Προβολή πηγαίου κώδικα για τη σελίδα Γερμανική κατοχή της Αλβανίας

{{Πληροφορίες πρώην χώρας
|ιθαγενές_όνομα            = Βασίλειο της Αλβανίας<br/>''Mbretëria Shqiptare''<br>''Königreich Albanien''
|ήπειρος                 = Ευρώπη
|περιοχή                = [[Βαλκάνια]]
|χώρα                   = [[Αλβανία]]
|εποχή                  = [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος]]
|status                 =
|status_text            = Υπόδουλο κράτος της [[Ναζιστική Γερμανία|Ναζιστικής Γερμανίας]]
|κυβέρνηση_είδος        = [[Συνταγματική Μοναρχία]] με [[Αντιβασιλεία]] υπό μια [[ολοκληρωτισμός|ολοκληρωτική]] [[στρατιωτική δικτατορία]]
|γεγονός_έναρξη         = Εισβολή των Γερμανών στην Αλβανία
|ημερομηνία_έναρξη      = 8 Σεπτεμβρίου 1943
|έτος_έναρξη            = 1943
|γεγονός_λήξη           = Ήττα των Γερμανών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
|ημερομηνία_λήξη        = 29 Νοεμβρίου 1944
|έτος_λήξη              = 1944
|p1                     = Βασίλειο της Αλβανίας (1939-1943)
|σημαία_p1              = Flag of Albania (1939–1943).svg
|s1                     = Δημοκρατική Κυβέρνηση της Αλβανίας
|σημαία_s1               = Flag of Albania (1944–1946).svg
|s2                     = Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας
|σημαία_s2              = Flag of Yugoslavia (1946-1992).svg
|εικόνα_σημαία          = Flag of Albania (1943–1944).svg
|σημαία                 = Σημαία της Αλβανίας
|εικόνα_θυρεός          = Coat of Arms of Albania (1943-1944).svg
|σύμβολο                = Εθνόσημο της Αλβανίας
|εικόνα_χάρτης          = KingdomOfAlbania1943.png
|εικόνα_χάρτης_λεζάντα  = Το Βασίλειο της Αλβανίας το 1943
|πρωτεύουσα             = Τίρανα
|εθνικό_σύνθημα         = "Shqipëria Shqiptarëve, Vdekje Tradhëtarëvet"<br/><small>«Αλβανία για τους Αλβανούς, Θάνατος στους Προδότες»</small>
|εθνικός_ύμνος          = ''[[Himni i Flamurit]]''<br/><small>Ύμνος της Σημαίας</small>[[Αρχείο:Hymni i Flamurit instrumental.ogg|centre]]
|κοινές_γλώσσες         = αλβανικά
|θρησκεία               = [[Σουνισμός]]<br/>[[Μπεκτασισμός]]<br/>[[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία|Ρωμαιοκαθολικισμός]]<br/>[[Ορθοδοξία στην Αλβανία|Ορθόδοξος Χριστιανισμός]]
|νόμισμα                = [[Φράνγκα]] <small>(1943–1944)</small>
|ηγέτης1                = [[Ιμπραχίμ Μπιτσακτσίου]]
|ηγέτης2                = [[Μέχντι Φράσερι]]
|έτος_ηγέτης1           = 1943
|έτος_ηγέτης2           = 1943–1944
|τίτλος_ηγέτης          = Αρχηγός του Κράτους
|τίτλος_αντιπρόσωπος    = 
|ελάσσων_ηγέτης1        = [[Ρετζέπ Μιτρόβιτσα]]
|ελάσσων_ηγέτης2        = [[Φικρί Ντίνε]]
|deputy3                = [[Ιμπραχίμ Μπιτσακτσίου]]
|έτος_ελάσσων_ηγέτης1   = 1943–1944
|έτος_ελάσσων_ηγέτης2   = 1944
|έτος_ελάσσων_ηγέτης3   = 1944
|τίτλος_ελάσσων_ηγέτης  = [[Κατάλογος πρωθυπουργών της Αλβανίας|Πρωθυπουργός]]
|νομοθετικόσώμα         = [[Κοινοβούλιο της Αλβανίας|Συμβούλιο Αντιβασιλείας]]
}}
Η '''γερμανική κατοχή της Αλβανίας''' έλαβε χώρα μεταξύ 1943 και 1944 κατά τη διάρκεια του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Πριν από την [[Ανακωχή του Καζίμπιλε|ανακωχή μεταξύ της Ιταλίας και των Συμμαχικών δυνάμεων]] στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, η Αλβανία ήταν σε ''[[de jure]]'' [[προσωπική ένωση]] και ''[[de facto]]'' υπό τον έλεγχο του [[Βασίλειο της Ιταλίας|Βασιλείου της Ιταλίας]]. Μετά την ανακωχή και την έξοδο της Ιταλίας από τον [[Άξονας (Β' Π.Π.)|Άξονα]], οι γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις εισήλθαν στην Αλβανία η οποία βρέθηκε υπό γερμανική κατοχή, δημιουργώντας έτσι υπόδουλο κράτος, το '''Βασίλειο της Αλβανίας'''.<ref name="Fischer">{{Cite book|title=Albania at War, 1939–1945|first=Bernd Jürgen|last=Fischer|publisher=Purdue University Press|isbn=1-55753-141-2|year=1999}}</ref><ref name="Owen Pearson">{{Cite book|title=Albania in the twentieth century: a history, Volume 3|first=Owen |last=Pearson|url=https://books.google.com/books?id=3_Sh3y9IMZAC&pg=PA374&dq=mehdi+frasheri&hl=en&ei=nCJNTuv2IOjymAXAk4TrBg&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=7&ved=0CEcQ6AEwBg#v=onepage&q=mehdi%20frasheri&f=false}}</ref>

Οι Γερμανοί τάχθηκαν υπέρ του κινήματος [[Μπάλι Κομπετάρ]] αντί των [[Κίνημα Νομιμοφροσύνης|νομιμοφρόνων]] του [[Ζογ Α΄|Βασιλιά Ζογ Α΄]] και ως εκ τούτου όρισαν το Μπάλι Κομπετάρ επικεφαλής της υπό γερμανική κατοχή Αλβανίας. Η Αλβανία τότε περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος του [[Κοσσυφοπέδιο|Κοσσυφοπεδίου]], καθώς και το δυτικό τμήμα της σημερινής [[Βόρεια Μακεδονία|Βόρειας Μακεδονίας]], την πόλη [[Τούτιν (Σερβία)|Τούτιν]] στην κεντρική [[Σερβία]] και μια λωρίδα του ανατολικού [[Μαυροβούνιο|Μαυροβουνίου]]. Ήταν πολιτική του Μπάλι Κομπετάρ να έχει όλα τα κατοικημένα από Αλβανούς εδάφη κάτω από ένα κράτος.

