Βασίλειο Χανθαγουάντι
| Βασίλειο Χανθαγουάντι ဟံသာဝတီ ပဲခူး နေပြည်တော် | |||||
| Βασίλειο | |||||
| |||||
|---|---|---|---|---|---|
|
| |||||
| Πρωτεύουσα | Μαρταμπάν (1287-1363) Ντονγούν (1363-1369) Πεγκού (1369-1539, 1550-1552) | ||||
| Πολιτική δομή | Βασίλειο | ||||
| Ιστορία | |||||
| - | Ίδρυση του Βασιλείου | 4 Απριλίου 1287 | |||
| - | Κατάλυση | 1539 | |||
Το Βασίλειο Χανθαγουάντι (βιρμανικά: ဟံသာဝတီ ပဲခူး နေပြည်တော်, Μον: ဟံသာဝတဳ, προφέρεται hɔŋsawətɔe, επίσης γνωστό ως Χανθαγουάντι Πεγκού ή απλά Πεγκού) ήταν το κυρίαρχο βασίλειο που κυβερνούσε την κάτω Βιρμανία (Μιανμάρ) από το 1287 έως το 1539 και από το 1550 έως το 1552. Το βασίλειο των Μον ιδρύθηκε ως Ραμαναντέσα (βιρμανικά: ရာမညဒေသ, Μον: ရးမည) από τον Βασιλιά Γουαρέρου μετά την κατάρρευση του βασιλείου Παγκάν το 1287[1]:205–206,209 ως ονομαστικό υποτελές κράτος του Βασιλείου του Σουχοτάι και της μογγολικής Δυναστείας Γιουάν.[2] Το βασίλειο έγινε επίσημα ανεξάρτητο από το Σουχοτάι το 1330 αλλά παρέμεινε μια χαλαρή ομοσπονδία μεταξύ των τριών μεγάλων της κέντρων περιφερειακής εξουσίας: το Δέλτα του Ιραουάντι, το Μπάγκο και το Μοτάμα. Οι βασιλείς είχαν ελάχιστη ή καμία εξουσία πάνω στους υποτελείς. Το Μοτάμα ήταν σε ανοιχτή εξέγερση από το 1363 έως το 1388.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ενεργητική βασιλεία του βασιλιά Ραζανταρίτ (βασίλεψε από το 1384 έως το 1421) εδραίωσε την ύπαρξη του βασιλείου. Ο Ραζανταρίτ ενοποίησε σταθερά τις τρεις περιοχές των Μον, και με επιτυχία απέκρουσε το βόρειο Βιρμανόφωνο βασίλειο Άβα στον Σαρανταετή Πόλεμο (1385-1424), καθιστώντας υποτελές το δυτικό βασίλειο του Ραχίν από το 1413 έως το 1421 στη διαδικασία. Ο πόλεμος κατέληξε σε αδιέξοδο, αλλά ήταν μια νίκη για το Χανθαγουάντι καθώς το βασίλειο Άβα εγκατέλειψε το όνειρό του για την αντικατάσταση της Αυτοκρατορίας Παγκάν. Στα χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο, το Πεγκού βοήθησε περιστασιακά τους Πρόμε και Ταουνγκού, οι οποίοι ήταν νότιοι υποτελείς των Άβα, αλλά απέφυγε επιμελώς να βυθιστεί σε μια πλήρους κλίμακας πόλεμο.
Μετά τον πόλεμο, το Χανθαγουάντι μπήκε στην χρυσή του εποχή, ενώ το αντίπαλο βασίλειο Άβα άρχισε να παρακμάζει. Από την δεκαετία του 1420 έως την δεκαετία του 1530, το Χανθαγουάντι ήταν το ισχυρό και πιο ευημερές βασίλειο όλων των μεταπαγκανικών βασιλείων. Κάτω από μια σειρά από ιδιαίτερα προικισμένος μονάρχες, τον Μπίνγια Ραν Α΄, τον Σίν Σάουμπου, τον Νταμαζέντι και τον Μπίνγια Ραν Β΄, το βασίλειο απόλαυσε μια μακρά χρυσή εποχή, επωφελούμενη από το εξωτερικό εμπόριο. Οι έμποροι εμπορεύονταν με τους εμπόρους από όλο τον Ινδικό Ωκεανό, γεμίζοντας το βασιλικό θησαυροφυλάκιο με χρυσό και ασήμι, μετάξι και μπαχαρικά, και όλα τα άλλα πράγματα από το πρώιμο σύγχρονο εμπόριο. Το βασίλειο επίσης έγινε ένα διάσημο κέντρο του Βουδισμού Θεραβάντα. Είχε δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με τη Σρι Λάνκα και ενθάρρυνε τις μεταρρυθμίσεις που αργότερα εξαπλώθηκαν σε όλη τη χώρα.[3]
Το τέλος του ισχυρού βασιλείου ήρθε απότομα. Από το 1534 και μετά, το βασίλειο δεχόταν συχνές επιδρομές από την Δυναστεία Ταουνγκού της Άνω Βιρμανίας. Ο βασιλιάς Τακαγιούτπι δεν θα μπορούσε να παρατάσσει τους πολύ μεγαλύτερους πόρους και ανθρώπινο δυναμικό κατά των πολύ μικρότερων Ταουνγκού, με αρχηγό τον βασιλιά Ταμπινσουέχτι και τον στρατηγό Μπαγιναούνγκ. Οι Ταουνγκού κατέλαβαν το Μπάγκο και το Δέλτα του Ιραουάντι το 1538-9, και το Μοτάμα το 1541.[4] Μια σύντομη αναβίωση του βασιλείου έγινε το 1550, μετά την δολοφονία του Ταμπινσουέχτι. Αλλά το "βασίλειο" δεν εκτείνονται πολύ έξω από την πόλη της Μπάγκο. Ο Μπαγιναούνγκ νίκησε γρήγορα την επανάσταση τον Μάρτιο του 1552.
Αν και οι βασιλιάδες των Ταουνγκού κυβέρνησαν όλη την Κάτω Βιρμανία μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, οι Μον θυμόντουσαν στοργικά την χρυσή εποχή του Χανθαγουάντι. Το 1740, ξεσηκώθηκαν ενάντια σε μια αδύναμη Δυναστεία Ταουνγκού, και ίδρυσαν το Αποκατεστημένο Βασίλειο Χανθαγουάντι.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Coedès, George (1968). Walter F. Vella, επιμ. The Indianized States of Southeast Asia. trans.Susan Brown Cowing. University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-0368-1.
- ↑ Htin Aung 1967: 78–80
- ↑ Myint-U 2006: 64–65
- ↑ Harvey 1925: 153–157
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Harvey, G. E. (1925). History of Burma: From the Earliest Times to 10 March 1824. London: Frank Cass & Co. Ltd.
- Htin Aung, Maung (1967). A History of Burma. New York and London: Cambridge University Press.
- Myint-U, Thant (2006). The River of Lost Footsteps—Histories of Burma. Farrar, Straus and Giroux. ISBN 978-0-374-16342-6.
- Pan Hla, Nai (1968). Razadarit Ayedawbon (8th printing, 2004 έκδοση). Yangon: Armanthit Sarpay.