Κινηματογράφος του Λάος
Ο κινηματογράφος στο Λάος εμφανίστηκε αργότερα από ό,τι στο γειτονικό Βιετνάμ και την Καμπότζη.
Ιστορικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την αποικιοκρατία και τον εμφύλιο πόλεμο, ο κινηματογράφος δεν θεωρήθηκε προτεραιότητα. Μέχρι το 1989, το Τμήμα Κινηματογράφου του Υπουργείου Πολιτισμού είχε μονοπώλιο στην παραγωγή ταινιών. Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που δημιουργήθηκε μετά την κατάργηση της μοναρχίας είναι το «Gun Voice from the Plain of Jars», σε σκηνοθεσία του Σομτσίθ Φολσένα το 1983, αλλά η κυκλοφορία της εμποδίστηκε εξαιτίας της λογοκρισίας.[1] Μετά το 1989, επετράπη σε πολλές κρατικές εταιρείες να λειτουργήσουν, αλλά η επιτυχία ήταν περιορισμένη.[2] Στην πραγματικότητα, γράφοντας το 1995, ο Σομ Οκ Σουθιπόν ισχυρίστηκε ότι «ο κινηματογράφος στο Λάος βασικά δεν υπάρχει».[3]
Τον 21ο αιώνα, η κυβέρνηση επέτρεψε συμπαραγωγές με ξένες εταιρείες, οι οποίες δημιούργησαν αποτελεσματικά τον σύγχρονο λαοτιανό κινηματογράφο. Το 2008, η «Sabaidee Luang Prabang» ήταν η πρώτη εμπορική ταινία που γυρίστηκε στο Λάος από το 1975. Σκηνοθετήθηκε από τον Ταϊλανδό σκηνοθέτη Σακτσάι Ντινάν μαζί με την Ανουσόν Σιρισάκντα, μια τοπική Καμποτζιανή που είχε εργαστεί στον κυβερνητικό κινηματογράφο. Μετά από αυτήν την εμπειρία, ο Σιρισάκντα αισθάνθηκε ότι ήταν σε θέση να σκηνοθετήσει χωρίς ξένη υποστήριξη και το 2010 σκηνοθέτησε το «For the Sake of Love».
Ακολούθησαν και άλλοι σκηνοθέτες από το Λάος, όπως ο Πανουμάς Ντισάτθα με το «Hak-Am-Lam» (2013) και ο Ανισάι Κέουλα, εκπαιδεύομενος στην Ταϊλάνδη, με το «At the End» (2012).[4] Η ταινία του Κέουλα χαρακτηρίστηκε ως «ένα βίαιο θρίλερ που ώθησε στα όρια αυτών που η κυβέρνηση του Λάος θα ανέχονταν τελικά στο κινηματογράφο». Ένας τοπικός κριτικός έγραψε, ότι η ταινία είχε «Νυχτερινά κέντρα, πολυτελή αυτοκίνητα, κάπνισμα, πιοτό, άντρες που φορούν σκουλαρίκια, κυνηγητικά αυτοκινήτων και βία όπλων - που συνήθως δεν απεικονίζονται στα μέσα ενημέρωσης του Λάος λόγω αυστηρής λογοκρισίας». Ωστόσο, αφού ένα πρώτο προσχέδιο του σεναρίου δεν πέρασε από την λογοκρισία, έγινε δεκτό ένα δεύτερο προσχέδιο και η ταινία ήταν επιτυχής στο box office.
Οι συμπαραγωγές ντοκιμαντέρ ήταν επιτυχημένες. Το ντοκιμαντέρ «Blood Road» (2017) δημιουργήθηκε με τη βοήθεια της κυβέρνησης του Λάος. Χρονολογώντας το ταξίδι μιας αμερικανικής και βιετναμέζικης ομάδας ορεινής ποδηλασίας που διασχίσε πάνω από 1.200 μίλια (1.900 χλμ.) και κατά μήκος της διαδρομής του Χο Τσι Μινχ στην τοποθεσία όπου ο πατέρας τους, ένας πιλότος μαχητικών F-4 της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, δολοφονήθηκε στο Λάος 40 χρόνια νωρίτερα. Το ντοκιμαντέρ κερδίσε πολλά βραβεία, μετξύ αλλών και βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ Έμμυ το 2018.
