Ιλ ντε Πε
 | |
| Γεωγραφία | |
|---|---|
| Συντεταγμένες | 46°24′00″N 6°54′50″E / 46.4°N 6.913889°EΣυντεταγμένες: 46°24′00″N 6°54′50″E / 46.4°N 6.913889°E |
| Χώρα | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Το Ιλ ντε Πε (γαλλικά: Île de Peilz) είναι νησάκι στο ανατολικό άκρο της λίμνης της Γενεύης στην Ελβετία, κοντά στο Δήμο Βιλνέβ του καντονίου του Βω. Με έκταση μερικές δεκάδες τετραγωνικά μέτρα και με έναν μνημειακό πλάτανο, είναι το μικρότερο και το μοναδικό φυσικό νησί της λίμνης. Η ιστορία του είναι ασαφής, αλλά χτίστηκε στη σημερινή του μορφή τον 18ο αιώνα. Έχει αφήσει πολιτιστικά ίχνη στα έργα του Λόρδου Βύρωνα και του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, καθώς και στον τοπικό μύθο. Πιο πρόσφατα, έχει γίνει δημοφιλές θέμα φωτογραφιών στα social media .
Ονοματολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το νησί πήρε το όνομά του από τον δήμο Λα Τουρ-ντε-Πελζ, δυτικά του Μοντρέ. Αυτό το χωριό κάποτε αποτελούσε γη κοντά στις εκβολές του ποταμού Ροδανού, κοντά στο οποίο βρίσκεται το νησί. Η προέλευση του ονόματος Peilz είναι ασαφής. Μπορεί να προέρχεται από το λατινικό pilosus, το οποίο έγινε poilu στα γαλλικά, υποδηλώνοντας την παρουσία ενός δάσους[1]. Ή μπορεί να προέρχεται από τη γαλατική λέξη blaidd (λύκος).[2]
Τοπογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Ιλ ντε Πε βρίσκεται περίπου 500 μέτρα από τις εκβολές του ποταμού Ο Φρουά, που αποτελεί το σύνορο μεταξύ των δήμων Νοβίλ και Βιλβέβ. Το στόμιο του Ροδανού βρίσκεται περίπου ένα χιλιόμετρο δυτικά από αυτό του Ο Φρουά. Λόγω του κινδύνου προσάραξης, δεν συνιστάται η πρόσβαση στο νησί με σκάφος.[3]
Σύμφωνα με αντικρουόμενες πηγές, το νησί έχει έκταση 20, 40[3] ή 77 τετραγωνικά μέτρα.[4] Θεωρείται ότι είναι το μοναδικό φυσικό νησί της λίμνης της Γενεύης[5], καθώς και το μικρότερο και το πιο απομακρυσμένο από την ακτή[3]. Η μόνη του βλάστηση είναι ένας μνημειώδης πλάτανος, καθώς και κάποιοι θάμνοι.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ιστορία του νησιού παραμένει σε μεγάλο βαθμό ασαφής, παρόλο που είναι αρκετά παλιά. [6]
Η τοπική παράδοση λέει ότι το νησί ήταν ένας απλός βράχος μέχρι το 1797, όταν καλύφθηκε από χώμα και περιβαλλόταν από έναν τοίχο στήριξης από τους κατοίκους του Βιλνέβ. Δεν υπάρχουν πρωτογενείς πηγές για την υποστήριξη αυτού του γεγονότος και είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς ποιος μπορεί να ήταν ο λόγος για ένα τόσο δαπανηρό έργο.[6] Ωστόσο, ένα τείχος χτίστηκε σαφώς προς τα τέλη του 18ου αιώνα και στη συνέχεια επισκευάστηκε το 1820. Το 1851, το νησί αποκαταστάθηκε και πάλι ουσιαστικά με τα έσοδα μιας δημόσιας συνδρομής του 1846.[7] Τότε υποτίθεται ότι χτίστηκε και ένα ξύλινο σπίτι, από το οποίο δεν έχει απομείνει τίποτα.
