Δημιουργική γραφή

εργαλειοθήκη

Πραγματικός συγγραφέας δεν είναι αυτός που απλά μιμείται την ορατή φύση ή διασκευάζει όλα όσα συμβαίνουν στον ορίζοντα των ματιών του. Δεν είναι αυτός που απλώς δημιουργεί παράγωγα ή παραφράζει έργα τρίτων αλλά αυτός που μπορεί να σκάψει και λίγο την ψυχή του, βγαίνοντας νικητής από τη δοκιμασία. Σε όποιο στάδιο της δημιουργικής πορείας και αν βρίσκεται ένας συγγραφέας, λιγότερο ή περισσότερο επαγγελματικό ή ερασιτεχνικό, κατά τη συγγραφέα Πασχαλία Τραυλού είναι θιασώτης, εραστής της γραφής. Αυτό συμβαίνει γιατί η χαρτογράφηση των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσει και οι εκδοχές που θα παρουσιάσει στη συνέχεια, στην ουσία συνιστούν τη δημιουργική διαδικασία κατά την οποία ο συγγραφέας μετουσιώνει τον κόσμο σε λέξεις. Έτσι έρχεται αντιμέτωπος με τον γραπτό λόγο αλλά και με τον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο του, προσπαθώντας να κατανοήσει τόσο τις λέξεις όσο και τις ιδέες. Έίναι όμως ερωτευμένος με τις λέξεις ή με τις ιδέες? Οι λέξεις κατά βάση έχουν να κάνουν με τους λεπτεπίλεπτους συγγραφικούς χειρισμούς για να αποδοθούν οι περιγραφές, η πλοκή και οι αφηγήσεις, σε αντίθεση με τις ιδέες που κατά βάση πρέπει να αποτυπωθούν με μία 'φόρμα', απλή αλλά και κατανοητή από το ευρύ κοινό. Ψέματα αλλά και αλήθειες, η συνομιλία του συγγραφέα με τους ήρωές του, η συνειρμική συλλογιστική αλλά και οι συμβολισμοί, οι ιδέες που μετουσιώνονται σε λέξεις αλλά και οι λέξεις που φιλοτεχνούν "κοστούμια ιδεών", μεταφράζουν την προσπάθεια της δημιουργικής συγγραφής σε μία προσπάθεια εκδήλωσης του εσωτερικού κόσμου του συγγραφέα. Σίγουρα όμως ένας συγγραφέας ή/και λογοτέχνης δεν ξεκινάει να γράφει γιατί απλά απέκτησε ένα ξεχωριστό ταλέντο, αλλά γιατί δημιουργεί έναν κόσμο στο χαρτί, έναν κόσμο από ήρωες, εμπειρίες, λέξεις αλλά και μεταφορικό λόγο, που στην ουσία ξορκίζουν ή εν μέρει αντικαθιστούν, επιθυμίες, όνειρα, ανασφάλειες αλλά και πληγές. Αυτόν ακριβώς τον κόσμο της δημιουργικής συγγραφής περιγράφουμε στη συνέχεια.

