Γιάννης Βλαχόπουλος
| Γιάννης Βλαχόπουλος | |
|---|---|
| Γέννηση | 8 Μαρτίου 1939 Πειραιάς |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Ιδιότητα | συνθέτης |
Ο Γιάννης Βλαχόπουλος (Πειραιάς, 8 Μαρτίου 1939) είναι σύγχρονος Έλληνας συνθέτης, εγκατεστημένος στην Πάτμο, όπου εργάζεται ως ελεύθερος καλλιτέχνης.[1]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γιος του Γεράσιμου Βλαχόπουλου και της Ευαγγελίας -το γένος- Σάββα, ο Γιάννης Βλαχόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά, το 1939. Σπούδασε αρμονία στο Εθνικό Ωδείο με τον Μ. Βούρτση και αντίστιξη, φούγκα και σύνθεση στο Ελληνικό Ωδείο με τον Γ. Α. Παπαϊωάννου. Το 1965 πήγε στην Καρλσρούη με υποτροφία της γερμανικής κυβέρνησης, όπου παρακολούθησε παραδόσεις μαθημάτων με τους Μεσιάν και Ζ. Βιλντμπέργκερ στην Μουσική Ακαδημία του Μπάντεν. [2] Μεταξύ 1966 και 1969 σπούδασε σύνθεση με τους σημαντικούς Γερμανούς μουσικοσυνθέτες Μ. Α. Τσίμερμαν (Bernd Alois Zimmerman) και Χ. Άιμερτ (Herbert Eimert). Ο τελευταίος μύησε τον Βλαχόπουλο στην ηλεκτρονική μουσική. [1][2]
Μουσική και μουσικολογικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βαθύτατα λυρικός, [1] ο Βλαχόπουλος ξεκίνησε ακολουθώντας τη δωδεκάφθογγη τεχνική. Κατόπιν, πέρασε στον σειραϊσμό, ενώ κατά τα τελευταία χρόνια των σπουδών του στη Γερμανία, πειραματίστηκε με τον αλεατορισμό και με το μουσικό θέατρο. [2]
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 είχε διαμορφώσει εντυπωσιακά εκφραστικά μέσα, βασισμένα στη μελωδική γραμμή και την ενορχήστρωση, με δραματικές παρεμβολές στον ρυθμό, αναβιώνοντας το κλίμα της αρχαίας τραγωδίας. [2] Το σημαντικότερο, ίσως, έργο του Συμπόσιον, εμπνευσμένο από το φερώνυμο απόσπασμα του Πλάτωνα, έκανε πρεμιέρα την 1η Φεβρουαρίου 1984, με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου. [1][2] Το έργο Διάλεξη-Σύνθεση που, στην ουσία, αποτελεί «κολάζ» ηλεκτρονικής μουσικής, μουσικής ιαπωνικού θεάτρου «Νο» και ελαφράς μουσικής, είναι μια καταγγελία του τεχνολογικού πολιτισμού και ποιητική νοσταλγία του παρελθόντος.
Κυριότερα έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σκηνική μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Διάλεξη-Σύνθεση, για 3 αφηγητές, ηθοποιό, 2 χορευτές, πιάνο, κρουστά, συνθεσάιζερ και μαγνητοταινίες (1971-2)
- Χορός, μουσική μπαλέτου για φλάουτο, κλαρινέτο, βιολοντσέλο, κρουστά, τσέμπαλο, πιάνο και τρομπέτα (1976-7)
- Vernissage, για μαγνητοταινίες, μπαλέτο (1977-8)
Φωνητικά έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Άρνησις, για βαρύτονο, όμποε, βιολοντσέλο, όμποε και ηλεκτρικό όργανο, τσελέστα, κρουστά και τύμπανα (1975)
- Καθρέφτης, αλεατορική μουσική χωρίς κείμενο, για σοπράνο, μεσόφωνο, βαρύτονο και 12 όργανα (1968-9)
- Σαπφώ, 26 αποσπάσματα της Σαπφούς, για μέτζο, πίκολο φλάουτο, φλάουτο άλτο, κρουστά και πιάνο (1981-3)
- Στάχυα, για μέτζο και πιάνο (1989)
- Μυστικός Δείπνος, για μικτή χορωδία και ορχήστρα (1991-2)
Ορχήστρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Συμπόσιον, κοντσέρτο για σολίστ σε 6 ημισφαιρικά τύμπανα και μεγάλη ορχήστρα (1976-7)
- Αστερίας, για μικρή ορχήστρα, πιάνο και κρουστά (πάνω στο ομώνυμο ποίημα του Desnos, 1981)
- Κβάντουμ (984-5)
- Μονόλιθος (1985-6)
- Μάγμα, για μαρίμπα και μεγάλη ορχήστρα (1986-7)
Ηλεκτρονική μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αντιμεταθέσεις, για μαγνητοταινία (1966-7)
- Κοντσέρτο για πιάνο και μαγνητοταινία (1973)
- Μορφές, για μαγνητοταινία (1974)
Μουσική δωματίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Διαλογισμός, για βιολί και πιάνο (1963)
- Τρία Μικρά Κομμάτια, για πιάνο (1964)
- Ντούο για φλάουτο και πιάνο (1965)
- Αναμνήσεις, σεξτέτο για κλαρινέτο, κλαρινέτο μπάσο, κρουστά, ηλεκτρική κιθάρα, βιολί και βιλοντσέλο (1967)
- Αδιέξοδος, για πιάνο, δύο εκτελεστές κρουστών και μαγνητοταινία (1973)
- Άριες, για φλάουτο, κλαρινέτο, τούμπα, βιολί, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο και πιάνο (1978)
- Τρίο για φλάουτο, βιολοντσέλο και πιάνο (1991)
- Sacre-Coeur, για πιάνο (1993)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Γιώργος Λεωτσάκος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1991, τόμος 14, σ. 426
- Αλέκα Συμεωνίδου, «Λεξικό Ελλήνων Συνθετών» (ΛΕΣ), εκδόσεις Νάκας, 1995