπολογίας, όπου οι ερευνητές πρωτοστάτησαν σε εθνογραφικές στρατηγικές για την περιγραφή και την ανάλυση μιας ποικιλίας πολιτισμών σε όλο τον κόσμο. Μέρος της κληρονομιάς της πρώιμης ανάπτυξης του πεδίου παραμένει στις μεθόδους , στις θεωρίες (μια ποικιλία κριτικών προσεγγίσεων στην κοινωνιολογία είναι κεντρικές για τις τρέχουσες ερευνητικές κοινότητες), και στην ουσιαστική εστίαση του τομέα. Για παράδειγμα, οι σχέσεις μεταξύ του λαϊκού πολιτισμού, του πολιτικού ελέγχου και της κοινωνικής τάξης ήταν πρώιμες και διαρκείς ανησυχίες στον τομέα.

Πολιτισμικές σπουδές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Πολιτιστικές μελέτες

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, κοινωνιολόγοι και άλλοι μελετητές που επηρεάστηκαν από τον μαρξισμό, όπως ο Στιουάρτ Χαλ (1932–2014) και ο Ρέιμοντ Γουίλιαμς (1921–1988) ανέπτυξαν πολιτιστικές μελέτες. Μετά τους ρομαντικούς του 19ου αιώνα, εντόπισαν την «κουλτούρα» που περιείχε καταναλωτικά αγαθά και δραστηριότητες αναψυχής (όπως τέχνη, μουσική, ταινία, φαγητό, αθλητισμό και ρούχα). Είδαν πρότυπα κατανάλωσης και αναψυχής όπως καθορίζονται από τις σχέσεις παραγωγής, που τους οδήγησαν να επικεντρωθούν στις ταξικές σχέσεις και στην οργάνωση της παραγωγής.[28][29]

Το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στο Μανχάταν. Η εικαστική τέχνη είναι μια έκφραση της κουλτούρας.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πολιτιστικές μελέτες επικεντρώνονται σε μεγάλο βαθμό στη μελέτη του λαϊκού πολιτισμού, δηλαδή, σχετικά με τις κοινωνικές έννοιες των καταναλωτικών και ψυχαγωγικών αγαθών μαζικής παραγωγής. Ο Ρίτσαρντ Χόγκαρτ επινόησε τον όρο το 1964 όταν ίδρυσε το Κέντρο Σύγχρονων Πολιτιστικών Σπουδών του Μπέρμιγχαμ.[30] Έκτοτε συνδέθηκε στενά με τον Στιουάρτ Χαλ,[31] ο οποίος διαδέχθηκε τον Χόγκαρτ ως διευθυντή.[32] Οι πολιτιστικές μελέτες με αυτήν την έννοια, λοιπόν, μπορούν να θεωρηθούν ως μια περιορισμένη συγκέντρωση που καλύπτεται από τις περιπλοκές του καταναλωτισμού, που ανήκει σε έναν ευρύτερο πολιτισμό που μερικές φορές αναφέρεται ως «δυτικός πολιτισμός» ή «παγκοσμιοποίηση».

Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, το πρωτοποριακό έργο του Στιουάρτ Χαλ, μαζί με το έργο των συναδέλφων του Πολ Γουίλις, Dick Hebdige, Τόνι Τζέφερσον και Αντζελα ΜακΡόμπι, δημιούργησαν ένα διεθνές πνευματικό κίνημα. Καθώς το πεδίο αναπτύχθηκε, άρχισε να συνδυάζει την πολιτική οικονομία, την επικοινωνία, την κοινωνιολογία, την κοινωνική θεωρία, τη λογοτεχνική θεωρία, τη θεωρία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τις μελέτες ταινιών / βίντεο, την πολιτιστική ανθρωπολογία, τη φιλοσοφία, τις μουσικές μελέτες και την ιστορία της τέχνης να μελετά πολιτιστικά φαινόμενα ή πολιτιστικά κείμενα. Σε αυτό το πεδίο οι ερευνητές συχνά επικεντρώνονται στο πώς συγκεκριμένα φαινόμενα σχετίζονται με θέματα ιδεολογίας, κοινωνικής τάξης ή / και φύλου.[33] Οι πολιτιστικές μελέτες ασχολούνται με το νόημα και πρακτικές της καθημερινής ζωής. Αυτές οι πρακτικές περιλαμβάνουν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι κάνουν συγκεκριμένα πράγματα (όπως το να βλέπουν τηλεόραση ή πως τρώνε φαγητό) σε μια δεδομένη κουλτούρα. Μελετά επίσης τις έννοιες και χρησιμοποιεί τα άτομα που αποδίδουν σε διάφορα αντικείμενα και πρακτικές. Συγκεκριμένα, ο πολιτισμός περιλαμβάνει αυτές τις έννοιες και πρακτικές που διατηρούνται ανεξάρτητα από το λόγο. Η παρακολούθηση της τηλεόρασης για την προβολή μιας δημόσιας προοπτικής σχετικά με ένα ιστορικό γεγονός δεν πρέπει να θεωρείται ως πολιτισμός εκτός εάν αναφέρεται στο μέσο της ίδιας της τηλεόρασης, το οποίο μπορεί να έχει επιλεγεί πολιτιστικά. Ωστόσο, οι μαθητές που παρακολουθούν τηλεόραση μετά το σχολείο με τους φίλους τους για να «ταιριάζουν» σίγουρα πληρούν τις προϋποθέσεις, δεδομένου ότι δεν υπάρχει βάσιμος λόγος για τη συμμετοχή κάποιου σε αυτήν την πρακτική.

Στο πλαίσιο των πολιτιστικών μελετών, η ιδέα ενός κειμένου περιλαμβάνει όχι μόνο την γραπτή γλώσσα, αλλά και ταινίες, φωτογραφίες, μόδα ή χτενίσματα: τα κείμενα των πολιτιστικών μελετών περιλαμβάνουν όλα τα σημαντικά αντικείμενα του πολιτισμού. [34] Ομοίως, η πειθαρχία διευρύνει την έννοια της «κουλτούρας». Η «κουλτούρα» για έναν ερευνητή πολιτιστικών μελετών δεν περιλαμβάνει μόνο τις παραδοσιακές έννοιες υψηλού πολιτισμού (η κουλτούρα των προνομιούχων κοινωνικών ομάδων)[35] και του λαϊκού πολιτισμού, αλλά και τις καθημερινές έννοιες και πρακτικές. Τα δύο τελευταία, στην πραγματικότητα, έχουν γίνει το κύριο επίκεντρο των πολιτιστικών σπουδών. Μια περαιτέρω και πρόσφατη προσέγγιση είναι οι συγκριτικές πολιτιστικές μελέτες, βασισμένες στους κλάδους της συγκριτικής λογοτεχνίας και των πολιτιστικών σπουδών.[36]