Συγγραφή Vs Λογοτεχνία

Ο διαχωρισμός του συγγραφέα από το λογοτέχνη προκύπτει τόσο από πηγές όσο και από την θεματολογία. Η λογοτεχνία ως έννοια στενότερη της γραμματείας αφορά τη λογοτεχνικότητα σε αντίθεση με τη γραμματεία που έχει να κάνει με το σύνολο των γραπτών κειμένων μίας συγκεκριμένης κοινότητας. Έτσι ο διαχωρισμός συγγραφέα-λογοτέχνη ακόμα και για συγγραφείς διαφορετικών θεματικών πυλών, όπως για παράδειγμα επιστημονικούς συγγραφείς, γίνεται προφανής. Οι εραστές της γραφής κατά τη συγγραφέα Πασχαλία Τραυλού, περιγράφονται με βάση το μυθιστόρημα. Σύμφωνα με τη φιλολογική του ερμηνεία το μυθιστόρημα είναι λογοτεχνικό πεζογραφικό έργο που αφηγείται διεξοδικώς πραγματικά ή φανταστικά γεγονότα και περιγράφει χαρακτήρες, ήθη, συναισθήματα ή καταστάσεις. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ξεχωρίσουμε τις λέξεις. Γίνεται αντιληπτό, ότι η έννοια του μυθιστορήματος όπως και τα δεκάδες θέματα μυθιστορημάτων που έχουν εκδοθεί, περιλαμβάνουν στοιχεία και ενότητες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ανεξάρτητα πονήματα, όπως το παραμύθι με έντονο το μυθοπλαστικό στοιχείο, τα χρονικά γεγονότων ή/και χαρακτήρων, ακόμα και μία ερωτική ιστορία. Για να καταλάβουμε καλύτερα την αναγωγή που γίνεται στο μυθιστόρημα, η συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού κάνει λόγο για τη διαχείριση του...Εξκάλιμπερ. Το χάρισμα της εκφραστικής δεινότητας, η διαμόρφωση των λεπτεπίλεπτων λογοτεχνικών και εκφραστικών χειρισμών φιλτραρισμένα μέσω της Τέχνης αποκτά μία δύναμη ποικίλων ψυχογραφικών, συνειδησιακών, συναισθηματικών αλλά και αισθητικών παραγόντων, διαθέτει δύναμη σχεδόν μυθική, δύναμη όπλου βγαλμένου από θρύλους, σαν τη δύναμη του Εξκάλιμπερ, του σπαθιού του Αρθούρου. Καρφωμένο σε ένα βράχο το Εξκάλιμπερ περίμενε τα χέρια εκείνα τα οποία θα μπορούσαν δικαίως να το κρατήσουν. Πολλοί φιλόδοξοι αλλά και ματαιόδοξοι για τη διαχείριση τέτοιας δύναμης ιππότες επεδίωκαν να το κάνουν δικό τους, γνωρίζοντας ότι η κατάκτηση θα τους προσέδιδε δόξα και τιμές εφάμιλλες με εκείνες του βασιλιά αν επαληθευόταν η προφητεία του Μάγου Μέρλιν ο οποιος έδωσε το Εξκάλιμπερ στον πατέρα του βασιλιά Αρθούρου, Ούθερ Πεντράγκον. Προφανώς, υπάρχουν τόσες εκφάνσεις στους συγγραφείς όσα και τα διαφορετικά βιβλία που κυκλοφορούν. Όμως η αναγωγή σε ένα σύνολο που θα μπορούσε να περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα είναι και θεμιτή αλλά και ενδιαφέρουσα. Για να μπορέσει ένας συγγραφέας να μάθει αν είναι άξιος να κρατήσει και να χειριστεί το...Εξκάλιμπερ επιβάλλεται να του δοθεί η ευκαιρία να βρεθεί απέναντι στο βράχο στον οποίο είναι καρφωμένο. Έτσι λοιπόν η σύγκριση συγγραφής και λογοτεχνίας ανάγεται σημασιολογικά στη διαχείριση του εκφραστικού πλούτου του συγγραφέα.

