Χρήστης:TALE 75/πρόχειρο/Serge Gainsbourg (2)
 |
Αυτή η σελίδα είναι ένα «πρόχειρο χρήστη» του TALE 75. Ένα «πρόχειρο χρήστη» είναι υποσελίδα της προσωπικής σελίδας του χρήστη στη Βικιπαίδεια. Εξυπηρετεί ως χώρος πειραματισμών και ανάπτυξης σελίδων και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα. Επεξεργαστείτε ή δημιουργήστε το δικό σας πρόχειρο εδώ ή κάνετε δοκιμές στο κοινόχρηστο Πρόχειρο Βικιπαίδειας. |
| TALE 75/πρόχειρο/Serge Gainsbourg (2) | |
|---|---|
| wikidata (π) |
Η Eurovision για τη France Gall[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γράφοντας για την Juliette Greco (Accordéon,La Jananaise) και για την Πέτουλα Κλαρκ (La Gadoue) κάνει τις πρώτες επιτυχίες του, αλλά με την Francoise Hardy (Comment te dire adieu) και ειδικά με τη France Gall θα καταφέρει να γοητεύσει το νεανικό κοινό. Μετά τις επιτυχίες (N'écoute pas les idoles, Laisse tomber les filles), η France Gall κερδίζει στις 20 Μαρτίου του 1965, το πρώτο Βραβείο της Eurovision, με το τραγούδι Poupée de cire, Poupée de son γραμμένο από τον Gainsbourg. Το τραγούδι γίνεται διεθνής επιτυχία και η France Gall θα το τραγουδήσει μέχρι και στα γιαπωνέζικα . 'Εγραψε επίσης, για την ίδια το 1966, τα τραγούδια Baby Pop και Les Sucettes.
Ένας ύμνος για να τονώσει το ηθικό των στρατιωτών κατά τη διάρκεια του πολέμου των Έξι ημερών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1967, ο καλλιτέχνης γράφει το "Le Sable" και το "Soldat" κατά τη διάρκεια του πολέμου των Εξι Ημερών κατά παραγγελία του πολιτιστικού ακόλουθου της πρεσβείας του Ισραήλ, που επιθυμεί να στείλει ένα στρατιωτικό εμβατήριο για την τόνωση του ηθικού των ισραηλινών στρατευμάτων εν όψει των επικείμενων βίαιων συγκρούσεων. Ο συνθέτης διατηρεί μια ιδιαίτερη σχέση με το εβραϊκό Κράτος λόγω της καταγωγής του. Η αρχική ηχογράφηση όμως θα μείνει στα αρχεία του ραδιοφωνικού σταθμού Kol IsraelΟι στίχοι του τραγουδιού θα εκπλήξουν πολύ κόσμο, όταν θα μεταδωθεί ραδιοφωνικά η αποκατεστημένη βερσιόν, το 2002.Το περιοδικό Tribune Juive θα γράψει σ'ένα άρθρο του: "...Παρ'όλα αυτά ο Gainsbourg δεν είχε ποτέ δεσμούς με το κράτος του Ισραήλ. Δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι εκεί. Κι όταν μιλούσε για την καταγωγή του, προτιμούσε να επικαλείται την Ρωσία των γονιών του. Ομολογεί άραγε με αυτό το τραγούδι ό,τι ποτέ δεν τόλμησε να πει;"....."Κανείς ποτέ δεν θα φανταζόταν, παρ'ότι δεν έκρυψε ποτέ πως ήταν Εβραίος, ότι θα έγραφε ένα τόσο στρατευμένο τραγούδι για το νεαρό κράτος του Ισραήλ με αφορμή τον πόλεμο των Εξι Ημερών και την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ.
