Γιάννης Μιχαλόπουλος (Ωρίων)
| Γιάννης Μιχαλόπουλος | |
|---|---|
| Γέννηση | 1914 |
| Θάνατος | 1996 |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Μάχες/πόλεμοι | Ελληνοϊταλικός πόλεμος (1940-1941) Εθνική Αντίσταση |
| Ιδιότητα | δάσκαλος,στρατιωτικός,αντιστασιακός |
| δεδομένα () | |
Ο Γιάννης Μιχαλόπουλος (ή με το ψευδώνυμο πολέμου) Ωρίων (1914-1996) ήταν δάσκαλος και καταγόταν από αγροτική οικογένεια. Συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-1941), και αργότερα έδρασε ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ. ΄Ήταν ο καπετάνιος των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στη μάχη του Μελιγαλά εναντίον των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Νεανικά Χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1914, στο χωριό Χρυσοκελλαριά στην Μεσσηνία, σε αγροτική οικογένεια. Είχε τέσσερα αδέρφια. Τελείωσε την διδασκαλική και ιερατική σχολή Τριπόλεως και το Μαράσλειο Διδασκαλείο. Την εποχή του Μεσοπολέμου προσχώρησε στο ΚΚΕ[1]. Διορίστηκε Δάσκαλος στην Πελεκανάδα όπου εμβάθυνε σε παιδαγωγικά θέματα και συμμετείχε σε εκπαιδευτικά συνέδρια, ενώ έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Πάντειο.
Ελληνοϊταλικός Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με προσωπική του επιμονή στάλθηκε στο μέτωπο και πολέμησε στις τάξεις του 6ου Συντάγματος Πεζικού. Αν και αριστερών ιδεολογικών πεποιθήσεων λόγω των προσόντων του στάλθηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Καβάλας [2] από όπου αποφοίτησε την πρωτομαγιά του 1941. Ως έφεδρος ανθυπολοχαγός μαζί με ομοϊδεάτες του κάλεσε το διοικητή του κατά την υποχώρηση στην Καλαμάτα, να μην παραδώσουν τα όπλα, αλλά να συνεχίσουν την Αντίσταση ή τουλάχιστον να κρύψουν τον ιματισμό και τα όπλα του, κάτι το οποίο δεν έγινε. Προσπάθησε ανεπιτυχώς να μεταβεί στην Κρήτη αλλά δε τα κατάφερε[3].
Εθνική Αντίσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην Κατοχή εντάχθηκε στο ΕΑΜ και συμμετείχε ως φοιτητής της Παντείου στην επιτροπή διάσωσης των φοιτητών από την μεγάλη πείνα του 1941[4] ενώ όταν κατέβηκε στο χωριό του οργάνωσε την άρνηση των αγροτών να παραδώσουν τη σοδειά τους στις αρχές κατοχής. Συνελήφθη υπό των Ιταλών μαζί με άλλα 17 άτομα τον Ιούνιο του 1942 και καταδικάστηκε σε εξορία στην Ναύπακτο όπου μετά από καιρό φυλακίστηκε. Με την βοήθεια ενός Ιταλού αντιφασίστα κατάφερε να αποδράσει και να ενταχθεί στον ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος στη μάχη στη Χρύσω, στη μάχη στο Μικρό Χωριό με δικό του τμήμα. Από τον Ιανουάριο του 1943 με εντολή του Γενικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ οργανώνει τον ΕΛΑΣ Δυτικής Ελλάδας όπου και ίδρυσε το Αρχηγείο Δυτικής Στερεάς. Συμμετείχε με την δράση του στο σχέδιο animals των Βρετανών ώστε να προκαλεί δολιοφθορές στους κατακτητές και στις οδικές και σιδηροδρομικές αρτηρίες.
Στις 20 Ιουλίου 1943 μαζί με άλλα στελέχη του ΕΛΑΣ (Πελοπίδα, Παπούα κ.α.) περνάει στην Πελοπόννησο με εντολή του Γενικού Αρχηγείου. Εκεί προσπάθησαν να οργανώσουν τον ΕΛΑΣ ώστε να καταστεί αξιόμαχος. Πήρε μέρος στη μάχη στο Λεόντιο, στην Ερυμάνθεια. Στο τέλος του Γενάρη του 1944 ήταν καπετάνιος της 9ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος και διεύθυνε τις περισσότερες και σφοδρές μάχες ενάντια στα τάγματα ασφαλείας (Καλαμάτα-Μελιγαλά-Γαργαλιάνοι) καθώς και στην παράδοση των ταγματασφαλιτών της Τρίπολης όπου και είδε τον αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη για τελευταία φορά.
Λευκή Τρομοκρατία και διώξεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά τη Συνθήκη της Βάρκιζας κατηγορήθηκε ότι ως μέλος ένοπλης ομάδας σκότωσε τον Παναγιώτη Βεργή, περίοδο όπου το τμήμα Μεταγωγών Πατρών στα έγγραφα του τον είχε κρατούμενο. Τον συνέλαβαν, τον βασάνισαν και αφού τον καταδίκασαν σε 20 χρόνια φυλακή τον εξόρισαν στην Γιούρα τον Ιούλιο του 1947. Μετά από την Γιούρα τον έστειλαν στη Μακρόνησο και γύρω στο 1955 στις φυλακές της Κέρκυρας. Το Πάσχα του 1961 αφέθηκε ελεύθερος.
Ύστερα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πήρε μέρος ενεργά στην Ε.Δ.Α., ενώ η Χούντα με το ξεκίνημα του πραξικοπήματος το 1967 τον εξόρισε ξανά. Αποφυλακίστηκε τον Δεκέμβρη του 1971 μαζί με τους τελευταίους πολιτικούς εξόριστους. Μετά την διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, στήριξε και συμμετείχε ενεργά στο Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού. Ανέλαβε υπεύθυνος του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού σε τρεις τομείς α) κίνημα ειρήνης β) σχέσεις με άλλα κόμματα γ) την οργάνωση των αντιστασιακών του 1941-1944. Πέθανε το 1996 από καρκίνο στο πάγκρεας ανήμερα της επετείου της μάχης στο Λεόντιο.
Φωτογραφίες του Ωρίωνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Φωτογραφία του Ωρίωνα το 1944 - ΓΑΚ - Αρχεία νομού Μεσσηνίας, ανάκτηση 7/2/2017.
- Φωτογραφία του Ωρίωνα το 1944 - ΓΑΚ - Αρχεία νομού Μεσσηνίας, ανάκτηση 7/2/2017.
- Φωτογραφία του Ωρίωνα το 1944 - ΓΑΚ - Αρχεία νομού Μεσσηνίας, ανάκτηση 7/2/2017.
- Φωτογραφία του Ωρίωνα το 1944 - ΓΑΚ - Αρχεία νομού Μεσσηνίας, ανάκτηση 7/2/2017.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Μούτουλας 1999, σελ. 45.
- ↑ Μούτουλας 1999, σελ. 72.
- ↑ Μούτουλας 1999, σελ. 78-81.
- ↑ Μούτουλας 1999, σελ. 81.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μούτουλας, Παντελής (1999). Ωρίων-Γιάννης Μιχαλόπουλος. Με την Αριστερά στο Μεσοπόλεμο, την Εθνική Αντίσταση, την Μεταπολεμική Ελλάδα. Αθήνα: Θεμέλιο. ISBN 978-960-310-251-9.