Λεβκό Λουκιάνενκο
Ο Λέβκο Γρηγόροβιτς Λουκιάνενκο (ουκρανικά: Левко́ Григо́рович Лук'я́ненко, Levko Hryhorovych Lukianenko, μερικές φορές γραμμένο ως Levko Lukyanenko, 24 Αυγούστου 1928 – 7 Ιουλίου 2018) ήταν Ουκρανός πολιτικός, Σοβιετικός αντιφρονών και Ήρωας της Ουκρανίας. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του Ουκρανικού Ομίλου Ελσίνκι το 1976 και εξελέγη αρχηγός του αναβιωμένου Ουκρανικού Ομίλου Ελσίνκι, της Ουκρανικής Ένωσης Ελσίνκι, το 1988. Είναι ο συγγραφέας της Διακήρυξης της (αναβίωσης) Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουκιάνενκο γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου 1928 στο χωριό Κραϊπίβκα της Χορόντνια Ράιον της Σοβιετικής Ένωσης. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1944, στρατολογήθηκε στον Σοβιετικό Στρατό σε ηλικία 15 ετών, καθώς μπορούσε να αποδείξει ότι ήταν ανήλικος (για να επιστρατευτεί είπε ψέματα ότι είχε γεννηθεί το 1927) και υπηρέτησε στην Αυστρία και στη συνέχεια στην περιοχή του Καυκάσου (πόλεις Βλαντικαφκάς και Ναχιτσεβάν). Στην Αυστρία, παρατήρησε την άφιξη του ουκρανικού σιταριού στο Μπάντεν κοντά στη Βιέννη, που του θύμισε την απομάκρυνση των σιτηρών από την Ουκρανία όταν σχεδόν λιμοκτονούσε τη δεκαετία του 1930 κατά τη διάρκεια του Γολοντομόρ.[9] Αυτό το γεγονός έκανε τον Λουκιάνενκο «να ακολουθήσει το μονοπάτι του Σεβερίν Ναλιβάικο - θα πολεμούσα για μια ανεξάρτητη Ουκρανία».[9]
Το 1953, ο Λουκιάνενκο γράφτηκε στο Νομικό Τμήμα του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας και εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (CPSU). (Ο Λουκιάνενκο ισχυρίστηκε αργότερα ότι είχε ενταχθεί στο ΚΚΣΕ μόνο «για να κάνει το καλύτρο δυνατό για την Ουκρανία»). Στο πανεπιστήμιο, ισχυρίστηκε αργότερα ο Λουκιάνενκο, είχε το παρατσούκλι Khokhol.[9] Αμέσως μετά την αποφοίτησή του το 1958, ο Λουκιάνενκο έγινε προπαγανδιστής στην επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Radekhiv Raion. Ο Λουκιάνενκο ισχυρίστηκε ότι μετά το 20ο Συνέδριο του 1956, "σταμάτησα να προσποιούμαι ότι ήμουν μέλος του κόμματος." [10]
Το 1959, κατά τη διάρκεια της αναθέρμανσης του Χρουστσόφ, οργάνωσε ένα κίνημα αντιφρονούντων στο Hlyniany, την Ουκρανική Ένωση Εργατών και Αγροτών, μαζί με τον Ιβάν Καντίμπα και άλλους. Ο Λουκιάνενκο υπερασπίστηκε το δικαίωμα απόσχισης της Ουκρανίας από την υπόλοιπη Σοβιετική Ένωση, δικαίωμα που θεωρητικά παραχωρήθηκε από το Σοβιετικό Σύνταγμα του 1936 (άρθρα 17 και 125).[11] Τον Μάιο του 1961, διαγράφηκε από το κόμμα, συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το Δικαστήριο της Περιφέρειας του Λβιβ σε θάνατο για αυτονομισμό, «υπονομεύοντας την αξιοπιστία του ΚΚΣΕ και δυσφημίζοντας τη θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού».[9] Μετά από 72 ημέρες, η ποινή του μετατράπηκε αργότερα σε 15 χρόνια σε στρατόπεδο φυλακών. [9] Ο Λουκιάνενκο εξέτισε την ποινή του αρχικά στη Μορδοβία (Ντουμπράβλαγκ, OLP #10, στη Σοσνόβκα, στην περιοχή Ζούμποβο-Πολιάνσκι)[9] και στη συνέχεια στο Βλαντιμίρ (τη διαβόητη Κεντρική Φυλακή Βλαντιμίρ). Λίγο μετά την απελευθέρωσή του το 1976, μετακόμισε στο Τσερνίχιβ και έγινε ιδρυτικό μέλος του Ουκρανικού Ομίλου Ελσίνκι.[9] Το 1977, συνελήφθη ξανά και καταδικάστηκε από το Περιφερειακό Δικαστήριο του Τσερνίχιφ σε 10 χρόνια σε ένα στρατόπεδο και 5 χρόνια εσωτερική εξορία για «αντισοβιετική ταραχή και προπαγάνδα».
