Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ναζιστικός χρυσός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο όρος Ναζιστικός χρυσός (γερμανικά: Raubgold) αναφέρεται στον χρυσό που κατείχε η Ναζιστική Γερμανία και ένα μεγάλο μέρος του αφορά τον χρυσό που μεταφέρθηκε από τη Γερμανία σε υπερπόντιες τράπεζες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από το κυβερνών Ναζιστικό κόμμα, το οποίο εφάρμοσε μια πολιτική λεηλασίας των περιουσιακών στοιχείων των θυμάτων του (τόσο σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που βρίσκονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης) για να συσσωρεύσει πλούτο, τουλάχιστον εν μέρει για να χρηματοδοτήσει τις πολεμικές προσπάθειες.

Ο χρυσός που συλλέχθηκε από τους Ναζιστές αποθηκεύτηκε τουλάχιστον εν μέρει σε κεντρικά αποθετήρια τραπεζών. Η μεταφορά χρυσού σε αντάλλαγμα μετρητά έγινε σε συνεργασία από πολλά μεμονωμένα συνεργαζόμενα πιστωτικά ιδρύματα. Αν και οι ελβετικές τράπεζες έχουν κοινώς αναγνωριστεί ότι κατέχουν ένα μέρος του παράνομου ναζιστικού χρυσού (αν και η Ελβετία υπήρξε ουδέτερη χώρα στην πολεμική σύγκρουση, αυτό ουσιαστικά βοήθησε στη χρηματοδότηση της ναζιστικής πολεμικής προσπάθειας), τις ακριβείς ταυτότητες των ξένων τραπεζικών ιδρυμάτων καθώς και την ακριβή έκταση των συναλλαγών αυτών παραμένουν ασαφείς.

Η παρούσα θέση του ναζιστικού χρυσού που εξαφανίστηκε στα ευρωπαϊκά τραπεζικά ιδρύματα το 1945 αποτέλεσε αντικείμενο πολλών βιβλίων, θεωριών συνωμοσίας και μιας αποτυχημένης αστικής αγωγής που ασκήθηκε τον Ιανουάριο του 2000 εναντίον της Τράπεζας του Βατικανού, του Τάγματος των Φραγκισκανικών μοναχών και άλλων κατηγορουμένων.

Απόκτηση αποθεμάτων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εξάντληση των αποθεμάτων χρυσού και ξένου συναλλάγματος στη Γερμανία ανέστειλε την απόκτηση προμήθειας υλικών για τη ναζιστική οικονομία, η οποία ήταν επικεντρωμένη στη στρατιωτικοποίηση, που είχε σαν αποτέλεσμα να εξαντλήσει τα μέσα για την προμήθεια ξένων μηχανημάτων και ανταλλακτικών.Ωστόσο, προς το τέλος της δεκαετίας του 1930, τα αποθέματα ξένων συναλλαγών της Γερμανίας ήταν χαμηλά. Μέχρι το 1939, η Γερμανία είχε αθετήσει μέρος από τον εξωτερικό δανεισμό της και το μεγαλύτερο μέρος του εμπορίου, πήγαινε σε μια κατευθυνόμενη οικονομία αντιπραγματισμού.[1]

Ωστόσο, αυτή η τάση για αυτόματη διατήρηση των ξένων αποθεματικών αποκρύπτει μια τάση επέκτασης των επίσημων αποθεματικών, η οποία συνέβη μέσω της λεηλασίας περιουσιακών στοιχείων από την προσαρτημένη Αυστρία, την κατεχόμενη Τσεχοσλοβακία και τη ναζιστική διοίκηση του Ντάντσιχ.[2]

Πιστεύεται ότι αυτές οι τρεις πηγές αύξησαν τα επίσημα αποθέματα χρυσού της Γερμανίας κατά 71 εκατομμύρια δολάρια (1,3 δισεκατομμύρια δολάρια το 2020) μεταξύ 1937 και 1939.[2] Για να καλύψει την εξαγορά, η Reichsbank υποτίμησε τα επίσημα αποθεματικά της το 1939 κατά 40 εκατομμύρια δολάρια σε σχέση με τις εκτιμήσεις της Τράπεζας της Αγγλίας.[2]

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η ναζιστική Γερμανία συνέχισε αυτήν την πρακτική σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Η Γερμανία υπεξαίρεσε περίπου 550 εκατομμύρια δολάρια σε χρυσό από ξένες κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων 223 εκατομμυρίων δολαρίων από το Βέλγιο και 193 εκατομμυρίων δολαρίων από τις Κάτω Χώρες. Αυτά τα στοιχεία δεν περιλαμβάνουν τον χρυσό και άλλα περουσιακά στοιχεία που έχουν κλαπεί από ιδιώτες πολίτες ή εταιρείες. Η συνολική αξία όλων των περιουσιακών στοιχείων που φέρεται ότι έχουν κλαπεί από τη ναζιστική Γερμανία παραμένει μέχρι σήμερα αβέβαιη.

