Νικόλαος Καμπάνης
| Νικόλαος Καμπάνης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Νικόλαος Καμπάνης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 30 Σεπτεμβρίου 1899 Λιμένας Ζέας |
| Θάνατος | 30 Νοεμβρίου 1978 Λιμένας Ζέας |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | δήμαρχος (1944–1945, Δήμος Χαλκιδέων) |
Το άρθρο αναφέρεται στον δήμαρχο Χαλκιδέων. Για τον βουλευτή, δείτε Νικόλαος Μ. Καμπάνης
Ο Νικόλαος Καμπάνης του Φραγκίσκου (Πασαλιμάνι, 30 Σεπτεμβρίου 1899-30 Νοεμβρίου 1978) ήταν Έλληνας μηχανικός και πολιτικός. Υπηρέτησε ως δήμαρχος Χαλκιδέων από το 1944 έως το 1945, έχοντας διοριστεί από το ΕΑΜ.[1]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στο πατρικό του σπίτι επί της οδού Χ. Τρικούπη στο Πασαλιμάνι. Γνήσιος Πειραιώτης, τέταρτος γιος του Φραγκίσκου Καμπάνη (περίπου 1860 – 1923) & της Μαριγώς Κρίσπη (1862-1939) με καταγωγή από την Παροικιά της Πάρου. Ο πατέρας του τελωνειακός υπάλληλος την εποχή εκείνη στον Πειραιά και η μητέρα του με καταγωγή από το γένος του Conte Antonio Crispi. Τα αδέλφια του: Βασίλειος Καμπάνης, αξιωματικός του ελληνικού στρατού που έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους, όπου και ήταν ο ένας από τους τρεις επικεφαλής αξιωματικούς στη νικηφόρα μάχη του Σαρανταπόρου, και στη Μικρασιατική Εκστρατεία, Αντώνιος Καμπάνης, μηχανικός του εμπορικού ναυτικού και Τζαννής Καμπάνης, μηχανικός στο τσιμεντάδικο Χαλκίδας και κατόπιν στα ναυπηγεία Αυλίδος. Ο Νίκος Καμπάνης τελείωσε το σχολαρχείο και τη σχολή «Προμηθέας» στον Πειραιά δουλεύοντας παράλληλα σε μηχανουργείο. Τον Νίκο Καμπάνη τον συναντάμε στη Μικρασιατική Εκστρατεία στην ελληνική βάση της αεροπορίας στρατού στη Σμύρνη (Ουσάκ), όπου συνάντησε την οικογένεια του εμπόρου Βασιλείου Μάτσα (1863 – 1928). Στη συνέχεια στην Ελλάδα παντρεύτηκε τη θυγατέρα αυτού Ιωάννα (1906 – 1989). Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 εργάζεται ως μηχανικός στα ορυχεία θηραϊκής γης στη Σαντορίνη. Τη δεκαετία του 1930 μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τον Πειραιά, τον βρίσκουμε μηχανικό στο μηχανουργείο της εταιρείας «ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΧΑΛΚΊΔΑΣ» συνεργάτη της ελβετικής εταιρείας HOLDERBANK και της Τράπεζας Αθηνών, οι οποίες προπολεμικά διατηρούσαν ισχυρούς δεσμούς με τα «ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΧΑΛΚΙΔΑΣ». Οι Ελβετοί διευθυντές του εργοστασίου του δίνουν τη θέση του Επικεφαλής του συνεργείου Συντήρησης & Επισκευών του εργοστασίου. Στη Χαλκίδα έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο κύκλο γνωριμιών και φίλων με πολύμορφη δραστηριότητα: Αυτοί ήταν ο τεχνικός Β.Ζουμής, ο υπομηχανικός Γ. Σαρηγιάννης, ο γεωπόνος Σ. Μπογιατζής και ο εκτελωνιστής και γνωστός συγγραφέας Γιάννης Σκαρίμπας όπου μαζί με άλλους ιδρύουν τον Ορειβατικό Σύνδεσμο Χαλκίδας του οποίου ήταν πρόεδρος στα χρόνια 1937- 1938. Στη διάρκεια της κατοχής παραμένει στη Χαλκίδα και βοηθά τον αγώνα και την εθνική αντίσταση κατά των κατακτητών. Στο τέλος του 1943 συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς. Κατορθώνει να ξεφύγει και περνά κρυφά στην «ουδέτερη ζώνη» του τσιμεντάδικου. Από εκεί συνεχίζει να βοηθά την Εθνική Αντίσταση μεταφέροντας τους πληροφορίες τι μεταδίδουν οι σταθμοί των συμμάχων (Λονδίνο, Μόσχα).
