Μάρκο Μινγκέτι

Μάρκο Μινγκέτι
Μάρκο Μινγκέτι Marco Minghetti
Πρωθυπουργός της Ιταλίας
	Περίοδος; 10 Ιουλίου 1873 – 25 Μαρτίου 1876
Μονάρχης	Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄
Προκάτοχος	Τζοβάνι Λάντσα
Διάδοχος	Αγκοστίνο Ντεπρέτις
	Περίοδος; 24 Μαρτίου 1863 – 28 Σεπτεμβρίου 1864
Προκάτοχος	Λουίτζι Κάρλο Φαρίνι
Διάδοχος	Αλφόνσο Φερέρο Λα Μάρμορα
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	18 Νοεμβρίου 1818, Μπολόνια, Παπικά Κράτη
Θάνατος	10 Δεκεμβρίου 1886 (68 ετών); Ρώμη, Βασίλειο της Ιταλίας
Πολιτικό κόμμα	Ιστορική Δεξιά
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Μάρκο Μινγκέτι (Marco Minghetti, 18 Νοεμβρίου 1818 - 10 Δεκεμβρίου 1886) ήταν ένας Ιταλός οικονομολόγος και πολιτικός, που διατέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός του Βασιλείου της Ιταλίας. Ο Μινγκέτι γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1818 στη Μπολόνια, που αποτελούσε μέρος των Παπικών Κρατών. Απεβίωσε στη Ρώμη στις 10 Δεκεμβρίου 1886, σε ηλικία 68 ετών.^[1]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μάρκο Μινγκέτι το 1846, υπέγραψε το υπόμνημα για το Παπικό Κονκλάβιο, προτρέποντας για την εκλογή ενός φιλελεύθερου Πάπα, ενώ διορίστηκε μέλος του κρατικού συμβουλίου που κλήθηκε να προετοιμάσει το σύνταγμα των Παπικών Κρατών.^[2] Με τον Αντόνιο Μοντάναν και τον Ροντόλφο Ανουντίνοτ ίδρυσε στη Μπολόνια μια εφημερίδα, την «Il Felsineo». Στο πρώτο συνταγματικό υπουργικό συμβούλιο των Παπικών Κρατών, υπό την προεδρία του καρδινάλιου Τζάκομο Αντονέλι, ο Μινγκέτι κατείχε το χαρτοφυλάκιο των δημοσίων έργων, αλλά όταν ο Πάπας Πίος Θ΄ μίλησε δημόσια εναντίον της ιταλικής ενοποίησης παραιτήθηκε και εντάχθηκε στον στρατό του Πεδεμοντίου ως αρχηγός του γενικού επιτελείου.^[3]^[4]^[5]

Επιστρέφοντας στη Ρώμη το Σεπτέμβριο του 1848, αρνήθηκε να σχηματίσει υπουργικό συμβούλιο μετά τη δολοφονία του Πελεγκρίνο Ρόσι (15 Νοεμβρίου) και πέρασε τα επόμενα οκτώ χρόνια πραγματοποιώντας σπουδές και ταξίδια. Κλήθηκε στο Παρίσι από τον Καβούρ το 1856, προκειμένου να προετοιμάσει ένα υπόμνημα για τις επαρχίες της Ρομάνια, κατά το συνέδριο που τερμάτιζε τον Κριμαϊκό Πόλεμο. Το 1859 διορίστηκε από τον Καβούρ γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών του Πεδεμοντίου. Την ίδια χρονιά εξελέγη πρόεδρος της συνέλευσης της Ρομάνια, μετά την απόρριψη της ποντιφικής κυριαρχίας από αυτές τις επαρχίες, και προετοίμασε την ένωσή της με το Πεδεμόντιο.^[6]^[7]

