Ανδρέας Χριστοφίδης
| Ανδρέας Χριστοφίδης | |
|---|---|
| Κυβερνητικός Εκπρόσωπος | |
| Περίοδος 22 Ιουλίου 1983 – 27 Μαΐου 1985 | |
| Πρόεδρος | Σπύρος Κυπριανού |
| Προκάτοχος | Κύπρος Ψυλλίδης |
| Διάδοχος | Ηλίας Γεωργιάδης |
| Υπουργός Παιδείας | |
| Περίοδος 7 Ιανουαρίου 1985 – 27 Φεβρουαρίου 1988 | |
| Πρόεδρος | Σπύρος Κυπριανού |
| Προκάτοχος | Στέλιος Κατσελλής |
| Διάδοχος | Ανδρέας Φιλίππου |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 20 Αυγούστου 1937, Λευκωσία |
| Θάνατος | 22 Ιουνίου 1998 (60 ετών) |
| Εθνότητα | Ελληνική |
| Υπηκοότητα | Κυπριακή |
| Παιδιά | 1 υιό και 1 κόρη |
| Σπουδές | Φιλολογία Παιδαγωγικά Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας |
| Επάγγελμα | Καθηγητής Δημόσιος Λειτουργός |
Ο Ανδρέας Χριστοφίδης ήταν Ελληνοκύπριος πολιτικός, εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Διετέλεσε Υπουργός Παιδείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος της Κύπρου.[1]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ανδρέας Χριστοφίδης γεννήθηκε στην Λευκωσία στις 20 Αυγούστου 1937.[2][3] Φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο.[2] Στη συνέχεια σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από το 1954 έως το 1958.[2] Το 1958 επέστρεψε στην Κύπρο και ξεκίνησε να εργάζεται ως φιλόλογος καθηγητής στο Παγκύπριο Γυμνάσιο έως το 1963.[2] Παράλληλα, διετέλεσε γενικός γραμματέας της ΟΕΛΜΕΚ.[2] Την περίοδο 1963-1964 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, με ειδικεύσεις στα παιδαγωγικά και στα μέσα μαζικής επικοινωνίας.[2]
Γενικός διευθυντής ΡΙΚ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1964 διορίστηκε διευθυντής των ελληνικών προγραμμάτων του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (ΡΙΚ).[2] Το 1967 ανέλαβε γενικός διευθυντής του ΡΙΚ.[2] Παρέμεινε στη θέση αυτή έως το 1983.[2] Προώθησε τον εκπολιτιστικό και πνευματικό ρόλο του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, με την προώθηση ανάλογων προγραμμάτων αλλά επίσης το ΡΙΚ ανέπτυξε παράλληλα κι άλλες πρωτοβουλίες.[2] Ιδρύθηκε θέατρο, ορχήστρα κλασσικής μουσικής, κυκλοφόρησαν μουσικοί δίσκου, δημοσιεύθηκαν εκδόσεις, συνδιοργανώθηκε το ετήσιο Φεστιβάλ Λευκωσίας κ.ά..[2] Οι θεατρικές παραστάσεις του Θεάτρου ΡΙΚ (πρόδρομος του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου) μεταφέρονταν στην τηλεόραση γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία σε Κύπρο και Ελλάδα.[2] Επιπλέον, το ΡΙΚ παρήγαγε ντοκιμαντέρ τα οποία απέσπασαν πανελλήνιες και διεθνείς διακρίσεις.[2]
Την περίοδο του πραξικοπήματος του 1974 παύθηκε από γενικός διευθυντής του ΡΙΚ.[2] Επανήλθε στη θέση του λίγες μέρες αργότερα μετά την αποτυχία των πραξικοπηματιών.[2] Επιπλέον, ήταν γενικός διευθυντής του ΡΙΚ τη δύσκολη περίοδο μετά την τουρκική εισβολή, κατά την οποία ο ρόλος του ΡΙΚ εντός και εκτός Κύπρο ήταν πολύ σημαντικός.[2]
