Φαινόμενο Μάισνερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 07:41, 12 Νοεμβρίου 2015

Σχηματική απεικόνηση του Φαινομένου Μeissner. Το μαγνητικό πεδίο απωθείται από το εσωτερικό ενός υπεραγωγού όταν αυτός βρίσκεται σε θερμοκρασίες χαμηλότερες της κρίσιμης θερμοκρασίας Τc.

Το Φαινόμενο Meissner περιγράφει την απώθηση του μαγνητικού πεδίου από το εσωτερικό ενός υπεραγώγιμου υλικού κατά την μετάβαση από την κανονική στην υπεραγώγιμη φάση.

Οι Βάλτερ Μάισνερ και Ρόμπερτ Όξενφελντ ανακάλυψαν το φαινόμενο το 1933 όταν μέτρησαν την κατανομή του μαγνητικού πεδίου υπεραγώγιμων δειγμάτων κασσίτερου και μολύβδου.^[1]

Τα δείγματα αυτά, υπό την παρουσία εξωτερικού μαγνητικού πεδίου, ψύχθηκαν κάτω από την ονομαζόμενη θερμοκρασία μετάβασης τους στην υπεραγώγιμη φάση (T_c). Κάτω από την θερμοκρασία Τ_c τα δείγματα ακύρωσαν το μαγνητικό πεδίο στο εσωτερικό τους. Η παρατήρηση αυτή έγινε με έμμεσο τρόπο: επειδή το συνολικό μαγνητικό πεδίο διατηρείται σταθερό, όταν το εσωτερικό πεδίο μειώθηκε κατά την μετάβαση στην υπεραγώγιμη φάση, αυξήθηκε αντίστοιχα το εξωτερικό πεδίο που περιβάλει τα δείγματα.

Το πείραμα απέδειξε ότι οι υπεραγωγοί ήταν κάτι παραπάνω από απλώς σχεδόν τέλειοι αγωγοί του ηλεκτρικού ρεύματος και πως διαθέτουν μια επιπλέον μοναδική ιδιότητα χαρακτηριστική για την υπεραγώγιμη φάση.

Πηγές

↑ Meissner, W.; R. Ochsenfeld (1933). «Ein neuer Effekt bei Eintritt der Supraleitfähigkeit». Naturwissenschaften 21 (44): 787–788. doi:10.1007/BF01504252. http://www.springerlink.com/content/l69w054091n24j14/?p=d517b9e40b344f9bb3fc19ee23a823b3&pi=4.

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Meissner effect της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Αυτό το λήμμα σχετικά με τη Φυσική χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[meissner1-1] Meissner, W.; R. Ochsenfeld (1933). «Ein neuer Effekt bei Eintritt der Supraleitfähigkeit». Naturwissenschaften 21 (44): 787–788. doi:10.1007/BF01504252. http://www.springerlink.com/content/l69w054091n24j14/?p=d517b9e40b344f9bb3fc19ee23a823b3&pi=4.

[1]

@@ Γραμμή 1: / Γραμμή 1: @@
 [[Αρχείο:EfektMeisnera.svg|thumb|right|Σχηματική απεικόνηση του Φαινομένου Μeissner. Το μαγνητικό πεδίο απωθείται από το εσωτερικό ενός υπεραγωγού όταν αυτός βρίσκεται σε θερμοκρασίες χαμηλότερες της κρίσιμης θερμοκρασίας Τc.]]
-Το Φαινόμενο Meissner περιγράφει την απώθηση του [[μαγνητικό πεδίο|μαγνητικού πεδίου]] από το εσωτερικό ενός [[υπεραγωγιμότητα|υπεραγώγιμου]] υλικού κατά την μετάβαση από την κανονική στην υπεραγώγιμη φάση.
+Το '''Φαινόμενο Meissner''' περιγράφει την απώθηση του [[Μαγνητικό πεδίο|μαγνητικού πεδίου]] από το εσωτερικό ενός [[Υπεραγωγιμότητα|υπεραγώγιμου]] υλικού κατά την μετάβαση από την κανονική στην υπεραγώγιμη φάση.
 Οι [[Βάλτερ Μάισνερ]] και [[Ρόμπερτ Όξενφελντ]] ανακάλυψαν το φαινόμενο το [[1933]] όταν μέτρησαν την κατανομή του μαγνητικού πεδίου υπεραγώγιμων δειγμάτων [[Κασσίτερος|κασσίτερου]] και [[Μόλυβδος|μολύβδου]].<ref name=meissner1>{{Cite journal
@@ Γραμμή 17: / Γραμμή 17: @@
 }}</ref>
-Τα δείγματα αυτά, υπό την παρουσία εξωτερικού μαγνητικού πεδίου, ψύχθηκαν κάτω από την ονομαζόμενη θερμοκρασία μετάβασης τους στην υπεραγώγιμη φάση (T<sub>c</sub>). Κάτω από την θερμοκρασία Τ<sub>c</sub> τα δείγματα ακύρωσαν το μαγνητικό πεδίο στο εσωτερικό τους. Η παρατήρηση αυτή έγινε με έμμεσο τρόπο: επειδή το συνολικό μαγνητικό πεδίο διατηρείται σταθερό, όταν το εσωτερικό πεδίο μειώθηκε κατά την μετάβαση στην υπεραγώγιμη φάση, αυξήθηκε αντίστοιχα το εξωτερικό πεδίο που περιβάλει τα δείγματα.
+Τα δείγματα αυτά, υπό την παρουσία εξωτερικού μαγνητικού πεδίου, ψύχθηκαν κάτω από την ονομαζόμενη [[θερμοκρασία]] μετάβασης τους στην υπεραγώγιμη φάση (T<sub>c</sub>). Κάτω από την θερμοκρασία Τ<sub>c</sub> τα δείγματα ακύρωσαν το μαγνητικό πεδίο στο εσωτερικό τους. Η παρατήρηση αυτή έγινε με έμμεσο τρόπο: επειδή το συνολικό μαγνητικό πεδίο διατηρείται σταθερό, όταν το εσωτερικό πεδίο μειώθηκε κατά την μετάβαση στην υπεραγώγιμη φάση, αυξήθηκε αντίστοιχα το εξωτερικό πεδίο που περιβάλει τα δείγματα.
 Το πείραμα απέδειξε ότι οι υπεραγωγοί ήταν κάτι παραπάνω από απλώς σχεδόν τέλειοι αγωγοί του [[ηλεκτρικό ρεύμα|ηλεκτρικού ρεύματος]] και πως διαθέτουν μια επιπλέον μοναδική ιδιότητα χαρακτηριστική για την υπεραγώγιμη φάση.