Αντίοχος (στρατηγός Σικελίας)
| Αντίοχος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ἀντίοχος (Αρχαία Ελληνικά) |
| Γέννηση | 8ος αιώνας[1] |
| Θάνατος | 8ος αιώνας[2] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αξιωματικός |
| Περίοδος ακμής | 8ος αιώνας[3] |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
Ο Αντίοχος ήταν βυζαντινός στρατηγός, κυβερνήτης του Θέματος Σικελίας που συμμετείχε σε συνωμοσία εναντίον του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ε (741-775).
Πολύ λίγα είναι γνωστά για τη ζωή και την καριέρα του εκτός από τη συμμετοχή του στη συνωμοσία εναντίον του αυτοκράτορα, η οποία ήρθε στο φως το καλοκαίρι του 766. Σύμφωνα με τον Θεοφάνη τον Ομολογητή, ο Αντίοχος ήταν πρώην λογοθέτης του Δρόμου και εκείνη τη στιγμή υπηρετούσε ως στρατιωτικός κυβερνήτης (στρατηγός) του θέματος της Σικελίας[4][5]. Η συνωμοσία περιελάμβανε δεκαεννέα από τους ανώτερους κρατικούς αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένων πολλών άλλων στρατηγών, και επικεφαλής ο Κωνσταντίνος Ποδοπάγουρος. Μετά την ανακάλυψη της συνωμοσίας, οι συνωμότες συνελήφθησαν, παρέλασαν δημόσια και ταπεινώθηκαν στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης στις 25 Αυγούστου 766, μετά από αυτό οι στρατηγοί, άλλοι αποκεφαλίστηκαν, ενώ άλλοι τυφλώθηκαν και εξορίστηκαν. Ο Θεοφάνης αναφέρει επίσης ότι μια φορά κάθε χρόνο, οι πράκτορες αποστέλλονταν από τον αυτοκράτορα για να παραδώσουν εκατό μαστίγια στους εξόριστους συνωμότες[4][5].
Στο χρονικό του, ο Θεοφάνης απεικονίζει τη συνωμοσία ως μέρος μιας αντίδρασης ενάντια στις εικονοκλαστικές πολιτικές του Κωνσταντίνου Ε΄, δηλώνοντας ότι ορισμένοι από τους συνωμότες ήταν οπαδοί του εικονόφιλου ερημίτη Στέφανου του νεότερου του όρους Αυξέντιου, τον οποίο ο αυτοκράτορας είχε ταπεινώσει δημοσίως και εκτέλεσε τον προηγούμενο Νοέμβριο[6]. Η σύγχρονη ιστοριογραφία από την άλλη πλευρά δεν είναι τόσο ξεκάθαρη για τα κίνητρα του αυτοκράτορα, δηλαδή εάν ο θάνατος του Στεφάνου, η εκτέλεση των δεκαεννέα αξιωματούχων και άλλες πράξεις δίωξης οφειλόταν στη σκληρή στάση του έναντι του εικονοφιλικού συναισθήματος ή είχε πολιτικά κίνητρα, ως αντίδραση σε συνωμοσίες ενάντια στη ζωή του (στην οποία ο Στέφανος μπορεί να είχε εμπλακεί)[7].
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ 4,0 4,1 Mango & Scott 1997, σελ. 605.
- ↑ 5,0 5,1 PmbZ, Antiochos (#513).
- ↑ Mango & Scott 1997, σελίδες 604–605.
- ↑ Brubaker & Haldon 2011, σελίδες 235–239.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Brubaker, Leslie· Haldon, John (2011). Byzantium in the Iconoclast Era, c.680–850: A History. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-43093-7.
- Mango, Cyril· Scott, Roger (1997). The Chronicle of Theophanes Confessor. Byzantine and Near Eastern History, AD 284–813. Oxford, United Kingdom: Oxford University Press. ISBN 0-19-822568-7.
- Prigent, Vivien; Nichanian, Mikaël (2003). «Les stratèges de Sicile. De la naissance du thème au règne de Léon V» (στα French). Revue des études byzantines 61: 97–141. doi:.
- Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (1999). «Antiochos (#513)» (στα γερμανικά). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit: 1. Abteilung (641–867), Band 1: Aaron (# 1) – Georgios (# 2182). Βερολίνο και Βοστόνη: De Gruyter, σελ. 163. ISBN 978-3-11-015179-4.