== Ιστορία ==

=== Γερμανική εισβολή και σύσταση της κατεχόμενης Αλβανίας ===
Εν αναμονή μιας τέτοιας εισβολής, η [[Βέρμαχτ]] συνέταξε μια σειρά στρατιωτικών σχεδίων για δράση εναντίον των ιταλικών εδαφών στα Βαλκάνια με κωδική ονομασία ''Konstantin''. Και για μεγαλύτερη αμεσότητα, οι μονάδες του τμήματος ΙΙ της γερμανικής Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ([[Άμπβερ]]) απεστάλησαν στη [[Κόσοβσκα Μιτρόβιτσα|Μιτρόβιτσα]] (στο σημερινό [[Κοσσυφοπέδιο]]) τον Απρίλιο του 1943 σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν επιρροή στον αυξανόμενο αριθμό των Αλβανών που δεν ήταν ικανοποιημένοι από τους Ιταλούς. Ακόμη πιο άμεσα, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1943, ο γερμανικός στρατός κατέλαβε αλβανικά αεροδρόμια και λιμάνια, προφανώς για να προστατεύσει την ιταλική Αλβανία από την πιθανότητα μιας [[Συμμαχικές δυνάμεις (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος)|Συμμαχικής]] εισβολής. Μέχρι τα μέσα Αυγούστου υπήρχαν έξι χιλιάδες γερμανικά στρατεύματα στην Αλβανία.<ref name="Fischer"/> Η πρώτη πολιτική κίνηση του Υπουργείου Εξωτερικών πριν από την εισβολή ήταν ο διορισμός του πρώην δημάρχου της Βιέννης [[Χέρμαν Νόιμπαχερ]] ως ειδικού αντιπροσώπου του [[Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ|Ρίμπεντροπ]] για τη νοτιοανατολική Ευρώπη. Ο Νόιμπαχερ, ο οποίος δραστηριοποιούνταν ήδη στα Βαλκάνια ως εκπρόσωπος του Χίτλερ για οικονομικά ζητήματα, έγινε η βασική προσωπικότητα των Γερμανών στα Βαλκάνια κατά το δεύτερο μισό του πολέμου. Αν και, παρόλα αυτά, δεν ανέλαβε επισήμως την Αλβανία ως μέρος της ευθύνης του μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου. Εκτός από το διορισμό του Νόιμπαχερ, ο στρατηγός Φραντς φον Σάιγκερ απεστάλη στη Μιτρόβιτσα. Ο Σάιγκερ, ο οποίος βρισκόταν στην Αλβανία ως αξιωματικός του [[Αυστροουγγαρία|αυστροουγγρικού]] στρατού, γνώρισε πολλούς Αλβανούς πολιτικούς του μεσοπολέμου με ισχυρή επιρροή σε προσωπικό επίπεδο.<ref name="Fischer" />

Οι Γερμανοί σχεδίαζαν να δημιουργήσουν μια ανεξάρτητη ουδέτερη Αλβανία ελεγχόμενη από μια κυβέρνηση φιλική προς τους Γερμανούς. Μετά τη διακοπή της [[Συμφωνία του Μούκιε|Συμφωνίας του Μούκιε]] από τους [[Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης (Αλβανία)|Αλβανούς Παρτιζάνους]], ξέσπασε ο πόλεμος μεταξύ των Αλβανών Παρτιζάνων (οι οποίοι υποστηριζόταν από τους [[Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι|Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους]], οι οποίοι με τη σειρά τους λάμβαναν υποστήριξη από τους Συμμάχους<ref>{{Cite book|title=Tito, Mihailović, and the Allies, 1941-1945|first=Walter R.|last=Roberts|publisher=Duke University Press|isbn=9780822307730|date=1987|url=https://books.google.gr/books?id=43CbLU8FgFsC}}</ref> και του [[Μπάλι Κομπετάρ]].

Μετά τη συνθηκολόγηση των ιταλικών δυνάμεων στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν τάχιστα την Αλβανία με δύο μεραρχίες. Οι Γερμανοί σχημάτισαν μια «ουδέτερη κυβέρνηση» στα [[Τίρανα]] με το κίνημα του Μπάλι Κομπετάρ.<ref>{{Cite book|title=The Psychology of Genocide and Violent Oppression: A Study of Mass Cruelty from Nazi Germany to Rwanda|first=Richard|last=Morrock|publisher=McFarland|isbn=9780786456284|year=2014|location=Jefferson|page=|url=https://books.google.gr/books?id=CZtnAbKkOmIC}}</ref><ref>Philip J. Cohen, David Riesman. [https://books.google.com/books?id=Fz1PW_wnHYMC&pg=PA100&dq=kombetar%2Bcollaborationist&hl=el&ei=Jj2RTIGzDY_KjAeSobXoDA&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1&ved=0CCcQ6AEwAA#v=onepage&q=kombetar&f=false Serbia's Secret War: Propaganda and the Deceit of History]. Texas A&M University Press, 1996 {{ISBN|978-0-89096-760-7}}, σελ. 100.</ref><ref>Nigel Thomas, Peter Abbott. ''Partisan warfare 1941–45''. Osprey Publishing, 1983, {{ISBN|978-0-85045-513-7}}, σελ. 27</ref><ref>Tom Winnifrith. [https://books.google.com/books?ei=EE6STKnBCsvDswaq59T6CQ&ct=result&hl=el&id=dkRoAAAAMAAJ&dq=winnifrith%2Bballe&q=%22balle+Kombetar%2C+strongly+Albanian+nationalist%2C+Muslim+and+at+times+pro-German%22#search_anchor Badlands, borderlands: a history of Northern Epirus/Southern Albania "Balle Kombetar, strongly Albanian nationalist, Muslim and at times pro-German"]. Duckworth, 2002, {{ISBN|978-0-7156-3201-7}}, σελ. 26:</ref> 
{{Παράθεμα|Η κατοχή της Αλβανίας ήταν απαραίτητη. Ερχόμαστε στην Αλβανία όχι ως εχθροί αλλά σαν φίλοι και δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε. Θα φύγουμε από την Αλβανία μόλις το κρίνουμε απαραίτητο. Θα σας αφήσουμε ελεύθερους σε όλες τις εσωτερικές υποθέσεις σας και δεν θα σας ενοχλήσουμε. Ζητούμε την υπακοή σας και εκείνοι που δεν υπακούν θα τιμωρηθούν|[[Μαξιμίλιαν φον Βάιχς]]|{{sfn|Pearson|2006|p=273}}
}}

