Νόμος του Πάρκινσον

Εκκίνηση του εργαστήριου παρουσίασης που αναφέρει τον νόμο του Πάρκινσον

Ο νόμος του Πάρκινσον είναι ένα γνωμικό που λέει ότι «μια εργασία επεκτείνεται σε διάρκεια τόσο όσο που να γεμίσει το χρόνο που είναι διαθέσιμος για την ολοκλήρωσή της».

Εκφρασμένος από τον Cyril Northcote Parkinson ως μέρος της πρώτης φράσης του χιουμοριστικού δοκιμίου του που δημοσιεύτηκε στο The Economist το 1955, ανατυπώθηκε μαζί με άλλα δοκίμια στο βιβλίο Parkinson's Law: The Pursuit of Progress (London, John Murray, 1958). Συνέλαβε το γνωμικό από τη μεγάλη εμπειρία του στη British Civil Service.

Η σημερινή μορφή του νόμου δεν αυτή την οποία ο Πάρκινσον αναφέρει με αυτό το όνομα στο άρθρο, αλλά μια μαθηματική εξίσωση που περιγράφει το ρυθμό με τον οποίο οι γραφειοκρατίες επεκτείνονται με την πάροδο του χρόνου. Μεγάλο μέρος του δοκιμίου είναι αφιερωμένο σε μια περίληψη των δήθεν επιστημονικών παρατηρήσεων που υποστηρίζουν το νόμο, όπως είναι η αύξηση του αριθμού των εργαζομένων στο Υπουργείο Αποικιών, ενώ η υπερπόντια αυτοκρατορία της Μεγάλης Βρετανίας περιοριζόταν (που δείχνει ότι είχε το μεγαλύτερο αριθμό του προσωπικού του κατά τη συγχώνευσή του στο Υπουργείο Εξωτερικών λόγω της έλλειψης αποικιών για να διαχειριστεί). Εξηγεί αυτή η αύξηση από δύο δυνάμεις: (1) «Ο υπάλληλος θέλει να πολλαπλασιάσει τους υφισταμένους, και όχι ανταγωνιστές» και (2) «Οι υπάλληλοι δημιουργούν εργασία ο ένας για τον άλλον». Ο ίδιος επισημαίνει ότι ο αριθμός των απασχολουμένων σε μια γραφειοκρατία αυξήθηκε κατά 5-7% ανά έτος, «ανεξάρτητα από οποιαδήποτε μεταβολή στην ποσότητα του έργου (εφόσον υπάρχει) που έπρεπε να γίνει».

Το 1986, ο Αλεσάντρο Νάττα παραπονέθηκε για την διόγκωση της γραφειοκρατίας στην Ιταλία. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ απάντησε ότι «νόμος του Πάρκινσον λειτουργεί παντού».

Συνακόλουθα

Η πρώτη αναφορά έννοια του νόμου έχει κυριαρχήσει, και έχει αναπτύξει πολλά συνακόλουθα, το πιο γνωστό είναι το επιστέγασμα Stock–Sanford για το νόμο του Πάρκινσον:

Αν περιμένετε μέχρι την τελευταία στιγμή, αυτό διαρκεί μόνο ένα λεπτό για να γίνει.

Άλλα συνακόλουθα περιλαμβάνουν την απόρροια του Horstman για το νόμο του Πάρκινσον:

Η δουλειά εκτείνεται ώστε να συμβαδίζει με το χρόνο που δίνουμε για αυτή.

καθώς και των παρεπόμενων που σχετίζονται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όπως:

Τα δεδομένα πληθαίνουν όσο για να γεμίσουν το διαθέσιμο χώρο για αποθήκευση.

Γενίκευση

Ο νόμος θα μπορούσε να γενικευθεί περαιτέρω ως:

Η ζήτηση για ένα πόρο τείνει να επεκταθεί τόσο ώστε να ισούται με την προσφορά του πόρου.

Συχνά προστίθεται μια επέκταση:

Το αντίθετο δεν είναι αληθές.

Αυτή η γενίκευση έχει γίνει πολύ παρόμοια με την οικονομικό νόμος της ζήτησης: όσο χαμηλότερη είναι η τιμή μιας υπηρεσίας ή προϊόντος, τόσο μεγαλύτερη είναι η ποσότητα που ζητείται. Μερικοί ορίζουν το νόμο σε σχέση με το χρόνο, όπως:

Το χρονικό διάστημα που έχει κανείς για να εκτελέσει μια εργασία είναι το χρονικό διάστημα που θα χρειαστεί για να ολοκληρωθεί η εργασία.

