Εντουάρ Λουί
| Εντουάρ Λουί | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 30 Οκτωβρίου 1992 Hallencourt |
| Επάγγελμα/ ιδιότητες | συγγραφέας και επιμελητής κειμένων[1] |
| Υπηκοότητα | Γαλλία |
| Σχολές φοίτησης | Πανεπιστήμιο της Πικαρδίας, École Normale Supérieure και Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού |
 Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα | |
| δεδομένα () | |
Ο Εντουάρ Λουί (γαλλικά: Édouard Louis) γεννήθηκε στην Αλλενκούρ (γαλλικά: Hallencourt) της Γαλλίας στις 30 Οκτωβρίου του 1992 με το όνομα Εντύ Μπελγκέλ.[2] Σπούδασε κοινωνικές επιστήμες στην École Νormale. Το πρώτο του βιβλίο, Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ (μτφρ. Μιχάλης Αρβανίτης, 2018) προκάλεσε έντονη δημόσια συζήτηση, γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και μεταφράστηκε σε πάνω από είκοσι γλώσσες. Η Ιστορία της βίας κυκλοφόρησε το 2016 (μτφρ. Στέλα Ζουμπουλάκη, Αντίποδες 2019), ενώ το 2018 εκδόθηκε το τρίτο του βιβλίο Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου (μτφρ. Στέλα Ζουμπουλάκη, Αντίποδες 2020). Όλα του τα έργα έχουν διασκευαστεί με μεγάλη επιτυχία για το θέατρο.[3][4][5] Το 2021 κυκλοφόρησε από τους αντίποδες το βιβλίο Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας, ενώ το 2022 κυκλοφορήσε σε μετάφραση Στέλας Ζουμπουλάκη το πιο πρόσφατο βιβλίο του Αλλαγή: Μέθοδος.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Εντουάρ Λουί γεννήθηκε (με το όνομα Εντύ Μπελγκέλ) στην Αλλενκούρ της βόρειας Γαλλίας, η οποία και αποτελεί το σκηνικό του πρώτου του αυτοβιογραφικού βιβλίου Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ (Γαλλία, 2014).[2]
Ο Λουί μεγάλωσε σε μία φτωχή οικογένεια υποστηριζόμενη από κρατικά επιδόματα: ο πατέρας του ήταν εργάτης σε ένα εργοστάσιο για μια δεκαετία ώσπου «Μια μέρα στη δουλειά, ένα κοντέινερ έπεσε πάνω του και τσάκισε τη μέση του, αφήνοντας τον κατάκοιτο, να παίρνει μορφίνη για τον πόνο»[6] και ανίκανο να εργαστεί. Η μητέρα του έβρισκε περιστασιακά δουλειά καθαρίζοντας και πλένοντας ηλικιωμένους.[2] Η φτώχεια, ο ρατσισμός, ο αλκοολισμός και η ομοφοβία με τα οποία ήρθε αντιμέτωπος τόσο μέσα στην οικογένειά του όσο και στην κλειστή κοινωνία της κωμόπολης θα γίνουν αργότερα τα θέματα του λογοτεχνικού του έργου.[7]
Είναι ο πρώτος από την οικογένειά του που σπούδασε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το 2011, εισήχθη σε δύο από τα πιο αναγνωρισμένα πανεπιστήμια της Γαλλίας, την École Normale Supérieure και το School for Advanced Studies in the Social Sciences στο Παρίσι. Το 2013, άλλαξε επίσημα το όνομά του σε Εντουάρ Λουί.[8]
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ, μτφρ. Μιχάλης Αρβανίτης, αντίποδες 2018 ISBN
- [[En finir avec Eddy Bellegueule]]. Le Seuil. 2014. ISBN 9782021117707. URL–wikilink conflict (βοήθεια)
- The End of Eddy. Μτφρ. Lucey, Michael. Harvill Secker. 2 Φεβρουαρίου 2017. ISBN 978-1846559006. [αγγλική μετάφραση]
- Ιστορία της βίας, μτφρ. Στέλα Ζουμπουλάκη, αντίποδες 2019Histoire de la violence. Le Seuil. 2016. ISBN 2021177785.
- History of Violence. Μτφρ. Stein, Lorin. Harvill Secker. 2018. ISBN 978-1787300392.) [αγγλική μετάφραση]
- Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου, μτφρ. Στέλα Ζουμπουλάκη, αντίποδες2020
- [[Qui a tué mon père]]. Le Seuil. 2018. ISBN 2021399435. URL–wikilink conflict (βοήθεια)
- Who Killed My Father. Μτφρ. Stein, Lorin. Harvill Secker. 2019. ISBN 978-1787301221.) [αγγλική μετάφραση]
- Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας μτφρ. Στέλα Ζουμπουλάκη, αντίποδες 2021
- Αλλαγή: Μέθοδος, μτφρ. Στέλα Ζουμπουλάκη, αντίποδες 2022
Βραβεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 2014 : Pierre Guénin Prize κατά της ομοφοβίας και υπέρ των ίσων δικαιωμάτων, για το βιβλίο του Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ (μτφρ. Μιχάλης Αρβανίτης, αντίποδες 2018)[3]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0220680. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Curtet-Poulner, Isabelle (15 Φεβρουαρίου 2014). «En finir avec Eddy Bellegueule: chronique de la haine populaire». www.marianne.net (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 «Édouard Louis». The Montgomery Fellows (στα Αγγλικά). 17 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ Grey, Tobias (2018-06-19). «For the French Author Édouard Louis, His Books Are His Weapon (Published 2018)» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2018/06/19/books/edouard-louis-history-of-violence.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-17.
- ↑ «'The End Of Eddy' Tells Of Growing Up Poor And Gay In Working-Class France». NPR.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ Louis, Édouard (2017-05-04). «Opinion | Why My Father Votes for Le Pen (Published 2017)» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2017/05/04/opinion/sunday/why-my-father-votes-for-marine-le-pen.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-17.
- ↑ «Edouard Louis, phénomène littéraire à 21 ans». RFI (στα Γαλλικά). 13 Μαρτίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ «Eddy se fait la belle» (στα γαλλικά). Le Monde.fr. 2014-01-16. https://www.lemonde.fr/livres/article/2014/01/16/eddy-se-fait-la-belle_4348681_3260.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-17.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Συνέντευξη με τον Εντουάρ Λουί : Ο νεαρός συγγραφέας που έγινε η πιο μαχητική φωνή υπέρ της εργατικής τάξης στη Γαλλία, Lifo
- «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ»: Γιατί το βιβλίο του Εντουάρ Λουί είναι το πιο σημαντικό έργο που μεταφράστηκε φέτος , Εύα Πλιάκου, Σκρα-punk
- Η βία της ιστορίας, Σοφία Βούλγαρη, Αυγή
- Ιστορία της Βίας – Η σκληρή αφήγηση του τραύματος του βιασμού, Μάνος Βασιλείου Αρώνης, Το Περιοδικό
- Ο 25χρονος συγγραφέας που θέλει να ντροπιάσει τον Μακρόν, Ειρήνη Μητροπούλου, Το Βήμα