Οι μελετητές στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες ανέπτυξαν κάπως διαφορετικές εκδόσεις πολιτιστικών σπουδών μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Η βρετανική εκδοχή πολιτιστικών μελετών προήλθε από τη δεκαετία του 1950 και του 1960, κυρίως υπό την επήρεια των Ρίτσαρντ Χόγκαρτ, ΕΠ Τόμσον και Ρέιμοντ Γουίλιαμς, και αργότερα εκείνης του Στιουάρτ Χαλ και άλλων στο Κέντρο Σύγχρονων Πολιτιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ. Αυτό περιελάμβανε υπερβολικά πολιτικές, αριστερές απόψεις και κριτικές για τον λαϊκό πολιτισμό ως «καπιταλιστική» μαζική κουλτούρα που απορρόφησε μερικές από τις ιδέες της κριτικής της Σχολής της Φρανκφούρτης για τη «βιομηχανία πολιτισμού» (δηλ. την μαζική κουλτούρα). Αυτό εμφανίζεται στα γραπτά των πρώτων Βρετανών μελετητών πολιτιστικών σπουδών και τις επιρροές τους.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Λίντλοφ και ο Τάιλορ γράφουν: «Οι πολιτιστικές μελέτες στηρίζονται σε μια ρεαλιστική, φιλελεύθερη-πλουραλιστική παράδοση».[37] Η αμερικανική εκδοχή πολιτιστικών μελετών ασχολήθηκε αρχικά περισσότερο με την κατανόηση της υποκειμενικής και κατάλληλης πλευράς των αντιδράσεων του κοινού και της χρήσης της μαζικής κουλτούρας. Για παράδειγμα, οι Αμερικανοί υποστηρικτές πολιτιστικών σπουδών έγραψαν για τις απελευθερωτικές πτυχές του fandom. Ωστόσο, η διάκριση μεταξύ αμερικανικών και βρετανικών πτυχών έχει εξασθενίσει. Ορισμένοι ερευνητές, ειδικά σε πρώιμες βρετανικές πολιτιστικές μελέτες, εφαρμόζουν ένα μαρξιστικό μοντέλο στο πεδίο. Αυτό η σχολή σκέψης έχει κάποια επιρροή από τη Σχολή της Φρανκφούρτης, αλλά ειδικά από τον δομικός μαρξισμός του Louis Althusser και άλλων. Αυτό το μοντέλο προϋποθέτει μια μαζική παραγωγή πολιτισμού και προσδιορίζει τη δύναμη των τοπικών με εκείνους που παράγουν πολιτιστικά αντικείμενα. Σε μια μαρξιστική άποψη, ο τρόπος και οι σχέσεις παραγωγής αποτελούν την οικονομική βάση της κοινωνίας, η οποία αλληλεπιδρά συνεχώς και επηρεάζει τις υπερκατασκευές, όπως ο πολιτισμός.[38] Άλλες προσεγγίσεις στις πολιτιστικές μελέτες, όπως οι φεμινιστικές[39], οι οποίες επιδιώκουν να αμφισβητήσουν την ιδέα ότι όσοι παράγουν εμπορεύματα ελέγχουν τις έννοιες που τους αποδίδουν οι άνθρωποι. Η φεμινίστρια πολιτιστική αναλύτρια, θεωρητικός και ιστορικός τέχνης Γκρισέλντα Πόλοκ αναφέρει ότι οι πολιτιστικές σπουδές και οι μεταγενέστερες αμερικανικές εξελίξεις στον τομέα, απέχουν από αυτήν την άποψη. Επικρίνουν τη μαρξιστική υπόθεση για ένα μόνο, κυρίαρχο νόημα, το οποίο μοιράζονται όλοι, για οποιοδήποτε πολιτιστικό προϊόν. Οι μη μαρξιστικές προσεγγίσεις υποδηλώνουν ότι διαφορετικοί τρόποι κατανάλωσης πολιτιστικών αντικειμένων επηρεάζουν τη σημασία του προϊόντος. Αυτή η άποψη αναφέρεται στο βιβλίο Doing Cultural Studies: The Story of the Sony Walkman το οποίο συνέβαλε σε πολιτιστικές μελέτες από απόψεως της ιστορίας της τέχνης και της ψυχανάλυσης. Η συγγραφέας Τζούλια Κρίστεβα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικές φωνές στα τέλη του αιώνα, συμβάλλοντας σε πολιτιστικές σπουδές από το χώρο της τέχνης και του ψυχαναλυτικού Γαλλικού φεμινισμού.[40]

Ο Πετράκης και ο Κωστής (2013) χωρίζουν τις μεταβλητές πολιτιστικού υποβάθρου σε δύο κύριες ομάδες:[41]

  • Η πρώτη ομάδα καλύπτει τις μεταβλητές που αντιπροσωπεύουν τον «προσανατολισμό απόδοσης» των κοινωνιών: προσανατολισμός απόδοσης, μελλοντικός προσανατολισμό , επιθετικότητα, απόσταση ισχύος και αποφυγή αβεβαιότητας.
  • Η δεύτερη καλύπτει τις μεταβλητές που αντιπροσωπεύουν τον «κοινωνικό προσανατολισμό» των κοινωνιών, δηλαδή τις στάσεις και τον τρόπο ζωής των μελών τους. Αυτές οι μεταβλητές περιλαμβάνουν την ισότητα των φύλων, τον θεσμικό κολεκτιβισμό, τον κολεκτιβισμό εντός της ομάδας και τον ανθρώπινο προσανατολισμό.