Ωστόσο, ο σκηνοθέτης που έκανε τον Λαοτιανό κινηματογράφο αξιοσημείωτο πέρα από το χώρα ήταν η Μάτι Ντο. Ήταν επίσης η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης του Λάος. Γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και εκπαιδεύτηκε στην Ιταλία, επέστρεψε στο Λάος ως μέρος μιας συμφωνίας μετεγκατάστασης που προσέφερε στον σύζυγό της μια εταιρεία παραγωγής. Έκανε το ντεμπούτο της το 2012 με την ταινία «Chanthaly», η οποία ήταν η πρώτη ταινία τρόμου που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε εξ ολοκλήρου στο Λάος. Η δεύτερη ταινία της, «Dearest Sister» (2016) επιλέχθηκε για να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ των Καννών 2014.[5] Η ταινία της «The Long» (2019) συμμετείχε επίσης σε διεθνή φεστιβάλ.[6]
Φεστιβάλ Κινηματογράφου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Λουάνγκ Πραμπάνγκ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Λουάνγκ Πραμπάνγκ (LPFF), είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που ιδρύθηκε το 2010 και φιλοξενεί ένα ετήσιο φεστιβάλ ταινιών στο Λουάνγκ Πραμπάνγκ του Λάος.[7] Οι εκδηλώσεις του φεστιβάλ λειτουργούν αποκλειστικά από χώρες μέλη του ASEAN. Επιπλέον, ο οργανισμός υποστηρίζει διάφορες εκπαιδευτικές δραστηριότητες, διαγωνισμούς και μικρές επιχορηγήσεις για κινηματογραφιστές από το Λάος και την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας καθ 'όλη τη διάρκεια του έτους.[8]
Βιεντιανάλε
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Βιεντιανάλε ήταν ένα φεστιβάλ κινηματογράφου που πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο στο Βιεντιάν από το 2009 έως το 2018.[9] Το φεστιβάλ περιλάμβανε ένα ανταγωνιστικό τμήμα μικρού μήκους για τους δημιουργούς ταινιών του Λάος και φιλοξένησε προβολές δημοφιλών διεθνών ταινιών.[10]
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Southiponh, Som Ock; Gerow, Aaron (1999). «Starting an Asian Cinema: Laos Past and Present». Documentary Box (Yamagata International Documentary Film Festival) 12: 27. https://books.google.com/books?id=Dt9kAAAAMAAJ.
- ↑ Bounchao Pichit, "Laos Cinema," in David Hanan, ed., Film in South East Asia: Views from the Region, Hanoi, Vietnam Film Institute, 2001, 83–91.
- ↑ Panivong Norindr, "The Future of Lao Cinema: The New Wave," Visual Anthropology 31 (2018), 14–33 (14).
- ↑ Anchalee Chaiworaporn, "Moving Up – Women Directors and South-east Asian Cinema," in Gabrielle Kelly and Cheryl Robson, eds., Celluloid Ceiling: Women Film Directors Breaking Through, London: Aurora Metro Books, 2014, 160–178 (176).
- ↑ Caroline Besse, "La Fabrique des Cinémas du monde, possible tremplin pour les jeunes réalisateurs", Télérama, May 16, 2014.
- ↑ «IFFAM: Mattie Do, Annick Mahnert Continue Journey With Long Walk».
- ↑ «Luang Prabang Film Fest Shines Light on Southeast Asian Cinema». The Hollywood Reporter (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ Limited, Bangkok Post Public Company. «LPFF goes from strength to strength». Bangkok Post. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ «Vientianale International Film Festival». Asian Film Festivals (στα Αγγλικά). 25 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ «Laos movie industry begins to flower after decades of neglect». Nikkei Asian Review (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2020.