Το 1988 ο Λουκιάνενκο αφέθηκε ελεύθερος στο κύμα της περεστρόικα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (συνολικά είχε περάσει 27 χρόνια στη φυλακή). Αρνήθηκε να μεταναστεύσει ως προϋπόθεση για την αποφυλάκισή του, αλλά αφέθηκε ελεύθερος ούτως ή άλλως τον Νοέμβριο του 1988 Ο Λουκιάνενκο εξελέγη μέλος του ουκρανικού κοινοβουλίου τον Μάρτιο του 1990 και έγινε επικεφαλής του νέου Ουκρανικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος τον επόμενο μήνα.[9] Ήταν ο συν-συγγραφέας της Διακήρυξης της Κρατικής Κυριαρχίας της Ουκρανίας και ο συγγραφέας της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, που εγκρίθηκε το 1991.[9] Στις προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας το 1991, ο Λουκιάνενκο τερμάτισε τρίτος με 4,5% των ψήφων.[12][9]
Από τον Μάιο του 1992 έως τον Νοέμβριο του 1993, ο Λουκιάνενκο ήταν ο πρώτος πρεσβευτής της Ουκρανίας στον Καναδά. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις κυβερνητικές πολιτικές, παραιτήθηκε.[12]
Από το 1994 έως τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1998, ο Λουκιάνενκο ήταν βουλευτής του λαού της Ουκρανίας εκπροσωπώντας το Νοβοβολίνσκ.
Κατά τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1998, το Ουκρανικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του ήταν μέρος (μαζί με το Κογκρέσο των Ουκρανών Εθνικιστών και το Ουκρανικό Συντηρητικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ) του Εκλογικού Μπλοκ «Εθνικό Μέτωπο» και ήταν επικεφαλής του εκλογικού καταλόγου της συμμαχίας.[13] Επειδή όμως δεν ξεπέρασε το εκλογικό φράγμα του 4%, δεν εξελέγη βουλευτής.
Ο Λουκιάνενκο τιμήθηκε με τον τίτλο του Ήρωα της Ουκρανίας από τον Ουκρανό Πρόεδρο Βίκτορ Γιούστσενκο στις 19 Απριλίου 2005.
Επίσης το 2005, συμμετείχε σε ένα συνέδριο με τίτλο «Ο Σιωνισμός ως η μεγαλύτερη απειλή για τον σύγχρονο πολιτισμό», το οποίο ήταν αμφιλεγόμενο για τον αντισημιτικό του τόνο και την πρόσκλησή του προς τον πρώην Μεγάλο Μάγο της Κου Κλουξ Κλαν Ντέιβιντ Ντιουκ. Ο Λουκιάνενκο κάθισε δίπλα στον Ντιούκ και τον χειροκροτούσε όρθιος.[14] Παρουσιάζοντας τη δική του εργασία, ο Λουκιάνενκο υποστήριξε ότι το Γολοντομόρ είχε πραγματοποιηθεί από μια σατανική κυβέρνηση, που ελέγχεται από τους Εβραίους. Σύμφωνα με τον Λουκιάνενκο, το 95% των επιτρόπων του σοβιετικού λαού, οι περισσότεροι στρατιωτικοί και δικαστικοί επίτροποι, και ο Λένιν και ο Στάλιν ήταν Εβραίοι και «άρα... από τις πιο σημαντικές διοικητικές θέσεις... το 80% ήταν Εβραίοι».[14]
Ο Λουκιάνενκο υποστήριξε ότι δεν υπάρχει αντισημιτισμός στην Ουκρανία αφού «δεν έχει γνωρίσει ούτε έναν Ουκρανό, ο οποίος να είναι αντίθετος σε όλους τους Σημίτες».[14] Σύμφωνα με τον Λουκιάνενκο, οι Ουκρανοί βασίζουν τις στάσεις τους για άλλες εθνοτικές ομάδες στη «στάση τους απέναντί μας».[14][15]
Το 2006, ο Λουκιάνενκο εξελέγη και πάλι μέλος του ουκρανικού κοινοβουλίου. Εξελέγη με το Μπλοκ της Γιούλια Τιμοσένκο. Επανεξελέγη για το μπλοκ στις βουλευτικές εκλογές του 2007, αλλά στις 15 Ιουνίου 2007 παραιτήθηκε από τη θητεία του μετά από δικό του αίτημα.[13]
Το 2006 και, μετά από ένα διάστημα, ξανά το 2010, ο Λουκιάνενκο εξελέγη αρχηγός του Ουκρανικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.[16]
Ο Λουκιάνενκο τιμήθηκε με το παράσημο του Πρίγκιπα Γιάροσλαβ του Σοφού (V βαθμός) το 2007.