Το 2016, προτάθηκε μια νέα προσέγγιση στον πολιτισμό από τον Ρέιν Ροντ,[4] ο οποίος ορίζει την κουλτούρα ως το άθροισμα των πόρων που διατίθενται στους ανθρώπους για να κατανοήσουν τον κόσμο τους και προτείνει μια προσέγγιση δύο επιπέδων, συνδυάζοντας τη μελέτη των κειμένων (όλες επανορθωμένες έννοιες σε κυκλοφορία) και πολιτιστικές πρακτικές (όλες οι επαναλαμβανόμενες δράσεις που περιλαμβάνουν την παραγωγή, διάδοση ή μετάδοση σκοπών), καθιστώντας έτσι δυνατή την επανασύνδεση της ανθρωπολογικής και κοινωνιολογικής μελέτης του πολιτισμού με την παράδοση της θεωρίας κειμένου.

Ψυχολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δείτε επίσης: Κοινωνική ψυχολογία, Πολιτιστική ψυχολογία και Διαπολιτισμική ψυχολογία
Τα γνωστικά εργαλεία προτείνουν έναν τρόπο για άτομα από συγκεκριμένη κουλτούρα να αντιμετωπίζουν προβλήματα στην πραγματική ζωή τους, όπως το Suanpan για τους Κινέζους που εκτελούν μαθηματικούς υπολογισμούς.

Ξεκινώντας τη δεκαετία του 1990,[42]:31 η ψυχολογική έρευνα σχετικά με την επιρροή του πολιτισμού άρχισε να μεγαλώνει και να προκαλεί την καθολικότητα που υποτίθεται στη γενική ψυχολογία.[43]:158–168[44] Οι ψυχολόγοι άρχισαν να προσπαθούν να διερευνήσουν τη σχέση μεταξύ συναισθημάτων και πολιτισμού και να απαντήσουν εάν το ανθρώπινο μυαλό είναι ανεξάρτητο από τον πολιτισμό. Για παράδειγμα, άνθρωποι από κλειστές κοινωνίες, όπως οι Ιάπωνες, καταστέλλουν τα θετικά τους συναισθήματα περισσότερο από τους Αμερικανούς ομολόγους τους.[45] Ο πολιτισμός μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βιώνουν και εκφράζουν συναισθήματα. Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι ερευνητές προσπαθούν να αναζητήσουν διαφορές μεταξύ των προσωπικοτήτων των ανθρώπων σε διάφορες κουλτούρες.[46][47] Καθώς οι διαφορετικοί πολιτισμοί υπαγορεύουν διακριτικούς κανόνες, μελετάται επίσης το σοκ του πολιτισμού για να κατανοηθεί πώς αντιδρούν οι άνθρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με άλλους πολιτισμούς. Τα γνωστικά εργαλεία μπορεί να μην είναι προσβάσιμα ή να λειτουργούν διαφορετικά σε διαφορετική κουλτούρα.[42]:19 Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που μεγαλώνονται σε μια κουλτούρα εκπαιδεύονται με διακριτικό σκεπτικό.[48] Οι πολιτιστικοί φακοί μπορούν επίσης να κάνουν τους ανθρώπους να δουν το ίδιο αποτέλεσμα των εκδηλώσεων διαφορετικά. Οι Δυτικοί παρακινούνται περισσότερο από τις επιτυχίες τους από τις αποτυχίες τους, ενώ οι Ανατολικοί Ασιάτες παρακινούνται καλύτερα από την αποφυγή της αποτυχίας.[49] Ο πολιτισμός είναι σημαντικός για τους ψυχολόγους να εξετάσουν κατά την κατανόηση της ανθρώπινης διανοητικής λειτουργίας.

Προστασία του πολιτισμού

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπάρχουν ορισμένες διεθνείς συμφωνίες και εθνικοί νόμοι σχετικά με την προστασία του πολιτισμού και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Η UNESCO και οι συνεργαζόμενοι οργανισμοί της όπως η Blue Shield International συντονίζουν τη διεθνή προστασία και την τοπική εφαρμογή.[50][51]

Μια αποστολή της Blue Shield International στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου το 2011 για την προστασία των πολιτιστικών πόρων εκεί.

