Γκαμπριέλε Τρεβιζάνο
| Γκαμπριέλε Τρεβιζάνο | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 15ος αιώνας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιώτης |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | ναύαρχος |
Ο Γκαμπριέλε Τρεβιζάνο ήταν Βενετός ναύαρχος του 15ου αιώνα.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έχοντας ταξιδεύσει στην Μαύρη Θάλασσα, ο Γκαμπριέλε Τρεβιζάνο κατέφθασε στην Κωνσταντινούπολη το 1452, λίγο πριν την πολιορκία της. Ηγείτο, τότε, δύο ελαφρών γαλέρων οι οποίες είχαν ως αποστολή την συνοδεία των τριών μεταφορικών γαλέρων του Αλβίζο Ντιέντο, οι οποίες προέρχονταν από την αποικία της Τάνα[1]. Στην Κωνσταντινούπολη, ο Βενετός βαΐλος Τζιρόλαμο Μινόττο υποσχέθηκε στους Βυζαντινούς πως οι Βενετοί οι οποίοι ήσαν παρόντες θα συμμετείχαν στην υπεράσπιση της πόλης. Ωστόσο, ο Γκαμπριέλε Τρεβιζάνο προέβαλε την διαταγή των βενετικών αρχών οι οποίες του ζητούσαν την αναχώρησή του από την Κωνσταντινούπολη έπειτα από διάστημα 10 ημερών από την άφιξη της γαλέρας του Τζάκομο Κόκο. Ο Μινόττο πέτυχε να επιλύσει το συγκεκριμένο ζήτημα ψηφίζοντας απόφαση, με 21 ψήφους υπέρ, έναντι μίας κατά, σύμφωνα με την οποία για λόγους ανωτέρας βίας το σύνολο των πλοίων θα παρέμενε εντός της βυζαντινής πόλης.
Στην διάρκεια της πολιορκίας, ανέλαβε την υπεράσπιση των ακτών του Κεράτιου Κόλπου. Ο τελευταίος προστατευόταν από μια αλυσίδα πίσω από την οποία είχε καταφύγει ο βυζαντινός-λατινικός στόλος. Στις 6 Απριλίου, κατά τις απαρχές της πολιορκίας, διέταξε την παρέλαση επί των τειχών της χιλιάδας των ανδρών που ευρίσκονταν υπό την ηγεσία του, απέναντι από τους Οθωμανούς, οι οποίοι ευρίσκονταν επί της απέναντι ακτής, με στόχο να δείξει στον Μωάμεθ Β΄ την υποστήριξη της Βενετίας προς τον Κωνσταντίνο ΙΑ΄. Στις 20 Απριλίου, τέσσερα πλοία πέτυχαν να φτάσουν ως τον Κεράτιο Κόλπο, παρά τον οθωμανικό κλοιό, ενώ ο Γκαμπριέλε προσποιήθηκε έξοδο του στόλου του, προκειμένου να προστατεύσει κατά την άφιξή τους τα παραπάνω τέσσερα πλοία[2].
Μετά το περιστατικό αυτό, οι Οθωμανοί πέτυχαν να μεταφέρουν μέρος του στόλου τους εντός του Κεράτιου Κόλπου δια ξηράς στις 22 Απριλίου. Ήλπιζαν με αυτό τον τρόπο να αποδυναμώσουν την άμυνα της Κωνσταντινούπολης και να θέσουν εκτός δράσης τον βυζαντινό-λατινικό στόλο. Προκειμένου να εκδιώξουν τους Οθωμανούς, οι Βυζαντινοί συμφώνησαν σε σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο μια μικρή μοίρα περίπου δέκα πλοίων θα πυρπολούσε τον οθωμανικό στόλο.
Ο Γκαμπριέλε Τρεβιζάνο ευρισκόταν επί μιας εκ των γαλέρων οι οποίες συμμετείχαν στην επιχείρηση, στην διάρκεια της νύχτας της 28ης Απριλίου[3]. Ωστόσο, το σχέδιο των Βυζαντινών ειπώθηκε στον Σουλτάνο Μωάμεθ Β΄, κατόπιν προδοσίας ενός κατοίκου της πόλης του Πέρα, γενουάτικης αποικίας ευρισκόμενης επί της απέναντι ακτής του Κεράτιου Κόλπου. Η επιχείρηση των Βυζαντινών στέφθηκε με αποτυχία και η μοίρα έπεσε θύμα αιφνιδιασμού από τις απαρχές του σχεδίου. Η γαλέρα του Τρεβιζάνο αποτέλεσε στόχο των Οθωμανών, προτού βυθιστεί, ενώ ο ίδιος ο Τρεβιζάνο πέτυχε να γλυτώσει μέσω βάρκας[4].
Έπειτα από την συγκεκριμένη αποτυχία, η πλειοψηφία των βενετικών πληρωμάτων μεταφέρθηκε στα παραθαλάσσια τείχη προκειμένου να συνεισφέρει στην υπεράσπιση των τελευταίων, ενώ τα πλοία μεταφέρθηκαν εντός του λιμένα της Κωνσταντινούπολης. Ο Τρεβιζάνο ηγήθηκε των περίπου 400 ναυτών οι οποίοι ανέλαβαν την υπεράσπιση των τειχών του Κεράτιου Κόλπου έως το πέρας της πολιορκίας.
Συνελήφθη ως αιχμάλωτος στην διάρκεια της άλωσης της πόλης, στις 29 Μαΐου 1453[5]. Σύμφωνα με τον Μπάρμπαρο, στην συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος έπειτα από την καταβολή λύτρων[6].
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Nicolo Barbaro (trad. par J. R. Jones), Diary of the Siege of Constantinople, Exposition Press, New York, 1969, p. 10-11
- ↑ Runciman, La chute de Constantinople, 1453, p. 169
- ↑ Runciman, op. cit., p. 164
- ↑ Runciman, op. cit., p.165
- ↑ Runciman, op. cit., p. 207
- ↑ Nicolo Barbaro, Diary of the Siege of Constantinople, Exposition Press, New York, 1969, p.71-72
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Steven Runciman (trad.) Hélène Pignot, La chute de Constantinople, 1453, éditions Tallandier, collection « Texto », 2007.