Αναπλαστικό ολιγοδενδρογλίωμα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μαθηματική μοντελοποίηση της ανάπτυξης ενός αναπλαστικού ολιγοδενδρογλοιώματος με βάση τις τοπολογικές δομές του εγκεφάλου, εξέταση δύο pons (βίντεο)

Το αναπλαστικό ολιγοδενδρογλίωμα είναι ένας νευροεπιθηλιακός όγκος που πιστεύεται ότι προκύπτει από ολιγοδενδροκύτταρα, έναν τύπο γλοιακών κυττάρων. Στην ταξινόμηση των όγκων του εγκεφάλου από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), τα αναπλαστικά ολιγοδενδρογλοιώματα ταξινομούνται ως βαθμού III.[1] Κατά τη διάρκεια της νόσου, μπορεί να εκφυλιστεί σε κακόηθες ολιγοδενδρογλοίωμα βαθμού IV.[2] Η συντριπτική πλειονότητα των ολιγοδενδρογλιωμάτων εμφανίζεται σποραδικά, χωρίς επιβεβαιωμένη αιτία και χωρίς κληρονομικότητα εντός οικογένειας.

Σημάδια και συμπτώματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα συμπτώματα του ολιγοδενδρογλιώματος μπορεί να περιλαμβάνουν: Επιληπτική κρίση.[3]

  • Επίθεση.
  • Πονοκέφαλος.
  • Αδυναμία στη μία πλευρά του σώματος.
  • Γλωσσικές δυσκολίες.
  • Αλλαγές συμπεριφοράς και προσωπικότητας.
  • Προβλήματα ισορροπίας και κίνησης.
  • Προβλήματα μνήμης.

Παθογένεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το αναπλαστικό (κακοήθη) ολιγοδενδρογλίωμα ανήκει στην ομάδα των διάχυτων γλοιωμάτων και εμφανίζεται στο κεντρικό νευρικό σύστημα (εγκέφαλος και νωτιαίος μυελός) από πρόδρομα βλαστοκύτταρα ολιγοδενδροκυττάρων. Αυτός ο όγκος εμφανίζεται κυρίως στη μέση ενήλικη ζωή με κορύφωση συχνότητας την 4η και 5η δεκαετία της ζωής.[4]

Διαγνωστικός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πιο σημαντική διαγνωστική διαδικασία είναι η μαγνητική τομογραφία (MRI). Μερικές φορές, εκτός από τα διαγνωστικά ρουτίνας, ο μεταβολισμός στους ιστούς εμφανίζεται με τη χρήση τομογραφίας εκπομπής ποζιτρονίων (PET). Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με εξέταση λεπτού ιστού μετά από επέμβαση. Τα αναπλαστικά ολιγοδενδρογλοιώματα συχνά παρουσιάζουν απώλεια γενετικού υλικού. Περίπου 50 με 70 Το %[5] των αναπλαστικών ολιγοδενδρογλιωμάτων βαθμού III της ΠΟΥ εμφανίζουν συνδυασμένες αλληλικές απώλειες στο βραχύ βραχίονα του χρωμοσώματος 1 (1p) και στο μακρύ σκέλος του χρωμοσώματος 19 (19q). Αυτή η αλλαγή ονομάζεται κυρίως " 1p/19q Co Διαγραφή ". Μπορεί να θεωρηθεί ευνοϊκό για τον ασθενή και καθιστά πιο πιθανή την ανταπόκριση στην ακτινοθεραπεία ή τη χημειοθεραπεία. Ο χαρακτηρισμός του βαθμού III (υψηλού βαθμού) ολιγοδενδρογλιώματος γενικά περιλαμβάνει προηγούμενες διαγνώσεις αναπλαστικού ή κακοήθους ολιγοδενδρογλιώματος.

