Γρηγόριος Παπανικολάου
| Γρηγόριος Παπανικολάου | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Γρηγόριος Παπανικολάου (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1883 Θεσσαλονίκη |
| Θάνατος | 1963 Θεσσαλονίκη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης) |
Ο Γρηγόριος Παπανικολάου (1883-1963) ήταν υποδηματεργάτης, συνδικαλιστής και βουλευτής του ΚΚΕ το 1926.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νεανικά χρόνια - Η αγωνιστική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γρηγόριος Παπανικολάου γεννήθηκε το 1883 στη Θεσσαλονίκη και ήταν υποδηματεργάτης. Πήρε ενεργό μέρος στο συνδικαλιστικό κίνημα της Θεσσαλονίκης όπου έφτασε σε ανώτατες θέσεις, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ΓΣΕΕ και εκλέχθηκε κατ' επανάληψη στην ηγεσία της.[1] Παράλληλα έγινε μέλος του ΣΕΚΕ από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του και στη συνέχεια του ΚΚΕ.
Τον Μάιο του 1922 ο Παπανικολάου μαζί με ηγετικά στελέχη του ΣΕΚΕ (Κορδάτος, Γεωργιάδης, Σίδερης κ.α) και της ΓΣΕΕ (Ευαγγέλου) φυλακίστηκαν στις φυλακές Συγγρού για εσχάτη προδοσία (διάδοση ηττοπαθών συνθημάτων) και κινδύνευσαν με εκτέλεση. Απελευθερώθηκαν στις 5 Οκτωβρίου 1922, αμέσως μετά την πτώση της φιλοβασιλικής κυβέρνησης Τριανταφυλλάκου.[2] Το 1924 ήταν γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, θέση από την οποία καθαιρέθηκε από τη δικτατορία του Πάγκαλου το 1925 και επανήλθε μετά την πτώση της.[3]
Στην ηγεσία του ΣΕΚΕ - ΚΚΕ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 19 Φλεβάρη του 1922 στην Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΕΚΕ ο Παπανικολάου εκλέχθηκε στην Κεντρική Επιτροπή[4]. Στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ τον Δεκέμβριο του 1924 εκλέχθηκε πάλι στην Κεντρική Επιτροπή.[5]
Στις εκλογές του Νοεμβρίου 1926, τις πρώτες που έγιναν μετά την ανατροπή της δικτατορίας του Πάγκαλου, εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης με το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών Αγροτών και Προσφύγων (ΕΜΕΑΠ), που ήταν εκλογικός συνασπισμός με κορμό το ΚΚΕ.[6] Μαζί με τον Παπανικολάου εξελέγησαν βουλευτές του ΕΜΕΑΠ στη Θεσσαλονίκη ο Ζακ Βεντούρα και ο Δαυίδ Σουλάμ.[7]
Τον Ιούνιο του 1927 ο Δαβίδ Σουλάμ και ο Γρ. Παπανικολάου φυλακίστηκαν, χωρίς να ζητηθεί άρση της ασυλίας τους, επειδή κρίθηκαν ηθικοί αυτουργοί της «στάσεως» των καπνεργατών.[8] Στην εσωκομματική πάλη που ακολούθησε μετά το 3ο Τακτικό Συνέδριο του ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1927, ο Παπανικολάου τάχθηκε με την πλευρά των λεγόμενων Λικβινταριστών του Παντελή Πουλιόπουλου.
Εκτός ΚΚΕ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1928 διεγράφη από το ΚΚΕ μαζί με πολλά ακόμη μέλη του κόμματος ως Λικβινταριστής[9] και συνέχισε τη πολιτική του δράση με την ομάδα "Σπάρτακος". Το 1934 αποσύρθηκε από την πολιτική και τον συνδικαλισμό και εργαζόταν ως υπάλληλος στο Δήμο Θεσσαλονίκης.[10]
Στην Κατοχή εντάχθηκε στο ΕΑΜ,[11] ενώ μετά τον πόλεμο αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική δράση. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1963.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Κορδάτος (1972), σελ. 303-304
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), σελ. 124
- ↑ Σταυρίδης (1988), σελ. 391-392
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1918-1949, (2012), σελ.126-128
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949, (2012), σελ.149-153
- ↑ "Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), σελ. 180
- ↑ Ελεφάντης (1976), σελ. 418 κ.ε
- ↑ Σταυρίδης (1988), σελ. 434-436
- ↑ "Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), σελ. 185-190
- ↑ Σταυρίδης (1988), σελ. 391
- ↑ Αλεξάτος (2008), σελ. 343
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012
- Γιώργος Αλεξάτος, "Ιστορικό Λεξικό του Ελληνικού Εργατικού Κινήνατος", εκδόσεις Γειτονιές του κόσμου, Αθήνα 2008
- Άγγελος Ελεφάντης "Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης", Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976
- Γιάνης Κορδάτος, "Η ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος", Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1972
- Ελευθέριος Σταυρίδης, "Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ", Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1988