=== Ένα ανεξάρτητο κράτος της Αλβανίας ===
Οι Γερμανοί είχαν την πρόθεση να δημιουργήσουν μια αυτόνομη διοίκηση και προσπάθησαν να πείσουν τους Αλβανούς ηγέτες να σχηματίσουν κυβέρνηση για να αναλάβουν οι ίδιοι τη διοίκηση της χώρας. Πολλοί δίσταζαν, ιδίως όταν εξαπλώθηκαν οι φήμες ότι οι βρετανικές δυνάμεις προετοιμαζόταν να εισβάλλουν στην Αλβανία. Ωστόσο, οι Αλβανοί ηγέτες του Κοσσυφοπεδίου, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι μια γερμανική ήττα θα σήμαινε επιστροφή στη γιουγκοσλαβική κυριαρχία, ήταν πιο πρόθυμοι να συνεργαστούν. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1943, δημιουργήθηκε μια αλβανική κυβέρνηση υπό τους [[Ιμπραχίμ Μπιτσάκου]] από το [[Ελμπασάν]], [[Κάφο Μπεγκ Ουλκίνι]]<ref>{{Cite book|title=Cafo Beg Ulqini: jeta dhe veprimtaria politike|first=Fahri|last=Buçinca|publisher=Art Club|isbn=9788690873326|date=2009|url=https://books.google.gr/books?id=X0IFaAEACAAJ}}</ref><ref>{{Cite web|url=http://www.archontology.org/nations/albania/00_1939_1944_s.php|title=Albania: Heads of State: 1939-1944 - Archontology.org|website=www.archontology.org|accessdate=2019-08-05}}</ref>, [[Μπέντρι Πεγιάνι]] και [[Τζαφέρ Ντέβα]] από το Κοσσυφοπεδίου.<ref name="Fischer"/> Η εθνοσυνέλευση, αποτελούμενη από 243 μέλη, άρχισε τις συνεδριάσεις της στις 16 Οκτωβρίου 1943, εκλέγοντας ένα τετραμελές Υψηλό Συμβούλιο Αντιβασιλείας ({{Lang-sq|Këshilli i Lartë i Regjencës}}) για να κυβερνήσει τη χώρα.<ref name="Fischer" />

Οι γερμανικές υποσχέσεις για τη διατήρηση των συνόρων της Αλβανίας το 1941, οι διαβεβαιώσεις για «μη παρέμβαση» στη νέα αλβανική διοίκηση και μια γενική φιλογερμανική προοπτική των περισσότερων Αλβανών (που χρονολογείται από τα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου όπου οι Αυστροούγγροι υποστήριξαν ένα ανεξάρτητο αλβανικό κράτος),<ref name="Elsie">{{Cite web|url=http://www.albanianhistory.net/1945_German-Wehrmacht/index.html|title=1945 Final Report of the German Wehrmacht in Albania|last=Robert Elsie|website=www.albanianhistory.net|accessdate=2019-08-05}}</ref> εξασφάλισαν ότι η νέα κυβέρνηση αρχικά απολάμβανε μεγάλη υποστήριξη από τον λαό.{{Sfn|Vickers|2001|p=152}} Η νέα κυβέρνηση, η οποία υποσχέθηκε να παραμείνει ουδέτερη στον πόλεμο, κατάφερε να αποκαταστήσει την σταθερότητα.<ref name="Fischer"/> Τα συστήματα διοίκησης και δικαιοσύνης λειτουργούσαν για άλλη μια φορά και τα σχολεία της Αλβανίας άνοιξαν και πάλι σε ολόκληρη τη βόρεια και κεντρική Αλβανία. Ελήφθησαν επίσης μέτρα για την εφαρμογή μιας μεταρρύθμισης της γης.<ref name="Fischer" />

Οι Γερμανοί έκαναν μια ειλικρινή προσπάθεια, συχνά προς δικό τους μειονέκτημα, να αφήσουν στον αλβανικό λαό την εντύπωση ότι διέθεταν τουλάχιστον κάποιο βαθμό αυτονομίας. Δεν υπήρξε καμία προσπάθεια βίαιας στρατολόγησης εργασίας από την Αλβανία για το [[Ράιχ]], καθώς ήταν ασυμβίβαστη με την έννοια της ανεξαρτησίας της Αλβανίας. Ο αντιβασιλέας Φράσερι κατέληξε επίσης σε συμφωνία με τους Γερμανούς τον Φεβρουάριο του 1944, σύμφωνα με τον οποίο οι Αλβανοί κρατούμενοι δεν θα μεταφέρονταν έξω από τη χώρα, ωστόσο οι Γερμανοί δεν το εφάρμοσαν πάντοτε  ιδιαίτερα προς τα τέλη του 1944. Σύμφωνα με τις πολιτικές του Νόιμπαχερ για την Αλβανία, τα αντίποινα για τον άμαχο πληθυσμό για επιθέσεις εναντίον του γερμανικού στρατού ήταν σπάνια και σίγουρα όχι τόσο βάρβαρα όσο σε άλλα κατεχόμενα εδάφη.{{Sfn|Jürgen Fischer|1999|p=187}}

Ο Φράσερι διαπραγματεύτηκε την ανεξαρτησία που μπορούσε να αντλήσει από τους Γερμανούς και κατάφερε να πείσει τον Νόιμπαχερ να αναγνωρίσει τη «σχετική» ουδετερότητα και τη «σχετική» κυριαρχία της Αλβανίας. Η Αλβανία είχε καθεστώς παρόμοιο με εκείνο της [[Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας|Κροατίας]] και της [[Δημοκρατία της Σλοβακίας (1939–1945)|Σλοβακίας]], έχοντας σχετική κυριαρχία στα πλαίσια της ναζιστικής Γερμανίας.{{Sfn|Jürgen Fischer|1999|p=172}} Στα τέλη Νοεμβρίου του 1943 η αλβανική κυβέρνηση ζήτησε από τους Γερμανούς να τους βοηθήσουν να πείσουν το [[Βασίλειο της Βουλγαρίας]] να αναγνωρίσεσι το νέο κράτος, με τους Γερμανούς να συμφωνούν. Παράλληλα, ο Φράσερι άρχισε διαπραγματεύσεις για την καθιέρωση διπλωματικών σχέσεων με την [[Ελβετία]] και την [[Τουρκία]]. Αυτό προκάλεσε ανησυχία στο γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο υποστήριξε ότι δεν πρέπει να προσεγγιστούν αυτά τα ουδέτερα κράτη, αλλά ότι τα κράτη που βρίσκονται κάτω από τον γερμανικό έλεγχο ενδέχεται να κληθούν να επεκτείνουν την αναγνώριση τους.{{Sfn|Jürgen Fischer|1999|p=172}} Σύντομα το καθεστώς του [[Άντε Πάβελιτς]] της [[Ούστασε]] στην Κροατία επέκτεινε την αναγνώρισή του στους Αλβανούς.{{Sfn|Jürgen Fischer|1999|p=176}}