Μούσες και νέοι παθιασμένοι έρωτες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο τέλος του 1967, ζει ένα πάθος σύντομο, αλλά πολύ δυνατό με την Μπριζίτ Μπαρντό στην οποία αφιερώνει το τραγούδι "Initials Β.Β." καθώς και μερικά ακόμη εμβληματικά κομμάτια όπως το: "Harley Davidson", "Bonnie and Clyde","Je t'aime... moi non plus". Αυτό το τελευταίο ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1967 σε συμφωνική εκτέλεση ντουέτο με την Μπαρντώ, θα γίνει όμως διάσημο το επόμενο έτος με την Jane Birkin. Η αρχική έκδοση, που κρατήθηκε κρυφή από τον Serge Gainsbourg, κατόπιν αιτήματος της Μπριζίτ Μπαρντό, θα κυκλοφορήσει το 1986.
Δεκαετία του 1970 : η σημαντικότερη δεκαετία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η δεκαετία του 1970 χαρακτηρίστηκε από τη συγγραφή και τη σύνθεση τεσσάρων άλμπουμ ιδιαίτερα σημαντικών : "Histoire de Melody Nelson" 1971, "Vu de l'extérieur" (και την επιτυχία "Je suis venu te dire que je m'en vais ") το 1973, "Rock around the bunker", το 1975, και "L'Homme à la tête de chou" με το "Variations sur Μarilou" το 1976. Αν και αυτοί οι δίσκοι έχουν μικρή εμπορική επιτυχία (οι πωλήσεις φθάνουν τα 30.000 αντίτυπακαι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί διστάζουν να μεταδώσουν την μουσική αυτού του καλλιτέχνη που θεωρείται "δύσκολος", στο τέλος καταφέρνουν το εντελώς αντίθετο: να τον καταξιώσουν στην πρωτοπορεία του γαλλικού τραγουδιού. Η Ιστορία της Melody Nelson έχει χαιρετιστεί από τον τύπο, ως "το πρώτο αληθινό συμφωνικό ποίημα της ποπ εποχής". Το άλμπουμ, που είναι επηρεασμένο από την αγγλική ροκ σκηνή, διηγείται την τραγική ιστορία μιας λολίτας, αντίστοιχη με την Λολίτα του Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ που ο Γκαίνσμπουρ θαύμαζε απεριόριστα.
Τον Μάιο του 1973, ο Serge Gainsbourg, παθαίνει μια καρδιακή προσβολή. Παρ'όλ'αυτά δεν πτοείται και μετατρέπει το συμβάν σε διαφήμιση, ανακοινώνωντας στον τύπο, από το κρεβάτι του νοσοκομείου, ότι θα αντιδράσει "αυξάνοντας την κατανάλωση του αλκοόλ και του τσιγάρου".
"Μασσαλιώτιδα" σε ρυθμό reggae[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Καλλιεργεί την αύρα μιας cult προσωπικότητας συμμετέχοντας σε πολλές ταινίες. Δυστυχώς γι ' αυτόν, αν και θεωρείται ταλαντούχος ηθοποιός, συμμετέχει σε ταινίες ασήμαντες. Το 1976 σκηνοθετεί για πρώτη φορά την ταινία "Je t'aime moi non plus που θα αποκτήσει πολύ γρήγορα μια κακή φήμη λόγω του τολμηρού σεναρίου της που αγγίζει το ταμπού της ομοφυλοφιλίας και του ερωτισμού. Έκανε τρεις ακόμα ταινίες (συμπεριλαμβανομένου του Εκουαδόρ στο 1983), χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, και πάντα με προκλητικά θέματα, όπως ηαιμομιξία (Charlotte για πάντα το 1986), η επιδειξιομανία (Stan the Flasher), ή η ομοφυλοφιλία...
Το 1979, το νέο του άλμπουμ που ηχογραφεί στο Kingston γίνεται πλατινένιος δίσκος σε λίγους μήνες. Η Μασσαλιώτιδα σε ρυθμούς ρέγγε σοκάρει. Αμφισβητούν τον πατριωτισμό του. Προς απάντηση ο Γκαίνσμπουρ θα αγοράσει το αυθεντικό χειρόγραφο της "Μασσαλιώτιδας" σε πλειστηριασμό στις Βερσαλλίες και θα πάρει με το μέρος του τελικά τους πρώην αλεξιπτωτιστές του στρατού που θίχτηκαν με την απόδοση του Γαλλικού εθνικού ύμνου σε ρέγγε εκτέλεση.