Δήμαρχος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Λόγω της συνολικής του στάσης κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής με την απελευθέρωση της Χαλκίδας από τους Γερμανούς στις 23 Οκτώβρη 1944 διορίζεται από τη νομαρχιακή επιτροπή του ΕΑΜ Εύβοιας, που έχει τη διοίκηση της Χαλκίδας μετά από εξουσιοδότηση των αντιπροσώπων της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας με βασικούς εισηγητές αυτής της πρότασης τον Δεσπότη Χαλκίδας, τον προπολεμικό δήμαρχο και όλο το 20μελές δημοτικό συμβούλιο παμψηφεί ο πρώτος μεταπελευθερωτικός δήμαρχος στη Χαλκίδα. Λαμβάνει το προσωνύμιο ο «τσιμεντένιος δήμαρχος» λόγω της εργασίας του στα τσιμέντα αλλά και λόγω της ακεραιότητας του χαρακτήρα του.
Στις 27 Φεβρουαρίου 1945 προλαβαίνει και διαφεύγει από τη Χαλκίδα, κατόπιν έγκυρης πληροφορίας που έχει ότι κινδυνεύει η ζωή του.
Τα χρόνια στον Πειραιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στη συνέχεια τον βρίσκουμε εγκατεστημένο στον Πειραιά να εργάζεται ως μηχανικός στα μηχανουργεία των αδελφών ΚΟΥΠΠΑ και στη συνέχεια στου ΜΗΛΙΩΝΗ – ΕΦΡΑΙΜΙΔΗ, μέχρι το 1966 που συνταξιοδοτήθηκε. Δραστήριος άνθρωπος ως την τελευταία ημέρα της ζωής εργαζόταν και καταπιανόταν με οποιοδήποτε τεχνικό και μηχανικό θέμα και τα κατάφερνε περίφημα.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Νίκος Καμπάνης υπήρξε ιδρυτής & πρόεδρος του Ορειβατικού Συλλόγου Χαλκίδας και ασχολείτο με αθλητικές δραστηριότητες (άθλημα του σκι), γεγονός που αντικατοπτρίζει το πολιτιστικό πρόσωπο της προπολεμικής Χαλκίδας. Άλλα σημεία του χαρακτήρα του ήταν η αγάπη του για το διάβασμα, η παροιμιώδης ψυχραιμία του, το χιούμορ του, το ξεχωριστό πνεύμα του και κυρίως η εκτίμηση και ο σεβασμός με τον οποίον τον περιβάλανε άνθρωποι από τον επαγγελματικό, κοινωνικό και φιλικό του χώρο. Η γλυκύτητα των ματιών του, η αγάπη που γενναιόδωρα έδωσε στους οικείους του μαζί με την τρυφερότητα της αγκαλιάς του υπήρξαν ο θησαυρός που άφησε στους απογόνους του. Παιδιά του ήταν η Ευτυχία Καμπάνη – Μαρίνη (1924–2015), στέλεχος της ελληνικής ναυτιλίας, και ο Φραγκίσκος Καμπάνης (1930–1996) στέλεχος της ελληνικής τσιμεντοβιομηχανίας.