Μεγάλο Προσευχητήριο της Ακουιτανίας
Το Μεγάλο Προσευχητάριο της Ακουιτανίας - αρχικά Προσευχητάριο της Ακουιτανίας - δημιουργήθηκε λίγα χρόνια μετά την δήμευση της περιουσίας του Τάγματος του Ναού και την μεταβίβασή της στους Οσπιταλιέρους. Τον Ιούλιο του 1317, καθώς ο Μεγάλος Μαγίστρος Φουλκ ντε Βιλαρέ αποπέμφθηκε, ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ ανέλαβε την διοίκηση του Τάγματος. Μετά από αίτημα αρκετών υψηλόβαθμων Οσπιταλιέρων, αποφάσισε την διαίρεση του Προσευχηταριού της Γαλλίας, το οποίο είχε, πλέον, γίνει πολύ σημαντικό σε μέγεθος, και ίδρυσε δύο άλλα προσευχητάρια, αυτό της Ακουιτανίας, και αυτό της Καμπανίας. Η Γλώσσα της Γαλλίας περιελάμβανε τότε, μέχρι την Επανάσταση, τρία προσευχητάρια. Στις 21 Ιουλίου, ο Ιωάννης ΚΒ΄ όρισε τον Πιέρ ντε Μάιγ, Προσευχητή της Ακουιτανίας[1][2].
Κατάλογς των Προσευχητών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Πιέρ ντε Μάιγ
- Γκιγιόμ ντε Μάιγ, μετέπειτα Προσευχητής της Γαλλίας
- Φερί ντε Φουζερόλ, επίσης Προσευχητής της Καμπανίας
- Ζαν ντε Ναντέιγ, μετέπειτα Προσευχητής της Γαλλίας
- Ζαν ντε Ντουισόν, μετέπειτα Προσευχητής της Γαλλίας
- Ρενιώ ντε Ναντέιγ
- Ζιράρ ντε Φουζερόλ
- Φιλιμπέρ ντε Ναγιάκ
- Ζιράρ ντε Φουζερόλ
- Αιμέ ντ'Ουαζελαί
- Ζαν ντε Βιβόν
- Ετιέν Τεσιέ ντ'Ωτφέιγ