Μακασάρ

Το παραδοσιακό λιμάνι του Μακασάρ, όπου δένουν τα πλοία πισίνι, παραδοσιακά ινδονησιακά ιστιοφόρα που χρησιμοποιούνται για μεγάλες αποστάσεις

Το Μακασάρ (ινδονησιακά: Kota Makassar) είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Νότιο Σουλαουέζι, Ινδονησία, και η μεγαλύτερη πόλη της νήσου Σουλαουέζι. Από το 1971 μέχρι το 1999 η πόλη ονομαζόταν Ουτζούνγκ Παντάνγκ εξαιτίας ενός προαποικιακού οχυρού και σήμερα τα δύο ονόματα χρησιμοποιούνται εξίσου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010 η πόλη είχε 1.334.090 κατοίκους, κατατάσσοντας το Μακασάρ ως την 10η μεγαλύτερη πόλη στη χώρα. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού με μέτωπο προς το στενό του Μακασάρ.

Οι πρώτες αναφορές της πόλης χρονολογούνται από 14ο αιώνα. Μέχρι το 16ο αιώνα είχε εξελιχθεί στο κυριότερο λιμάνι του Σουλαουέζι και σημαντικό πολιτικό κέντρο, καθώς ήταν κέντρο εξουσίας των σουλτανάτων Γκόβα και Ταλό. Το 1667 εξαιτίας των επιθέσεων από τον στρατό Ολλανδών και Μπουργκίς παραδόθηκε αρχικά το οχυρό Ουτζούνγκ Παντάνγκ και το 1669 το ισχυρότερο οχυρό Σομπαόπου, στο οποίο βρισκόταν το παλάτι του Σουλτάνου. Το 19ο αιώνα άρχισε η καλλιέργεια και η εμπορεία κοκκοκάρυδων και άλλων μπαχαρικών με αποτέλεσμα το Μακασσάρ να αναπτυχθεί. Το 1938 έγινε πρωτεύουσα της ολλανδικής επαρχίας «Μεγάλη Ανατολή» η οποία περιλάμβανε ολόκληρη την ανατολική Ινδονησία. Μετά την απελευθέρωση της Ινδονησίας ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε από τους μετανάστες που έφευγαν μακριά από τις συμπλοκές με αποτέλεσμα να αστικοποιηθεί γρήγορα.

Η κύρια πηγή εισοδήματος της πόλης είναι το λιμάνι, το οποίο είναι το κύριο λιμάνι του νότιου Σουλαουέζι. Το λιμάνι χρησιμοποιείται κυρίως για την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων, κυρίως πίτουρο και κακάο στην Ανατολική Ασία και την Αμερική. Κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας η πόλη ήταν γνωστή για το λάδι Μακασάρ, το οποίο χρησιμοποιόταν ως προϊόν περιποίησης μαλλιών, και τον έβενο του Μακασάρ.