Επιπρόσθετα, προώθησε τη συνεργασία του ΡΙΚ με ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς άλλων ευρωπαϊκών χωρών.[2] Ενέταξε το ΡΙΚ στην Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοφωνίας (EBU), της οποίας αποτέλεσε και μέλος του διοικητικού συμβουλίου.[2][4] Επιπρόσθετα, διετέλεσε μέλος διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Ινστιτούτου Επικοινωνίας.[2] Αντιπροσώπευσε το ΡΙΚ και την Κύπρο σε διεθνή συνέδρια της EBU και της ΟΥΝΕΣΚΟ σε διάφορες χώρες.[2]
Αποχώρησε από το ΡΙΚ το 1983 όταν διορίστηκε κυβερνητικός εκπρόσωπος.[2]
Πολιτική διαδρομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διετέλεσε σύμβουλος των προέδρων Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ και Σπύρου Κυπριανού.[2] Τους συνόδευε σε αποστολές στην έδρα του ΟΗΕ, σε διεθνή συνέδρια και σε επισκέψεις σε πολλές χώρες.[2] Ακόμη, διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Ιδρύματος News Concern (με έδρα το Λονδίνο) που έχει την ευθύνη και εποπτεία για το διεθνές δημοσιογραφικό πρακτορείο Gemini Press.[2] Επιπλέον, υπήρξε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου.[2]
Στις 22 Ιουλίου 1983 διορίστηκε κυβερνητικός εκπρόσωπος στην Κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού 1983.[2][5] Στις 7 Ιανουαρίου 1985 διορίστηκε Υπουργός Παιδείας στην Κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού 1983.[6][1][2] Παρέμεινε στη θέση αυτή έως τις 27 Φεβρουαρίου 1988 που ολοκληρώθηκε η θητεία της κυβέρνησης.[2][1][6]
Μετέπειτα πορεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά το τέλος της υπουργικής του θητείας έζησε για μικρό χρονικό διάστημα στην Αθήνα όπου και δίδαξε στο παράρτημα του Πανεπιστημίου της Ινδιανάπολης.[2] Παράλληλα είχε διευθυντική θέση στην πρώτη πολυεθνική συνδρομητική τηλεόραση της Ελλάδας.[2] Επιπλέον, συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα και κυρίως με την εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος, δημοσιεύοντας πολλά άρθρα, πολιτικού και πολιτιστικού περιεχομένου.[2]
Αργότερα ο Ανδρέας Χριστοφίδης ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, ενώ δίδαξε και σε σχολή δημοσιογραφίας.[2] Αργότερα ανέλαβε ως διευθυντής του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων.[2][3]
Απεβίωσε στις 22 Ιουνίου 1998.[2][3] Είχε 1 υιό και 1 κόρη.[7][3]
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ανδρέας Χριστοφίδης ασχολήθηκε με την κριτική βιβλίου και θεάτρου, με το χρονογράφημα και με το δοκίμιο.[2] Δημοσίευσε πολλά κείμενα στον τύπο.[2] Έγραψε σενάρια για ντοκιμαντέρ και άλλα κείμενα τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών.[2] Επιπλέον, υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας του λογοτεχνικού περιοδικού Πνευματική Κύπρος.[2] Ακόμη, εργάστηκε ως ανθολόγος.[2] Επιπρόσθετα, ασχολήθηκε με την ποίηση και το ταξιδιωτικό κείμενο.[2]
Έχει εκδώσει τα βιβλία:[2]
- Ἐρωτικά Κυπρίων (ανθολογία, 1962)
- Τό Μαῦρο καί τό Ἄσπρο (ταξιδιωτικά δοκίμια, 1965)
- Ἀνθολογία Κυπριακῆς Ποιήσεως (μαζί με τον Κώστα Μόντη, 1965· β' έκδοση, καθώς και γαλλική έκδοση μαζί με τον Gaston-Henry Aufrere, 1971۬ γ' έκδοση, καθώς και αγγλική έκδοση μαζί με την Amy Mims, 1974)
- Εἰσαγωγή στήν Προπαγάνδα (μελέτημα, 1966)
- Θέματα καί Ἀπόψεις, τόμος Α' (δοκίμια και κριτικά, 1966)
- Θέματα καί Ἀπόψεις, τόμος Β' (δοκίμια, 1969)