Βασικά, η Σύμβαση της Χάγης για την προστασία της πολιτιστικής ιδιοκτησίας σε περίπτωση ένοπλων συγκρούσεων και η σύμβαση της UNESCO για την προστασία της πολιτιστικής πολυμορφίας ασχολούνται με την προστασία του πολιτισμού. Το άρθρο 27 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ασχολείται με την πολιτιστική κληρονομιά με δύο τρόπους: δίνει στους πολίτες το δικαίωμα να συμμετέχουν στην πολιτιστική ζωή, αφενός, και το δικαίωμα στην προστασία των συνεισφορών τους στην πολιτιστική ζωή, αφετέρου. [52]

Η προστασία του πολιτισμού και των πολιτιστικών αγαθών καταλαμβάνει όλο και περισσότερο μια μεγάλη περιοχή σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ο ΟΗΕ και η UNESCO προσπαθούν να δημιουργήσουν και να επιβάλουν κανόνες για αυτό. Ο στόχος δεν είναι η προστασία της περιουσίας ενός ατόμου, αλλά η διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας, ειδικά σε περίπτωση πολέμου και ένοπλης σύγκρουσης. Σύμφωνα με τον Karl von Habsburg, Πρόεδρο της Blue Shield International, η καταστροφή πολιτιστικών αγαθών είναι επίσης μέρος του ψυχολογικού πολέμου. Ο στόχος της επίθεσης είναι η ταυτότητα του αντιπάλου, γι 'αυτό και τα συμβολικά πολιτιστικά αγαθά γίνονται βασικός στόχος. Προορίζεται επίσης να επηρεάσει την ιδιαίτερα ευαίσθητη πολιτιστική μνήμη, την αυξανόμενη πολιτιστική ποικιλομορφία και την οικονομική βάση (όπως ο τουρισμός) ενός κράτους, περιοχής ή δήμου.[53][54][55]