=== Παρτιζανική αντίσταση και εμφύλιος πόλεμος ===
Η νέα κυβέρνηση και οι Γερμανοί έπρεπε να πολεμήσουν με το όλο και περισσότερο κυριαρχούμενο από κομμουνιστές [[Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης (Αλβανία)|Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης]] και στη συνέχεια να είναι σε θέση να καταπιέσουν ένα μεγάλο μέρος της εθνικιστικής αντίστασης στο στρατόπεδό τους.{{Sfn|Jürgen Fischer|1999|p=195}} Οι Γερμανοί ξεκίνησαν μια σειρά από προσβολές εναντίον των Παρτιζάνων, οι οποίοι συγκεντρώνονταν κυρίως στη Νότια Αλβανία και σε μικρότερο βαθμό στην Κεντρική Αλβανία. Η πρώτη επίθεση, η επιχείρηση «505», ξεκίνησε στις αρχές Νοεμβρίου του 1943 για να ξεκαθαρίσει τις παρτιζανικές μονάδες της περιοχής [[Πέζα]] και να απομακρύνει την απειλή στον δρόμο Δυρραχίου-Τιράνων. Μέσα σε οκτώ ημέρες οι Γερμανοί ανακοίνωσαν την επιτυχία της αποστολής, έχοντας σκοτώσει περίπου 100 «ληστές» και έχοντας πάρει πάνω από 1.650 αιχμαλώτους, οι οποίοι, με βάση προηγούμενη συμφωνία, παραδόθηκαν στις αλβανικές πολιτικές αρχές.{{Sfn|Jürgen Fischer|1999|p=196}} Το Μπάλι Κομπετάρ συμμετείχε επίσης στην καταπολέμηση των Παρτιζάνων κατά την χειμερινή επίθεση και μέχρι το τέλος του χειμώνα το Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Το Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης βρέθηκε επικίνδυνα κοντά στην καταστροφή του από τις γερμανικές και εθνικιστικές δυνάμεις, με τις μονάδες που κατάφεραν να ξεφύγουν από την περικύκλωση να υποφέρουν από έλλειψη τροφίμων, ρουχισμού και πυρομαχικών (καθώς οι Σύμμαχοι δεν μπόρεσαν να τους τροφοδοτήσουν από αέρος).{{Sfn|Jürgen Fischer|1999|p=198}} Γερμανικά στοιχεία έφεραν τον αριθμό των απωλειών των Παρτιζάνων σε 2.239 μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου, 401 νεκρούς τον Φεβρουάριο και 236 τον Μάρτιο. Μέχρι τότε, όλοι οι νομοί του νέου κράτους, εκτός από το [[Αργυρόκαστρο]] στα νότια, παρέμειναν στα χέρια της αλβανικής κυβέρνησης. Ο ίδιος ο [[Ενβέρ Χότζα]] αναγνώρισε ότι «η κατάσταση είναι δύσκολη».{{Sfn|Jürgen Fischer|1999|p=198}}

=== Τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αρχή του Κομμουνισμού ===
Η επιτυχία της χειμερινής εκστρατείας αποδείχθηκε βραχύβια και οι Παρτιζάνοι αποδείχθηκαν πολύ πιο ανθεκτικοί από ότι πολλοί Γερμανοί, Βρετανοί και Αλβανοί είχαν προβλέψει.{{Sfn|Jürgen Fischer|1999|p=199}} Με την ίδρυση της [[Μεγάλη Συμμαχία (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος)|Μεγάλης Συμμαχίας]], οι Γερμανοί άρχισαν να χάνουν τον πόλεμο. Με την τρέχουσα κατάσταση που ευνοούσε τους κομμουνιστές, οι Παρτιζάνοι άρχισαν μια πλήρους κλίμακας επίθεση στους Γερμανούς και το Μπάλι Κομπετάρ. Οι Βρετανοί Συμμαχικοί αξιωματικοί στην Αλβανία σημείωσαν ότι οι κομμουνιστές χρησιμοποιούσαν τα όπλα που έλαβαν για να πολεμήσουν τους συμπατριώτες τους Αλβανούς πολύ περισσότερο από το να παρενοχλούν τους Γερμανούς.<ref name="Frances Trix">{{Cite book|title=The Sufi journey of Baba Rexheb|first=Frances|last=Trix|isbn=9781934536124|year=2009|location=Pennsylvania|page=72|url=https://books.google.com/books?id=zyF_-9TtoUsC&pg=PA72&dq=Balli+Kombetar&hl=en&ei=exM4TpqaOa7NmAWI2f2jAg&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=3&ved=0CDQQ6AEwAg#v=onepage&q=Balli%20Kombetar&f=false}}</ref> Η δύση σημείωσε ότι οι κομμουνιστές δε θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει χωρίς τις προμήθειες και τα όπλα από τη Βρετανία, την Αμερική και τη Γιουγκοσλαβία<ref name="Frances Trix" /> και ότι δεν φοβούνταν να δολοφονήσουν τους συμπατριώτες τους.<ref>{{Cite book|title=Escape Through the Balkans: The Autobiography of Irene Grünbaum|first=Irene |last=Grünbaum|first2=Katherine|last2=Morris|url=https://books.google.com/books?id=TSzUvxV0WVQC&pg=PA187&dq=Balli+Kombetar&hl=en&ei=eRc4TtWPO7CCmQWNgeGfAg&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=9&ved=0CFAQ6AEwCA#v=onepage&q=Balli%20Kombetar&f=false}}</ref>

== Συνεργασία ==

=== Κυβέρνηση ===
[[Αρχείο:Regency_council.jpg|αριστερά|μικρογραφία|200x200εσ|Μέλη του Συμβουλίου Αντιβασιλείας - Από τα αριστερά προς τα δεξιά: [[Φουάτ Ντίμπρα]], [[Μιχάλ Ζαλάρι]], [[Μέχντι Φράσερι]], Πατέρας [[Αντόν Χαράπι]], [[Ρετζέπ Μιτρόβιτσα]] και Βεχμπί Φράσερι]]
Μετά την επίσημη διάλυση της Ένωσης με την Ιταλία, πολλοί από τους νόμους που ψηφίστηκαν μετά την ιταλική εισβολή ακυρώθηκαν, και η Αλβανία κηρύχθηκε ελεύθερη, ουδέτερη και ανεξάρτητη.<ref name="Fischer"/> Ταυτόχρονα, η συνέλευση ανακάλεσε το νομοσχέδιο του Ιουνίου 1940 το οποίο δήλωνε πως η Αλβανία ήταν συστρατευμένη με την Ιταλία. Η συνέλευση ανακοίνωσε ότι η Αλβανία θα διοικείται από μία αντιβασιλεία τεσσάρων ατόμων, δηλαδή έναν εκπρόσωπο από κάθε μία από τις τέσσερις μεγάλες θρησκευτικές κοινότητες της Αλβανίας<ref name="Fischer" />, για το υπόλοιπο του πολέμου. Οι Γερμανοί δημιούργησαν μια κυβέρνηση παρόμοια με εκείνη που είχε επιβληθεί μετά την υποχώρηση του [[Γουλιέλμος του Βιντ|πρίγκιπα του Βιντ]] τον Σεπτέμβριο του 1914, παρουσιάζοντας μια εικόνα όχι μόνο για την αλβανική ιστορία αλλά και για τη θρησκευτική μεταρρύθμιση της Αλβανίας.<ref name="Fischer" />