Ορυχείο αλατιού Μέρκερς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ναζιστικός χρυσός αποθηκευμένος στο ορυχείο αλατιού Μέρκερς

Προχωρώντας βόρεια από τη Φρανκφούρτη, ο 3ος στρατός των ΗΠΑ έκοψε τη μελλοντική σοβιετική ζώνη όταν κατέλαβε τη δυτική άκρη της Θουριγγίας.

Στις 4 Απριλίου 1945, το 90ο τάγμα πεζικού κατέλαβε το Μέρκερς, λίγα χιλιόμετρα μέσα από τα σύνορα της Θουριγγίας. Το πρωί της 6ης, δύο στρατιωτικοί αστυνομικοί, επιβάλλοντας τις συνήθεις εντολές κατά της κυκλοφορίας των πολιτών κατά τη διάρκεια της βραδινής απαγόρευσης, σταμάτησαν δύο γυναίκες σε έναν δρόμο έξω από το Μέρκερς. Και οι δύο ήταν Γαλλίδες εκτοπισμένες, με τη μια από αυτές να προσπαθεί να βρει γιατρό. Ευτυχώς για τον Αμερικανό στρατιωτικό, αυτός και οι γυναίκες είχαν κάτι κοινό: θα μπορούσαν να μιλήσουν γερμανικά. Ενώ τις γνώριζαν καλύτερα και τις συνοδεύσαν πίσω στην πόλη, πέρασαν την είσοδο στο ορυχείο αλατιού Κάιζεροντα στο Μέρκερς. Οι δύο γυναίκες ανέφεραν στον Αμερικανό στρατιωτικό ότι το ορυχείο περιείχε χρυσό αποθηκευμένο από τους Γερμανούς, μαζί με άλλους θησαυρούς.[3] Μόλις οι Αμερικανοί επέστρεψαν στη μονάδα τους, προσπάθησαν να το πουν στους άλλους τρεις συντρόφους του, αλλά αυτούς δεν τους ενδιέφερε να ακούσουν.

Μέχρι το μεσημέρι, η ιστορία είχε περάσει μέχρι τον αρχηγό του προσωπικού και τον αξιωματικό της G-5 της μονάδας, αρχηγό Γουίλιαμ Ράσελ, ο οποίος, σε λίγες ώρες, είχε επιβεβαιώσει την είδηση ​​από άλλους στρατιωτικούς και έναν βρετανό λοχία που είχε απασχοληθεί στο ορυχείο ως αιχμάλωτος πολέμου και είχε βοηθήσει στην εκφόρτωση του χρυσού. Στον Ράσελ εμφανίστηκε επίσης ο βοηθός του διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης του Βερολίνου, ο οποίος παραδέχτηκε ότι βρισκόταν στο Μέρκερς για να φροντίσει τους πίνακες που αποθηκεύτηκαν στο ορυχείο.[4]

Στο ορυχείο κατέφθασαν οι μηχανικοί της 90ής Μεραρχίας Πεζικού, που ανατίναξαν μια στοά για να αποκαλυφθεί ότι στην άλλη πλευρά βρισκόταν μια αίθουσα πλάτους 23 μέτρων (75 πόδια) και βάθους 46 μέτρων (151 πόδια). Εκεί βρήκαν 3.682 σακούλες και χαρτοκιβώτια γερμανικών νομισμάτων, 80 σακούλες ξένων νομισμάτων, 8.307 ράβδους χρυσού, 3.326 σακούλες χρυσών νομισμάτων, 63 σακούλες με ασήμι, μία τσάντα με ράβδους πλατίνας, οκτώ τσάντες χρυσών δαχτυλιδιών και 207 τσάντες και εμπορευματοκιβώτια ναζιστικών λεηλασιών που περιείχαν πολύτιμα έργα τέχνης.[5]

Διάθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δείτε επίσης: Αγωγή του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου κατά Ελβετικών Τραπεζών

Η παρούσα θέση του ναζιστικού χρυσού που εξαφανίστηκε στα ευρωπαϊκά τραπεζικά ιδρύματα το 1945 αποτέλεσε αντικείμενο πολλών βιβλίων, θεωριών συνωμοσίας και μιας αστικής αγωγής που ασκήθηκε τον Ιανουάριο του 2000 στην Καλιφόρνια εναντίον της Τράπεζας του Βατικανού, του Φραγκισκανικού Τάγματος και άλλων κατηγορουμένων.[6] Η αγωγή κατά της Τράπεζας του Βατικανού δεν ισχυριζόταν ότι ο χρυσός ήταν τότε στην κατοχή της και έκτοτε έχει απορριφθεί.[7][8]

