Εντουάρ Λουί

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εντουάρ Λουί
Γέννηση30 Οκτωβρίου 1992
Hallencourt
Επάγγελμα/
ιδιότητες
συγγραφέας και επιμελητής κειμένων[1]
ΥπηκοότηταΓαλλία
Σχολές φοίτησηςΠανεπιστήμιο της Πικαρδίας, École Normale Supérieure και Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού
Commons page Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα

Ο Εντουάρ Λουί (γαλλικά: Édouard Louis) γεννήθηκε στην Αλλενκούρ (γαλλικά: Hallencourt‎‎) της Γαλλίας στις 30 Οκτωβρίου του 1992 με το όνομα Εντύ Μπελγκέλ.[2] Σπούδασε κοινωνικές επιστήμες στην École Νormale. Το πρώτο του βιβλίο, Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ (μτφρ. Μιχάλης Αρβανίτης, 2018) προκάλεσε έντονη δημόσια συζήτηση, γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και μεταφράστηκε σε πάνω από είκοσι γλώσσες. Η Ιστορία της βίας κυκλοφόρησε το 2016 (μτφρ. Στέλα Ζουμπουλάκη, Αντίποδες 2019), ενώ το 2018 εκδόθηκε το τρίτο του βιβλίο Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου (μτφρ. Στέλα Ζουμπουλάκη, Αντίποδες 2020). Όλα του τα έργα έχουν διασκευαστεί με μεγάλη επιτυχία για το θέατρο.[3][4][5] Το 2021 κυκλοφόρησε από τους αντίποδες το βιβλίο Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας, ενώ το 2022 κυκλοφορήσε σε μετάφραση Στέλας Ζουμπουλάκη το πιο πρόσφατο βιβλίο του Αλλαγή: Μέθοδος.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Εντουάρ Λουί γεννήθηκε (με το όνομα Εντύ Μπελγκέλ) στην Αλλενκούρ της βόρειας Γαλλίας, η οποία και αποτελεί το σκηνικό του πρώτου του αυτοβιογραφικού βιβλίου Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ (Γαλλία, 2014).[2]

Ο Λουί μεγάλωσε σε μία φτωχή οικογένεια υποστηριζόμενη από κρατικά επιδόματα: ο πατέρας του ήταν εργάτης σε ένα εργοστάσιο για μια δεκαετία ώσπου «Μια μέρα στη δουλειά, ένα κοντέινερ έπεσε πάνω του και τσάκισε τη μέση του, αφήνοντας τον κατάκοιτο, να παίρνει μορφίνη για τον πόνο»[6] και ανίκανο να εργαστεί. Η μητέρα του έβρισκε περιστασιακά δουλειά καθαρίζοντας και πλένοντας ηλικιωμένους.[2] Η φτώχεια, ο ρατσισμός, ο αλκοολισμός και η ομοφοβία με τα οποία ήρθε αντιμέτωπος τόσο μέσα στην οικογένειά του όσο και στην κλειστή κοινωνία της κωμόπολης θα γίνουν αργότερα τα θέματα του λογοτεχνικού του έργου.[7]

Είναι ο πρώτος από την οικογένειά του που σπούδασε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το 2011, εισήχθη σε δύο από τα πιο αναγνωρισμένα πανεπιστήμια της Γαλλίας, την École Normale Supérieure και το School for Advanced Studies in the Social Sciences στο Παρίσι. Το 2013, άλλαξε επίσημα το όνομά του σε Εντουάρ Λουί.[8]

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0220680. Ανακτήθηκε στις 18  Δεκεμβρίου 2022.
  2. 2,0 2,1 2,2 Curtet-Poulner, Isabelle (15 Φεβρουαρίου 2014). «En finir avec Eddy Bellegueule: chronique de la haine populaire». www.marianne.net (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2020. 
  3. 3,0 3,1 «Édouard Louis». The Montgomery Fellows (στα Αγγλικά). 17 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2020. 
  4. Grey, Tobias (2018-06-19). «For the French Author Édouard Louis, His Books Are His Weapon (Published 2018)» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2018/06/19/books/edouard-louis-history-of-violence.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-17. 
  5. «'The End Of Eddy' Tells Of Growing Up Poor And Gay In Working-Class France». NPR.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2020. 
  6. Louis, Édouard (2017-05-04). «Opinion | Why My Father Votes for Le Pen (Published 2017)» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2017/05/04/opinion/sunday/why-my-father-votes-for-marine-le-pen.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-17. 
  7. «Edouard Louis, phénomène littéraire à 21 ans». RFI (στα Γαλλικά). 13 Μαρτίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2020. 
  8. «Eddy se fait la belle» (στα γαλλικά). Le Monde.fr. 2014-01-16. https://www.lemonde.fr/livres/article/2014/01/16/eddy-se-fait-la-belle_4348681_3260.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-17. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]