  • Ιστοπαθολογική εικόνα αναπλαστικού ολιγοδενδρογλιώματος στον εγκέφαλο. Χρώση αιματοξυλίνης & ηωσίνης.
    Ιστοπαθολογική εικόνα αναπλαστικού ολιγοδενδρογλιώματος στον εγκέφαλο. Χρώση αιματοξυλίνης & ηωσίνης.
  • Μεγέθυνση, σημειώστε τα ακανόνιστα σχήματα κυττάρου και πυρήνα.
    Μεγέθυνση, σημειώστε τα ακανόνιστα σχήματα κυττάρου και πυρήνα.
  • IDH1 R132H σε αναπλαστικό ολιγοδενδρογλίωμα
    IDH1 R132H σε αναπλαστικό ολιγοδενδρογλίωμα

Θεραπεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η χειρουργική επέμβαση μπορεί να βοηθήσει στη μείωση των συμπτωμάτων που προκαλούνται από τον όγκο. Προτιμάται η αφαίρεση του όγκου που είναι ορατό στην μαγνητική τομογραφία όσο το δυνατόν πληρέστερα, υπό την προϋπόθεση ότι το επιτρέπει η θέση του όγκου. Επειδή τα κύτταρα ενός αναπλαστικού ολιγοδενδρογλιώματος έχουν συνήθως ήδη μεταναστεύσει στον περιβάλλοντα υγιή εγκεφαλικό ιστό κατά τη στιγμή της διάγνωσης, δεν είναι δυνατή η πλήρης χειρουργική αφαίρεση όλων των καρκινικών κυττάρων. Ο δείκτης "1p/19q Codeletion" παίζει όλο και πιο σημαντικό ρόλο στην επιλογή θεραπειών και θεραπευτικών συνδυασμών. Επειδή αυτός ο όγκος είναι μια "άτονη κατάσταση" (μια αργά προοδευτική ιατρική κατάσταση που σχετίζεται με λίγο ή καθόλου πόνο) και η πιθανή νοσηρότητα που σχετίζεται με νευροχειρουργική, χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία, οι περισσότεροι νευροογκολόγοι θα ακολουθήσουν αρχικά μια πορεία προσεκτικής αναμονής και θα θεραπεύσουν τους ασθενείς συμπτωματικά. Η συμπτωματική θεραπεία συχνά περιλαμβάνει τη χρήση αντισπασμωδικών για επιληπτικές κρίσεις και στεροειδών για το οίδημα του εγκεφάλου. Για περαιτέρω θεραπεία, ακτινοβολία ή χημειοθεραπεία με τεμοζολομίδη ή χημειοθεραπεία με προκαρβαζίνη, CCNU και βινκριστίνη (PCV) έχει αποδειχθεί αποτελεσματική και ήταν το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο χημειοθεραπευτικό σχήμα που χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία αναπλαστικών ολιγοδενδρογλιωμάτων.[6]

Cyberknife μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του αναπλαστικού ολιγοδενδρογλιώματος.[7]

Πρόγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ποσοστό σχετικής επιβίωσης 5 ετών: Ηλικία 20–44, 76%. Ηλικία 45–54, 67%. Η προκαρβαζίνη, η λομουστίνη και η βινκριστίνη χρησιμοποιούνται από τον Μάιο του 1975. Για 48 χρόνια, νέες θεραπευτικές επιλογές δοκιμάζονται τακτικά ως μέρος θεραπευτικών μελετών για τη βελτίωση της θεραπείας του αναπλαστικού ολιγοδενδρογλιώματος.[8][9] Prokarbatsiinia, lomustiinia ja vinkristiiniä on käytetty toukokuusta 1975 lähtien. Uusia hoitovaihtoehtoja on testattu säännöllisesti 48 vuoden ajan terapeuttisissa tutkimuksissa anaplastisesta oligodendroglioomasta hoidon parantamiseksi.[10]

Ερευνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν η ανακάλυψη ότι τα νεοπλάσματα επικοινωνούν μεταξύ τους σε ένα μεγάλο δίκτυο, ανταλλάσσουν ουσίες απαραίτητες για την επιβίωση και έτσι μπορούν να αποφύγουν τις επιπτώσεις της ακτινοβολίας ή της χημειοθεραπείας. Η επικοινωνία δικτύου διαδραματίζει επίσης σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση της νόσου. Τα καρκινικά κύτταρα συνδέονται επίσης με υγιή νευρικά κύτταρα και λαμβάνουν άμεσα σήματα από αυτά, έτσι ώστε οι όγκοι να μπορούν να αναπτυχθούν γρηγορότερα. Οι μηχανισμοί που μελετήθηκαν όχι μόνο προσφέρουν θεμελιωδώς νέες εξηγήσεις για την πολύ επιθετική ανάπτυξη αυτού του τύπου όγκου. Προσφέρουν επίσης προσεγγίσεις σε νέες θεραπείες για να σταματήσουν την ανάπτυξη όγκων του εγκεφάλου και να κάνουν τις υπάρχουσες θεραπείες πιο αποτελεσματικές. Ως εκ τούτου, η διακοπή ή ακόμη και η καταστροφή των δικτύων καρκινικών κυττάρων γίνεται μια εντελώς νέα θεραπευτική αρχή στην ογκολογία, με τις πρώτες κλινικές δοκιμές να βασίζονται σε αυτά τα ευρήματα.[11]