Εμπλοκή της Ελβετίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ελβετική Εθνική Τράπεζα, το μεγαλύτερο κέντρο διανομής χρυσού στην ηπειρωτική Ευρώπη πριν από τον πόλεμο, ήταν ο λογικός χώρος μέσω του οποίου η ναζιστική Γερμανία μπορούσε να διαθέσει τον χρυσό της.[9] Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Ελβετική Εθνική Τράπεζα έλαβε 440 εκατομμύρια δολάρια (8 δισεκατομμύρια δολάρια το 2020) σε χρυσό από ναζιστικές πηγές, εκ των οποίων 316 εκατομμύρια δολάρια (5,8 δισεκατομμύρια δολάρια το 2020) εκτιμάται ότι έχουν λεηλατηθεί.[10][11]

Εκτιμάται ότι σχεδόν 91 τόνοι (100 μικρών τόνων) ναζιστικού χρυσού ξεπλύθηκαν μέσω ελβετικών τραπεζών, με μόνο 3,6 τόνους (4 μικρούς τόνους) να επιστρέφονται στο τέλος του πολέμου.[12]

Εμπλοκή του Βατικανού

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 21 Οκτωβρίου του 1946, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έλαβε μια απόρρητη έκθεση από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και τον πράκτορα Έμερσον Μπίγκελοου.[13] Η έκθεση διαπίστωνε ότι ο Μπίγκελοου έλαβε αξιόπιστες πληροφορίες για το θέμα από το Αμερικανικό Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) ή αξιωματούχους πληροφοριών της CIC του Στρατού των ΗΠΑ.[14][15] Το έγγραφο, που αναφέρεται ως «Έκθεση Μπίγκελοου» (πολλές φορές ως αποστολή Μπίγκελοου, ή σημείωμα Μπίγκελοου) αποχαρακτηρίστηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1996, και κυκλοφόρησε το 1997.[16]

Η έκθεση ισχυριζόταν ότι το 1945, ότι το Βατικανό είχε κατασχεθεί 350 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα (1,5 δισεκατομμύρια δολάρια το 2020) σε ναζιστικό χρυσό για «φύλαξη», εκ των οποίων 150 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα είχαν κατασχεθεί από τις βρετανικές αρχές στα αυστρο-ελβετικά σύνορα. Η έκθεση ανέφερε επίσης ότι το υπόλοιπο του χρυσού διατηρήθηκε σε έναν από τους αριθμούς ελβετικών τραπεζικών λογαριασμών του Βατικανού. Οι αλλές εκθέσεις πληροφοριών, οι οποίες επιβεβαίωσαν την έκθεση Μπίγκελοου, πρότειναν επίσης ότι περισσότερα από 200 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα, ένα ποσό σε μεγάλο βαθμό ήταν σε χρυσά νομίσματα, τελικά μεταφέρθηκαν στην Πόλη του Βατικανού ή στο Ινστιτούτο για τα έργα της θρησκείας (γνωστή και ως Τράπεζα του Βατικανού), με τη βοήθεια ενός Ρωμαιοκαθολικού κληρικού και του Φραγκισκανικού Τάγματος.[17][18][19]

Τέτοιες αξιώσεις, ωστόσο, απορρίπτονται από την Τράπεζα του Βατικανού: «Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει βάση για την έκθεση Μπίγκελοου», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Βατικανού Χοακίν Ναβάρο-Βαλς, όπως αναφέρεται στο περιοδικό Time.[20]

Εμπλοκή της Πορτογαλίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Πορτογαλία, μια χώρα με ουδέτερο καθεστώς, ήταν ένα από τα κέντρα παραγωγής βολφραμίου το οποίο πωλούνταν τόσο στις δυνάμεις του Συμμάχων όσο και του Άξονα. Το βολφράμιο είναι ένα κρίσιμο μέταλλο για εξοπλισμούς, ειδικά για σφαίρες και οβίδες. Η γερμανική βιομηχανία εξοπλισμών εξαρτώνταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις προμήθειες από την Πορτογαλία.[21]