Σε ένα άρθρο του 2008 για το περιοδικό Personal-Plus, ο Λουκιάνενκο υποστήριξε ότι οι Ουκρανοί, ως «λευκή φυλή», δεν πρέπει να αναμιγνύονται με άλλες φυλές. Πρότεινε ότι ένας Ουκρανός, που θέλει να παντρευτεί άτομο διαφορετικής φυλής, πρέπει να εγκαταλείψει την Ουκρανία και να αποποιηθεί την ουκρανική υπηκοότητα.[10]
Το 2016, ο Λουκιάνενκο τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Σεφτσένκο.
Ο Λουκιάνενκο πέθανε σε νοσοκομείο του Κιέβου στις 7 Ιουλίου 2018. Τάφηκε στο νεκροταφείο Μπαϊκοβέ του Κιέβου στις 10 Ιουλίου 2018.[17] Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο παρευρέθηκε στην κηδεία του στον καθεδρικό ναό του Αγίου Βολοδυμύρου του Κιέβου και η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε από τον επικεφαλής της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Κιέβου, Πατριάρχη Φιλάρετο.
Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουκιάνενκο ήταν παντρεμένος με τη Νάντια Μπουχαΐεβσκα (γεννημένη το 1943). το ζευγάρι δεν έκανε παιδιά.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 www
.pravda .com .ua /articles /2018 /07 /7 /7177986 /. - ↑ 2,0 2,1 «Помер Левко Лук'яненко». Radio Free Europe/Radio Liberty. Πράγα. 7 Ιουλίου 2018.
- ↑ Heorhii Gongadze: «Левко Лук'яненко потрапив до реанімації». (Ουκρανικά, Ρωσικά, Αγγλικά) Ukrainska Pravda. 7 Ιουλίου 2018.
- ↑ static
.rada .gov .ua /zakon /new /NEWSAIT /DEPUTAT1 /spisok1 .htm. - ↑ w1
.c1 .rada .gov .ua /pls /radac _gs09 /d _index _arh?skl=2. - ↑ w1
.c1 .rada .gov .ua /pls /radac _gs09 /d _index _arh?skl=4. - ↑ w1
.c1 .rada .gov .ua /pls /radac _gs09 /d _index _arh?skl=5. - ↑ Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022.
- ↑ 9,00 9,01 9,02 9,03 9,04 9,05 9,06 9,07 9,08 9,09 (in ουκρανική) Levko Lukianenko. Eternal revolutionary, Ukrayinska Pravda (7 July 2018)
- ↑ 10,0 10,1 dissident and Ukrainian politician Levko Lukyanenko dies at 89, Kyiv Post (8 July 2018)
- ↑ Human Rights on Trial (Contd.
- ↑ 12,0 12,1 Biographical Dictionary of Central and Eastern Europe in the Twentieth Century by Jan Kofman, Routledge, (ISBN 0765610272)
- ↑ 13,0 13,1 (in ρωσική)/(website has automatic Google Translate option) Short bio, LIGA
- ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 Rudling, Per Anders (2006). «Organized Anti-Semitism in Contemporary Ukraine: Structure, Influence and Ideology». Canadian Slavonic Papers 48 (2): 91.
- ↑ Levko Lukianenko, "Do Evreis'koho pytannia, abo Chy isnuie v Ukraini anti-Semitism?" Personal Plius 73.26 (2004): 4-5.
- ↑ Lukyanenko was elected leader of Ukrainian Republican Party, Kyiv Post (25 November 2010)
- ↑ (in ουκρανική) On Baykovyi cemetery, farewell to dissident Levko Lukianenko (video), UNIAN (9 July 2018)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Levko Lukianenko στο Wikimedia Commons
|