Πολιτική του «ενός παιδιού»
Η πολιτική του ενός παιδιού της Κίνας ήταν μέρος ενός προγράμματος προγραμματισμού των γεννήσεων που σχεδιάστηκε για να ελέγχει την αύξηση του πληθυσμού της της χώρας.[1] Διακρίνεται από τις πολιτικές οικογενειακού προγραμματισμού των περισσότερων άλλων χωρών (οι οποίες επικεντρώνονται στην παροχή μεθόδων αντισύλληψης για να βοηθήσει τις γυναίκες να έχουν όσα παιδιά επιθυμούν), καθώς έθεσε ένα όριο στον αριθμό των παιδιών που ένα ζευγάρι γονέων επιτρεπόταν να αποκτήσει, αποτελώντας έτσι το πλέον ακραίο παράδειγμα ελέγχου του πληθυσμού στον κόσμο. Το 1975 έγινε η πρώτη επίσημη απογραφή στην Κίνα που κατέγραψε τον πληθυσμό της χώρας στα 787 εκατομμύρια κατοίκους. Το 1982 έγινε η δεύτερη επίσημη απογραφή και ο συνολικός πληθυσμός της χώρας ήταν 1.008.175.288 με αναλογία ανδρών προς γυναίκες 106,3:100. Πάνω από το 60% του πληθυσμού γεννήθηκε μετά το 1949.[2] Η πολιτική ελέγχου εισήχθη το 1979 (μετά από μια δεκαετή πολιτική των «δύο παιδιών»), καθώς ο πληθυσμός εκτιμήθηκε τότε ότι πλησίαζε το 1 δισεκατομμύριο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα υποχρέωσε τα 38 εκατομμύρια μέλη του να αποκτήσουν μόνο ένα παιδί, το πρώτο από μια σειρά μέτρων που επεκτάθηκαν σταδιακά και στόχευαν στον περιορισμό της πληθυσμιακής αύξησης στο μηδέν μέχρι το έτος 2000. Η πολιτική τροποποιήθηκε κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1980, για να επιτρέψει στις αγροτικές οικογένειες να αποκτήσουν ένα δεύτερο παιδί, αν το πρώτο ήταν κορίτσι και, στη συνέχεια, διήρκεσε άλλες τρεις δεκαετίες μέχρι τελικά να καταργηθεί στα τέλη του 2015.[3] Η πολιτική προέβλεπε επίσης εξαιρέσεις για ορισμένες άλλες ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των εθνοτικών μειονοτήτων. Ως εκ τούτου, ο όρος «πολιτική του ενός παιδιού» αποτελεί ανακριβή ονομασία, διότι για σχεδόν 30 από τα 36 χρόνια που υπήρχαν (1979-2015), περίπου οι μισοί γονείς στην Κίνα είχαν το δικαίωμα να έχουν ένα δεύτερο παιδί.[4] [5] [6]
Για να επιβάλουν τα αποφασισμένα όρια γέννησης (ενός ή δύο παιδιών), οι επαρχιακές κυβερνήσεις θα μπορούσαν - κάτι που τελικά πράγματι έκαναν - να απαιτήσουν τη χρήση αντισύλληψης, στειρώσεων και αμβλώσεων για τη διασφάλιση της συμμόρφωσης, ενώ επέβαλαν τεράστια χρηματικά πρόστιμα για τους παραβάτες. Οι τοπικές και εθνικές κυβερνήσεις δημιούργησαν επιτροπές για την προώθηση του προγράμματος και την παρακολούθηση της συμμόρφωσης. Η Κίνα επίσης επιβράβευε τις οικογένειες με ένα μόνο παιδί. Από το 1982 και μετά, σύμφωνα με τις οδηγίες για τον περαιτέρω οικογενειακό προγραμματισμό που εξέδωσε η κεντρική επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας και το κρατικό συμβούλιο εκείνη τη χρονιά, οι αρχές χορηγούσαν 5 γουάν τον μήνα για οικογένειες με ένα παιδί. Οι γονείς που είχαν μόνο ένα παιδί θα αποκτούσαν επίσης ένα "πιστοποιητικό δόξας του ενός παιδιού".[7]
Ιστορικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά την περίοδο της ηγεσίας του Μάο Τσετούνγκ στην Κίνα, το ποσοστό γεννήσεων μειώθηκε από 37 τοις χιλίοις σε 20 τοις χιλίοις.[8] Η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε από 227 τοις χιλίοις γεννήσεις το 1949 σε 53 τοις χιλίοις το 1981 και το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε δραματικά από περίπου 35 χρόνια το 1948 σε 66 χρόνια το 1976. [9] Μέχρι τη δεκαετία του 1960, η κυβέρνηση ενθάρρυνε τις οικογένειες να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά[10] λόγω της πεποίθησης του Μάο ότι η πληθυσμιακή ανάπτυξη καθιστούσε τη χώρα ισχυρότερη, εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την υιοθέτηση προγραμμάτων οικογενειακού προγραμματισμού νωρίτερα στην ανάπτυξη της Κίνας.[11] Ο πληθυσμός αυξήθηκε από τα περίπου 540 εκατομμύρια το 1949 στα το 787 εκατομμύρια το 1975. Αρχής γενομένης το 1970, οι πολίτες υποχρεώνονταν να παντρεύονται σε μεγαλύτερη ηλικία και για πολλούς ίσχυε το όριο απόκτησης μέχρι δύο παιδιών.[12]
Βιβλιογραφικές Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «One Child Nation». Amazon Studios.. 2019. https://www.youtube.com/watch?v=gMcJVoLwyD0.
- ↑ «Reducing China's one billion». Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022.
- ↑ «From One Child to Three: How China's Family Planning Policies Have Evolved». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Hesketh, T; Zhu, SX (1997). «The one-child family policy: the good, the bad, and the ugly». BMJ (Clinical Research Ed.) 314 (7095): 1685–7. doi:. PMID 9193296.
- ↑ Greenhalgh, Susan (2001). «Fresh Winds in Beijing: Chinese Feminists Speak Out on the One-child Policy and Women's Lives.». Signs 26 (3): 847–886. doi:. https://archive.org/details/sim_signs_spring-2001_26_3/page/847.
- ↑ Lauster, Nathaneal· Allen, Graham (2011). The End of Children? Changing Trends in Childbearing and Childhood. UBC Press. σελ. 1980.
- ↑ «China’s One-Child Policy: Urban and Rural Pressures, Anxieties, and Problems». World Report News (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ Bergaglio, Maristella. «Population Growth in China: The Basic Characteristics of China's Demographic Transition». Global Geografia. http://www.globalgeografia.it/temi/Population%20Growth%20in%20China.pdf.
- ↑ «World Development Indicators». Google Public Data Explorer. World Bank. 1 Ιουλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2013.
- ↑ Mann, Jim (7 June 1992). «The Physics of Revenge: When Dr. Lu Gang's American Dream Died, Six People Died With It». The Los Angeles Times Magazine. http://articles.latimes.com/print/1992-06-07/magazine/tm-411_1_lu-gang. Ανακτήθηκε στις 14 July 2012.
- ↑ Potts, M. (19 August 2006). «China's one child policy». BMJ 333 (7564): 361–62. doi:. PMID 16916810.
- ↑ Scharping, Thomas (2003). Birth control in China 1949–2000: Population policy and demographic development. London: Routledge.