Βελγική Αποικιακή Αυτοκρατορία

Η 'Βελγική Αποικιακή Αυτοκρατορία αποτελούταν από το Βασίλειο του Βελγίου και τις υπερπόντιες κτήσεις του στην Αφρικανική και Ασιατική Ήπειρο, με πρωτεύουσα τις Βρυξέλλες.

Ιστορία

Το Βέλγιο απέκτησε την ανεξαρτησία του μόλις το 1832 και παρά την εύκολη πρόσβαση της χώρας στον Ατλαντικό, το Βέλγιο δεν επεδίωξε καμία αποικία.

Το 1885 στη Διάσκεψη του Βερολίνου Ο Βασιλίας Λεοπόλδος Β' του Βελγίου έπεισε τις Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης να του δωθεί το ανεξερεύνητο Κονγκό ως η Ελεύθερη Πολιτεία του Κονγκό. Η Πολιτεία αυτή δεν άνηκε στην Βελγική Κυβέρνηση, αλλά ήταν προσωπική ιδιοκτησία του Βασιλιά Λεοπόλδου.

Οι αυτόχθονοι πληθυσμοί της αποικίας αντιμετωπίζονται άσχημα. Οι Βέλγοι αποικιοκράτες εκμεταλλεύονται τους Αφρικανούς υπό την επίβλεψη του Λεοπόλδου τόσο άσχημα, που οι υπόλοιπες αποικιακές δυνάμεις πιέζουν τον Λεοπόλδο να σταματήσει τις βιοπραγίες.

Το 1907 το Βέλγιο αποκτά μια παραχώρηση στην παραλιακή πόλη Τιαντζίν στην Κινα.

Το 1908 η βελγική κυβέρνηση αποκτά τον επίσημο έλεγχο του Κονγκό, δημιουργώντας την αποικία του Βελγικού Κονγκ'ο. Η εκμετάλλευση των αυτοχθόνων σταδιακά φθίνει.

Η βελγική κυριαρχία στο Κονγκό βασιζόταν στην «αποικιακή τριάδα» (trinité coloniale) των κρατικών, ιεραποστολικών και ιδιωτικών εταιρικών συμφερόντων. Το προνόμιο των εμπορικών συμφερόντων του Βελγίου σήμαινε ότι μεγάλος αριθμός κεφαλαίων έπεσε στο Κονγκό και ότι οι μεμονωμένες περιφέρειες εξειδικεύτηκαν. Σε πολλές περιπτώσεις, τα συμφέροντα της κυβέρνησης και των ιδιωτικών επιχειρήσεων συνδέθηκαν στενά και το κράτος βοήθησε τις εταιρείες να σπάσουν τις απεργίες και να άρουν άλλα εμπόδια που έθεσε ο αυτόχθονος πληθυσμός. Η αποικία χωρίστηκε σε ιεραρχικά οργανωμένες διοικητικές υποδιαιρέσεις και διεξήχθη ομοιόμορφα σύμφωνα με μια σειρά «ιθαγενών πολιτικών» (politique indigène). Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την πρακτική της βρετανικής και της γαλλικής αποικιακής πολιτικής, η οποία γενικά ευνοούσε τα συστήματα έμμεσης κυριαρχίας, διατηρώντας τους παραδοσιακούς ηγέτες σε θέσεις εξουσίας υπό αποικιακή εποπτεία.

Με το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου το Βέλγιο αποκτά τον έλεγχο των γερμανικών αποικιών Ρουάντα και Μπουρούντι. Σχετική ειρήνη κυριαρχεί στις αποικίες μεχρι και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Βέλγιο θα κατακτηθεί από τη Γερμανία όμως οι αποικίες του στην Αφρική θα συνεχίσουν να υφίστανται σε όλη τη διάρκεια του πολέμου.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, το βελγικό Κονγκό γνώρισε εκτεταμένη αστικοποίηση και η αποικιακή διοίκηση ξεκίνησε διάφορα αναπτυξιακά προγράμματα με στόχο να καταστήσει το έδαφος "μοντέλο αποικίας". Ένα αποτέλεσμα έβλεπε την ανάπτυξη μιας νέας μεσαίας τάξης Ευρωπαίων "Αιγλουέζ" στην Ευρώπη. Μέχρι τη δεκαετία του 1950 το Κονγκό είχε μισθολογικό εργατικό δυναμικό δύο φορές μεγαλύτερο από αυτό σε οποιαδήποτε άλλη αφρικανική αποικία.

Το 1960 το Βελγικό Κονγκό γίνεται ανεξάρτητο και Η Ρουαντα-Μπουρουντι το 1962. Με την ανεξαρτησία των αποικιών αυτών η Βελγιακή Αποικιακή Αυτοκρατορία έρχεται στο τέλος της.