Θυέστης (τραγωδία του Πέτρου Κατσαΐτη)
Ο Θυέστης είναι τραγωδία του Πέτρου Κατσαΐτη.
Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην αρχή της τραγωδίας η Δικαιοσύνη προβάλει τη δύναμή της και προλέγει την τιμωρία του Ατρείδη και του Θυέστη, οι οποίοι θα τιμωρηθούν για τα παλιά αμαρτήματα του παππού τους του Τάνταλου. Η σκιά του Τάνταλου εμφανίζεται και περιγράφει τις τιμωρίες που εκεί υφίστανται οι κακοί. Αναγνωρίζει το Άργος και αντιλαμβάνεται ότι ήλθε για να ανάψει την έχθρα ανάμεσα στους απογόνους της, του Ατρείδη και του Θυέστη. Παρά την παρακίνηση της Μέγαιρας η σκιά θέλει να επιστρέψει στον Άδη. Ο Ατρείδης θέλει να εκδικηθεί τον αδελφό του Θυέστη που του είχε κλέψει τη γυναίκα και διεκδικούσε τη βασιλεία του Άργους. Στέλνει τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαο για να φέρουν τον Θυέστη από την εξορία δήθεν για να συμφιλιωθούν και να μοιραστούν την εξουσία. Ο Θυέστης επιστρέφει αμφιβάλλοντας για τα ειλικρινή κίνητρα του αδελφού του Ο Ατρείδης τον συγχωρεί, του δίνει την μισή εξουσία και πηγαίνει με τα παιδιά του και τα παιδιά του Θυέστη να θυσιάσει στο ναό όπου είναι τα λείψανα των προγόνων τους. Στη συνέχεια πληροφορούμαστε από τον Μαντατοφόρο την δολοφονία από τον Ατρείδη των τριών παιδιών του Θυέστη Ο Ατρείδης συναντιέται με τον Θυέστη δίνοντάς του να πιει το αίμα των παιδιών του και του φανερώνει το γεγονός Ακολουθεί η τιμωρία του Ατρείδη: ο Αίγισθος με τη βοήθεια της Κλυταιμνήστρας μπαίνει στην κάμαρα του Ατρείδη και τον σφάζει, τιμωρώντας τον για τα κακουργήματά του.
Πληροφορίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το έργο γράφεται στην Κεφαλλονιά το 1721[1] Αποτελείται από 2.476 ομοικοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους,σε πέντε πράξεις,με πρόλογο και επίλογο. Ο Κεφαλονίτης δημιουργός του επεμβαίνει στο τέλος του μύθου για να δώσει τη χριστιανική εκδοχή του δικαίου: ο Αίγισθος δεν σκοτώνει τον Αγαμέμνονα αλλά τον κακοπεθερό Ατρείδη. «Οι σκηνές αυτές είναι γεμάτες από λαϊκίζουσα ηθικολογία και διδαχή,που δείχνουν τον συγγραφέα [...] να βρίσκεται αρκετά κοντά στα λαϊκά γούστα της εποχης»[2]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Βάλτερ Πούχνερ, «Θυέστης», Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας,τομ.Α, Από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821,τομ.Α, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ.191
- ↑ Βάλτερ Πούχνερ, «Θυέστης», Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας,τομ.Α, Από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821,τομ.Α, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ.196
Πηγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Βάλτερ Πούχνερ, «Θυέστης», Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας,τομ.Α, Από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821,τομ.Α, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ.196-200, 212-217