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα σήμερα είναι ο αντίκτυπος του τουρισμού στις διάφορες μορφές πολιτισμού. Αφενός, αυτό μπορεί να είναι φυσικός αντίκτυπος σε μεμονωμένα αντικείμενα ή καταστροφή που προκαλείται από την αυξανόμενη περιβαλλοντική ρύπανση και, αφετέρου, κοινωνικοπολιτιστικές επιπτώσεις στην κοινωνία.[56][57][58]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «CULTURAL TOURISM IN AMFIPOLIS REGION». Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2016. [νεκρός σύνδεσμος]
  2. ↑ Lind, J.; Lindenfors, P.; Ghirlanda, S.; Lidén, K.; Enquist, M. (2013-05-07). «Dating human cultural capacity using phylogenetic principles». Scientific Reports 3 (1): 1785. doi:10.1038/srep01785. ISSN 2045-2322. PMID 23648831. Bibcode: 2013NatSR...3E1785L. 
  3. ↑ Panikkar, Raimon (1991). Pathil, Kuncheria, επιμ. Religious Pluralism: An Indian Christian Perspective. ISPCK. σελίδες 252–99. ISBN 978-81-7214-005-2. OCLC 25410539. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Rein, Raud (29 Αυγούστου 2016). Meaning in Action: Outline of an Integral Theory of Culture. Cambridge: Polity. ISBN 978-1-5095-1124-2. OCLC 944339574. 
  5. ↑ Chigbu, Uchendu Eugene (2015-07-03). «Repositioning culture for development: women and development in a Nigerian rural community». Community, Work & Family 18 (3): 334–50. doi:10.1080/13668803.2014.981506. ISSN 1366-8803. 
  6. ↑ O'Neil, Dennis (2006). «Culture Change: Processes of Change». Culture Change. Palomar College. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Οκτωβρίου 27, 2016. Ανακτήθηκε στις Οκτωβρίου 29, 2016. 
  7. ↑ Pringle, Heather (November 20, 1998). «The Slow Birth of Agriculture». Science 282 (5393): 1446. doi:10.1126/science.282.5393.1446. ISSN 0036-8075. https://archive.org/details/sim_science_1998-11-20_282_5393/page/1446. 
  8. ↑ Wei, Clarissa (20 Μαρτίου 2018). «Why China Loves American Chain Restaurants So Much». Eater. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2019. 
  9. ↑ Kant, Immanuel. 1784. "Answering the Question: What is Enlightenment?" (German: "Beantwortung der Frage: Was ist Aufklärung?") Berlinische Monatsschrift, December (Berlin Monthly)
  10. ↑ Eldridge, Michael. «The German Bildung Tradition». UNC Charlotte. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Ιανουαρίου 23, 2009. Ανακτήθηκε στις Μαΐου 29, 2017. 
  11. ↑ Underhill, James W. (2009). Humboldt, Worldview, and Language. Edinburgh: Edinburgh University Press. 
  12. ↑ Köpping, Klaus-Peter (2005). Adolf Bastian and the psychic unity of mankind. Lit Verlag. ISBN 978-3-8258-3989-5. OCLC 977343058. 
  13. ↑ Ellis, Ian. «Biography of Adolf Bastian, ethnologist». Today in Science History. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Αυγούστου 6, 2017. Ανακτήθηκε στις Μαΐου 29, 2017. 
  14. ↑ Liron, Tal (2003). Franz Boas and the discovery of culture (PDF) (Διδακτορική διατριβή) (στα Αγγλικά). OCLC 52888196. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις Ιανουαρίου 2, 2017. Ανακτήθηκε στις Οκτωβρίου 30, 2016. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Arnold, Matthew (1869). «Culture and Anarchy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Ιανουαρίου 6, 2017. Ανακτήθηκε στις Μαΐου 29, 2017. 
  16. ↑ Williams (1983), p. 90. Cited in Roy, Shuker (1997). Understanding popular music. Routledge. σελ. 5. ISBN 978-0-415-10723-5. OCLC 245910934.  argues that contemporary definitions of culture fall into three possibilities or mixture of the following three:
    • "a general process of intellectual, spiritual, and aesthetic development."
    • "a particular way of life, whether of a people, period or a group."
    • "the works and practices of intellectual and especially artistic activity."
  17. ↑ Bakhtin 1981, p. 4
  18. ↑ McClenon, pp. 528–29
  19. ↑ Angioni, Giulio (1973). Tre saggi sull'antropologia dell'età coloniale. OCLC 641869481. 
  20. ↑ «anthropology». anthropology. Oxford University. Press UK English Dictionary. https://web.archive.org/www.lexico.com/definition/anthropology. Ανακτήθηκε στις 2016-10-30. 
  21. ↑ Fernandez, James W.· Hanchett, Suzanne L.· Jeganathan, Pradeep· Nicholas, Ralph W.· Robotham, Donald Keith· Smith, Eric A. (Αυγούστου 31, 2015). «anthropology {{!}} Britannica.com». Britannica.com. Encyclopedia Britannica. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Οκτωβρίου 30, 2016. Ανακτήθηκε στις Οκτωβρίου 30, 2016. 
