Αγαπημονισμός
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Το θρησκευτικό κίνημα των Αγαπημονιτών (Agapemonites) ή της «Κοινότητας του Υιού τού Ανθρώπου», ήταν μια χριστιανική θρησκευτική ομάδα ή αίρεση που σύστησε το 1846, κατ’ επίδραση των Γερμανών Μυστικών, ο ιατρός και κατόπιν ιερέας Ερρίκο James Prince (1811-1899), με κέντρο το κοινόβιο της ιεράς μονής τής Αγάπης στην Αγγλία.
Ο Prince, που θεωρούσε τον εαυτό του ως ενσάρκωση του Αγίου Πνεύματος, το 1849 ανήγγειλε το τέλος τού κόσμου, προσελκύοντας ευάριθμους οπαδούς (Lampeter Brethren). Το 1890 το κίνημα ενδυναμώθηκε με την εξάπλωσή της στους κύκλους τού «Στρατού τής Σωτηρίας», από τους οποίους προήλθε και ο διάδοχος του Prince, ο John Hugh Smyth-Pigott (θ3ι ναι ξξσοισ?ησκ Ο Smyth-Pigott, που εκλάμβανε και αυτός τον εαυτό του ως Θείο πρόσωπο/Μεσσία (τ.έ. ως τον ίδιο τον Χριστό), είχε ως έδρα του («ενδιαίτημα της Αγάπης») το Spaxton, ένα χωριό στην περιοχή Quantocks τού Sedgemoor (επαρχία τής Somersetshire στη νοτιοδυτική Αγγλία), ενώ, στη συνέχεια, ίδρυσε την πρώτη «Εκκλησία τής Αγάπης» στο Λονδίνο. Λίγα χρόνια αργότερα, το κίνημα έχασε τους περισσότερους οπαδούς του.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Σ. Κ. Τσιτσίγκου, «Αγαπημονισμός», Μεγάλη Ορθόδοξη Χριστιανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. Α’, σ. 79, ΘΗΕ 1 (1962) 145.