Ιωσηφίνα (δρόμος)
Η Ιωσηφίνα (κροατικά: Jozefina ή Jozefinska cesta, γερμανικά: Josefiner Straße) είναι ένας ιστορικός δρόμος στην Κροατία που συνδέει το Σένι και, συνεπώς, την ακτή της Αδριατικής, το Κάρλοβατς και την Πανονική πεδιάδα. Διασχίζει τις Δειναρικές Άλπεις μέσω του περάσματος Βράτνικ (με υψόμετρο 700 μέτρων) μεταξύ του Σένι και του Μπρίνιε, και το πέρασμα Καπέλα μεταξύ του Μπρίνιε και του Μοντρούς.
Το πέρασμα Βράτνικ, που αποτελεί επί του παρόντος τμήμα του δρόμου D23, χρησιμοποιήθηκε ήδη κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής εποχής ως δρόμος αλατιού,[1] και έγινε σημαντικός για τη ξυλεία και άλλα αγαθά κατά τον Μεσαίωνα. Ωστόσο, ο πρώτος καλά τεκμηριωμένος δρόμος που κατασκευάστηκε κατά μήκος της διαδρομής ήταν η Οδός Ιωσηφίνα προς τιμήν του Ιωσήφ Β΄, τον Άγιο Ρωμαίο Αυτοκράτορα που ανέθεσε την κατασκευή του το 1775. Οι λατινικές επιγραφές σκαλισμένες σε βράχο κατά μήκος της αρχικής διαδρομής που ολοκληρώθηκε το 1779, μαρτυρούν ότι ο αυτοκράτορας ταξίδεψε μέσω του περάσματος Βράτνικ με άλογο όταν συνειδητοποίησε ότι η διαδρομή μεταξύ του Σένι, ως σημαντικό φρούριο στις ακτές της Αδριατικής, και της ενδοχώρας ήταν σχεδόν αδιαπέραστη. Ο θρύλος λέει ότι αυτό συνέβη όταν έπεσε από το άλογό του κοντά στο Πέρασμα Βράτνικ.[2] Παρόλο που το περιστατικό είναι αδύνατο να επαληθευθεί, η πόλη Γιοσιπντόλ στα ανατολικά του ορεινού περάσματος ονομάζεται προς τιμήν του Άγιο Ρωμαίο αυτοκράτορα.[3]
Το 1775, ο Ιωσήφ Β΄ ανέθεσε την κατασκευή της διαδρομής με μήκος 100 χιλιομέτρων ακριβώς στον Βίντσεντς Στρούπι, στρατιωτικό μηχανικό, και ο δρόμος, που έλαβε το όνομά του από τον αυτοκράτορα, ολοκληρώθηκε το 1779.[4] Η αρχική διαδρομή περιελάμβανε πολύ απότομα τμήματα και οι κλίσεις 20% δεν ήταν ασυνήθιστες. Υπήρξε ακόμη και μία άνοδος σε βαθμό 30%. Εξαιτίας αυτού ο δρόμος τροποποιήθηκε και επεκτάθηκε κατά 15 χιλιόμετρα, προκειμένου να αφαιρεθούν τέτοια απότομα τμήματα. Η πρώτη ανακατασκευή πραγματοποιήθηκε ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα και μια άλλη από το 1833 έως το 1845, την οποία διαχειρίζονταν αντιστοίχως ο Γιόσιπ Φιλίπ Βουκάσοβιτς και ο Γιόσιπ Καγιετάν Κνέζιτς. Οι μεταγενέστερες τροποποιήσεις δεν ήταν τόσο σημαντικές. Ο δρόμος άνοιξε το 1950, όταν εκτελέστηκαν οι τελευταίες μικρές τροποποιήσεις της διαδρομής.[5]
Η διαδρομή αποσαφηνίστηκε από σημαδευτές μιλίων. Κατά μήκος της διαδρομής, ένας οβελίσκος στο Κάρλοβατς σηματοδοτεί την αρχή του δρόμου και μια ειδικά χτισμένη πύλη στο Σένι σηματοδοτεί το τέλος της. Πιο αξιοσημείωτο είναι ότι ο αρχικός δρόμος περιελάμβανε μια πέτρινη γέφυρα σε τρεις εκτάσεις στο Τόουνι, η οποία επεκτάθηκε κατά την ανακατασκευή του 1845 και τώρα έχει δύο επίπεδα. Το ανώτερο επίπεδο καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ξαναχτίστηκε τη δεκαετία του 1950.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Klaić, V.; Strčić, P. (1901), Krčki Knezovi Frankapani, Vol. I, Zagreb: Izdanje ″Matice Hrvatske″, ISBN 86-7071-140-0
- ↑ «Josipdol» (στα Croatian). Poslovni Forum. May 22, 2010. http://www.poslovniforum.hr/cms4000/04/informacije_gradovi.asp?id=97.
- ↑ «Wayward strategy» (στα Croatian). Slobodna Dalmacija. September 18, 2003. http://arhiv.slobodnadalmacija.hr/20030918/feljton01.asp.
- ↑ Boris Banovac; Robert Blažević; Željko Boneta. «Modernizacija (i/ili europeizacija) hrvatske periferije – primjeri Istre, Like i Gorskog Kotara» (στα Croatian). Revija za sociologiju (Croatian Sociological Association): 113–141. ISSN 0350-154X. http://hrcak.srce.hr/index.php?show=clanak&id_clanak_jezik=21010. Ανακτήθηκε στις 21 June 2012.
- ↑ «Karlovac - Žuta Lokva - Senj». Velebitske povijesne ceste. Velebit Nature Park. 18 Μαΐου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2012.