Το δέντρο στο νησί φυτεύτηκε το 1851,[8] όταν τρεις λεύκες αντικαταστάθηκαν με πλατάνια και κάστανα.[6] Μέχρι το 1944, ένα από τα δέντρα είχε ξεραθεί, και μέχρι το 1970, είχε απομείνει μόνο ένα μεγάλο κενό και μια αρρωστημένη καστανιά. Το τελευταίο έχει εξαφανιστεί από τότε και μόνο μερικοί θάμνοι έχουν απομείνει.
Το 2010, ο περιβάλλων τοίχος, κατεστραμμένος από τις ρίζες του δέντρου, επισκευάστηκε ξανά από τις δημοτικές αρχές της Βιλνέβ, όπως ο τοίχος του νησιού Ρουσώ στην άλλη άκρη της λίμνης.[3]
Στην κουλτούρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Λόρδος Βύρων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Βρετανός ποιητής Λόρδος Βύρων περιέγραψε το νησί το 1816 (η χρονιά χωρίς καλοκαίρι ) στο αφηγηματικό του ποίημα The Prisoner of Chillon[9][10]
"And then there was a little isle,
Which in my very face did smile,
The only one in view;
A small green isle, it seemed no more,
Scarce broader than my dungeon floor,
But in it there were three tall trees,
And o'er it blew the mountain breeze,
And by it there were waters flowing,
And on it there were young flowers growing,
Of gentle breath and hue."
Θρύλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύμφωνα με μια τοπική ιστορία για το νησί, στα μέσα του 19ου αιώνα ένα νεαρό ζευγάρι Άγγλων έμεινε στο Hôtel Byron, κοντά στο Κάστροτου Σιγιόν. Όταν έκαναν μπάνιο στη λίμνη, ο νεαρός πνίγηκε και το σώμα του βρέθηκε πιο έξω στη λίμνη. Σε εκείνο το σημείο, η αρραβωνιαστικιά του έχτισε το "Île de Paix" (Νησί της Ειρήνης) ως μνημείο, το όνομα του οποίου αργότερα μετατράπηκε σε "Île de Peilz", που μεταφράζεται επίσης ως "Νησί των δύο εραστών".[11]
Αυτός ο θρύλος διασκευάστηκε το 1861 από τον Δανό συγγραφέα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στο παραμύθι του The Ice-Maiden, στο οποίο το νησί είναι το σκηνικό για το τέλος της ιστορίας:
- «Πιο κάτω, εκεί που ο Ροδανός γλιστράει κάτω από τα χιονισμένα βουνά της Σαβοΐας και όχι μακριά από το στόμιό του, στη λίμνη βρίσκεται ένα μικρό νησί, πράγματι είναι τόσο μικρό, που από την ακτή τον παίρνουν για σκάφος. Είναι μια κοιλάδα ανάμεσα στους βράχους, που μια κυρία έκανε να φράξουν πριν από εκατό χρόνια και να καλυφθούν με χώμα και να φυτευτούν με τρεις ακακίες, που τώρα σκιάζουν όλο το νησί».
Στο παραμύθι του Άντερσεν, οι ερωτευμένοι Ρούντι και Μπαμπέτ επισκέπτονται το νησί για να χορέψουν πριν τον γάμο τους. Καθώς κάθονται και συζητούν μαζί, η Μπαμπέτ παρατηρεί ότι το σκάφος φεύγει. Ο Ρούντι βουτάει στο νερό μετά από αυτό, αλλά το κακόβουλο Ice-Maiden, από το οποίο δραπέτευσε νωρίτερα στα νιάτα του, τον φιλάει για τελευταία φορά και πνίγεται.
Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, η ελβετική ομοσπονδιακή κυβέρνηση κάποτε πρόσφερε το νησί ως δώρο στη βασίλισσα Βικτώρια καθώς επισκεπτόταν την περιοχή. Ανάλογα με την εκδοχή αυτής της ιστορίας, η βασίλισσα είτε ανακάλυψε αργότερα ότι θα χρωστούσε φόρους στο νησί και ως εκ τούτου το επέστρεψε στην Ελβετία, είτε το κράτησε στην κατοχή της βρετανικής βασιλικής οικογένειας.[12] Πολλές εκδοχές αυτού του θρύλου κυκλοφορούν στην περιοχή, όλες από τις οποίες εμπλέκουν τη βασίλισσα Βικτώρια κατά κάποιο τρόπο. Δεν υπάρχει καταγραφή οποιασδήποτε τέτοιας συναλλαγής και δεν θα ήταν δυνατή επειδή το νησί δεν ήταν ποτέ ιδιοκτησία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.[7]
Σύμφωνα με τον δημοτικό αρχειοθέτη του Βιλνέβ, δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία για κανέναν από αυτούς τους θρύλους. [3]
Κοινωνικά δίκτυα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από το 2021, το γραφικό Ιλ ντε Πε είναι όλο και πιο δημοφιλές ως σκηνικό για φωτογραφίες στο Instagram και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.[13]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Kraege, Charles (1999). Rivières romandes : à la source de leurs noms. Gilbert Künzi, Richard Berger. Yens-sur-Morges: Ed. Cabédita. σελίδες 87–88. ISBN 2-88295-247-3.
- ↑ Wipf, G. R. (1982). Noms de lieux des pays franco-provençaux : région Rhône-Alpes, Suisse romande, Val d'Aoste : histoire et étymologie. Chambéry: Imprimeries réunies de Chambéry. σελ. 223. ISBN 2-904234-00-4.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Simon, Sophie (2019-08-17). «Sous le platane solitaire» (στα γαλλικά). 24 Heures. https://www.24heures.ch/vaud-regions/riviera-chablais/peilz-ile-platane-solitaire/story/20310671.
- ↑ Guichonnet, Paul (1994). Le Guide du Léman: Nature et histoire du Léman. Yens-sur-Morges: Cabédita. σελ. 19. ISBN 2-88295-120-5.
- ↑ Bissegger, Paul (2001). Entre Picardie et Panthéon. Grandes demeures aux environs de Rolle. Bibliothèque historique vaudoise. ISBN 2884541217.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Ansermet, Stefan (5 Ιουλίου 2018). «Mais qui a construit l'Ile de Peilz ?».
- ↑ 7,0 7,1 «L'île de Peilz est-elle vraiment anglaise ?». City of Geneva. 13 Ιουλίου 2019.
- ↑ Jacquier, Annik (April 2003). «Iles étaient une fois...». Le bulletin du sauveteur (22). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2004-07-05. https://web.archive.org/web/20040705184912/http://sisl.ch/archives/2003/bulletin22/iles1.pdf.
- ↑ Frey, Peggy (17 July 2008). «Pérégrinations insulaires sur le Léman: Bienvenue chez les jumelles!». La Liberté: 10. http://www.laliberte.ch/index.php?contenu=dossiers&dossiers=34&dossier=1151.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Berger, Ric· Jean-Gabriel Linder (1989). La Côte vaudoise. Morges: Cabédita. σελ. 156. ISBN 2-88295-010-1.
- ↑ de Kératry, Émile (1868). «Le Lac Léman». Revue moderne 48: 490–491. ISSN 1246-0028. https://books.google.com/books?id=HBMvAAAAYAAJ&pg=PA491.
- ↑ Gil, Annika (13 December 2006). «L'île de Peilz est-elle vraiment anglaise?». La Gazette : Journal de la fonction publique (181): 10. https://gazette.vd.ch/fileadmin/user_upload/archives/2006/Gazette-181-W-13-12-2006.pdf.
- ↑ «Diese Schweizer Insel ist der nächste Insta-Hotspot». 20 Minuten (στα Γερμανικά). 16 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2021.