Ο [[Λεφ Νόσι]] επιλέχθηκε ως εκπρόσωπος των [[Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας|Ορθοδόξων]].<ref name="Fischer"/> Ως εκπρόσωπο των [[Σουνισμός|Σουνιτών]] Μουσουλμάνων, οι Γερμανοί κατάφεραν να προσελκύσουν τον [[Φουάτ Ντίμπρα]],<ref name="Fischer" /> έναν γαιοκτήμονα από τη [[Μεγάλη Αλβανία|νέα Αλβανία]] ο οποίος, όπως ο Νόσι, είχε μακρά και διακεκριμένα επιτεύγματα. Σε αντίθεση με τους άλλους, ο Ντίμπρα είχε υπηρετήσει στη συνεργατική κυβέρνηση του [[Μουσταφά Μερλίκα-Κρούγια]], αλλά τον Νοέμβριο του 1942 είχε εκλεγεί στην κεντρική επιτροπή του Μπάλι Κομπετάρ και ως εκ τούτου αποτελούσε παγίδα για τους Γερμανούς. Έτσι αντικαταστάθηκε από τον [[Κάφο Μπεγκ Ουλκίνι]].<ref name="Fischer" /> Οι Αλβανοί Καθολικοί εκπροσωπούνταν από τον ηγούμενο των [[Τάγμα των Φραγκισκανών|Φραγκισκανών]] στην [[Σκόδρα]], τον πατέρα [[Αντόν Χαράπι]],<ref name="Fischer" /> ο οποίος διατήρησε διασυνδέσεις τόσο με τους Κοσοβάρους όσο και με τους [[Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης (Αλβανία)|Αλβανούς Παρτιζάνους]]. Μαθαίνοντας για τον διορισμό του, οι απεσταλμένοι των Παρτιζάνων προσπάθησαν ανεπιτυχώς να αποτρέψουν την αποδοχή της θέσης εκ μέρους του. Ο [[Χέρμαν Νόιμπαχερ]] φάνηκε πως έχει αναπτύξει μια θερμή προσωπική σχέση με τον Χαράπι, εν μέρει επειδή ο Χαράπι είχε παρακολουθήσει τμήμα της εκπαίδευσής του στη μοναστηριακή σχολή του [[Μεράνο]] και του [[Χαλλ στο Τιρόλο|Χαλλ]] στο [[Τιρόλο (ομόσπονδο κρατίδιο)|Τιρόλο]]. Ο [[Μέχντι Φράσερι]],<ref name="Fischer" /> [[Μπεκτασήδες|Μπεκτασής]] Μουσουλμάνος, ήταν ένας από τους πλέον σεβαστούς Αλβανούς. Συμφώνησε να διευθύνει το Συμβούλιο της Αντιβασιλείας.

Η ηγεσία του Συμβουλίου σχεδιάστηκε αρχικά να περιστρέφεται, αλλά ο Λεφ Νόσι αρνήθηκε για λόγους υγείας και ο Αντόν Χαράπι ισχυρίστηκε ότι ως Καθολικός μοναχός δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί καμία θέση στην οποία θα αναγκαζόταν να επιβάλει τη θανατική ποινή.<ref name="Fischer"/>

Μετά την παρουσίαση της, η Αντιβασιλέα μετατράπηκε σε μια μόνιμη κυβέρνηση, η οποία θα ξεκινούσε τη διαδικασία τερματισμού του χάους και σταθεροποίησης της Αλβανίας. Μετά από βιαστικές διαπραγματεύσεις, στις 5 Νοεμβρίου, εισήχθη κυβέρνηση με επικεφαλής τον Κοσοβάρο [[Ρετζέπ Μιτρόβιτσα]]<ref name="Fischer"/>. Στο υπουργικό συμβούλιο του Μιτρόβιτσα, του οποίου τα περισσότερα μέλη είχαν διαπιστευτήρια ως εθνικιστές καθώς και ορισμένη γερμανική ή αυστριακή διασύνδεση, περιελαμβανόταν ο [[Τζαφέρ Ντέβα]], ο οποίος είχε σπουδάσει στη [[Ροβέρτειος Σχολή|Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης]] και στη Βιέννη, ως Υπουργός Εσωτερικών και ο Ροκ Κολάι, Καθολικός από την Σκόδρα ο οποίος είχε σπουδάσει στο [[Πανεπιστήμιο του Γκρατς]], ως Υπουργός Δικαιοσύνης.<ref name="Fischer" /> Ο εκπαιδευμένος στην Αυστρία Βέχμπι Φράσερι διορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών. Ο Ορθόδοξος από το Ελμπασάν, [[Σοκράτ Ντοντμπίβα]], ανιψιός του [[Λεφ Νόσι]], έγινε Υπουργός Οικονομικών.<ref name="Fischer" />

=== Στρατός ===
[[Αρχείο:Bundesarchiv_Bild_101I-203-1691-20,_Albanien,_deutsche_Soldaten,_italienischer_Panzer.jpg|αριστερά|μικρογραφία|200x200εσ|Αλβανοί και Γερμανοί στρατιώτες δίπλα σε ιταλικό τεθωρακισμένο]]
Σύμφωνα με τη γερμανική πολιτική της «μη παρέμβασης» και την επιθυμία να κρατηθούν τα στρατεύματά τους για την ανάπτυξή τους αλλού{{Sfn|Tomasevich|2002|p=153}}, σχηματίσθηκε σύντομα μετά την ίδρυση της νέας κυβέρνησης αλβανικός στρατός υπό τις διαταγές του στρατηγού [[Πρενκ Περβίζι]].{{Sfn|Dorril|2002|p=357}}<ref>{{Cite web|url=http://www.zemrashqiptare.net/news/id_30249/Peter-Tase:-Prenk-Pervizi-Gjenerali-i-Monarkis%C3%AB-Shqiptare.html|title=Biography of Prenk Pervizi|website=www.zemrashqiptare.net|accessdate=2019-08-06}}</ref> Γερμανοί προστέθηκαν στη δύναμη αρκετών μονάδων του τακτικού αλβανικού στρατού και αύξησαν επίσης την αποτελεσματικότητα της χωροφυλακής.{{Sfn|Tomasevich|2002|p=153}} Πολλές μονάδες που είχαν συνεργαστεί με τους Ιταλούς διατηρήθηκαν και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν από τους Γερμανούς σε αντιπαρτιζανικές επιχειρήσεις, επιχειρώντας επίσης μαζί με το αυστηρά αντικομμουνιστικό Μπάλι Κομπετάρ (Εθνικό Μέτωπο).{{Sfn|Tomasevich|2002|p=153}} Λίγο αργότερα οι δυνάμεις του Μπάλι και των Γερμανών πίεσαν σκληρά εναντίον των κομμουνιστών.{{Sfn|Pearson|2006}} Οι δυνάμεις του Μπάλι κατέστρεψαν μια αρκετά μεγάλη κομμουνιστική παρτιζάνικη ομάδα νοτιοδυτικά των Τιράνων.{{Sfn|Pearson|2006}} Η παρτιζανική δύναμη περίπου 2.000 ατόμων είχε εξολοθρευτεί. Με την απώλεια άλλων σημαντικών κομμουνιστικών δυνάμεων, οι Αλβανοί κομμουνιστές υποχώρησαν τακτικά, εισερχόμενοι σε [[Ανταρτοπόλεμος|ανταρτοπόλεμο]] για την καταπολέμηση του Μπάλι Κομπετάρ. Οι δυνάμεις του Μπάλι, μαζί με τους Γερμανούς, κατέλαβαν την περιοχή της [[Τσαμουριά]]ς. Οι δυνάμεις του Μπάλι Κομπετάρ στη συνέχεια δηλώθηκαν ως «συνεργαζόμενες με τους Γερμανούς, οι οποίοι τους εκμεταλλεύονται με όπλα σε μεγάλες ποσότητες», σύμφωνα με μια βρετανική έκθεση των [[Επιχειρήσεις Ειδικών Αποστολών|Επιχειρήσεων Ειδικών Αποστολών]] από τον Δεκέμβριο του 1943.{{Sfn|Dorril|2002|pp=357-358}}

