Μαρία Χορς
| Μαρία Χορς | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Μαρία Παναγιωτοπούλου-Χορς (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 25 Μαρτίου 1921 Πειραιάς |
| Θάνατος | 16 Σεπτεμβρίου 2015 (94 ετών) |
| Τόπος ταφής | Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών |
| Εθνικότητα | Έλληνες[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | χορογράφος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Τάγμα του Φοίνικος Ολυμπιακό Τάγμα |
Η Μαρία Παναγιωτοπούλου-Χορς[2] (Πειραιάς, 25 Μαρτίου 1921 - Αθήνα, 16 Σεπτεμβρίου 2015), περισσότερο γνωστή ως Μαρία Χορς, ήταν Ελληνίδα χορογράφος κι εμβληματική μορφή των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς για χρονικό διάστημα σχεδόν 50 ετών υπήρξε υπεύθυνη χορογράφος της τελετής αφής της Ολυμπιακής Φλόγας[3].
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννημένη στις 25 Μαρτίου 1921 στον Πειραιά, η Μαρία Χορς ξεκίνησε από νεαρή ηλικία την ενασχόληση με τον χορό, την μουσική και την φιλολογία[3]. Υπήρξε φοιτήτρια στο Τμήμα Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, προτού, στη συνέχεια, ξεκινήσει σπουδές ως φοιτήτρια στο επαγγελματικό τμήμα της Σχολής Ορχηστικής Τέχνης, υπό τη διεύθυνση της Κούλας Πράτσικα, ως μέλος της οποίας και έλαβε μέρος σε αριθμό χορευτικών παραστάσεων κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ 1938 και 1955[3]. Έπειτα από την αποφοίτησή της, η οποία καθυστέρησε σημαντικά, λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και του Εμφυλίου Πολέμου ο οποίος ακολούθησε, η Χορς παρακολούθησε μαθήματα χορού στη Γαλλία, έχοντας ως δασκάλους, σημαντικούς χορογράφους, όπως, μεταξύ άλλων, οι Χάραλντ Κρόιτσμπεργκ, Ροζαλία Χλάντεκ, Άννα Σοκόλοβ και Μαρί Βίγκμαν[2].
Το 1950, προχώρησε στην ίδρυση τμήματος ρυθμικής γυμναστικής και χορού για λογαριασμό του Λυκείου των Ελληνίδων, όπου και η ίδια υπήρξε, για αριθμό ετών, καθηγήτρια, καθώς και επιμελήτρια χορογραφίας των θεατρικών παραστάσεων τις οποίες το τελευταίο ανέβαζε[2]. Υπήρξε, επίσης, καθηγήτρια, για χρονικό διάστημα διάρκειας δέκα ετών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, ενώ, παράλληλα, υπήρξε καθηγήτρια στη σχολή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, καθώς και στο Εργαστήρι Υποκριτικής Τέχνης του αμφιθεάτρου του Σπύρου Ευαγγελάτου[2]. Με σημείο εκκίνησης το 1964, και για χρονικό διάστημα διάρκειας 42 ετών, υπήρξε καθηγήτρια εκφραστικής κίνησης, χορού και αυτοσχεδιασμού στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου[2].
Πρώτη επαγγελματική δουλειά της με αντικείμενο το αρχαίο ελληνικό δράμα ήταν το 1956, ημερομηνία κατά την οποία υπήρξε υπεύθυνη χορογραφίας για την Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη, με υπεύθυνο σκηνοθεσίας τον Αλέξη Δαμιανό[2]. Το 1958, η γνωριμία της με τον Αλέξη Μινωτή, υπήρξε η απαρχή μακρόχρονης συνεργασίας της με το Εθνικό Θέατρο, στο πλαίσιο της οποίας και ανέλαβε την επιμέλεια της χορογραφίας αριθμού θεατρικών ειδών, καθώς και, σχεδόν, του συνόλου των αρχαίων τραγωδιών, οι οποίες και, στη συνέχεια, ανέβηκαν στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, καθώς και άλλα παρόμοια ανά την Ελλάδα, αλλά και σε θεατρικούς χώρους ανά τον κόσμο[2].
Οι συνεργασίες της, επίσης, περιελάμβαναν, μεταξύ άλλων, το Εμπειρικό Θέατρο των Αλέξη Μινωτή και Κατίνας Παξινού, το Αρχαίο Αττικό Θέατρο του Αλέξη Δαμιανού, το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, το Θέατρο Ουτοπία, την Εθνική Λυρική Σκηνή και την Εταιρεία Θεάτρου Κρήτης, ενώ, παράλληλα, συνεργάστηκε και με θεατρικούς φορείς του εξωτερικού, όπως, μεταξύ άλλων, η Σκάλα του Μιλάνου, το 1961, το Τεάτρο Ολίμπικο της Βιτσέντσα, το 1963 και το 1964, με αντικείμενο την επιμέλεια χορογραφίας αρχαίων ελληνικών θεατρικών παραστάσεων, οι οποίες, στη συνέχεια, ανέβηκαν και σε αρχαία ελληνικά θέατρα της Ελλάδας[2].
Το 1964, ξεκίνησε την μακρόχρονη εργασία της ως υπεύθυνη χορογραφίας της τελετής αφής των Ολυμπιακών Αγώνων, θέση στην οποία και παρέμεινε, συνολικά, για χρονικό διάστημα 42 ετών, πιο συγκεκριμένα έως το 2006, αποκτώντας, ως αποτέλεσμα, σημαντική αναγνωρισιμότητα σε διεθνές επίπεδο[2].
Απεβίωσε στις 16 Σεπτεμβρίου 2015, στην Αθήνα, σε ηλικία 94 ετών, ενώ η κηδεία της έλαβε χώρα δύο μέρες αργότερα, πιο συγκεκριμένα στις 18 Σεπτεμβρίου, στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών[3].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Αριθμός Ελέγχου της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 Ανδριόπουλος, Παναγιώτης (17 Σεπτεμβρίου 2015). «Μαρία Χορς: Αφιέρωμα στη μεγάλη χορογράφο». LiFO. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Βούλγαρη, Σάντρα (17 Σεπτεμβρίου 2015). «Αποχαιρετισμός στη Μαρία Χορς». Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2023.
|