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Weller M, van den Bent M, Preusser M, Le Rhun E, Tonn JC, Minniti G, Bendszus M, Balana C, Chinot O, Dirven L, French P, Hegi ME, A. S. Jakola, M. Platten, P. Roth, R. Rudà, S. Short, M. Smits, M. J. Taphoorn, A. von Deimling, M. Westphal, R. Soffietti, G. Reifenberger, W. Wick: EANO guidelines on the diagnosis and treatment of diffuse gliomas of adulthood. In: Nature reviews. Clinical oncology. Volume 18, Number 3, 03 2021, pp. 170-186, doi:10.1038/s41571-020-00447-z, PMID 33293629, Πλήρες κείμενο στο PMC: 7904519 (Review).

Διαδικτυακοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «The 2007 WHO classification of tumours of the central nervous system». Acta Neuropathol 114 (2): 97–109. August 2007. doi:10.1007/s00401-007-0243-4. PMID 17618441. 
  2. ↑ Radboud universitair medisch centrum. «highly malignant oligodendroglioma, grade IV» (PDF). www.radboudumc.nl/ (στα Ολλανδικά). 
  3. ↑ «Treatment Recommendations for Anaplastic Oligodendrogliomas That Are Codeleted». Oncology. April 14, 2013. https://www.cancernetwork.com/view/treatment-recommendations-anaplastic-oligodendrogliomas-are-codeleted. 
  4. ↑ Schweizerische Hirntumor Stiftung. «Anaplastisches Oligodendrogliom». www.swissbraintumorfoundation.com/ (στα Γερμανικά). 
  5. ↑ administrador (5 February 2020). «Anaplastic oligodendroglioma, IDH-mutant & 1p/19q-codeleted» (στα αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-06-21. https://web.archive.org/web/20220621095140/https://operativeneurosurgery.com/doku.php?id=anaplastic_oligodendroglioma_idh-mutant_1p_19q-codeleted. Ανακτήθηκε στις 2023-04-23. 
  6. ↑ «Oligodendroglioma and anaplastic oligodendroglioma: clinical features, treatment, and prognosis». Surg Neurol 60 (5): 443–56. November 2003. doi:10.1016/s0090-3019(03)00167-8. PMID 14572971. 
  7. ↑ «Radiosurgery/Cyberknife». Stanford School of Medicine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2019. 
  8. ↑ «Survival Rates for Selected Adult Brain and Spinal Cord Tumors». American Cancer Society. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2021. 
  9. ↑ Ostrom, Quinn T.; Gittleman, Haley; Liao, Peter; Vecchione-Koval, Toni; Wolinsky, Yingli; Kruchko, Carol; Barnholtz-Sloan, Jill S. (October 2017). «CBTRUS Statistical Report: Primary brain and other central nervous system tumors diagnosed in the United States in 2010–2014». Neuro-Oncology 19 (S5): v1–v88. doi:10.1093/neuonc/nox158. PMID 29117289. 
  10. ↑ «Phase II study of procarbazine, CCNU, and vincristine combination chemotherapy in the treatment of malignant brain tumors». Cancer 35 (5): 1398–404. May 1975. doi:10.1002/1097-0142(197505)35:5<1398::aid-cncr2820350524>3.0.co;2-c. PMID 1122488. https://archive.org/details/sim_cancer_1975-05_35_5/page/n149. 
  11. ↑ Winkler F, Venkatesh HS, Amit M, Batchelor T, Demir IE, Deneen B, Gutmann DH, Hervey-Jumper S, Kuner T, Mabbott D, Platten M, Rolls A, Sloan EK, Wang TC, Wick W, Venkataramani V, Monje M (April 2023). «Cancer Neuroscience: State of the Field, Emerging Directions». Cell 186 (8): 1689–1707. doi:10.1016/j.cell.2023.02.002. PMID 37059069. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αναπλαστικό_ολιγοδενδρογλίωμα&oldid=10512643"