Σχετική απόδοση

Ο Πάρκινσον πρότεινε επίσης έναν κανόνα σχετικά με την αποτελεσματικότητα των διοικητικών συμβουλίων. Όρισε ένα «συντελεστής αναποτελεσματικότητας» με τον αριθμό των μελών, ως την κύρια καθοριστική μεταβλητή. Αυτή είναι μια ημι-χιουμοριστική προσπάθεια να καθοριστεί το μέγεθος μιας επιτροπής ή άλλου οργάνου λήψης αποφάσεων στο οποίο γίνεται εντελώς αναποτελεσματική.

Στο Νόμος του Πάρκινσον: Η επιδίωξη της προόδου, Λονδίνο: John Murray, 1958, ένα από τα κεφάλαια είναι αφιερωμένο στο βασικό ερώτημα του τι λέγεται επιτροπολογία: πώς οι επιτροπές, υπουργεία, και άλλα τέτοια όργανα που έχουν δημιουργηθεί και τελικά διογκώνονται άσχετα (ή αρχικά σχεδιάζονται έτσι). (Η λέξη επιτροπολογία εφευρέθηκε πρόσφατα και ανεξάρτητα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για μια διαφορετική μη χιουμοριστική έννοια.)

Εμπειρικές ενδείξεις προέρχονται από ιστορικές και σύγχρονες κυβερνήσεις. Τις περισσότερες φορές, το ελάχιστο μέγεθος του πιο ισχυρού και διάσημου οργάνου ενός κράτους είναι πέντε μέλη. Από την αγγλική ιστορία, ο Πάρκινσον επισημαίνει μια σειρά από φορείς που έχασαν την εξουσία καθώς μεγάλωναν:

• Το πρώτο υπουργικό συμβούλιο ήταν το Συμβούλιο του Στέμματος, τώρα η Βουλή των Λόρδων, η οποία αναπτύχθηκε από έναν άγνωστο αριθμό σε 29, σε 50 πριν από το 1600, οπότε είχε χάσει ένα μεγάλο μέρος της δύναμής του.
• Ένα νέο σώμα διορίστηκε το 1257, οι «Άρχοντες του Συμβουλίου του Βασιλιά», το οποίο αριθμούσε λιγότερα από 10 μέλη. Το σώμα μεγάλωσε, και έπαψε να συνέρχεται όταν είχε 172 μέλη.
• Η τρίτη ενσάρκωση ήταν το Συμβούλιο της Επικρατείας, αρχικά επίσης αριθμεί λιγότερα από 10 μέλη, και αυξάνεται σε 47 το 1679.
• Το 1715, το Συμβούλιο της Επικρατείας έχασε την εξουσία έναντι του Υπουργικού Συμβουλίου με οκτώ μέλη, που αυξήθηκαν σε 20 από το 1725.
• Γύρω στο 1740, το Υπουργικό Συμβούλιο είχε αντικατασταθεί από μια εσωτερική ομάδα, που ονομάστηκε Κυβέρνηση, αρχικά με πέντε μέλη.

Κατά την διάρκεια των σπουδών του Πάρκινσον (το 1950), η Κυβέρνηση ήταν ακόμα το επίσημο κυβερνών σώμα. Ο Πάρκινσον παρατήρησε ότι, από το 1939 και στο εξής, υπήρξε μια προσπάθεια να σωθεί η Κυβέρνηση ως θεσμικό όργανο. Η σύνθεση είχε διακυμάνσεις από το υψηλό των 23 μελών το 1939, στα 18 το 1954.

Επιπλέον ανάγνωση

• Parkinson, Cyril Northcote (1957), Parkinson's Law, or The Pursuit of Progress .
• Grunwald, Beverly (November 17, 1968). «Mrs. Parkinson's Law». The New York Times Book Review, σελ. 5. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Parkinson, Cyril Northcote, Parkinson's Law, http://lib.ru/DPEOPLE/PARKINSON/parkinson.txt .
• Parkinson, Cyril Northcote (November 19, 1955), Parkinson’s Law, The Economist, http://www.economist.com/businessfinance/management/displaystory.cfm?story_id=14116121 .
• Parkinson, Cyril Northcote (November 1955), «Parkinson's Law», The Economist (Berglas), http://www.berglas.org/Articles/parkinsons_law.pdf .
• Brimelow, Peter (March 28, 2003), «How Do You Cure Injelitance? C. Northcote Parkinson, the father of Parkinson's Law», Forbes (V dare) 144 (3): 42–3, http://www.vdare.com/articles/how-do-you-cure-injelitance .
• C. Northcote Parkinson, Parkinson's Law - extract (1958)