Υφηγεσία

Η υφηγεσία (Habilitation)^[1] ή «διατριβή για υφηγεσία» ή «διατριβή επί υφηγεσία» είναι είδος μεταδιδακτορικού και αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να λάβει κάποιος την πανεπιστημιακή βαθμίδα του Privatdozent (υφηγητής) σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες, όπως π.χ. η Γερμανία^[2]. Η έναρξη της υφηγεσίας μπορεί να γίνει μόνο μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της διδακτορικής διατριβής. Για την ολοκλήρωση της υφηγεσίας ο υποψήφιος είναι υποχρεωμένος να επιδείξει εκτεταμένο ερευνητικό έργο σε ένα συγκεκριμένο ερευνητικό πεδίο της ειδικότητας του. Εκτός της συγγραφής πρωτότυπων δημοσιεύσεων (ανάλογα με το πανεπιστήμιο τουλάχιστον 6 σαν πρώτος/τελευταίος συγγραφέας και 15 συνολικά) απαιτείται και η συγγραφή μονογραφίας (Habilitationsschrift) βασισμένη στο συνολικό ερευνητικό έργο. Μεγάλο βάρος δίδεται επίσης στο διδακτικό έργο και την εκπαιδευτική καταλληλότητα του υποψηφίου. Ενεργή διδασκαλία τουλάχιστον 4 εξαμήνων και παρακολούθηση σειράς σεμιναρίων με θέμα την πανεπιστημιακή Διδακτική αποτελούν προϋπόθεση για αποπεράτωση της υφηγεσίας.

Μετά την ολοκλήρωση των απαιτούμενων επιδόσεων συγκροτείται τριμελής επιτροπή τακτικών καθηγητών (Fachmentorat) που αξιολογούν το έργο του υποψηφίου. Σε περίπτωση θετικής κρίσης επιλέγονται δυο τακτικοί καθηγητές (Gutachter) εκ των οποίων τουλάχιστον ένας είναι από εξωτερικό πανεπιστήμιο και οι οποίοι συντάσσουν μια πραγματογνωμοσύνη/αξιολόγηση του έργου του υποψηφίου. Στη συνέχεια ακολουθεί προφορική εξέταση του υποψηφίου από το επιστημονικό συμβούλιο των καθηγητών της Σχολής και σε περίπτωση θετικής αξιολόγησης δίδεται στο υποψήφιο το «δικαίωμα Διδασκαλίας» (Lehrbefähigung) και ο τίτλος Dr. med. Habil. Εάν στη συνέχεια αποφασιστεί η πρόσληψη του υποψηφίου στο πανεπιστήμιο, αυτός παραδίδει μια πανηγυρική ομιλία στους φοιτητές (Antrittsvorlesung) και ανακηρύσσεται σε Privatdozent. Υποχρέωση για τη διατήρηση της ιδιότητας αυτής είναι μεταξύ άλλων και η παράδοση τουλάχιστον 2 διδακτικών ωρών τη βδομάδα^[3].

Η αντιστοίχιση του Privatdozent με τις ελληνικές καθηγητικές βαθμίδες (επίκουρος, αναπληρωτής, τακτικός καθηγητής) δεν είναι εύκολη. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αντιστοιχεί στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή, καθώς είναι η πρώτη πανεπιστημιακή βαθμίδα. Κατ' άλλους συσχετίζεται με τον αναπληρωτή καθηγητή, καθώς η επόμενη πανεπιστημιακή βαθμίδα είναι αυτή του τακτικού καθηγητή. Εναλλακτικά, έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια ο θεσμός του "Junior Professor" που αποτελεί μια θέση καθηγητή με τριετές συμβόλαιο που μπορεί να ανανεωθεί για μία φορά (άλλα 3 χρόνια) και οδηγεί μετά από 6 χρόνια στη θέση του τακτικού καθηγητή^[4].

Παραπομπές

↑ Deinzer, Renate (2007). "Allgemeine Grundlagen wissenschaftlichen Arbeitens in der Medizin: Ein Leitfaden für die empirische Promotion und Habilitation"; Renate Deinzer, Kohlhammer Verlag. Germany. σελ. 50-100. ISBN 978-3-17-018447-3.
↑ «Bayerisches Hochschulgesetz».
↑ «Habilitation und ausserplanmaessige Professur».
↑ «Junior Professors on the Rise».

Πηγές

[1] Deinzer, Renate (2007). "Allgemeine Grundlagen wissenschaftlichen Arbeitens in der Medizin: Ein Leitfaden für die empirische Promotion und Habilitation"; Renate Deinzer, Kohlhammer Verlag. Germany. σελ. 50-100. ISBN 978-3-17-018447-3.

[2] «Bayerisches Hochschulgesetz».

[3] «Habilitation und ausserplanmaessige Professur».

[4] «Junior Professors on the Rise».

[1]

[2]

[3]

[4]