Προσβεβλημένος από τις συκοφαντικές δηλώσεις στον τύπο και τα άρθρα εναντίον του, ειδικά για το θέμα της "Μασσαλιώτιδας", αισθάνεται αδικημένος καλλιτέχνης, και αναζητά καταφύγιο στη ζωή της νύχτας,συναναστρεφόμενος λούμπεν και ύποπτους τύπους, καταναλώνωντας όλο και περισσότερο αλκοόλ και καπνό, και εγκαταλείποντας την οικογενειακή ζωή.
Τα νυχτερινά κέντρα, η άμετρη κατανάλωση οινοπνεύματος, η ζωή μόνο την νύχτα και η σωματική εξάντληση...Σιγά-σιγά ο "Gainsbarre" θα διαδεχθεί τον Serge Gainsbourg με λίγες εμφανίσεις στην τηλεόραση, σε κατάσταση απόλυτης μέθης. Ενισχύει έτσι τον μύθο του ως καταραμένου ποιητή,αξύριστος και μεθυσμένος, με φθαρμένο jean,πρόσωπο πρισμένο και κρυμμένο πίσω από μαύρα γυαλιά ηλίου και ένα τσιγάρο μόνιμα στο στόμα, προκαλώντας άλλοτε τον θαυμασμό και άλλοτε αηδία. Τον Σεπτέμβριο του 1980, μετά από περισσότερα από δέκα χρόνια κοινής ζωής, η Jane Birkin δεν αντέχει άλλο και τον εγκαταλείπει. Όπως παραδέχθηκε κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής εκπομπής, μετά τον θάνατό του :"Αγάπησα πολύ τον Γκαίνσμπουρ, τον Gainsbarre όμως τον φοβόμουν".
Κατά τη διάρκεια της περιόδου " Gainsbarre ", παρά την επιθυμία του να προβάλλει μια προβοκατόρικη εικόνα του εαυτού του, η μεγάλη του ευαισθησία εκδηλώνεται επανειλημμένα σε διάφορες εμφανίσεις του. Έτσι αυτά τα τηλεοπτικά στιγμιότυπα, κατάφεραν μια ρωγμή στην προβοκατόρικη περσόνα που επιδείκνυε τα τελευταία χρόνια και την οποία είχε συνηθίσει το μεγάλο κοινό, περισσότερο εξοικειωμένο με τις υπερβολές του, αποκαλύπτοντας την βαθιά ευαίσθητη φύση του.Ο Serge θα συναντήσει μια νέα ηγέρια, την Μπαμπού για την οποία θα γράψει κάποια τραγούδια (Made in China, 1989) που όμως δεν θα έχουν την αποδοχή του κοινού. Φυσικά, θα συνεχίσει να γράφει για την Jane Birkin.
Ο Gainsbourg ηχογραφεί το καινούριο άλμπουμ του στις Μπαχάμες, με το ίδιο ρέγγε γκρούπ όπως και πριν. Τιτλοφορείται "Ecce Homo et caetera" και θα κυκλοφορήσει το 2003 σε διπλό CD που περιλαμβάνει καινούργιες μουσικές μίξεις, ακυκλοφόρητα κομμάτια και διάφορους τζαμαϊκανούς μουσικούς.
What ?
Στη συνέχεια φεύγει για τη Νέα Υόρκη, όπου θα ηχογραφήσει τα δύο τελευταία του άλμπουμ το "Love on the Beat" και "You're under arrest". Μετά την reggae, πειραματίζεται με το hip-hop και τη funk. Για αρκετές εβδομάδες εμφανίζεται στον συναυλιακό χώρο Casino de Paris.
Θάνατος και ταφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
J'ai mis les paras au pas !
Ο Serge Gainsbourg πεθαίνει στις 2 Μαρτίου 1991 στην οδό de Verneuil αρ.5 στο 7ο διαμέρισμα του Παρισιού, μετά από την 5η καρδιακή προσβολή που υπέστη. Είχε συνθέσει ένα νέο άλμπουμ με Blues σκόπευε να πάει στην Νέα Ορλεάνη για ηχογράφηση, λίγες μέρες αργότερα.
