Εμμανουήλ Πορταλιός
O Εμμανουήλ Νικολάου Πορτάλιος (1833-1909) ήταν Κρητικός επαναστάτης και μετέπειτα βουλευτής της Κρητικής Πολιτείας.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στην Παντάνασσα Αμαρίου το 1833.
Πούλησε τη μισή του περιουσία για τον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων[1]. Πολέμησε γενναία στις διάφορες κρητικές επαναστάσεις. Κατά το ένοπλον κίνημα του Μαυρογένη το 1858 εξελέγη πληρεξούσιος της επαρχίας του. Κατά την πολιορκία του Αρκαδίου πολέμησε με τον Κορωναίο και τους συνεπαρχιώτες του κατά του υπερόπλου εχθρού. Μετά τον θάνατο του Διογένους Μοσχοβίτου εξελέγη παμψηφεί Γενικός αρχηγός Αμαρίου[1] και με την ιδιότητα αυτή συμμετείχε και στις ακόλουθες επαναστάσεις το 1878, το 1889, το 1896 και το 1897.
Πλην της πολεμικής του δράσεως, επέδειξε αξιόλογη δράση και κατά περιόδους ειρήνης.
Μετά την επανάσταση του 1866 εξελέγη στην επαρχία του διοικητικός σύμβουλος[1]. Επίσης διετέλεσε μέλος της δημογεροντίας Ρεθύμνης. Το 1885 εξελέγη πληρεξούσιος Αμαρίου στην Κρητική Συνέλευση.
Στην Αθήνα, κατά τους εορτασμούς ενηλικίωσης του Διαδόχου Κωνσταντίνου, ο Πορτάλιος και ο εξ Ανωγείων Μυλοποτάμου Ιωάννης Σκουλάς παρέστησαν ως αντιπρόσωποι του τμήματος Ρεθύμνης, οπότε του απονεμήθηκε ο αργυρός Σταυρός του Σωτήρος.
Επι της Κρητικής Πολιτείας διορίστηκε το 1902 από τον Πρίγκιπα Γεώργιο, Ύπατο Αρμοστής των Δυνάμεων στην Κρήτη, ως ένας από τους 10 βουλευτές της Κρητικής Βουλής.
Πέθανε στην Αθήνα στις 26 Σεπτεμβρίου 1909.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Εμμανουήλ Πορτάλιος ήταν πρωτοεξάδελφος του εκ Πηγής Ρεθύμνου Γεωργίου Πορτάλιου, γραμματέα στην Επαναστατικής Επιτροπή του Αρκαδίου (1866), ο οποίος και σκοτώθηκε εκεί.
Παιδιά του ήταν οι Ιωάννης, Στυλιανός, Νικόλαος και Γεώργιος που επίσης διέπρεψαν σε εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες.[1]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 «Εμμανουήλ Νικ. Πορτάλιος: Έδωσε όλη του την περιουσία στον αγώνα». RethNea.gr. 30 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2023.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Τιμόθεος Βενέρης, Το Αρκάδι διά των αιώνων, έκδοση 1938