Το 1861 διατέλεσε για λίγους μήνες υπουργός Εσωτερικών του νεοσύστατου Βασιλείου της Ιταλίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε λίγο μετά το θάνατο του Καβούρ. Στη συνέχεια επελέγη ως υπουργός Οικονομικών από τον Λουίτζι Κάρλο Φαρίνι, τον οποίο διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία το 1863. Με τη βοήθεια του Εμίλιο Βισκόντι Βενόστα, συνήψε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1864 συνθήκη με τη Γαλλική Αυτοκρατορία, με την οποία ο Ναπολέων Γ΄ συμφώνησε να εκκενώσει τη Ρώμη και η Ιταλία να μεταφέρει την πρωτεύουσά της από το Τορίνο στη Φλωρεντία. Λόγω της συνθήκης προέκυψαν βίαιες διαδηλώσεις στο Τορίνο από την αντιπολίτευση, αναγκάζοντας τον Μινγκέτι να παραιτηθεί από το αξίωμά του. Απείχε από τη δημόσια ζωή μέχρι το 1869, όταν αποδέχθηκε το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Γεωργίας στο υπουργικό συμβούλιο του Λουίτζι Φεντερίκο Μεναμπρέα.^[8]^[9]

Ο Μάρκο Μινγκέτι αντιτάχθηκε σε μια ιταλογαλλική συμμαχία, την οποία θεωρούσε ότι εμπόδιζε την κατάληψη της Ρώμης, και το 1870 στάλθηκε στο Λονδίνο και τη Βιέννη από την κυβέρνηση του Τζοβάνι Λάντσα για να οργανώσει μια ένωση ουδέτερων δυνάμεων, κατά το ξέσπασμα του Γαλλοπρωσικού Πολέμου. Το 1873 ανέτρεψε την κυβέρνηση του Λάντσα και κατέλαβε την πρωθυπουργία, την οποία κατείχε μαζί με το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου των Οικονομικών μέχρι τις 18 Μαρτίου του 1876.^[10]

Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, εγκαινιάστηκε μία προσέγγιση μεταξύ της Ιταλίας, της Αυστρίας και της Γερμανίας, ενώ αναμορφώθηκε η ναυτική και στρατιωτική διοίκηση. Πριν την απομάκρυνσή του από την εξουσία, κατάφερε ως υπουργός Οικονομικών να ισοσκελίσει τον κρατικό προϋπολογισμό για πρώτη φορά έπειτα από το 1860. Μετά την έλευση της αριστεράς, ο Μινγκέτι παρέμεινε για μερικά χρόνια στην αντιπολίτευση, αλλά γύρω στο 1884 υιοθέτησε την πολιτική του «τρανσφοριμισμού» του Αγκοστίνο Ντεπρέτις, προκειμένου να παρέρει τη συντηρητική υποστήριξη σε φιλελεύθερα υπουργικά πόστα. Ο Μινγκέτι, ωστόσο, δεν είχε προσωπικό όφελος και δεν επέστρεψε ποτέ ξανά στην εξουσία.^[11]^[12]^[13]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Marco Minghetti στο Wikimedia Commons

[1] ttps://www.britannica.com/biography/Marco-Minghetti

[2] ttps://ia600408.us.archive.org/21/items/romantheocracyre00johnrich/romantheocracyre00johnrich.pdf

[3] ttps://ecommons.luc.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=3638&context=luc_diss

[4] ttps://www.treccani.it/enciclopedia/marco-minghetti_%28L%27Unificazione%29/

[5] ttps://www.storiaememoriadibologna.it/minghetti-marco-519831-persona

[6] ttps://www.zum.de/whkmla/biographies/italy/minghettienc19.html

[7] ttps://www.treccani.it/enciclopedia/marco-minghetti_%28Dizionario-Biografico%29/

[8] ttps://www.bibliotecasalaborsa.it/cronologia/bologna/1863/marco_minghetti_presidente_del_consiglio

[9] ttps://www.vanderbilt.edu/olli/class-materials/Kingdom_of_Italy_PartIIIa.pdf

[10] ttps://www.bibliotecasalaborsa.it/cronologia/bologna/1873/secondo_governo_minghetti

[11] ttps://www.bibliotecasalaborsa.it/cronologia/bologna/1882/marco_minghetti_verso_il_trasformismo

[12] ttps://www.treccani.it/enciclopedia/trasformismo_%28Enciclopedia-delle-scienze-sociali%29/

[13] ttps://www.italiaoutdoors.com/index.php/history-of-italy/744-history-of-italy/history-of-the-kingdom-of-italy/1113-kingdom-of-italy-under-prime-minister-marco-minghetti

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]