Στο Κοσσυφοπέδιο και το δυτικό τμήμα της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας, όταν ήταν μέρος του ανεξάρτητου κράτους της Αλβανίας, οι δυνάμεις του Μπάλι και των Γερμανών είχαν περιστασιακές αψιμαχίες με [[Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι|Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους]]. Όταν το [[Μακελλάρα]], μεταξύ της [[Δίβρη (Βόρεια Μακεδονία)|Δίβρης]] και της [[Επισκοπή (Ντίμπρας)|Επισκοπής]], ανακτήθηκε από την Πέμπτη Ταξιαρχία των Παρτιζάνων, οι Γερμανοί με τη βοήθεια των δυνάμεων του Μπάλι υπό τον [[Τζεμ Χάσα]] ξεκίνησαν μια επίθεση από τη Δίβρη, νικώντας τους Παρτιζάνους.<ref>{{Cite book|title=Albania in the twentieth century: a history, Volume 2|first=Owen|last=Pearson|publisher=Centre for Albanian Studies|year=2004|location=Tirana|page=379|url=https://books.google.com/books?id=JWppAAAAMAAJ&q=Xhemal+Gostivari&dq=Xhemal+Gostivari&hl=en&ei=FdhDTo2PBM3trQfpvuDTBw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=3&ved=0CDcQ6AEwAg}}</ref> Ο [[Φικρί Ντίνε]], ο Τζεμ Χάσα και ο Χύσνι Ντέμα, καθώς και τρεις Γερμανοί στρατηγοί, διηύθυναν στρατιωτικές εκστρατείες εναντίον των Αλβανών και των [[Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι|Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων]].<ref>{{Cite book|title=Albania as dictatorship and democracy: from isolation to the Kosovo War|first=Owen|last=Pearson|publisher=I.B.Tauris|isbn=9781845111052|year=2006|location=London|page=228|url=https://books.google.com/books?id=D4wx7kQp4bgC&pg=PA228&dq=Xhemal+Gostivari&hl=en&ei=FdhDTo2PBM3trQfpvuDTBw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=2&ved=0CDIQ6AEwAQ#v=onepage&q=Xhemal%20Gostivari&f=false}}</ref> Στις αρχές Νοεμβρίου, οι νεοσύστατες δυνάμεις ενεπλάκησαν με την καταπολέμηση των βορειομακεδονικών και αλβανικών παρτιζανικών μονάδων στην πόλη [[Κίτσεβο]]. Μετά από 7 ημέρες έντονης μάχης, οι Παρτιζάνοι νικήθηκαν και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από την πόλη.<ref>{{Cite book|title=The National liberation war and revolution in Yugoslavia (1941–1945)|first=Mehmedalija|last=Bojić|publisher=Military History Institute of the Yugoslav People's Army|year=1982|location=Belgrade|page=|url=https://books.google.co.uk/books?id=mFwNAAAAIAAJ&dq=kicevo+1943&focus=searchwithinvolume&q=kicevo+1943}}</ref> Μια εθελοντική πολιτοφυλακή γνωστή ως [[Βουλνετάρι]] χρησιμοποιήθηκε επίσης ως συνοριοφυλακή του αναδιοργανωμένου αλβανικού κράτους. Πολεμώντας στις δικές τους περιοχές (στο Κοσσυφοπέδιο και το δυτικό τμήμα της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας), πολέμησαν εναντίον και των Παρτιζάνων και των Τσέτνικων, «εναντίον των οποίων παρέταξαν εξειδικευμένους και αποφασισμένους μαχητές».{{Sfn|Tomasevich|2002|p=152}} Η μονάδα αυτή πραγματοποίησε συχνά διασυνοριακές επιδρομές στη [[Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας (Σερβία)|Σερβία του Νέντις]] κατά πολιτικών και στρατιωτικών στόχων.<ref>{{Cite book|title=Between Serb and Albanian: a history of Kosovo|first=Miranda|last=Vickers|publisher=Hurst & Co.|year=1998|page=134|url=https://books.google.gr/books?id=S41pAAAAMAAJ}}</ref>

Οι Αλβανοί και Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι ήταν η κύρια απειλή για την Αλβανία, αλλά όχι η μόνη δύναμη. Στις περιοχές [[Σαντζάκ]] που ανήκαν στο ανεξάρτητο αλβανικό κράτος, οι δυνάμεις του [[Τσέτνικ]] παρενοχλούσαν τον γηγενή πληθυσμό. Ο [[Ντζεμαΐλ Κονιτσάνιν]] και οι δυνάμεις του Μπάλι υπό τον [[Σαμπάν Πολούζα]] απέκρουσαν επιτυχώς τις δυνάμεις του Τσέτνικ από το [[Νόβι Πάζαρ (Σερβία)|Νόβι Πάζαρ]] και συνέτριψαν το οχυρό τους στη [[Μπάνια (Νόβι Πάζαρ)|Μπάνια]].<ref>{{Cite web|url=http://www.bosnasancak.net/forum/showthread.php?2754-Heroji-Sandzaka-Acif-Hadziahmetovic-%281887-1945%29|title=Nezavisna revija Sandzak|last=|archiveurl=https://web.archive.org/web/20120426001607/http://www.bosnasancak.net/forum/showthread.php?2754-Heroji-Sandzaka-Acif-Hadziahmetovic-%281887-1945%29|archivedate=2012-04-26|dead-url=yes|accessdate=2019-08-06}}</ref>

