Κωμειδύλλιο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Νέα σελίδα: ο καθαρά γαλλικό αυτό θεατρικό είδος, που ονομάζεται «vaudeville» ("βωντβίλ", δηλαδή η ελαφρά κωμωδία... |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
Είδος ελαφρού ελληνικού μουσικού έργου. Δημιουργήθηκε στο τέλος του προηγούμενου αιώνα ταυτόχρονα με την εμφάνιση της λαογραφίας (1880). Το περιεχόμενό του είναι κυρίως ηθογραφικό. Οι υποθέσεις των κ. εξελίσσονταν στην ύπαιθρο και γοήτευαν τους κατοίκους των πόλεων. Συγγραφείς κωμειδυλλίων ήταν ο Δημήτρης Κορομηλάς και ο Σπυρίδωνας Περεσιάδης. Αντιπροσωπευτικότερα έργα τους είναι: "Η τύχη της Μαρούλας" (1888) και "Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας" (1892) του Κορομηλά και η "Γκόλφω" του Περεσιάδη, που βρίσκουν ακόμα και σήμερα ανταπόκριση από το λαό. |
|||
ο καθαρά γαλλικό αυτό θεατρικό είδος, που ονομάζεται «vaudeville» ("βωντβίλ", δηλαδή η ελαφρά κωμωδία η διανθισμένη με τραγούδια) πρωτοεμφανίστηκε στην Αθήνα το 1889, χωρίς να είναι ακόμα προσδιορισμένο το "ποιός" και το "γιατί" απέδωσε τον γαλλικό όρο ως "κωμειδύλλιον". Εν πάση περιπτώσει, τότε (σύμφωνα με τον Ν. Ι. Λάσκαρη) ο Ε. Παντόπουλος προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την αδιαφορία του κοινού σκέφτηκε να παρεμβάλει μερικά τραγούδια στην ιταλική κωμωδία "Οι Μυλωνάδες". Συναντώντας την επιδοκιμασία του κοινού πρόσθεσε σε λίγες μέρες κι άλλα τραγούδια, προσελκύοντας περισσότερο κοινό (16.9.1889). Τότε ο ενθουσιασμός του κοινού υπήρξε πρωτοφανής και αποδόθηκε (αδίκως) αποκλειστικά στη μουσική (του Α. Ζάιλερ), με αποτέλεσμα να προέλθει από πολλούς συγγραφείς η παραγωγή ενός καταιγισμού κωμειδυλλίων. Συστηματικότερος όλων ο Δ. Κόκκος, που πρώτος εισήγαγε τα ελληνικά τραγούδια (με μικρό "ερανισμό" ξένης μουσικής). Πρέπει επίσης οπωσδήποτε να αναφερθεί ότι, αρκετά πριν επικρατήσει η μόδα των κωμειδυλλίων, πρώτος ο Κ.Γ. Ξένος έγραψε το 1877 καθαρά ελληνικό κωμειδύλλιο (με τίτλο "Περί όνου σκιάς"), του οποίου τα τραγούδια έγιναν δημοφιλέστατα. Τέλος (κατά τον Αλ. Σολομό) το "εν γένει" ελληνικό κωμειδύλλιο επηρέασε σε μεγάλο βαθμό το αντίστοιχο γερμανικό, σύμφωνα με ομολογίες των περιοδικών "Κunst" (Δεκέμβριος 1912) και "Berliner Philologische Wochenschrift" (Απρίλιος 1914). |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
http://www.livepedia.gr/ |
|||
http://www.musipedia.gr/ |
|||
http://www.hellenica.de/ |
|||
| ⚫ | |||
Έκδοση από την 15:24, 7 Μαρτίου 2012
Είδος ελαφρού ελληνικού μουσικού έργου. Δημιουργήθηκε στο τέλος του προηγούμενου αιώνα ταυτόχρονα με την εμφάνιση της λαογραφίας (1880). Το περιεχόμενό του είναι κυρίως ηθογραφικό. Οι υποθέσεις των κ. εξελίσσονταν στην ύπαιθρο και γοήτευαν τους κατοίκους των πόλεων. Συγγραφείς κωμειδυλλίων ήταν ο Δημήτρης Κορομηλάς και ο Σπυρίδωνας Περεσιάδης. Αντιπροσωπευτικότερα έργα τους είναι: "Η τύχη της Μαρούλας" (1888) και "Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας" (1892) του Κορομηλά και η "Γκόλφω" του Περεσιάδη, που βρίσκουν ακόμα και σήμερα ανταπόκριση από το λαό.
Πηγές
http://www.livepedia.gr/ http://www.musipedia.gr/ http://www.hellenica.de/ Τάκης Καλογερόπουλος, Λεξικό της Ελληνικής μουσικής, εκδόσεις Γιαλλελή, 2001