  22. ↑ «What is Anthropology? – Advance Your Career». American Anthropological Association. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Οκτωβρίου 26, 2016. Ανακτήθηκε στις Οκτωβρίου 30, 2016. 
  23. ↑ Haviland, William A.· McBride, Bunny· Prins, Harald E.L.· Walrath, Dana (2011). Cultural Anthropology: The Human Challenge. Wadsworth/Cengage Learning. ISBN 978-0-495-81082-7. OCLC 731048150. 
  24. ↑ Lindström, Martin (2016). Small data : the tiny clues that uncover huge trends. London: St. Martin's Press. ISBN 978-1-250-08068-4. OCLC 921994909. 
  25. ↑ Simmel, Georg (1971). Levine, Donald N, επιμ. Georg Simmel on individuality and social forms: selected writings. Chicago: University of Chicago Press. σελ. xix. ISBN 978-0-226-75776-6. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Σεπτεμβρίου 12, 2017. Ανακτήθηκε στις Μαΐου 29, 2017. 
  26. ↑ Sokal, Alan D. (Ιουνίου 5, 1996). «A Physicist Experiments with Cultural Studies». Lingua Franca. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Μαρτίου 26, 2007. Ανακτήθηκε στις Οκτωβρίου 28, 2016.  Physicist Alan Sokal published a paper in a journal of cultural sociology stating that gravity was a social construct that should be examined hermeneutically. See Sokal affair for further details.
  27. ↑ Berlin, Isaiah· Ryan, Alan (2002). Karl Marx: His Life and Environment (στα Αγγλικά). New York: Oxford University Press. σελ. 130. ISBN 978-0-19-510326-7. OCLC 611127754. 
  28. ↑ Williams, Raymond (1983) (στα αγγλικά). Keywords: A Vocabulary of Culture and Society. New York: Oxford University Press, σελ. 87–93, 236–38. OCLC 906396817. 
  29. ↑ Berger, John (1972). Ways of seeing (στα Αγγλικά). Peter Smithn. ISBN 978-0-563-12244-9. OCLC 780459348. 
  30. ↑ «Studying Culture – Reflections and Assessment: An Interview with Richard Hoggart». Media, Culture & Society 13. 
  31. ↑ Adams, Tim (September 23, 2007). «Cultural hallmark». The Guardian. ISSN 0261-3077. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις October 31, 2016. https://web.archive.org/web/20161031030223/https://www.theguardian.com/society/2007/sep/23/communities.politicsphilosophyandsociety. Ανακτήθηκε στις October 30, 2016. 
  32. ↑ James, Procter (2004). Stuart Hall. Routledge. ISBN 978-0-415-26267-5. OCLC 318376213. 
  33. ↑ Sardar, Ziauddin· Van Loon, Borin· Appignanesi, Richard (1994). Introducing Cultural Studies. New York: Totem Books. ISBN 978-1-84046-587-7. OCLC 937991291. 
  34. ↑ Fiske, John· Turner, Graeme· Hodge, Robert Ian Vere (1987). Myths of Oz: reading Australian popular culture (στα Αγγλικά). London: Allen and Unwin. ISBN 978-0-04-330391-7. OCLC 883364628. 
  35. ↑ Bakhtin, Mikhail Mikhaĭlovich· Holquist, Michael (1981). The dialogic imagination four essays (στα Αγγλικά). Austin: University of Texas Press. σελ. 4. OCLC 872436352. 
  36. ↑ «Comparative Cultural Studies». Purdue University Press. 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Αυγούστου 5, 2012. Ανακτήθηκε στις Οκτωβρίου 30, 2016. 
  37. ↑ Lindlof, Thomas R· Taylor, Bryan C (2002). Qualitative Communication Research Methods (2nd έκδοση). Sage. σελ. 60. ISBN 978-0-7619-2493-7. OCLC 780825710. 
  38. ↑ Gonick, Cy (7 Φεβρουαρίου 2006). «Marxism». The Canadian Encyclopedia. Historica Canada. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2019. 
  39. ↑ du Gay, Paul, επιμ. (1997). Doing Cultural Studies: The Story of the Sony Walkman. Sage. ISBN 978-0-7619-5402-6. OCLC 949857570. 
  40. ↑ MacKenzie, Gina (21 Αυγούστου 2018). «Julia Kristeva». Oxford Bibliographies. Oxford University Press. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2019. 
  41. ↑ Petrakis, Panagiotis; Kostis, Pantelis (2013-12-01). «Economic growth and cultural change». The Journal of Socio-Economics 47: 147–57. doi:10.1016/j.socec.2013.02.011. 
  42. ↑ 42,0 42,1 Heine, Steven J. (2015). Cultural psychology. Wiley Interdisciplinary Reviews. Cognitive Science. 1 (Third έκδοση). New York, NY. σελίδες 254–266. doi:10.1002/wcs.7. ISBN 9780393263985. OCLC 911004797. PMID 26271239. 
  43. ↑ Myers, David G. (2010). Social psychology (Tenth έκδοση). New York, NY. ISBN 9780073370668. OCLC 667213323. 
