Ανριέτ Λοριμιέ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ανριέτ Λοριμιέ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Henriette Lorimier (Γαλλικά)
Γέννηση7  Αυγούστου 1775[1]
Παρίσι
Θάνατος1  Απριλίου 1854[1]
Παρίσι
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[2]
Ιδιότηταζωγράφος
Είδος τέχνηςπροσωπογραφία και ρωπογραφία
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η Ανριέτ Λοριμιέ (Henriette Lorimier, 1775 - 1854)[3] ήταν δημοφιλής Γαλλίδα ζωγράφος που έδρασε στο Παρίσι κατά την αρχική περίοδο του ρομαντισμού.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε το 1775 στο Παρίσι και ήταν ανιψιά του τοπιογράφου Ετιέν ντε Λοριμιέ. Σπούδασε την τέχνη της ζωγραφικής πλάι στον ζωγράφο Ζαν-Μπατίστ Ρενό. Οι δημιουργίες της αφορούσαν κατά κύριο λόγο πορτραίτα ή σκηνές της καθημερινής ζωής.[3] Από το 1800 ως το 1814[3] εξέθεσε με επιτυχία τις δημιουργίες της στο Σαλόνι του Παρισιού και μάλιστα το 1806 έλαβε μετάλλιο α' τάξης για πίνακα της σχετικό με την Ιωάννα Γ' της Ναβάρρας. Την ίδια περίοδο γνώρισε τον διπλωμάτη Φρανσουά Πουκεβίλ με τον οποίο αποτέλεσε ζευγάρι μέχρι το θάνατο του τελευταίου, το 1838 και του οποίου φιλοτέχνησε πορτραίτο το 1830. Η Λοριμιέ αποτέλεσε σημαντική προσωπικότητα της κοινωνικής ζωής της γαλλικής πρωτεύουσας ενώ κατά την ναπολεόντια περίοδο αλλά και την περίοδο της Παλινόρθωσης γνωρίστηκε και απέκτησε επαφές με σημαντικά πρόσωπα της εποχής όπως ο Σατωμπριάν, ο Ενγκρ, ο Αραγκό κ.ά.[3]

Σημαντικοί πίνακες της πέρα από την Ιωάννα της Ναβάρρας και τον Φρανσουά Πουκεβίλ είναι η Τροφός κατσίκα (1804), δύο αυτοπροσωπογραφίες (1801 και 1807), το πορτραίτο της κυρίας ντε Μαρζολί κλπ. Από αυτά, το πορτραίτο του Πουκεβίλ κληροδοτήθηκε το 1854 στο μουσείο των Βερσαλλιών. Η Λοριμιέ επικρίθηκε από τους κριτικούς τέχνης για την επιλογή της θεματολογίας της, με το σκεπτικό πως δεν απομακρύνθηκε από την χαρούμενη και γοτθικού τύπου θεματολογία, αποφεύγοντας να καταπιαστεί με πιο απαιτητικά θέματα. Πέθανε το 1854.[3]

Γκαλερί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Roglo. p=henriette;n=de+lorimier.
  2. (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/50938. Ανακτήθηκε στις 7  Ιουλίου 2020.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Η Ελληνική Επανάσταση ο Ντελακρουά και οι Γάλλοι ζωγράφοι. Αθήνα: Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου. 1997. σελ. 194. ISBN 960-7791-00-2.