=== Αστυνομία ===
[[Αρχείο:Bundesarchiv_Bild_101I-049-1605-30A,_Tirana,_Raupenschlepper_Ost_mit_Anhänger.jpg|αριστερά|μικρογραφία|200x200εσ|Γερμανική φάλαγγα στα Τίρανα]]
Ο [[Τζαφέρ Ντέβα]] ήταν Υπουργός Εσωτερικών και επομένως επικεφαλής της αστυνομίας και της χωροφυλακής στη χώρα.{{Sfn|Dorril|2002|p=357}} Γηγενής Αλβανός του Κοσσυφοπεδίου και θεωρούμενος από τους Γερμανούς ως ο «πιο αποτελεσματικός και αξιόπιστος», οι δυνάμεις του συμμετείχαν στην στοχοποίηση των εσωτερικών εχθρών του κράτους.{{Sfn|Tomasevich|2002|p=152}} Στις 4 Φεβρουαρίου 1944, οι αστυνομικές μονάδες υπό την καθοδήγησή του ενεπλάκησαν στη σφαγή 86 κατοίκων των Τιράνων που ήταν ύποπτοι ως αντιφασίστες{{Sfn|Pearson|2006|p=326}} και σε άλλες ακρότητες που διέπραξε η [[Γκεστάπο]] σε συνεργασία με την αλβανική χωροφυλακή.{{Sfn|Dorril|2002|p=358}} Μεγάλος αριθμός Σέρβων σκοτώθηκαν σε ολόκληρο το Κοσσυφοπέδιο ή αποπέμφθηκαν σε στρατόπεδα στην Αλβανία από το 1942.<ref name="ramet">Sabrina P. Ramet [https://books.google.com/books?id=FTw3lEqi2-oC&pg=PA141 ''The three Yugoslavias: state-building and legitimation''], 1918–2005</ref> Οι γηγενείς Αλβανοί μαχητές (δυνάμεις του Μπάλι) βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Σέρβους γείτονές τους για τα βάσανα που υπέστησαν κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες ([[σφαγές Αλβανών στους Βαλκανικούς Πολέμους]], [[Αποικιοκρατία του Κοσσυφοπεδίου]]).<ref name="ramet" /> Οι δυνάμεις του Μπάλι επιτέθηκαν στους Σέρβους αποίκους, καίγοντας περίπου 30.000 σπίτια που ανήκαν σε Σέρβους και [[Μαυροβούνιοι|Μαυροβούνιους]] εποίκους.<ref name="ramet" /> Οι ρομά (τσιγγάνοι) στοχοποιήθηκαν επίσης από τη χωροφυλακή και την αστυνομία.

Για να διατηρηθεί η στρατιωτική κατοχή στο νέο γερμανικό κράτος της Αλβανίας, οι [[Βέρμαχτ]] και [[Waffen-SS]] προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το γηγενές ανθρώπινο δυναμικό για τη διατήρηση του νόμου και της τάξης και την καταπολέμηση της δραστηριότητας των [[Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι|Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων]] και της κομμουνιστικής [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Αλβανία|Αλβανικής Αντίστασης]] στην περιοχή. Από την πλευρά τους, οι [[Αλβανία|Αλβανοί]] ηγέτες ήλπιζαν να σχηματίσουν έναν «στρατό, ο οποίος θα ήταν σε θέση να περισώσει τα σύνορα του Κοσσυφοπεδίου και να απελευθερώσει τις γύρω περιοχές».<ref>Ailsby, Christopher J. 2004. "Hitler's Renegades: Foreign Nationals in the Service of the Third Reich," Brassey's Press. {{ISBN|1-57488-838-2}}. σελ. 169</ref> Με επικεφαλής τους Γερμανούς αξιωματικούς, τον Μάιο του 1944, κάποια στρατεύματα από τη μεραρχία τοποθετήθηκαν στην περιοχή [[Γκιάκοβα]] για να φυλάξουν τα ορυχεία.

== Δημογραφικά στοιχεία ==
Χρησιμοποιώντας ιταλικές εκτιμήσεις από τον Ιούλιο του 1941 ο πληθυσμός του Αλβανικού Βασιλείου υπολογίστηκε σε 1.850.000 κατοίκους. Ο συνολικός πληθυσμός της «παλαιάς Αλβανίας» (σύμφωνα με τα σύνορα πριν το 1941) ανερχόταν σε 1.100.000 κατοίκους, ενώ η «νέα Αλβανία» (αποτελούμενη από το Κοσσυφοπέδιο, τη Δίβρη και μέρη του Μαυροβουνίου) ήταν 750.000 κάτοικοι.<ref name="Rodogno">{{Cite book|title=Fascism's European Empire: Italian Occupation During the Second World War|first=Davide|last=Rodogno|publisher=Cambridge University Press|isbn=9780521845151|year=2006|location=Cambridge|page=426|url=https://books.google.ca/books?id=ZcUNELPsQQsC&q=kosovo#v=onepage&q=drenica&f=false}}</ref> Το Βασίλειο αποτελούνταν από περίπου 1.190.000 Μουσουλμάνους (Σουνίτες και Μπεκτασήδες) και 660.000 Χριστιανούς (Καθολικούς και Ορθόδοξους).<ref name="Rodogno" /> Το νέο κράτος απαρτιζόταν από δύο κύριες μειονοτικές ομάδες, τους [[Σέρβοι του Κοσσυφοπεδίου|Σέρβους του Κοσσυφοπεδίου]] και τους πρόσφατα εγκατεστημένους Ιταλούς αποικιοκράτες που βρισκόταν σε ολόκληρη την Αλβανία.<ref name="Elsie"/>

== Οικονομία ==
[[Αρχείο:20_Franka_Ari_1945_obv.jpg|αριστερά|μικρογραφία|200x200εσ|Αλβανικό χαρτονόμισμα των 20 φράγκων.]]
Όταν οι Γερμανοί μπήκαν στα Τίρανα, ήλπιζαν να βρουν αρκετά χρήματα στην Εθνική Τράπεζα της Αλβανίας για να πληρώσουν τα στρατεύματά τους. Αυτό θα έπρεπε να θεωρηθεί δάνειο. Αλλά βρήκαν μόνο 30.000.000 φράγκα ενώ τα συνολικά έξοδα για τον γερμανικό στρατό στην Αλβανία υπολογίστηκαν σε περίπου 40.000.000 φράγκα το μήνα.<ref name="Fischer"/> Με κάποιο βαθμό επείγοντος, στράφηκαν προς τις γερμανικές αρχές στη Ρώμη, όπου μια επίθεση κομάντο των SS είχε πρόσφατα λάβει 120.000.000 φράγκα σε χαρτονομίσματα, πλάκες χρυσού, 23 σάκους χρυσών νομισμάτων και 29 κιβώτια με ράβδους χρυσού από τα κεντρικά της Εθνικής Τράπεζας της Αλβανίας.<ref name="Fischer" /> Ο χρυσός στάλθηκε στο [[Βερολίνο]] και τα χαρτονομίσματα στάλθηκαν στα Τίρανα. Τα χρηματικά ποσά μεταφέρθηκαν άμεσα στην Εθνική Τράπεζα της Αλβανίας στα Τίρανα.<ref name="Fischer" />

Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για την πληρωμή των γερμανικών στρατευμάτων στην Αλβανία και το Μαυροβούνιο. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης για τη χρηματοδότηση γερμανικών κατασκευαστικών έργων όπως κτίρια, οδοί, επισκευές δρόμων, αεροδρόμια και εγκαταστάσεις παράκτιων πυροβολείων.<ref name="Fischer"/>

=== Κέρδη της ναζιστικής Γερμανίας ===
Στο αλβανικό βασίλειο, το οποίο η ναζιστική Γερμανία θεωρούνταν τυπικά ως κυρίαρχο κράτος, μεγάλο μέρος της βιομηχανικής και οικονομικής δραστηριότητας είτε μονοπωλήθηκε, είτε δόθηκε στη Γερμανία προτεραιότητα στην εκμετάλλευση της. Σχεδόν όλες οι εταιρείες εξαγωγής που λειτουργούσαν διοικούνταν από Γερμανούς, και κυρίως από τον γερμανικό στρατό.<ref name="Elsie"/> Τα ορυχεία [[Χαλκός|χαλκού]], [[Μαγνησίτης|μαγνησίτη]] και [[Λιγνίτης|λιγνίτη]] και τα κοιτάσματα [[πετρέλαιο|πετρελαίου]] που υπάρχουν σε ολόκληρη την Αλβανία βρίσκονταν υπό άμεσο γερμανικό έλεγχο.<ref name="Elsie" />

Τα σημαντικότερα αποθέματα μεταλλευμάτων στην Αλβανία για τη Βέρμαχτ ήταν τα χαλυβουργεία. [[Χρώμιο]] βρέθηκε τόσο στην παλαιά Αλβανία όσο και στην περιοχή του Κοσσυφοπεδίου. Στην πρώτη, υπήρχαν αποθέματα χρωμίου στο [[Κούκεσι]], στο [[Κλος (Ελμπασάν)|Κλος]] και στο [[Πόγραδετς]]. Όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στην περιοχή του Κοσσυφοπεδίου, λειτουργούσαν ορυχεία χρωμίου στις περιοχές [[Γκιάκοβα]] και Λετάι. Από τον Οκτώβριο του 1943 μέχρι τα τέλη Αυγούστου 1944 εξήχθησαν 42.902 τόνοι χρωμίου από τα ορυχεία αυτά, εκ των οποίων 28.832 τόνοι μεταφέρθηκαν στη Γερμανία. Τα μεταλλεία μαγνησίτη στο Γκολές ήταν επίσης σημαντικά. Από τα μέσα Σεπτεμβρίου 1943 έως τα τέλη Αυγούστου 1944 μεταφέρθηκαν στη Γερμανία 2.467 τόνοι επεξεργασμένου και ακατέργαστου μαγνησίτη.<ref name="Elsie"/> Εκτός από τη [[Ρουμανία]], η Αλβανία ήταν η μόνη χώρα στη νοτιοανατολική Ευρώπη που είχε σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου.<ref name="Elsie" /> Στο [[Ντεβόλ (Αλβανία)|Ντεβόλ]] περίπου 1 εκατομμύριο τόνοι αργού πετρελαίου κατεργάστηκαν μετά την έναρξη λειτουργίας των πετρελαιοπηγών τον Μάιο του 1944.<ref name="Elsie" />

=== Νόμισμα ===
Το νόμισμα που χρησιμοποιήθηκε στην Αλβανία ήταν τα αλβανικά χρυσά [[φράνγκα]].<ref name="Fischer"/>

== Ιδεολογία ==
Σύμφωνα με τον [[Μιδάτ Φράσερι]], ιδρυτή του [[Μπάλι Κομπετάρ]], οι αλβανικές επαρχίες που βρισκόταν Οθωμανική Αυτοκρατορία κατανεμήθηκαν άδικα κατά τη διάρκεια του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] μεταξύ της [[Γιουγκοσλαβία]]ς και της [[Ελλάδα]]ς.<ref>{{Cite web|url=http://www.albanianhistory.net/texts20_1/AH1915_2.html|title=Balli Kombëtar: The Ten-Point Programme|last=Elsie|first=Robert|website=www.albanianhistory.net|archiveurl=https://web.archive.org/web/20110717004908/http://www.albanianhistory.net/texts20_1/AH1915_2.html|archivedate=2017-07-17|dead-url=yes|accessdate=2019-08-06}}</ref>

== Παραπομπές ==
<references/>

== Πηγές ==
{{refbegin}}
* {{cite book|last=Dorril|first=Stephen|title=MI6: Inside the Covert World of Her Majesty's Secret Intelligence Service|url=https://books.google.co.uk/books/about/MI6.html?id=_bV5ncXNke4C|year=2002|publisher=Simon and Schuster|ref=harv}}
* {{cite book|last=Pearson|first=Owen|title=Albania in the Twentieth Century, A History: Volume II: Albania in Occupation and War, 1939–45|url=https://books.google.co.uk/books/about/Albania_in_the_Twentieth_Century_A_Histo.html?id=P3knunC7z_oC&redir_esc=y|year=2006|publisher=I.B.Tauris|ref=harv}}
*{{cite book|last=Tomasevich|first=Jozo|year=2002|title= War and Revolution in Yugoslavia, 1941–1945: Occupation and Collaboration|publisher=Stanford University Press|location=Stanford, California|isbn=978-0-8047-3615-2|url=https://books.google.com/?id=fqUSGevFe5MC|ref=harv}}
*{{cite book|last=Vickers|first=Miranda|year=2001|title= The Albanians: A Modern History|publisher=I.B.Tauris|isbn=1860645410|url=https://books.google.co.uk/books?id=vtQABAAAQBAJ&q|ref=harv}}
*{{cite book|last=Jürgen Fischer|first=Bernd|year=1999|title= Albania at War, 1939–1945 |publisher=C. Hurst & Co. Publishers|isbn=	1850655316|url=https://books.google.co.uk/books/about/Albania_at_War_1939_1945.html?id=P-MiG9ngCp8C&redir_esc=y|ref=harv}}
{{refend}}

[[Κατηγορία:Ιστορία της Αλβανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]]
[[Κατηγορία:Κατεχόμενες περιοχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου]]