Θέατρο και αναπηρία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το θέατρο και η αναπηρία είναι ένα τάση που εστιάζει στην ένταξη της αναπηρίας στη θεατρική εμπειρία, επιτρέποντας την πολιτισμική και αισθητική ποικιλομορφία στις τέχνες. Η εμφάνιση σωμάτων με αναπηρία στη σκηνή μπορεί σε κάποιον βαθμό να γίνει κατανοητή ως πολιτική αισθητική, καθώς αμφισβητεί τις προσδοκίες του (ως επί το πλείστον) μη ανάπηρου κοινού καθώς και τις παραδοσιακές θεατρικές συμβάσεις. Ωστόσο, η ερμηνεία των αναπηριών στη σκηνή έχει εγείρει έντονες συζητήσεις σχετικά με το εάν οι ερμηνευτές εκτίθενται και τονίζεται η αναπηρία τους ή εάν έχουν πλήρη έλεγχο του ποιοι είναι και τι αντιπροσωπεύουν.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το θέατρο αναπηρίας προέκυψε επίσημα τη δεκαετία του 1980 στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο.[1] Υπήρχαν, ωστόσο, κάποιοι θίασοι με επίκεντρο την αναπηρία που προηγήθηκαν αυτού του κινήματος, όπως το Εθνικού Θεάτρου Κωφών, που ιδρύθηκε το 1967.[2]

Χαρακτήρες με αναπηρία σε θεατρικά έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τένεσι Ουίλιαμς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον Γυάλινο κόσμο, ο Τένεσι Ουίλιαμς εξηγεί στους αναγνώστες ότι ο χαρακτήρας της Λόρας έχει μεγαλώσει με αναπηρία. Μια παιδική ασθένεια την άφησε ανάπηρη, με το ένα πόδι λίγο πιο κοντό από το άλλο.[3] Αυτή η περιγραφή του χαρακτήρα είναι αρκετά ασαφής ώστε να επιτρέψει στον σκηνοθέτη της παράστασης να πάρει τη δική του απόφαση για το πώς θέλει να απεικονίσει τη Λόρα. Υπάρχει αρκετή ασάφεια για να αναλάβει ο σκηνοθέτης την ευθύνη να αναδείξει την αναπηρία όπως επιθυμεί.

Τζον Μπελούζο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τζον Μπελούζο ήταν ένας Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας γνωστός για την εστίασή του στο πώς είναι η ζωή στην κοινωνία με αναπηρία. Όπως πολλοί χαρακτήρες του, ο Μπελούζο έπασχε από μια σπάνια διαταραχή των οστών, που τον είχε καθηλώσει σε αναπηρικό αμαξίδιο για όλη του τη ζωή.[4]

Το Gretty Good Time είναι ένα θεατρικό έργο που επικεντρώνεται σε μια γυναίκα με παράλυση μετά από πολιομυελίτιδα. Το κοινό βλέπει την Γκρέτι καθώς μεταφέρεται σε ένα ίδρυμα, όπου σύντομα δεν θα είναι σε θέση να λειτουργήσει μόνη της, με αποτέλεσμα να σκέφτεται την υποβοηθούμενη αυτοκτονία.[5]

Wicked[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Wicked είναι ένα μιούζικαλ των Στίβεν Σγουόρτς και Γουίνι Χόλτσμαν. Παίζεται στο Μπρόντγουεϊ από το 2003 και έχει ξεκινήσει πολλές εθνικές περιοδείες και παραστάσεις σε όλον τον κόσμο. Στο μιούζικαλ, ο χαρακτήρας του Έλφαμπα έχει μια αδελφή που σε αναπηρικό αμαξίδιο που ονομάζεται Νέσαροουζ. Έμεινε ανάπηρη εκ γενετής.[6]

Ο ηθοποιός Πέδρο Πομάρες ως Φάντασμα της όπερας

Το φαντασμα της όπερας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το φάντασμα της όπερας είναι ένα μιούζικαλ των Άντριου Λόιντ Βέμπερ και Τσαρλς Χαρτ που έκανε πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ το 1988. Είναι το μακροβιότερο μιούζικαλ στην ιστορία του Μπρόντγουεϊ, με συνολική παρουσία πάνω από 24 χρόνων.[7] Επικεντρώνεται γύρω από τον μασκοφόρο χαρακτήρα του Φαντάσματος, το οποίο κατοικεί και στοιχειώνει μια παλιά παρισινή όπερα του 19ου αιώνα.[8] Στην παράσταση αποκαλύπτεται αυτός ο χαρακτήρας είναι μασκοφόρος λόγω του γεγονότος ότι το πρόσωπό του είναι παραμορφωμένο, φοβούμενος τις αντιδράσεις των άλλων. Στην τελευταία σκηνή του μιούζικαλ, το αντικείμενο του πόθου του, η Κριστίν, του βγάζει τη μάσκα και αποκαλύπτεται στο κοινό η παραμόρφωσή του.[9]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Johnston, Kirsty (2016). Disability Theatre and Modern Drama: Recasting Modernism. Bloomsbury. σελ. 21. ISBN 978-1-4725-1035-8. 
  2. Kochhar-Lindgren, Kanta (2013). «Between Two Worlds: The Emerging Aesthetic of the National Theater of the Deaf». Στο: King, Kimball. Peering Behind the Curtain : Disability, Illness, and the Extraordinary Body in Contemporary Theatre. Routledge. σελ. 3. ISBN 978-0-415-92997-4. 
  3. Williams, Tennessee (1945). The Glass Menagerie. 
  4. Schou, Solvej (2006). «Disabled Playwright John Belluso Dies». http://www.backstage.com/news/disabled-playwright-john-belluso-dies/. 
  5. Genzlinger, Neil (13 June 2007). «A Caregiver Not in a Giving Mood». The New York Times. https://www.nytimes.com/2007/06/13/theater/reviews/13rules.html. 
  6. Haller, Beth (2004-03-15). «Wicked» (στα αγγλικά). Disability Studies Quarterly 24 (2). doi:10.18061/dsq.v24i2.495. 
  7. «What are the Longest Running Broadway Shows? | Broadway.org». www.broadway.org. Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2022. 
  8. Kitchen, The Web. «The Phantom of the Opera». Andrew Lloyd Webber (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2022. 
  9. Sternfeld, Jessica (10 December 2015). «'Pitiful Creature of Darkness': The Subhuman and the Superhuman in The Phantom of the Opera». Music Faculty Books and Book Chapters. https://digitalcommons.chapman.edu/music_books/5/.