Γεώργιος Γεωργιάδης (συνθέτης)
| Γεώργιος Γεωργιάδης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Γεώργιος Γεωργιάδης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1912 Θεσσαλονίκη |
| Θάνατος | 1986 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συνθέτης πιανίστας |
Ο Γεώργιος Γεωργιάδης (Θεσσαλονίκη 1912 – Αθήνα 1986) ήταν Έλληνας πιανίστας και συνθέτης.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γιος του Ανέστη και της Όλγας Γεωργιάδη, ο Γεώργιος Γεωργιάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1912. Σπούδασε στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης με τους Τ. Κόφμαν (πιάνο) και Γ. Βακαλόπουλο (ανώτερα θεωρητικά) ενώ, από το 1929 μέχρι το 1934, πήρε -διαδοχικά- πτυχία αρμονίας, αντίστιξης, ενορχήστρωσης, φούγκας και δίπλωμα πιάνου. Όσο σπούδαζε, διηύθυνε τη Χορωδία Θεσσαλονίκης και την Ορχήστρα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης [1] Από το 1937 μέχρι το 1939 βρέθηκε στο Παρίσι, όπου φοίτησε στην École Normal de Musique, με καθηγητές τους Αλφρέντ Κορτό και Υβ Νατ στο πιάνο και την Νάντια Μπουλανζέ στη σύνθεση. Διετέλεσε διευθυντής του -τότε- Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών (1942-5 και 1947-9), καθηγητής Α’ στο πιάνο (από το 1943) και καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Ωδείου (1973-1980). Υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΕΜ και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Μουσικής (του ελληνικού παραρτήματος της ΟΥΝΕΣΚΟ). [2]
Μουσική και μουσικολογικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η μουσική του Γεωργιάδη κινείται μεταξύ Εθνικής Σχολής και νεοκλασικισμού. [3] Το προσωπικό του ύφος οφείλεται, πιθανόν, στη γαλλική του παιδεία, με «έκδηλο το νεο-ιμπρεσιονιστικό στοιχείο και τη ρομαντική διάθεση»... «πρωτότυπες αρμονίες» και ...«απρόσμενες μετατροπίες» (πρόλογος του Μάριου Βάρβογλη στο έργο του Γεωργιάδη Λυρικά Τραγούδια, 1964)
Τιμητικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Α’ και Γ’ Βραβείο στο Διαγωνισμό Σύνθεσης Ελληνικών Τραγουδιών (1944)
- Βραβείο στον Α’ Μουσικό Διαγωνισμό της ΕΕΜ για το έργο Σονάτα για βιολί και πιάνο (1957)
- Βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Σύνθεσης για το έργο Ύμνος της Μάχης της Κρήτης
- Τιμητική διάκριση από την Ιταλική Ακαδημία Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Τρεβίζο
- Τιμητική διάκριση από τη Διεθνή Αμερικανική Ακαδημία
- Τιμητική διάκριση από το Ανώτατο Παγκόσμιο Πνευματικό Συμβούλιο
- Παράσημο του Ελληνικού Τάγματος Ιπποτών Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου
- Χρυσό μετάλλιο του Ινστιτούτου Αξιοποιήσεως Πνευματικών Πηγών Ελλάδος
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φωνητική μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ο Μετανοών Αμαρτωλός, ορατόριο για 3 σολίστ, μικτή χορωδία και ορχήστρα (κείμενο του συνθέτη, 1939)
- 6 Τραγούδια, σε ποίηση Παλαμά, Κρυστάλλη, κ.α. για μία (1) φωνή και ορχήστρα (1962-4)
- 70 Τραγούδια για μικτή/ανδρική/παιδική χορωδία
- Τραγούδια για μία (1) φωνή και πιάνο, σε ποίηση Παλαμά, Σκίπη, Πολέμη, Παπαντωνίου, Πορφύρα, Μαλακάση, Δροσίνη, κ.α.
Ορχήστρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Άβυσσος, συμφωνικό ποίημα (1935)
- Σουίτα, για μεγάλη ορχήστρα (1939)
- Εικόνες από την Ελληνική Φύση (1947)
- Φαντασία (1950)
- 4 Μινιατούρες, για ορχήστρα (1952)
- Συμφωνικό Πρελούδιο (1954)
- Αττική Σουίτα (1957)
- Κοντσερτίνο για πιάνο και ορχήστρα (1961)
- Συμφωνία «της Ειρήνης», σε Μι Ελάσσονα (1962)
Μουσική δωματίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μικρή Σουίτα, για πιάνο (1949)
- 3 Σπουδές Κοντσέρτου, για πιάνο (1952)
- Σονάτα για βιολί και πιάνο σε Σολ Ελάσσονα (1957)
- 2 Σονατίνες, για πιάνο (1958)
- Σονάτα για βιολί και πιάνο σε Ρε Ελάσσονα (1959)
- Κουαρτέτο εγχόρδων σε Λα Μείζονα (1960)
- Τρίπτυχο, για πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο (1960)
- Προκοφιάνα, σουίτα μπαλέτου για πιάνο (1965)
- Μινιατούρες, για πιάνο (αχρονολόγητο)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Γιώργος Λεωτσάκος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1991, τόμος 17, σ. 107
- Αλέκα Συμεωνίδου, «Λεξικό Ελλήνων Συνθετών» (ΛΕΣ), εκδόσεις Νάκας, 1995, σσ. 83-4