Γρανάτα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Γρανάτα είναι η ονομασία των πρώτων φορητών εκρηκτικών σφαιρών, προγόνων των σημερινών χειροβομβίδων.

Ήσαν μεγέθους ικανού ώστε να φέρονται στο χέρι αλλά και να περιέχουν εκρηκτικό γέμισμα από πυρίτιδα, ενώ κατασκευάζονταν από μέταλλο ή και πηλό. Ο χειριστής οπλίτης που ονομαζόταν γρεναδιέρος, έπρεπε να τοποθετήσει στο άνοιγμά τους μία θρυαλίδα (φυτίλι), την οποία άναβε από ήδη αναμμένο τεμάχιο που φύλαγε στο άλλο του χέρι ή αργότερα σε ειδική μεταλλική θήκη επάνω στον τελαμώνα του. Κατόπιν εκτόξευε στον αντίπαλο το αναμμένο βλήμα το οποίο εκρήγνυτο διασπείροντας τα κομμάτια του, δημιουργώντας ωστικό κύμα. Στην πραγματικότητα το βλήμα ήταν εξίσου επικίνδυνο για τον χειριστή όσο και για τον αντίπαλό του. Εύκολα μπορούσε να προκληθεί πρόωρη έκρηξη, ενώ το φιτίλι μπορούσε να σβήσει πριν την έκρηξη ή να καίγεται αργά επιτρέποντας στον αντίπαλο να στείλει το βλήμα πίσω στον αποστολέα του.

Οι λόχοι γρεναδιέρων οπλισμένοι με το βλήμα αυτό, μεσουράνησαν περίπου από τα μέσα του δεκάτου εβδόμου αιώνα μέχρι τα μέσα του δεκάτου ογδόου. Η ονομασία τους μετά τη χρονολογία αυτή και έως τις μέρες μας σε ορισμένους στρατούς, υποδηλώνει τους επίλεκτους στρατιώτες. Χρήση γρανατών αναφέρεται και κατά τη διάρκεια του ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα κατά την πολιορκία της Ακρόπολης από τα τουρκικά στρατεύματα.