Βλαντίμιρ Ερλ
| Βλαντίμιρ Ερλ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Владимир Ибрагимович Эрль (Ρωσικά) |
| Γέννηση | 14 Μαΐου 1947[1] ή 1947[2] Αγία Πετρούπολη |
| Θάνατος | 25 Σεπτεμβρίου 2020 Αγία Πετρούπολη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών Ρωσία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά[3] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας[2] ποιητής[2] πεζογράφος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Andrei Biely Prize David Burliuk International Mark |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Βλαντίμιρ Ιμπραγκίμοβιτς Ερλ (ρωσικά: Владимир Ибрагимович Эрль, γεννηθείς Βλαντίμιρ Ιβάνοβιτς Γκορμπουνόφ, ρωσικά: Владимир Иванович Горбунов, 14 Μαΐου 1947, Λένινγκραντ, ΡΣΟΣΔ, ΕΣΣΔ - 25 Σεπτεμβρίου 2020[4], Αγία Πετρούπολη, Ρωσία) ήταν Ρώσος ποιητής, πεζογράφος και κριτικός κειμένων.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος και εκπαιδευτής της πυροσβεστικής.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960, ήταν μέλος του κύκλου ποιητών "Μάλαγια Σαντόβαγια". Ήταν ο ηγέτης της λογοτεχνικής ομάδας των Χελενούκτων, με την οποία συνδέθηκαν κατά κάποιο τρόπο οι Α. Ν. Μιρόνοφ, Α. Λ. Χβοστένκο και άλλοι. Τα έργα του Ερλ δημοσιεύονταν κυρίως ως σαμιζντάτ (στα περιοδικά "Ρολόι", "37", "Τρανσπονάνς", "Το περιοδικό του Μίτια", κ.λπ).
Δημιουργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δημοσίευσε περισσότερα από 100 βιβλία σαμιζντάτ ως εκδότης. Ο ερευνητής του σαμιζντάτ Μπορίς Κονστρίκτορ αποκάλεσε τον Ερλ «Παγκανίνι της γραφομηχανής» για τη υψηλή ποιότητα των δημοσιεύσεων, γεγονός ασυνήθιστο στους κύκλους του σαμιζντάτ.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ασχολήθηκε κυρίως με τη φιλολογική και κειμενική εργασία. Ενήργησε ως κριτικός κειμένων και εκδότης των έργων των Ν. Ι. Χαρμς, Κ. Κ. Βάγκινοφ, Α. Ι. Βεντένσκι, Β. Ν. Πετρόφ, Λ. Λ. Αρονζόν κ.ά.
Βραβεύτηκε το 1986 με το Βραβείο Αντρέι Μπέλιι.
Το πρώιμο ποιητικό έργο του Ερλ και άλλων Ελενούκτων κληρονομείται από τους Ομπεριούτους και έχει φαινομενικά παιχνιδιάρικο χαρακτήρα, μέσα από το οποίο αναδύεται το υπαρξιακό-τραγικό μοτίβο του ακαταμάχητου χάους και ο παραλογισμός του κόσμου. Στα ποιήματα των δεκαετιών 1970 και 1980 εντείνονται τα λυρικά μοτίβα. Το κύριο πεζογραφικό έργο του Ερλ, το διήγημα "Αναζητώντας το χαμένο Χέιφ" (1965-1970), είναι μια από τις πρώτες προσπάθειες εφαρμογής στη ρωσική λογοτεχνία των τεχνικών που αναπτύχθηκαν από την παγκόσμια λογοτεχνική πρωτοπορία των μέσων του 20ού αιώνα: αλεατορική γραφή, κολάζ κ.λπ.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 «Литераторы Санкт-Петербурга. ХХ век». (Ρωσικά) Writers of St. Petersburg. XX century.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js20020805512. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2022.
- ↑ CONOR.SI. 91739491.
- ↑ «Умер поэт и исследователь литературы Владимир Эрль». Радио Свобода (στα Ρωσικά). Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2020.
Εξωτερικοι σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Владимир Эрль на сайте «Новая карта русской литературы»
- Владимир Эрль на сайте «Неофициальная поэзия»
- Страница Владимира Эрля на сайте «Вавилон»
- Эрль, Владимир Ибрагимович в электронном архиве Центра Андрея Белого
- Изображения Владимира Эрля на сайте «Лица русской литературы»
- Интервью с Владимиром Эрлем на сайте OpenSpace 07.10.2011
|