Είναι θαμμένος με τους γονείς του στο νεκροταφείο του Μονπαρνάς (1re section}) στο Παρίσι. Ο τάφος του έχει την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, όπως και του Ζαν-Πολ Σαρτρ, της Σιμόν ντε Μποβουάρ , και του Charles Baudelaire , του οποίου μελοποίησε το ποίημα " Το φίδι που χορεύει ", (Άλμπουμ no 4, 1962). Ο τάφος φέρει το όνομα του Serge Gainsbourg και των γονέων του, Όλγα (1894-1985), και ο Ιωσήφ (1896-1971) Ginsburg.
Μουσικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολλαπλές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Serge Gainsbourg σημάδεψε έντονα τη γαλλική μουσική. Δεν διστάζει να μπολιάσει τις συνθέσεις του με ποικίλες μουσικές επιρροές, βοηθώντας έτσι να διαδωθούν αυτά τα μουσικά ρεύματα στο πλατύ γαλλικό κοινό:
- η reggae με το άλμπουμ Aux armes et caetera.... ηχογραφημένο στο Κίνγκστον (Τζαμάικα), ακολουθούμενη από Άσχημα Νέα από τα αστέρια
- το ραπ με το άλμπουμ You're under Arrest
- η αφρο-κουβανέζικη μουσική : Couleur café
- η τζαζ : Du jazz dans le ravin, άλμπουμ Du chant à la Une! (1958)
- η κλασική μουσική : πολλά από τα κομμάτια του είναι εμπνευσμένα από κλασικά θέματα , όπως Lemon Incest, Jane B, Ma Lou Marilou, Initials Β.Β., My lady Heroϊne, Marilou sous la neige, Baby Alone in Babylone.
- το progressiv rock : original soundtrack της ταινίας Κάνναβης, άλμπουμ Histoire de Melody Nelson
- το funk , ιδίως, στο άλμπουμ Love on the beat (1984)
Επίσης, χαράζει για πάντα το αποτύπωμά του χάρις στους στίχους του. Σε ένα ποιητικό ύφος όπου δεν διστάζει να συνθέσει πολύπλοκες ομοιοκαταληξίες. Παθιασμένος με τα λογοπαίγνια, βασίζεται συνήθως στην αμφισημία. Οι ερωτικοί υπαινιγμοί είναι όλο και πιο συχνοί. Πολλά απ' τα τραγούδια του εντυπώνονται στην μνήμη λόγω του προκλητικού χαρακτήρα τους. Οι πηγές απ' όπου αντλεί την έμπνευσή του είναι πολλές φορές απρόσμενες και τις αναπτύσσει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Παρ'όλ'αυτά, δεν θα πάψει να επαναλαμβάνει στις συνεντεύξεις του πως θεωρεί το τραγούδι ως "ένα είδος ήσσονος σημασίας αφού δεν απαιτεί καμμία μύηση, εν αντιθέσει με την ζωγραφική". Ο Γκαίνσμπουρ, άντλησε και δανείστηκε σε μεγάλο βαθμό τα θέματά του από την λογοτεχνία και την κλασσική μουσική.
Τραγούδια και άλλα μουσικά έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δισκογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η δισκογραφία του Serge Gainsbourg εκτείνεται σε μια περίοδο τριάντα τριών ετών, και περιλαμβάνει δέκα επτά στούντιο άλμπουμ και τέσσερα live άλμπουμ και πάνω από πενήντα 45άρια ή CD single, που κυκλοφόρησε η Philips, μέχρι τον θάνατό του. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έλαβε δώδεκα χρυσούς δίσκους, πέντε διπλούς χρυσούς δίσκους και έξι πλατινένιους.
Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ηθοποιός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κινηματογράφος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
[[Κατηγορία:Γάλλοι ηθοποιοί]] [[Κατηγορία:Γάλλοι πιανίστες]] [[Κατηγορία:Γάλλοι σκηνοθέτες]]