Μετάβαση στο περιεχόμενο

Δημήτριος Μακρής (στρατιωτικός)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αυτή είναι μια παλιά έκδοση της σελίδας, όπως διαμορφώθηκε από τον 84.161.59.122 (συζήτηση) στις 21:48, 10 Δεκεμβρίου 2015. Μπορεί να διαφέρει σημαντικά από την τρέχουσα έκδοση.
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Δημήτριος Μακρής (αποσαφήνιση).
Δημήτριος Μακρής
Πορτραίτο του Δημήτριου Μακρή. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο
Γέννηση1772
Γαβαλού
Θάνατος1841
Γαβαλού
ΧώραΕλλάδα
ΒαθμόςΣτρατηγός
Μάχες/πόλεμοιΜάχη του Πέτα
ΣυγγενείςΕυάγγελος Μακρής (πατέρας)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Δημήτριος Μακρής (1772 - 1841) ήταν Έλληνας αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ένας από τους ισχυρότερους οπλαρχηγούς του αγώνα στην δυτική Στερεά Ελλάδα.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε το 1772 στη Γαβαλού της σημερινής περιφερειακής ενότητας Αιτωλοακαρνανίας. Πατέρας του ήταν ο Ευάγγελος Μακρής που είχε πάρει μέρος στην Ελληνική εξέγερση το 1770.

Ήταν αρχικά κλέφτης στο σώμα του καπετάνιου Γιώργου Σφαλτού και ανέλαβε μετά τον θάνατό του της αρχηγία του σώματος. Διορίστηκε αρματολός του Ζυγού και δεν συνεργάστηκε ποτέ με τον Αλή Πασά, τον οποίο πάντα εχθρευόταν. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία λίγο πριν την Ελληνική Επανάσταση και έδωσε το έναυσμα στην δυτική Ελλάδα στις 5 Μαΐου 1821. Πρωταγωνίστησε στην πολιορκία του Μεσολογγίου, όπου στην έξοδο οδήγησε την αριστερή πτέρυγα της φρουράς. Διακρίθηκε επίσης σε μάχες στο Αγρίνιο και Αιτωλικό. Ακολούθησε αργότερα τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Το 1823 πήρε δίπλωμα στρατηγού.

Έγινε πληρεξούσιος Ζυγού στην Συνέλευση του 1831. Προτίμησε αργότερα να παραμείνει έξω από τα πολιτικά και τις στρατιωτικές διακρίσεις. Απεβίωσε το 1841 στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Ιστορικά κειμήλια

Στο μουσείο του Δημαρχείου του Μεσολογγίου βρίσκονται πολλά από τα όπλα του Δημητρίου Μακρή.

  • Το ξίφος του που φόραγε στην έξοδο του Μεσολογγίου είναι πατροπαράδοτο της οικογένειάς του και χρονολογείται από τον παλιό αρματολό καπετάν Τσούστο που πέθανε το 1732.
  • Το δε τουφέκι του, ο ξακουστός Λιάρος, το ασημένιο καριοφίλι μνημονεύει ο ποιητής της επανάστασης Σποντής με τα εξής λόγια.
Τούρκικα έστρωνες κουφάρια
εις τον πύρινόν σου δρόμον
εις τους χρόνους της σκλαβιάς μας
το τουφέκι σου ο Λιάρος
έσπειρε παντού τον τρόμον.

Πηγές