Αντιβασιλεύς Λεοπόλδος (θωρηκτό)
 Το γερμανικό Θ/Κ Αντιβασιλεύς Λεοπόλδος | |
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Ναυπηγείο | Germaniawerft, Κίελο |
| Έναρξη ναυπήγησης | Οκτώβριος 1910 |
| Καθέλκυση | 17 Φεβρουαρίου 1912 |
| Ένταξη σε υπηρεσία | 19 Αυγούστου 1913 |
| Κατάληξη | Αυτοβύθηση στο Γκάτερ Σάουντ, Σκάπα Φλόου 21 Ιουνίου 1919 |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | Προδιαγραφές:
|
| Μήκος | 172,4 μέτρα |
| Πλάτος | 29,0 μέτρα |
| Βύθισμα | 9,1 μέτρα |
| Πρόωση | 2-shaft Parsons turbines 26,000 shp (19,400 kW) 38,751 shp (28,900 kW) (trial) |
| Ταχύτητα | 21,7 κόμβοι (40,2 χλμ/ώρα ή 25 μίλια/ώρα) |
| Αυτονομία | 7.900 ναυτικά μίλια |
| Πλήρωμα | 41 αξιωματικοί, 1.043 στρατολογημένοι |
| Οπλισμός | δέκα πυροβόλα 30,5 εκατοστών (12 ίντσες) σε πέντε δίδυμους περιστροφικούς πυργίσκους |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Το SMS Prinzregent Luitpold (Πλοίο της Αυτού Μεγαλειότητας Αντιβασιλεύς Λεοπόλδος, ή Λουϊπόλδος) ήταν το πέμπτο και τελευταίο των θωρηκτών κλάσης Κάιζερ του Αυτοκρατορικού Γερμανικού Ναυτικού. Η τρόπιδα του Λεοπόλδου τέθηκε τον Οκτώβριο του 1910 στα ναυπηγεία Γερμάνιαβερφτ στο Κίελο. Καθελκύσθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1912 και τέθηκε - εντάχθηκε στην υπηρεσία του ναυτικού στις 19 Αυγούστου 1913. Το πλοίο ήταν εξοπλισμένο με δέκα κανόνια των 30,5 εκατοστών (12 ίντσες) σε πέντε δίδυμους περιστροφικούς πύργους και είχε μέγιστη ταχύτητα 21,7 κόμβων (40,2 χλμ/ώρα ή 25 μίλια/ώρα).
Το Θ/Κ Αντιβασιλέας Λεοπόλδος ανατέθηκε στην Γ' Μοίρα θωρηκτών του Στόλου Βορείων Θαλασσών για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του. και τον Δεκέμβριο του 1916 μεταφέρθηκε στη Δ' Μοίρα θωρηκτών. Μαζί με τα τέσσερα αδελφά πλοία του, Θ/Κ Κάιζερ, Φρειδερίκος ο Μέγας, Καϊζερίνα και Βασιλιάς Αλβέρτος, συμμετείχε σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις του στόλου κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης και της σπουδαίας ναυμαχίας της Γιουτλάνδης από τις 31 Μαΐου έως την 1 Ιουνίου του 1916, ενώ σπουδαί υπήρξε η συμβολή του στην Επιχείρηση Αλβιών, μία αμφίβια απόβαση στα Ρωσικά τότε νησιά του Κόλπου της Ρίγας, στα τέλη του 1917.
Μετά την ήττα της Γερμανίας στον πόλεμο και την υπογραφή της ανακωχής το Νοέμβριο του 1918, το Λεοπόλδος όπως και οι περισσότερες από τις ναυαρχίδες του Στόλου των Βορείων Θαλασσών τέθηκαν υπό περιορισμό από το βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό στο Σκάπα Φλόου έχοντας προηγουμένως αφοπλιστεί και τα πληρώματά τους μειωθεί στο ελάχιστα απαραίτητο, καθ' ον χρόνο οι συμμαχικές δυνάμεις διαπραγματευόντουσαν το τελικό κείμενο της Συνθήκης των Βερσαλλιών.
Στις 21 Ιουνίου του 1919, μερικές ημέρες πριν την υπογραφή της συνθήκης, ο διοικητής του υπο κράτηση στόλου, υποναύαρχος Λούντβιχ φον Ρόιτερ, διέταξε την αυτοβύθιση του στόλου για να εξασφαλίσει ότι δεν θα γινόταν ποτέ λεία πολέμου στα χέρια των Βρετανών, όπως και το πέτυχε. Το θωρηκτό Λεοπόλδος ανελκύθηκε τον Ιούλιο του 1931 με επακόλουθο να οδηγηθεί σε εκποίηση και διάλυση για παλιοσίδερα το 1933.