Είδη δημιουργικής συγγραφής

Δραματική συγγραφή

Στην περίπτωση της δραματικής συγγραφής το χαρακτηριστικό στοιχείο είναι η δραματική υπόσταση. Δεν νοείται συγγραφή χωρίς υποκριτική αλλά και υποκριτική χωρίς συγγραφή. Τα είδη του δράματος είναι η κωμωδία, η τραγωδία αλλά και το σατυρικό δράμα. Δεν είναι τυχαίο που στην ιστορία θεάτρου αλλά και σε πηγές του εξωτερικού γίνεται συγκεκριμένη αναφορά για τις ρίζες του δράματος στην Αρχαία Ελλάδα. Σύμφωνα με πηγές από τη Νέα Υόρκη, στη δραματική συγγραφή υπάρχει μία ενστικτώδης ερμηνεία των ηθοποιών από την πλευρά του συγγραφέα αλλά και ενστικτώδης σχέση του συγγραφέα με τους ηθοποιούς που ερμηνεύουν το κείμενο . Εμπνεόμενοι από Ρώσους θεατρανθρώπους όπως ο Κωνσταντίνος Στανσιλάβσκι ο οποίος έκανε προσιτή τη διδασκαλία του στο θέατρο αλλά και σε ένα πλατύτερο κοινό, η έννοια της ερμηνείας ενός κειμένου αφορά εκείνα τα στοιχεία με τα οποία ειδικά εκπαιδευμένοι ηθοποιοί ερμηνεύουν το συμβατό κατά τα άλλα κείμενο, η μετατροπή ενός κειμένου σε έργο. Το συναρπαστικό επάγγελμα του ηθοποιού είναι αυτό που δίνει ζωή στο γραπτό έργο, ο ηθοποιός είναι αυτός που κάνει το έργο χειροπιαστό, ζωντανό, έγκυρο αλλά και ενδιαφέρον για το κοινό. Μία τέτοια προσέγγιση είναι και το Σύστημα Στανισλάβσκι. Σε αυτήν την περίπτωση για μία προκαταρκτική τοποθέτηση ενδιαφέρον έχουν στοιχεία από την ανάλυση του συστήματος. Πρώτον, το μαγικό Αν των ηθοποιών (χαρακτήρων), τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση του βασιλιά Ληρ. Δεύτερον, η συγκινησιακή μνήμη, η ικανότητα του ηθοποιού (χαρακτήρα) να ανασύρει από τη μνήμη συγκινησιακό υλικό από προηγούμενες εμπειρίες. Δεδομένου ότι η σκηνική αλήθεια είναι διαφορετική από την πραγματική ζωή του ηθοποιού (χαρακτήρα) και δεδομένων επιστημονικών στοιχείων, η συγκινησιακή μνήμη όχι μόνο διατηρεί το αποτύπωμα μίας εμπειρίας στον άνθρωπο αλλά και ανασύρει συναισθήματα διαφορετικής φύσης. Τρίτον, η ανάλυση μέσω γεγονότων και ενεργειών του κειμένου που οδηγεί στο υπεραντικείμενο το οποίο εκφράζει το τι επιζητούν οι χαρακτήρες πάνω απ' όλα. Σε κάθε περίπτωση, η δραματική συγγραφή υποστηρίζει θεατρικά το συγγραφικό κείμενο, ιδιότητα που ο συγγραφέας οφείλει να κατέχει δημιουργικά, συνειδητά αλλά και ως η αληθινή και αυθεντική φωνή που αυτός έχει.

Βιβλιογραφία

1. Οι εραστές της γραφής, Πασχαλία Τραυλού, Εκδόσεις Ψυχογιός
2. Creative Writing, A Workbook with Readings, Edited by Linda Anderson, Routledge Publications
3. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, Παιχνίδι Ρόλων, Στήβεν Λονγκ, Τζων Ρέητλιφ, Κρίστιαν Μουρ, Ματ Φόρμπεκ, Εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος
4. Δημιουργική Γραφή, για μελλοντικούς Ομότεχνους, Πόλυ Μηλιώρη, Εκδόσεις Ψυχογιός
5. Λεξικό για το σχολείο και το γραφείο, Γ. Μπαμπινιώτη, Κέντρο Λεξικολογίας
6. Άπαντα Πεζά, Χορχέ Λουίς Μπόρχες, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
7. Περί Συγγραφής, Το χρονικό μιας τέχνης, Stephen King, Εκδόσεις Bell
8. Το Σύστημα Στανισλάβσκι, Η επαγγελματική εκπαίδευση ενός ηθοποιού, Σόνια Μουρ, Εκδόσεις Παρασκήνιο

Σχετικά Άρθρα

1. Εξκάλιμπερ
2. Παραμύθι
3. Λογοτεχνία του φανταστικού
4. Δοκίμιο
5. Ποίηση
6. en:Fairytale
7. en:Mythic fiction
8. en:Tabletop role-playing game

Εξωτερικές Συνδέσεις

1. Jacob Krueger Studio in New York
2. ScreenwritingU