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Πορτογαλία ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος αποδέκτης ναζιστικού χρυσού, μετά την Ελβετία. Αρχικά οι συναλλαγές των Ναζιστών στο εμπόριο με την Πορτογαλία ήταν σε σκληρό νόμισμα, αλλά το 1941 η Κεντρική Τράπεζα της Πορτογαλίας διαπίστωσε ότι μεγάλο μέρος αυτού ήταν πλαστό και ο Πορτογάλος ηγέτης Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ ζήτησε όλες οι περαιτέρω πληρωμές να πραγματοποιούνται σε χρυσό.[22]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Medlicott, William (1978). The Economic Blockade (Revised έκδοση). London: HMSO. σελίδες 25–36. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 UK Treasury correspondence, T 236/931.
  3. ↑ «Delaware soldier led 'Monuments Men' to gold, money and art» (στα αγγλικά). delawareonline. http://www.delawareonline.com/story/life/2014/01/31/delaware-soldier-led-monuments-men-to-gold-money-and-art/5083305/. Ανακτήθηκε στις 2017-02-05. 
  4. ↑ «Nazi Gold: The Merkers Mine Treasure». Quarterly of the National Archives and Records Administration, Prologue Page, vol. 31, no. 1. Spring 1999. https://www.archives.gov/publications/prologue/1999/spring/nazi-gold-merkers-mine-treasure.html. Ανακτήθηκε στις 23 December 2016. 
  5. ↑ Shannon Marvel (18 Μαΐου 2017). «Milford man's role in WWII discovery emerges». Dover Post. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2017. 
  6. ↑ Text of the Civil Action of January 21, 2000 Αρχειοθετήθηκε 2005-09-05 στο Wayback Machine.: Factual Allegations, nos. 25 – 38.
  7. ↑ «United States Court of Appeals for the Ninth Circuit» (PDF). Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2014. 
  8. ↑ «Slovodna Dalmacija». Slobodnadalmacija.hr. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2014. 
  9. ↑ Eizenstat Special Briefing on Nazi Gold Αρχειοθετήθηκε 2015-04-15 στο Wayback Machine.. Stuart Eizenstat, US State Department, 2 June 1998. Retrieved on 5 July 2006.
  10. ↑ «"Switzerland and Gold Transactions in the Second World War"» (PDF).  (1.18 MB). Bergier Commission, May 1998. Retrieved on 5 July 2006.
  11. ↑ On March 2,2020 the Simon Weisenthal Center released a report concerning 12,000 dormant Nazi accounts of Swiss Credit Suisse Bank between Germany and Argentina
  12. ↑ Simons, Marlise (10 January 1997). «Nazi Gold and Portugal's Murky Role». New York Times. https://www.nytimes.com/1997/01/10/world/nazi-gold-and-portugal-s-murky-role.html. Ανακτήθηκε στις 1 June 2011. 
  13. ↑ "Inquiry Into Vatican Link to Looted Gold," The Guardian, July 23, 1997, p. 11
  14. ↑ Aarons, Mark· Loftus, John (1992). Unholy Trinity: How the Vatican's Nazi Networks Betrayed Western Intelligence to the Soviets (revised, 1993 έκδοση). New York: St.Martin's Press. σελ. 297. ISBN 0-312-09407-8. 
  15. ↑ «U.S. Document Links Vatican, Nazi Gold.— Tyler Marshall, Times Staff Writer, Los Angeles Times, July 23, 1997». 
  16. ↑ «U.S. Document Links Vatican, Nazi Gold.— Tyler Marshall, Times Staff Writer, Los Angeles Times, July 23, 1997». 
  17. ↑ Paris 1961, σελ. 306.
  18. ↑ Aarons, Mark· Loftus, John (1993). Unholy Trinity: How the Vatican's Nazi Networks Betrayed Western Intelligence to the Soviets (Revised έκδοση). New York: St.Martin's Press. σελίδες (432 pages). ISBN 0-312-09407-8. 
  19. ↑ Manhattan, Avro (1986). The Vatican's Holocaust: The Sensational Account of the Most Horrifying Religious Massacre of the 20th Century (1988, paperback έκδοση). Ozark Books. σελίδες 237 total. ASIN B000KOOLWE. 
  20. ↑ «The Vatican Pipeline by Frank Pellegrini». Time. July 22, 1997. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-05-22. https://web.archive.org/web/20130522004221/http://www.time.com/time/search/article/0,8599,8505,00.html. Ανακτήθηκε στις 2020-09-11. 
  21. ↑ Gonçalves, Eduardo (2 April 2000). «Britain allowed Portugal to keep Nazi gold». The Observer. https://www.theguardian.com/world/2000/apr/02/theobserver1. Ανακτήθηκε στις 6 June 2011. 
  22. ↑ Lochery, Neill (17 May 2011). «Portugal's Golden Dilemma». Wall Street Journal. https://www.wsj.com/articles/SB10001424052748703509104576326880547925262. Ανακτήθηκε στις 6 June 2011. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ναζιστικός_χρυσός&oldid=10680126"