Φινλανδικός Εμφύλιος Πόλεμος

Ο Φινλανδικός Εμφύλιος Πόλεμος (27 Ιανουαρίου – 15 Μαΐου 1918) αφορούσε την αρχηγία και τον έλεγχο της Φινλανδίας κατά τη μετάβαση της από Μεγάλο Δουκάτο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας σε ανεξάρτητο κράτος. Η αντιπαράθεση σχημάτιζε μέρος της εθνικής, πολιτικής, και κοινωνικής αναταραχής που ήταν συνέπεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (Ανατολικό Μέτωπο) στην Ευρώπη. Ο πόλεμος ξέσπασε μεταξύ των Κόκκινων, που τους οδηγούσε το Κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών και των Λευκών, που τους οδηγούσαν μη σοσιαλιστές, η συντηρητική Σύγκλητος της Φινλανδίας. Η παραστρατιωτική οργάνωση Κόκκινοι Φρουροί, που αποτελείτο από βιομηχανικούς εργάτες και αγρότες, έλεγχε τις πόλεις και τα βιομηχανικά κέντρα της Νότιας Φινλανδίας. Η παραστρατιωτική οργάνωση Λευκοί Φρουροί, που αποτελείτο από χωρικούς και φατρίες αστών της μεσαίας και ανώτερης τάξης, έλεγχε την αγροτική κεντρική και βόρεια Φινλανδία.

Η φινλανδική κοινωνία είχε ζήσει έως και το 1917 (υπό το Ρωσικό καθεστώς) γοργή αύξηση του πληθυσμού, εκβιομηχανοποίηση, προαστικοποίηση και την άνοδο ενός αποδεκτού εργατικού κινήματος. Τα πολιτικά και κυβερνητικά συστήματα της χώρας βρίσκονταν στην ασταθή φάση μιας εκδημοκρατισμού κι ενός εκσυγχρονισμού, ενώ οι κοινωνικόοικονομικές συνθήκες του λαού και το γενικότερο εθνικο-πολιτισμικό υπόβαθρο σταδιακά βελτιωνόταν. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε στη κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και σε ένα αγώνα δρόμου για δύναμη, στρατιωτικοποίηση, και κλιμακούμενης κρίσης μεταξύ του εργατικού κινήματος που έγερνε προς τα αριστερά και των Φινλανδών συντηρητικών. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Φινλανδίας στις 6 Δεκεμβρίου 1917 απέτυχε να σταματήσει τις διαμάχες και οδήγησε τη χώρα στον πόλεμο.