Χρήστος Παναγιωτίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.1) (Ρομπότ: Προσθήκη: bg:Христос Панайотидис
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Ο '''Χρήστος Παναγιωτίδης''' ή '''Μαλέτσ(ι)κος''' ήταν σπουδαίος οπλαρχηγός [[Μακεδονικός Αγώνας#Μακεδονομάχοι|Μακεδονομάχος]] από το [[Ασπρόγεια Φλώρινας|Στρέμπενο (Ασπρόγεια)]] [[Νομός Φλώρινας|Φλώρινας]].
Ο '''Χρήστος Παναγιωτίδης''' ή '''καπετάν Μαλέτσ(ι)κος''' ήταν σπουδαίος οπλαρχηγός [[Μακεδονικός Αγώνας#Μακεδονομάχοι|Μακεδονομάχος]] από το [[Ασπρόγεια Φλώρινας|Στρέμπενο (Ασπρόγεια)]] [[Νομός Φλώρινας|Φλώρινας]].


==Βιογραφικά στοιχεία==
==Βιογραφικά στοιχεία==

Έκδοση από την 09:14, 22 Ιανουαρίου 2011

Ο Χρήστος Παναγιωτίδης ή καπετάν Μαλέτσ(ι)κος ήταν σπουδαίος οπλαρχηγός Μακεδονομάχος από το Στρέμπενο (Ασπρόγεια) Φλώρινας.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Χρήστος Παναγιωτίδης γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αίωνα στο Στρέμπενο (Ασπρόγεια) Φλώρινας. Αρχικά υπηρέτησε στο σώμα του Ευάγγελου Νάτση και στη συνέχεια συγκρότησε δική του ομάδα που έδρασε στην περιοχή της Φλώρινας τα έτη 1903 και 1904. Συνεργάστηκε με τον Παύλο Μελά και τους αξιωματικούς που ήρθαν από το Ελληνικό κράτος στην περιοχή. Ήταν παρών με την ομάδα του στη μοιραία νύχτα που στοίχησε τη ζωή στον Παύλο Μελά στη Στάτιστα (Μελάς Καστοριάς), όπου τελικά συνελήφθηκε από τις Οθωμανικές αρχές και φυλακίστηκε. [1][2]. Στις 17 Απριλίου του 1927 απέστειλε επιστολή στον Ταχυδρόμο της Θεσσαλονίκης, όπου εξιστορούσε τα γεγονότα της Στάτιστας και όπου σύμφωνα με τη δική του εκδοχή, οι Οθωμανοί δεν είχαν πυροβολήσει προς την οικία όπου βρίσκονταν ο Παύλος Μελάς[3].


Παραπομπές

  1. Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος (επιστημονική επιμέλεια), Αφανείς, γηγενείς Μακεδονομάχοι, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2008, σελ. 165
  2. Γεώργιος Πετσίβας (επιμέλεια), Ιωάννη Καραβίτη, Ο Μακεδονικός Αγών, Αθήνα 1994, τόμος Α΄, σσ. 76, 122
  3. Το άγνωστο εθνικό θρίλερ, Ποιός σκότωσε τον Παύλο Μελά; Ιός της Ελευθεροτυπίας, 10 Οκτωβρίου 2004