Δίκαιο του Πολέμου

Το Δίκαιο του Πολέμου έχει τις ρίζες του στη Χριστιανική πίστη, και κατά βάση στο έργο του Αγίου Θωμά Ακουίνα (ή Ακουϊνιάτη, 1225 – 1275 μ.Χ.). Η βασική θέση της θεωρίας είναι ότι ο πόλεμος μπορεί να είναι δίκαιος υπό προϋποθέσεις. Καθώς όμως οι προϋποθέσεις έχουν την τάση να υπόκεινται σε διάφορες ερμηνείες, και κατά συνέπεια σε πολιτική εκμετάλλευση, ο πυρήνας της Θεωρίας του Δίκαιου πολέμου είναι αμφισβητήσιμος. Το δίκαιο του πολέμου, ή όπως έχει επικρατήσει πλέον και χρησιμοποιείται στην ορολογία διεθνώς, το δίκαιο των ενόπλων συγκρούσεων, απαρτίζεται από πλέγμα Συμβατικών αλλά και Εθιμικών Κανόνων. Οι Συμβατικοί κανόνες περιέχονται σε πολλές διεθνείς Συμβάσεις, που καθορίζουν την συμπεριφορά των Κρατών μεταξύ τους από τον καιρό της ειρήνης, μέχρι την εξέλιξη των σχέσεών τους σε ένοπλη αντιπαράθεση, καθώς και την συμπεριφορά των ατόμων που συμμετέχουν στις ένοπλες συγκρούσεις, είτε ενεργητικά (μαχητές), ή παθητικά (άμαχοι).

Διεθνείς Συμβάσεις

Η γενική έλλειψη κοινά αποδεκτών διατάξεων αναφερόμενων στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου καθώς και εις τα επιτρεπόμενα ή απαγορευμένα μέτρα και μέσα διεξαγωγής του ήταν ήδη αισθητά από τα μέσα του προπερασμένου αιώνα. Από τότε όμως αργά αλλά σταθερά κατορθώθηκε να συνομολογηθούν σε μορφή κωδικοποίησης πολλές διεθνείς γενικές συμβάσεις με τις οποίες και κανονίσθηκαν πλείστα όσα ζητήματα του δικαίου του πολέμου (κατά ξηρά, θάλασσα και αέρα).

Οι σπουδαιότερες αυτών των Συμβάσεων με επιμέρους ανάλυση είναι:

• «Διακήρυξη των Παρισίων» από 16 Απριλίου 1856.
• «Σύμβαση της Γενεύης» από 22 Αυγούστου 1864.
• «Διακήρυξη της (Αγίας) Πετρούπολης από 11 Δεκεμβρίου 1868.
• «Διακήρυξη των Βρυξελλών» από 27 Αυγούστου 1874.
• «Α΄ Συνδιάσκεψη Χάγης - Κανονισμός και Τρεις Διακηρύξεις από 29 Ιουλίου 1899
• «Β΄ Συνδιάσκεψη Χάγης από 18 Οκτωβρίου 1907.
• «Ναυτική Συνδιάσκεψη Λονδίνου από 26 Φεβρουαρίου 1909
• «Συνδιάσκεψη Γενεύης από 27 Ιουνίου 1927
• «Νεότερες της Κοινωνίας των Εθνών και μετέπειτα του Ο.Η.Ε..