  44. ↑ Norenzayan, Ara; Heine, Steven J. (September 2005). «Psychological universals: what are they and how can we know?». Psychological Bulletin 131 (5): 763–784. doi:10.1037/0033-2909.131.5.763. ISSN 0033-2909. PMID 16187859. https://archive.org/details/sim_psychological-bulletin_2005-09_131_5/page/763. 
  45. ↑ Miyahara, Akira. «Toward Theorizing Japanese Communication Competence from a Non-Western Perspective». American Communication Journal 3 (3). 
  46. ↑ McCrae, R. R., Costa, P. T., de Lima, M. P., Simões, A., Ostendorf, F., Angleitner, A., Marušić, I., Bratko, D., Caprara, G. V., Barbaranelli, C., Chae, J. & Piedmont, R. L. (March 1999). «Age differences in personality across the adult life span: Parallels in five cultures.». Developmental Psychology 35 (2): 466–477. doi:10.1037/0012-1649.35.2.466. PMID 10082017. https://archive.org/details/sim_developmental-psychology_1999-03_35_2/page/466. 
  47. ↑ Cheung, F. M.; Leung, K.; Fan, R. M.; Song, W.S.; Zhang, J. X.; Zhang, H. P. (March 1996). «Development of the Chinese Personality Assessment Inventory.». Journal of Cross-Cultural Psychology 27 (2): 181–199. doi:10.1177/0022022196272003. https://archive.org/details/sim_journal-of-cross-cultural-psychology_1996-03_27_2/page/181. 
  48. ↑ Baillargeon, Rene (2002), «The Acquisition of Physical Knowledge in Infancy: A Summary in Eight Lessons», Blackwell Handbook of Childhood Cognitive Development, Blackwell Publishers Ltd, σελ. 47–83, doi:10.1002/9780470996652.ch3, ISBN 9780470996652 
  49. ↑ Heine, Steven J.; Kitayama, Shinobu; Lehman, Darrin R. (2001). «Cultural Differences in Self-Evaluation». Journal of Cross-Cultural Psychology 32 (4): 434–443. doi:10.1177/0022022101032004004. ISSN 0022-0221. https://archive.org/details/sim_journal-of-cross-cultural-psychology_2001-07_32_4/page/434. 
  50. ↑ Roger O’Keefe, Camille Péron, Tofig Musayev, Gianluca Ferrari "Protection of Cultural Property. Military Manual." UNESCO, 2016, p 73.
  51. ↑ UNESCO Director-General calls for stronger cooperation for heritage protection at the Blue Shield International General Assembly. UNESCO, 13 September 2017.
  52. ↑ «UNESCO Legal Instruments: Second Protocol to the Hague Convention of 1954 for the Protection of Cultural Property in the Event of Armed Conflict 1999». 
  53. ↑ Gerold Keusch "Kulturschutz in der Ära der Identitätskriege" In: Truppendienst - Magazin des Österreichischen Bundesheeres, 24 October 2018.
  54. ↑ «Karl von Habsburg auf Mission im Libanon» (στα Γερμανικά). 
  55. ↑ Corine Wegener, Marjan Otter: Cultural Property at War: Protecting Heritage during Armed Conflict. In: The Getty Conservation Institute, Newsletter 23.1, Spring 2008; Eden Stiffman: Cultural Preservation in Disasters, War Zones. Presents Big Challenges. In: The Chronicle Of Philanthropy, 11 May 2015; Hans Haider Missbrauch von Kulturgütern ist strafbar. In: Wiener Zeitung, 29 June 2012.
  56. ↑ Shepard, Robert (August 2002). «Commodification, culture and tourism». Tourist Studies 2 (2): 183–201. doi:10.1177/146879702761936653. 
  57. ↑ Coye, N. dir. (2011), Lascaux et la conservation en milieu souterrain : actes du symposium international (Paris, 26-27 fév. 2009) = Lascaux and Preservation Issues in Subterranean Environments: Proceedings of the International Symposium (Paris, February 26 and 27), Éditions de la Maison des sciences de l'homme, 360 p.
  58. ↑ Jaafar, Mastura; Rasoolimanesh, S Mostafa; Ismail, Safura (2017). "Perceived sociocultural impacts of tourism and community participation: A case study of Langkawi Island". Tourism and Hospitality Research. 17 (2): 123–134.
  • Κριαράς Εμμανουήλ, «Νέο Ελληνικό Λεξικό», Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1994, ISBN 960-213-326-0
  • Μπαμπινιώτης Γ., «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας», Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας Ε.Π.Ε., 1998, ISBN 960-86190-0-9
  • Τεγόπουλος-Φυτράκης, «Ελληνικό λεξικό», Αθήνα: Αρμονία, 1993, ISBN 960-7598-00-8

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Κορωναίου Αλεξάνδρα. Νέοι και Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα, Μάρτιος 1992 (πρώτη έκδοση).
  • Groh, Arnold. Theories of Culture. Λονδίνο: Routledge, 2019. ISBN: 9781138668652

Άρθρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κουλτούρα&oldid=10294641"