- Εἰκονογράφηση Ξένη (ποίηση, 1969)
- Ἀναλυτικές Προτάσεις (ποίηση, 1970)
- Ἀνθολογία Κυπριακοῦ Διηγήματος (μαζί με τον Πάνο Ιωαννίδη, 1971)
- Θέματα καί Ἀπόψεις, τόμος Γ' (δοκίμια, 1973)
- Ὁμιλίες τῆς Νύχτας (ποίηση, 1979)
- Για την Παιδεία και την Κύπρο (ομιλίες)
- Σε αυτό τον μικρό Πλανήτη (χρονογραφήματα, 1990)
- Ο Κίσσιγκερ και η Κύπρος (πολιτική μονογραφία, 1990)
- Η Διαδικασία του Ύπνου (αφήγημα, 1993)
- Αμμόλοφος (ποιήματα, 1995)
- Τα Έλλογα και τα Παράδοξα (δοκίμια, 1995).
Τιμητικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ανδρέας Χριστοφίδης τιμήθηκε τρεις φορές με το κρατικό βραβείο λογοτεχνίας: δυο φορές με το βραβείο δοκιμίου για τα βιβλία του Θέματα καί Ἀπόψεις Β' και Γ' και με το βραβείο ποίησης για το βιβλίο του Ὁμιλίες τῆς Νύχτας.[2] Επιπλέον, έχει τιμηθεί με:[2]
- το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικα από την ελληνική κυβέρνηση
- το παράσημο του Ιππότη της Αξίας από τη γαλλική κυβέρνηση.
Ανακηρύχθηκε επίσης επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.[2]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για τη ζωή και το έργο του Ανδρέα Χριστοφίδη έχουν γραφτεί τα εξής βιβλία από την Ρήνα Χαραλαμπίδου-Κατσελλή:[2]
- Ανδρέας Χριστοφίδης, βίος/πολιτεία (1995),
- Ανδρέας Χριστοφίδης, η πεμπτουσία μιάς προσφοράς (2010)
- Δύο φιλολογικά μνημόσυνα για τον Ανδρέα Ν. Χριστοφίδη
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Κατάλογος Ονομάτων Υπουργών και Υφυπουργών από την Ανακήρυξη της Δημοκρατίας». www.cm.gov.cy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2019.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 2,23 2,24 2,25 2,26 2,27 2,28 2,29 2,30 2,31 2,32 2,33 2,34 2,35 2,36 2,37 2,38 2,39 2,40 2,41 2,42 2,43 2,44 «Χριστοφίδης Ανδρέας». www.polignosi.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Andreas Christofides - Obituary». www.hri.org (στα Αγγλικά). 22 Ιουνίου 1998. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαρτίου 2005. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2020.
- ↑ «Μνημόσυνο Ανδρέα Χριστοφίδη». www.sigmalive.com. 22 Ιουνίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2020.
- ↑ «Διορίστηκε κυβερνητικός εκπρόσωπος». Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών. 22 Ιουλίου 1983. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2020.
- ↑ 6,0 6,1 «Πρώην Υπουργοί». www.moec.gov.cy. Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας (Κύπρος). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Αυγούστου 2019. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2019.
- ↑ «Ποιος θυμάται τον Ανδρέα Χριστοφίδη;». Ποιος θυμάται τον Ανδρέα Χριστοφίδη;. 30 Ιουνίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2020.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- «Χριστοφίδης Ανδρέας». www.polignosi.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2020.
- «Andreas Christofides - Obituary». www.hri.org (στα Αγγλικά). 22 Ιουνίου 1998. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαρτίου 2005. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2020.
| ||||||||